«Τίς δώσει κεφαλῇ μου ὕδωρ καὶ ὀφθαλμοῖς μου πηγὴν δακρύων, καὶ κλαύσομαι...» (Ἱερεμ. θ΄ 1). Ἔρχονται κάποιες ὧρες ποὺ ἡ μνήμη ὑποφέρει. Θυμᾶσαι τὸν φίλο, τὸν συμφοιτητή, τὸν ἀδελφό, τὸν ἀσυμβίβαστο ἀγωνιστή, τὸν ἐπίγειο ἄγγελο.
Τὸ ὄνομά του· ἀρχιμανδρίτης Αὐγουστίνος Μύρου. Στὴν Κοζάνη.
Χθες, 28 Δεκεμβρίου 2020 ἀναχώρησε γιὰ τὴ χώρα τῶν ζώντων. Θύμα καὶ αὐτὸς τοῦ ὕπουλου ἐχθροῦ τῆς κοινῆς μας ζωῆς. Ἕνα μήνα στὴν ἐντατικὴ καὶ τέλος. Ἐτῶν 68. Ἔτος γεννήσεως 1952 ὡς Παναγιώτης.
Ἱεροκήρυκας θερμός. Πνευματικὸς πατέρας πολλῶν. Κατάφορτος καρπῶν πνευματικῶν. Συγγραφέας ἀξιόλογων πονημάτων καὶ μεταφραστὴς τοῦ ὑπέροχου βιβλίου τοῦ Schaeffer Frank μὲ τὸν τίτλο «Χορεύοντας μόνος».
Ἀλλὰ ἐγὼ σκέφτομαι τὰ παλιά. Ἐκεῖνα τὰ κοινά μας, τὰ τέσσερα ὑπέροχα καὶ μοναδικὰ χρόνια στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τώρα ἀργὰ-ἀργὰ «στάζει ἀνθ᾽ ὕπνου πρὸ καρδίας μνησιπήμων πόνος»· στὸν ὕπνο μὲς στὴν καρδιὰ στάζει ὁ πόνος ἀπ᾿ τὴ θύμιση τῶν παλιῶν μας παθημάτων (Αἰσχύλου Ἀγαμέμνων, στ. 179, 180).
Ἔφυγε ἀλήθεια ὁ φίλος. Εἶχε πιὰ ὡριμάσει ἐργαζόμενος ἀόκνως στὸν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου.
Τότε, γιατί κλαῖς; θὰ μοῦ παρατηρήσει κάποιος.
Δὲν κλαίω ἐκεῖνον. Ἐκεῖνος τώρα χορεύει (ὄχι μόνος) ἀλλὰ μετὰ τῶν μακαρίων πνευμάτων, μετὰ τῶν τετελειωμένων ἁγίων μὲς στὴ χαρὰ τοῦ Παραδείσου. Ναί, ὄχι ἐκεῖνον!
Τοὺς ζωντανοὺς κλαίω. Καὶ γι᾿ αὐτὸ ἀποφάσισα νὰ ἀπευθυνθῶ στοὺς διαδικτυακοὺς (καὶ ὄχι μόνο διαδικτυακούς) φίλους. Καὶ εἰδικὰ σὲ κάποιους ποὺ ἔχουν ἀναλάβει μὲ ζῆλο παπικῶν ἢ προτεσταντῶν μισσιονάριων νὰ κηρύξουν τὸ νέο τους «εὐαγγέλιο»· ὅτι ὅλη αὐτὴ ἡ ἱστορία εἶναι φτιαχτή, ὅτι δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ τηροῦμε τὰ κυβερνητικὰ μέτρα, κι ὅτι πολὺ περισσότερο δὲν πρέπει νὰ δεχτοῦμε τὸ ἐμβόλιο. Γι᾿ αὐτὸ καὶ διακινοῦν μὲ πάθος ὅλη τὴ σαβούρα ποὺ ἀνασύρουν μέσα ἀπὸ τὸν σκοτεινὸ χῶρο τοῦ διαδικτύου.
Λέω καθαρὰ πὼς κάνουν λάθος. Καὶ πὼς ἐπιπόλαια φερόμενοι, συντελώντας στὴ μὴ τήρηση τῶν κανόνων ἀσφαλείας καὶ προστασίας, γίνονται, χωρὶς ὑπερβολή, ἀκούσιοι ἀναμφιβόλως, πραγματικοὶ ὡστόσο, συνεργοὶ φόνων. Ἀφήνω τὸν ἀνυπολόγιστο κόπο ποὺ προσθέτουν στοὺς γιατροὺς καὶ τοὺς νοσηλευτές.
Τουλάχιστον ἂς σκεφθοῦν τὴν τρομερὴ εὐθύνη ποὺ θὰ τοὺς βαρύνει, γιὰ τὴν ὁποία καὶ θὰ λογοδοτήσουν κάποια μέρα αὐστηρὰ ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ τῶν πάντων.
Ἀλλὰ ἂς μὴν μακρύνω τὸν λόγο.
Χαῖρε, φίλε Παναγιώτη, ἀγαπητὲ καὶ σεβαστὲ π. Αὐγουστίνε! Μὴ λησμονεῖς τοὺς φίλους... ὅπως καὶ αὐτοὶ σὲ θυμοῦνται. Ἀλλὰ μὲ πόνο...
Μνησιπήμων πόνος!
Σταῦρος Μποζοβίτης
θεολόγος - συγγραφέας
ΠΗΓΗ: αμφοτεροδέξιος
4 σχόλια:
Είναι γραμμή της αδελφότητος που ανήκει ή προσωπική του κ. Μποζοβίτη;
Ευχαριστώ
Περιμένουμε την γνώμη της αδελφότητος να μας κατευθύνει.
Αγαπητοί αδελφοί,
Μπράβο στον θεολόγο κ. Μποζοβίτη που τολμά να πάρει θέση. Θέση πνευματική, με κριτήρια και ευθύνη, χωρίς κραυγές, με την ανθρωπιά εκείνου που ξέρει ότι θεολογία δεν είναι μόνο τα λόγια της θεωρίας αλλά και η χειροπιαστή μέριμνα για τον πάσχοντα άνθρωπο. Και ακόμη πιο πολύ μπράβο που τολμά ενώ ξέρει πώς θα σχολιαστεί από τους διαδικτυακούς παντογνώστες...
Ένα από τα μείζονα θέματα του διαδικτύου είναι πως επιτρέπει σε όλες τις γνώμες (που ορθώς εκφράζονται εν ελευθερία) να μην είναι μόνο ισότιμες, αλλά να φαίνονται και ισόκυρες... Ε λοιπόν, οι μεμονωμένες διαδικτυακές κραυγές δεν μπορούν να ισοσταθμίσουν την σχεδόν ομόφωνη στάση της ιατρικης κοινότητας. Κι ας μην παριστάνουμε εγωιστικά εμείς οι χριστιανοί τόσο εύκολα αυτούς που τα ξέρουν όλα: ο καθένας ας σταθεί ταπεινά εκεί που ο Θεός τον έχει τάξει. Στο κάτω κάτω, θα θέλαμε όλοι πάρα πολύ να έχουν δίκιο οι αμφισβητίες: αν όμως, αν ΔΕΝ έχουν δίκιο, ποιος θα τους απαλλάξει από την ευθύνη για τη συνέργεια στον πόνο που προκάλεσαν στους πλησίον τους;
Καλή και ευλογημένη χρονιά!
Δημήτρης ΠΑΝΟΣ
Φιλόλογος
Να τον αναπαύει ο Θεός. Και μια συμβουλή. Το αν θα κάνουμε το εμβόλιο δεν είναι θέμα της εκκλησίας, της ενορίας ή της αδελφότητας. Είναι θέμα προσωπικό.
Προσωπικό θέμα 11.15μμ , αλλά, από κάποιους πάράγοντες βοηθιέσαι ν'αποφασίσεις. Ανθρωπος ασυμβούλευτος πλοίο ακυβέρνητο.
Δημοσίευση σχολίου