29/9/22
Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΧΑΡΙΤΩΝΟΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΑΤΡΩΝ "ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ"
Την ημέρα αυτή άγει τα ονομαστήριά του ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμ. π. Χαρίτων Αθανασόπουλος, εφημέριος του ως άνω Ιερού Ναού και υπεύθυνος του πνευματικού και ποιμαντικού έργου στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα, ορισθείς προς τούτο από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο.
Της Θείας Λειτουργίας προέστη ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος, ο οποίος στην σύντομη ομιλία του αναφέρθηκε στον βίο του εορταζομένου Οσίου Χαρίτωνος αλλά και στο πρόσωπο του π. Χαρίτωνος δίδοντας έμφαση στην άοκνη εργασία του στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα.
Ο Θεοφιλέστατος ευχήθηκε στον π. Χαρίτωνα να συνεχίσει με τον ίδιο ζήλο και την ίδια ζέση ψυχής και καρδίας την διακονία του δίπλα στους ιατρούς, τους νοσηλευτές, τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, αλλά και σε κάθε πονεμένη ψυχή που καταφθάνει εκεί, ώστε υπό την σκέπη της Εκκλησίας να βρίσκουν την ανάπαυση και την παρηγοριά.
Κλείνοντας μετέφερε προς τον εορτάζοντα εφημέριο και το πολυπληθές εκκλησίασμα τις άπειρες, εγκάρδιες, πατρικές ευχές του αγγέλου της τοπικής μας Εκκλησίας του Σεπτού Πατρός και Ποιμενάρχου μας Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών κ. κ. Χρυσοστόμου για έτη πολλά, ευλογημένα, αγιασμένα, θεοσκέπαστα και θεοφρούρητα.
Τέλος, οι πιστοί ευχήθηκαν από καρδιάς στον π. Χαρίτωνα χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό.
Πηγή:http://episkopos-kernitsis.blogspot.com
.jpg)
25/9/22
ΛΑΜΠΡΟ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΡΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ.
Σέ κλῖμα ἱερᾶς κατανύξεως, ἀλλά και εὐφροσύνης ἐτελέσθη στόν περικαλλῆ, νέο Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν, ἡ πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία, ἐπί τῇ 58ῃ ἐπετείῳ ἀπό τῆς Ἐπανακομιδῆς τῆς Κάρας τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, στην Πάτρα.
Στόν Ὂρθρο ἐχοροστάτησε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἀξώμης, τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, κ. Δανιήλ, ἐνῶ τῆς Θείας Λειτουργίας προέστη, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζιχνῶν καί Νευροκοπίου κ. Ἱερόθεος, Ἀντιπρόεδρος τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς παρούσης Συνοδικῆς περιόδου. Συλλειτούργησαν μαζί του, οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, Ἀξώμης κ. Δανιήλ, Πολυανῆς καί Κιλκισίου κ. Βαρθολομαῖος, ὁ οἰκεῖος Ἀρχιερεύς, Πατρῶν κ. Χρυσόστομος καί ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος.
Κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος, προέβη στήν εἰς Διάκονον χειροτονία τοῦ εὐλαβεστάτου νέου Παναγιώτου Γιαννοπούλου, ὁ ὁποῖος στήν προσλαλιά του μίλησε μέ λόγους συγκινητικούς, ἀπό βάθους καρδίας.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ. Χρυσόστομος στήν ἀντιφώνησή του μίλησε για τό θυσιαστικό ἦθος τό ὁποῖο πρέπει νά διακατέχῃ τόν κάθε Κληρικό, γιά τήν ἂρση τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καί στάθηκε στούς ὃρους, ἀγώνας-ἂσκηση-ἀγάπη-σταυρός-θυσία, χαρακτηριστικά τῆς ζωῆς τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου τά ὁποῖα πρέπει νά χαρακτηρίζουν καί τήν ζωή τῶν Κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τά βήματα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Μία-Ἁγία-Καθολική καί Ἀποστολική.
Ἐτόνισε δέ ὃτι ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου καί ὁ σταυρός τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ὁ ὁποῖος ἐμιμήθη μέ τό πάθος του, τοῦ Κυρίου τό Πάθος, πρέπει νά μᾶς ἐμπνέουν, νά μᾶς καθοθηγοῦν, νά ὁριοθετοῦν τήν πορεία μας, ὣστε νά ὁδηγούμεθα Κλῆρος καί Λαός, διά τῆς θυσίας τοῦ Σταυροῦ στήν Ἀνάσταση καί τήν σωτηρία.
Οἱ τοπικοί Ἂρχοντες καί πλῆθος Λαοῦ συμμετεῖχε στή Θεία Λειτουργία, ἐνῶ τό ἀπόγευμα θά κλείσουν οἱ ἑορταστικές ἐκδηλώσεις μέ τήν μεγαλειώδη Λιτανεία τῆς ἱερᾶς Εἰκόνος καί τῆς τιμίας Κάρας τοῦ Πρωτοκλήτου.
19/9/22
Επίχαρις Μιχαηλίδου: Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΒΙΘΥΝΟΥ
Περιγραφή
«Βλέπω από το παράθυρο στο δρόμο δυο τσέτες πάνοπλους να μπαίνουν στην αυλή και να κατευθύνονται στο σπίτι. Αστραπιαία σκέφθηκα πως ήρθαν για μένα…».
Η απίστευτη ιστορία του Μικρασιάτη Βασιλείου Μιχαηλίδη. Η αληθινή ιστορία της καταστροφής του χωριού του και το ταξίδι προς τη συγχώρεση των δολοφόνων του πατέρα του.
Ορτάκιοϊ, Χουδί και Μπουρχανιέ. Καλοκαίρι του 1920. Η ολοκληρωτική καταστροφή των τριών χωριών της Μικρασιατικής Βιθυνίας.
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος μιλά για τους Αγίους Παΐσιο, Πορφύριο και Ιάκωβο
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου μιλά στους πατέρες της Μονής για την γνωριμία του με τους σύγχρονους Αγίους, Παΐσιο τον Αγιορείτη, Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη και Ιάκωβο Τσαλίκη.
18/9/22
Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Τι σημαίνει να σηκώσεις τον σταυρό σου και να μη φοβάσαι;
Τι σημαίνει να σηκώσεις τον σταυρό σου; Αυτό θα πει να λαμβάνεις οικειοθελώς από το χέρι της Θείας Προνοίας κάθε ιαματική πικρία που σου προσφέρεται.
Συμβαίνουν καταστροφές μεγάλες; Μείνε υποτασσόμενος στη βουλή του Θεού καθώς ο Νώε.
Σου ζητείται αυτοθυσία; Πρόσφερέ την με τέτοια πίστη στον Θεό καθώς και ο Αβραάμ ήθελε να προσφέρει ως θυσία τον υιό του.
Χάνεται η περιουσία, πεθαίνουν αιφνιδίως τα τέκνα σου και σε ζώνει αρρώστια βαριά; Υπόφερε τα πάντα με καρτερία και μην απομακρύνεις την καρδιά σου από τον Θεό, καθώς και ο Ιώβ το ίδιο έκανε.
Σε εγκατέλειψαν οι φίλοι και σε περικύκλωσαν όλοι οι εχθροί; Φέρε τα όλα δίχως γογγυσμό, και με την ελπίδα της επικείμενης βοήθειας του Θεού, καθώς το έπρατταν και οι Απόστολοι.
Σε οδηγούν στην απώλεια χάριν του Χριστού; Να ευγνωμονείς τον Θεό για μία τέτοια τιμή, παρόμοια με κείνη των χιλιάδων χριστιανών μαρτύρων, ανδρών και γυναικών.
Σε κάθε εποχή κράζει στους δικούς Του ο Κύριος: Μη φοβάστε!
Καθώς στους μαθητές κατά την ώρα της καταιγίδας, έτσι και σε κάθε βαπτισμένη ψυχή και σε κάθε δοκιμαζόμενο άνθρωπο κράζει: Μη φοβάσαι!
Όταν οι πιστοί δειλιάσουν από τη δύναμη των ανθρώπων, Εκείνος πάλι, όπως άλλοτε στους Αποστόλους, εμφανίζεται και λέει: Μην τους φοβάσθε! «Μη φοβηθείτε από των αποκτενόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Μτ. 10:28).
Όταν οι πιστοί λυγίσουν από τον φόβο μπροστά στα φοβερά φαινόμενα της δυνάμεως του Θεού του Σινά, τότε Εκείνος, ο Ανίκητος Στρατηγός, αντιλαμβάνεται του στρατού Του και τον ενθαρρύνει: «Εγέρθητε και μη φοβήσθε!» (Μτ. 17:6).
Όταν ενσκήψουν όλες οι προφητευμένες φρικαλεότητες στον άθεο αυτό κόσμο και η γη θα συνταράσσεται από τους πολέμους, προβλέποντάς τα όλα Εκείνος, ενθαρρύνει τους στρατιώτες Του λέγοντας: «Οράτε, μη θροείσθε!» (Μτ. 24:6).
Και όταν ο κόσμος όλος εξεγερθεί εναντίον της Εκκλησίας Του, Εκείνος λέει: «Θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. 16:33).
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς: Αγιοπνευματικές διδαχές για τον Θεό και τους ανθρώπους. Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” 2017
Περ. Ο ΣΩΤΗΡ: «Ἔστι Δίκης ὀφθαλμὸς»
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ ὀδυνηρὴ γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἐπέτειος τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς ἀποτελεῖ γιὰ τὴν Τουρκία κατ᾿ ἔτος ἡμέρα ἑορτῆς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεών της. Ὅμως ἡ φετινὴ 100ὴ ἐπέτειος ἀπὸ τὸ ἔγκλημα καὶ τὴ θηριωδία ποὺ διεπράχθη ἀπὸ τοὺς γείτονες τὸ 1922 πρὸς τὸ ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ τὶς ἐπὶ 4.000 χρόνια πατρογονικὲς ἑστίες τους στὴν ἀνατολικὴ ἀκτὴ τοῦ Αἰγαίου ἔγινε ἀφορμὴ ὠμῆς προκλήσεως ἐκ μέρους τοῦ Τούρκου Προέδρου Ταγὶπ Ἐρντογάν· προκλήσεως ὄχι ἁπλῶς τῶν Ἑλλήνων, ἀλλὰ τῆς ἴδιας τῆς Ἱστορίας.
Συγκεκριμένα ὁ Τοῦρκος Πρόεδρος εἶπε τὰ ἑξῆς: «Μετὰ τὴ μεγάλη ἐπίθεση (ἐνν. τῶν Τούρκων κατὰ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρασίας), αὐτὸ τὸ γεμάτο πίστη ἔθνος ἔριξε ἀπὸ τὴ Σμύρνη τοὺς ἀπίστους στὴ θάλασσα». Περαιτέρω στὶς δηλώσεις του ὁ Πρόεδρος τῆς Τουρκίας χαρακτήρισε τοὺς Ἕλληνες «ποταπούς» κι αὐτὸ φάνηκε, εἶπε, ἀπὸ τὸ «κάψιμο καὶ τὴν καταστροφὴ τῶν πόλεων, ὅπως ὑποχωροῦσαν». Καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὑπογράμμισε: «Ἔτσι εἶναι καὶ σήμερα»!
Δὲν φθάνει ὅτι τὸ γεγονὸς ποὺ ἀποτελεῖ αἰσχύνη γιὰ τὴ γείτονα, οἱ Τοῦρκοι τὸ ἔχουν μετατρέψει σὲ ἀφορμὴ ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας· ἔρχεται τώρα καὶ ὁ ἡγέτης τους νὰ ἀσεβήσει εἰς βάρος τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας. Ποιές πόλεις πυρπόλησαν οἱ Ἕλληνες στὴν ὀπισθοχώρησή τους; Ἐννοεῖ μήπως τὸ κάψιμο τῆς Σμύρνης; Ὑπάρχει ἐχέφρων ἄνθρωπος ἀνὰ τὸν κόσμο – καὶ χωρὶς ἀιδιαίτερες ἱστορικὲς γνώσεις – ποὺ νὰ δέχεται ὅτι ἡ φωτιὰ ποὺ κατέστρεψε τὸ ᾿22 τὴ Σμύρνη, τὸ διαμάντι αὐτὸ τῆς Ἀνατολῆς, τὴν ἔβαλαν οἱ Ἕλληνες; Οὔτε τὴ στοιχειωδέστερη λοιπὸν ἱστορικὴ εὐαισθησία δὲν διαθέτει ὁ κ. Ἐρντογάν; Κι ἂν δὲν φοβᾶται Αὐτὸν ποὺ κατευθύνει τὴν Ἱστορία, δὲν σέβεται τὴν ἱστορικὴ συνείδηση ὅλης τῆς ὑφηλίου;
Ἀλλὰ ἀπὸ τὸν κ. Ἐρντογὰν δὲν θὰ περιμέναμε καὶ κάτι διαφορετικό, θὰ ἔλεγε κανείς. Ἡ ἀνακοίνωση ὅμως τοῦ Στρατηγείου Χερσαίων Δυνάμεων τοῦ ΝΑΤΟ γιὰ τὴν ἡμέρα αὐτὴ μᾶς γεμίζει θλίψη καὶ ἀπογοήτευση: «Σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Τουρκίας. Συμμετέχουμε μὲ τοὺς Τούρκους συμμάχους μας σὲ ὅλο τὸ ΝΑΤΟ καὶ πέραν αὐτοῦ, γιὰ νὰ γιορτάσουμε τὴ νίκη τους καὶ τὴν Ἡμέρα τῶν Τουρκικῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων».
Βέβαια ἡ ἀντίδραση ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδος ὑπῆρξε ἔντονη καὶ γι᾿ αὐτὸ ἡ σχετικὴ ἀνακοίνωση ἀπεσύρθη, ὅμως δὲν μποροῦμε νὰ μὴν ἐκφράσουμε τὸν ἀποτροπιασμὸ καὶ τὴν ὀργή μας καὶ γιὰ τὸ νέο αὐτὸ πλῆγμα, μάλιστα ἀπὸ (δῆθεν) συμμάχους μας.
Τελικὰ ἡ νομοτέλεια τῆς Ἱστορίας ἔχει πάντοτε τὴν πατρίδα μας νὰ μένει μόνη της στὴν παγκόσμια σκηνὴ καὶ χιλιοαδικημένη ἀπὸ ἐχθροὺς καὶ «φίλους». Ὅμως ἂς μὴν ξεχνοῦμε τὸ σοφὸ ρητό: «Ἔστι Δίκης ὀφθαλμός, ὃς τὰ πάνθ᾿ ὁρᾷ». Ὅλα τὰ βλέπει ὁ ὀφθαλμὸς τοῦ Δικαιοκρίτου Κυρίου. Καὶ δὲν θὰ μείνει τελικὰ ἡ ἀδικία ἀτιμώρητη!
"Μικρά Ασία: Λάμψη, Καταστροφή, Ξεριζωμός, Δημιουργία" στο Μουσείο Μπενάκη
Άνοιξε τις πύλες της η έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη για την Μικρασιατική Καταστροφή - μέχρι 12 Φεβρουαρίου
Το χρονικό του Μικρασιατικού Ελληνισμού μέσα από ένα «ταξίδι» στον χώρο και στον χρόνο, ξετυλίγεται στην έκθεση που άνοιξε τις πύλες της στο Μουσείο Μπενάκη με θέμα «Μικρά Ασία: Λάμψη, Καταστροφή, Ξεριζωμός, Δημιουργία».
Ο επισκέπτης μέσω της παρουσίασης περισσότερων από 1.100 εκθεμάτων, τα οποία συγκεντρώθηκαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας, έρχεται σε επαφή με τις χαμένες πατρίδες των Ελλήνων οι οποίοι μετά από την τραγωδία που βίωσαν, βρήκαν μία καινούργια γη.
Η δραματική πορεία των Μικρασιατών παρουσιάζεται μέσα από εικόνες, ενδυμασίες, φωτογραφίες, πολεμικά κειμήλια, χάρτες, εφημερίδες και επιστολές της εποχής.
Με αφορμή την συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, το Μουσείο Μπενάκη «ενώνει» δυνάμεις με το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών για τη συνδιοργάνωση της έκθεσης, με βασικό στόχο τη διαφύλαξη των αξιών της πατρίδας μας και την παράλληλη διεξοδική μελέτη της ιστορίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
11/9/22
Αντρέ Μπρετόν: «Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας..»
“Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας.
Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ.
Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά.
Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο.
Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας.
Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο.
Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη.
Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται το μέσα σου για το κοινό καλό.
Για το ωραίο και τη σωτηρία του.”
Η ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΟΣΙΟΥ ΣΟΦΙΑΝΟΥ ΣΤΗ ΚΟΝΙΤΣΑ
Ἡ Ἱερά Μητρόπολις Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ἀνακοινώνει μέ ἰδιαίτερη χαρά καί συγκίνηση, καί ἀναπέμποντας δοξολογία στόν Ἅγιο Θεό, ὅτι ὁλοκληρώθηκαν, τήν Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2022, οἱ ἐργασίες τοποθετήσεως ἑνός νέου Ἱεροῦ Ναοῦ στήν Κόνιτσα, Βυζαντινοῦ ρυθμοῦ, ὁ ὁποῖος βρίσκεται στήν περιοχή «Σέρβιανα» – «Τοπόλιτσα» Κονίτσης, καί εἶναι ἀφιερωμένος στόν Ὅσιο Σοφιανό Ἐπίσκοπο Δρυϊνουπόλεως τόν Σημειοφόρο, δηλαδή Θαυματουργό. Ἀξίζει νά σημειωθῇ ὅτι, διά τοῦ ἔργου αὐτοῦ, ἐκπληρώνεται ἡ ἐπιθυμία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κ.κ. Ἀνδρέου, νά τιμήσῃ μέ αὐτόν τόν τρόπο, τόν ἐκ τῶν προκατόχων του Ὅσιο Σοφιανό, Ἐπίσκοπο Δρυϊνουπόλεως.
Θά ἦταν παράλειψη νά μήν ἀναφερθῇ, ὅτι ὁ συγκεκριμένος Ἱερός Ναός ἀνοικοδομήθηκε μέ τήν εὐγενῆ προσφορά εὐλαβοῦς Χριστιανοῦ ἀπό τήν ἀκριτική μας Μητρόπολη, εἰς μνημόσυνον συγγενικοῦ αὐτοῦ προσώπου, ἀμφοτέρων μνημονευομένων εἰς τό διηνεκές ὡς κτιτόρων. Ἀποτελεῖ τόν πρῶτο ἐν Ἑλλάδι Ἱερό Ναό ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Ὁσίου Σοφιανοῦ, εἰς τόν ὁποῖον θά φυλάσσεται καί τεμάχιον ἐκ τῶν Ἱερῶν του Λειψάνων. Τέλος, νά σημειωθῇ, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας, τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ Ὁσίου Σοφιανοῦ στίς 26 Νοεμβρίου ἑκάστου ἔτους.
Δύο λόγια γιά τόν βίο τοῦ ἐν Ὁσίοις πατρός ἡμῶν Σοφιανοῦ Ἐπισκόπου Δρυϊνουπόλεως, τοῦ Σημειοφόρου:
π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος: ΣΤΑΥΡΟΣ... Ζυγαριά αξιολόγησης και μοχλός ανατροπής -
Κυριακή προ της Υψώσεως
ΣΤΑΥΡΟΣ... Ζυγαριά αξιολόγησης και μοχλός ανατροπής
Άρχισε ήδη από χθες, το Σάββατο, το δεκαπενθήμερο της υπόμνησης προς τους Χριστιανούς του Μυστηρίου του Σταυρού.
Το Σαββατοκύριακο που προηγείται και εκείνο που ακολουθεί την γιορτή της Υψώσεως του Σταυρού έχουν εορταστικό περιεχόμενο, προετοιμασίας το πρώτο, και ολοκλήρωσης το δεύτερο, για να συνειδητοποιήσουν οι Χριστιανοί τη σχέση τους με το μυστήριο του Σταυρού.
Σταυρός του Χριστού δεν είναι κάθε γεωμετρικό σχήμα δύο ευθειών που τέμνονται καθέτως! Άπειρα τέτοια σχήματα υπάρχουν σταυροειδώς τεμνόμενων γραμμών, που όμως δεν είναι Σταυροί του Χριστού. Οι Ρωμαίοι είχαν την συνήθεια της εκτέλεσης καταδίκων με το μαρτύριο του σταυρού. Στην επανάσταση του Σπάρτακου σταυρώθηκαν χιλιάδες δούλοι. Δεν είναι αυτοί οι σταυροί που απασχολούν την Εκκλησία.
Σταυρός του Χριστού είναι το Μυστήριο το προαιώνιο της Αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο. Το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου δια της θυσιαστικής αγάπης και υπακοής του Χριστού. Όταν λέμε ότι ο διάβολος τρέμει τον Σταυρό, εννοούμε ότι «ούτε να σκεφτεί δεν θέλει» την ταπείνωση της υπακοής και την θυσία της αγάπης του Χριστού, που σημαίνουν… «ξέχασμα» του εαυτού! Ο Χριστός παρέδωσε τον εαυτό του «υπέρ της του κόσμου ζωής», λέει η Θεολογία. Δηλαδή ξέχασε εντελώς την προσωπικότητά του, από αγάπη και προσφορά θυσίας προς τους αγαπημένους. Σταυρός είναι η ανατροπή της εγωιστικής λογικής της περιφρούρησης των δικαιωμάτων. Σταυρός σημαίνει θυσιάζομαι. Σταυρός είναι η λογική του Χριστού. Στον αρχικό παράδεισο, το ξύλο (=δένδρο) της γνώσεως του καλού και του κακού ήταν η προτύπωση του ξύλου του Σταυρού, τον οποίον όταν «αγκαλιάσουμε», τότε αρχίζουμε να ζούμε την ζωή που έφερε ο Χριστός δια του Σταυρού Του. Στον βίο του νεαρού (19χρονου) αγίου Θεοδώρου, που μαρτύρησε στην Πέργη της Παμφιλίας δια σταυρώσεως, διαβάζουμε ότι όταν τον σταύρωσαν, ο άγιος ομολόγησε τον Χριστό λέγοντας: «Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, γιατί τώρα κρατώ τους κλάδους του δένδρου της Ζωής». Πεθαίνοντας, αυτός ο νεαρός, ήξερε ότι μόνον αγαπώντας τον Σταυρό του Χριστού ζούσε.
Σταυρός είναι ο τρόπος με τον οποίον διαφοροποιούνται οι χριστιανοί από τους άλλους ανθρώπους.
Η Ιερά Σύνοδος για τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή
«Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου
καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς»
(Ἀποκάλυψις Ἰωάννου, Β´ 10)
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,
Τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί μέσα στό σταυραναστάσιμο κλῖμα αὐτῆς, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἔχει ὁρίσει νά τιμῶνται oἱ Ἅγιοι μάρτυρες ἱεράρχες καί λοιποί κληρικοί, οἱ ὁποῖοι βρῆκαν μαρτυρικό θάνατο στή Μικρά Ἀσία καί στόν Πόντο κατά τή διάρκεια τοῦ διωγμοῦ τῶν Ἑλλήνων κατοίκων. Ἡ ἀπόδοση τῆς ὀφειλομένης τιμῆς στή μνήμη τους ἐφέτος συμπίπτει μάλιστα μέ τή συμπλήρωση ἑκατό ἐτῶν ἀπό τή Μικρασιατική Καταστροφή τοῦ 1922.
Γίνεται, ἑπομένως, γιά ὅλους μας ἡ ἡμέρα αὐτή ἀφορμή περισυλλογῆς, στοχασμοῦ καί δημιουργικοῦ προβληματισμοῦ, καθώς καλούμαστε νά διδαχθοῦμε ἀπό τή γενναία στάση τῶν Ἁγίων ἐθνοϊερομαρτύρων, νά ἀναδείξουμε τόν Ἑλληνορθόδοξο Πολιτισμό τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου καί τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί νά θαυμάσουμε τή θέληση γιά πρόοδο καί ἀναδημιουργία, τήν ὁποία ἐπέδειξαν οἱ πρόσφυγες τοῦ 1922–1924 μέ τόν ἐρχομό τους στήν κυρίως Ἑλλάδα.
Τιμοῦμε σήμερα κατά πρῶτον τόν Ἅγιο ἐθνοϊερομάρτυρα Χρυσόστομο Σμύρνης, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε μέ ἀφοσίωση καί αὐταπάρνηση τήν Ἐκκλησία καί τό Γένος, ἀρχικά ὡς Μητροπολίτης Δράμας καί Ζιχνῶν καί ὕστερα ὡς Μητροπολίτης Σμύρνης. Συχνά τοῦ προτάθηκε νά διαφύγει, ἀλλά ἡ σταθερή ἀπάντησή του ἦταν: «ἡ θέση μου εἶναι κοντά στό ποίμνιό μου». Παρέμεινε ἔτσι μέχρι τέλους στόν τόπο τοῦ καθήκοντος καί τοῦ μαρτυρίου γιά νά στηρίξει τό ποίμνιό του, φανείς «πιστός ἄχρι θανάτου», ὅπως συμβουλεύει ὁ Θεός τόν ἄγγελο (ἐπίσκοπο) τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σμύρνης στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου (Β´ 10). Τελικῶς κατακρεουργήθηκε ἀπό τόν μαινόμενο τουρκικό ὄχλο καί τό πάντιμο λείψανό του δέν βρέθηκε ποτέ.
Ἐπίσης, τιμοῦμε τίς ἁγιασμένες καί μαρτυρικές μορφές τῶν Μητροπολιτῶν Ἰκονίου Προκοπίου, Μοσχονησίων Ἀμβροσίου καί Κυδωνιῶν Γρηγορίου. Τιμοῦμε σήμερα τούς Ἁγίους ἐθνοϊερομάρτυρες τοῦ Ποντιακοῦ Ἀγώνα, ὅπως τόν Ἐπίσκοπο Ζήλων Εὐθύμιο καί τόν Ἀρχιμανδρίτη Πλάτωνα Ἀϊβαζίδη. Τιμοῦμε τόν Ἀρχιμανδρίτη Ἰάκωβο Ἀρχαντζικάκη, τόν ὁποῖον πετάλωσαν καί σταύρωσαν οἱ διῶκτες του στόν Βουτζᾶ, προάστειο τῆς Σμύρνης. Πεντακόσιοι καί πλέον Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι κληρικοί μαρτύρησαν γιά τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα στήν αἱματοβαμμένη γῆ τῆς Μικρασίας καί τοῦ Πόντου.
10/9/22
Καλή Χρονιά, δάσκαλε, δασκάλα!
Καλή χρονιά συνάδελφοι... ιδιαίτερα σε εσάς που διδάσκετε:
- στις απομακρυσμένες και δυσπρόσιτες περιοχές της πατρίδας μας με τις τόσες δυσκολίες που προκύπτουν καθημερινά...
- στα νησιά μας, τα μεγάλα και τα μικρότερα, νιώθοντας πολλές φορές μόνοι και "αποκλεισμένοι"...
- στην πολύπαθη Βόρειο Ήπειρο μαθαίνοντας τη γλώσσα μας στους μαθητές που μένουν εκεί και αγωνίζονται...
- σε σχολεία της ομογένειας του εξωτερικού δουλεύοντας με φιλότιμο και αλλόκοτο σθένος...
- στη μακρινή Αφρικανική Ήπειρο αφιερώνοντας όλη τη ζωή σας διδάσκοντας όχι μόνο γνώσεις αλλά και ορθόδοξο ήθος σε ψυχές που διψούν...
- σε όλα τα σχολεία, μικρά και μεγάλα, ιδιωτικά και δημόσια, όλης της χώρας αγωνιζόμενοι να προσφέρετε σε όλα τα παιδιά ό,τι καλύτερο!
ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ! Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!
Αμπέμπε Μπικίλα: Πώς ένας φτωχός μαύρος υποχρέωσε τον κόσμο να του φιλήσει τα πόδια
Ήταν ένας φτωχός, άγνωστος μαύρος που ο κόσμος έσκυψε και του... φίλησε τα πόδια. Τον έλεγαν Αμπέμπε Μπικίλα!
Ο κάτισχνος μαύρος με το λεπτό μουστάκι στάθηκε στη σειρά για να πάρει τα παπούτσια της εταιρίας, που θα έντυνε και θα πόδενε τους φτωχούς αθλητές της Αιθιοπίας…
Όταν έφτασε μπροστά στον πάγκο, βρήκε μονάχα δυο αριστερά παπούτσια. Έβαλε το κεφάλι κάτω, σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπό του κι έφυγε.
«Θα τρέξω ξυπόλητος», είπε στους δικούς του· εκείνοι γέλασαν, κι εκείνος καθόλου δεν γέλασε, αφού στη ζωή του ολόκληρη με γυμνές πατούσες έτρεχε στους σκληρούς σαν το ατσάλι και τους άγριους σαν τον θαλασσόδαρτο βράχο, δρόμους του χωριού του.
Κι έτρεξε ξυπόλητος! Στους δρόμους της Αιώνιας Πόλης, o Μάρκος Αυρήλιος κι ο Τζορντάνο Μπρούνο και ο Ιούλιος Καίσαρας άφησαν για λίγο την ψυχρή και δύσκαμπτη αταραξία των αγαλμάτων κι έσκυψαν και κοίταξαν τον μικρόσωμο μαύρο που κάλπαζε να σκιάσει τη δόξα τους…
Μετά 42 και κάτι χιλιόμετρα, ο σκελετωμένος Αιθίοπας, που κοίταζε συνεχώς πίσω του, να δει αν τον ακολουθεί η μοίρα, έμπαινε σαν Καίσαρας σε ρωμαϊκό θρίαμβο στο πάμφωτο Ολύμπικο.
Ήταν η ψυχή των εκατοντάδων χιλιάδων Αβησσυνών συμπατριωτών του, που είχαν μαρτυρήσει στα χέρια των Ιταλών του Μουσολίνι πριν από 20 χρόνια και που τώρα απλωνόταν σαν φάντασμα πάνω από τη Ρώμη.
Ήταν ο Αμπέμπε Μπικίλα, που έφτανε πρώτος στο Ολυμπιακό Στάδιο, έπειτα από έναν μαραθώνιο περίπατο στην Απία Οδό, περνώντας κάτω από την Porta San Sebastiano, διασχίζοντας τα πλακόστρωτα μέχρι να αφήσει πίσω του την Αψίδα του Κωνσταντίνου και να αναληφθεί στην αιωνιότητα, ξυπόλητος και θείος!
Ήταν ο Αμπέμπε Μπικίλα που έκανε ολόκληρο τον κόσμο να σκύψει και να κοιτάξει τα ταπεινά πόδια του.
«Χωρίς παπούτσια έτρεχε;»
«Χωρίς!»…
Τι να τα κάνεις τα παπούτσια όταν η ψυχή σου χαλυβδώνει το κορμί ολόκληρο;
Και κάλπαζε σαν μαύρο πολεμικό άλογο, ο Μπικίλα και οι καρδιές των θεατών γίνονταν πιο ζεστές για να τον αγκαλιάσουν, τα ρολόγια πήγαιναν πιο αργά για να τον θαυμάσουν και η νύχτα δεν ήταν πια σκοτεινή.
Κι ο Αμπέμπε Μικίλα δίδασκε πάθος, πίστη, ορμή και θέληση.
Κι ο άνθρωπος, που υποχρέωσε τη Ρώμη να υποκλιθεί στα γυμνά πόδια του, αργότερα απέκτησε παπούτσια που τον έφεραν ξανά πρώτο, απέκτησε και αυτοκίνητο που τον έστειλε πιο γρήγορα στους ουρανούς, όπου τον περίμενε η φήμη του για να του φιλήσει τα πόδια…
Υ.Γ: Μια μέρα σαν σήμερα, 10 Σεπτεμβρίου του 1960, ο Αιθίοπας Αμπέμπε Μπικίλα νίκησε στον μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Ρώμης, τρέχοντας ανυπόδητος!
Νίκος Τζιανίδης - EΘΝΟΣ
Τότε που η Ελισάβετ αρνήθηκε τη χάρη στον Ευαγόρα Παλληκαρίδη - Οι εκτελέσεις των Κυπρίων αγωνιστών
Κωνστανταντίνος Βλάχος - CNN Greece
...
Μολονότι η βασίλισσα Ελισάβετ, υπήρξε σύμβολο ενότητας τόσο για τη Βρετανία, όσο και για τις 56 χώρες που απαρτίζουν την Κοινοπολιτεία των Εθνών, στην μακροχρόνια βασιλεία της, υπήρξαν μελανές σελίδες που αφορούσαν τον Ελληνισμό: Η μη απονομή χάριτος από τη νεαρή τότε βασίλισσα στους Κύπριους αγωνιστές, Μιχαλάκη Καραολή, Ανδρέα Δημητρίου και Ευαγόρα Παλληκαρίδη κατά τη δεκαετία του 1950, με αποτέλεσμα να οδηγηθούν στην αγχόνη στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας από τις βρετανικές δυνάμεις της Κύπρου, είναι γεγονότα βαθιά χαραγμένα στις ψυχές των Κυπρίων και Ελλαδιτών Ελλήνων.
Η ιστορία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, σχετίζεται με τη στέψη καθαυτή της Ελισάβετ τον Ιούνιο του 1953. Στην Κύπρο, τότε, όπως και σε πολλές άλλες αποικίες, είχαν φροντίσει να στολίσουν όλες τις πόλεις για το μεγάλο γεγονός.
Ο 15χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο Πάφου και διαφώνησε, όταν είδε ότι στο σχολείο του μπήκαν οι βρετανικές σημαίες. Ήταν η εποχή που το αίτημα για Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα ξεσήκωνε τα πλήθη στη Μεγαλόνησο,
Οι μαθητές, αρνήθηκαν να μπουν στο Γυμνάσιο, ζήτησαν να υποσταλούν οι σημαίες, ενώ ο Παλληκαρίδης κατευθύνθηκε προς την Πλατεία της 28ης Οκτωβρίου. Ανέβηκε στον ιστό και κατέβασε τη βρετανική σημαία υπό τα χειροκροτήματα του πλήθους.
Η κίνηση του νεαρού μαθητή πυροδότησε αντιδράσεις σε όλη την Πάφο, όπου οι μαθητές άρχισαν να ξηλώνουν οτιδήποτε βρετανικό είχε στηθεί, με αφορμή της στέψη της Ελισάβετ.
Ύστερα από έρευνες οι Βρετανοί αποικιοκράτες συνέλαβαν μαθητές, μεταξύ των οποίων και ο Παλληκαρίδης. Οι ποινές που τους επιβλήθηκαν δεν ήταν μεγάλες.
Στα 17 του χρόνια ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης εγκατέλειψε το σχολείο και εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ, ενώ τον Ιανουάριο του 1957 συνελήφθη, χωρίς ένταλμα και έπειτα από μια δίκη - παρωδία, κατά την οποία κανείς δεν έδωσε σημασία στα φρικτά κι απάνθρωπα βασανιστήρια που κατήγγειλε, του αποσπάστηκε ομολογία και καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ο 18χρονος πλέον Ευαγόρας Παλληκαρίδης κατηγορήθηκε ότι έφερε οπλισμό. Παρά τις εκκλήσεις των δικηγόρων του, ο Παλληκαρίδης παραδέχθηκε ότι ήταν μέλος του ΕΟΚΑ, ότι ήθελε την ελευθερία της πατρίδας του και ότι έκανε αυτό που ήταν το καθήκον του.
Οι δικηγόροι του έστειλαν τηλεγράφημα στην Ελισάβετ που θα μπορούσε να δώσει χάρη με μία της λέξη. Η βασίλισσα, όμως, δεν απάντησε καν στο τηλεγράφημα.
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης απαγχονίστηκε στις 14 Μαρτίου 1957, σε ηλικία μόλις 18 ετών.
Το τελευταίο γράμμα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη
Ιερά Σύνοδος για αμβλώσεις: «Περί προστασίας τής ανθρώπινης ζωής και αποφυγής των αμβλώσεων»
Αγαπητοί μας χριστιανοί, τέκνα τον Θεού αγαπημένα, Η εορτή τον Γενέσιον της Θεοτόκου, η πρώτη μεγάλη εορτή του εκκλησιαστικού έτους, σηματοδοτεί την απαρχή της Θείας οικονομίας, δηλαδή του θεϊκού σχεδίου της σωτηρίας μας. Οι πιστοί τιμούμε τη γέννηση της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου μας, ύστερα από τη θαυμαστή σύλληψή Της από τη Θεοπρομήτορα Άννα, τη γηραιά μητέρα της. Η Εκκλησία μας, ενώ τιμά τη μνήμη των Αγίων μας κατά την ημέρα της κοιμήσεως ή του μαρτυρίου τους, στον Κύριο και Σωτήρα μας Χριστό, στην Υπεραγία Θεοτόκο και στον Τίμιο Πρόδρομο τιμά και εορτάζει και τις ημέρες της γεννήσεως, αλλά και της συλλήψεώς τους, θεωρώντας τα γεγονότα αυτά ως ιδιαιτέρως σημαντικά για τη σωτηρία μας, έχοντας σχέση με την ενανθρώπηση τον Θεού.
Μεταξύ, λοιπόν, των άλλων θεολογικών αληθειών, η εορτή φέρνει στην επιφάνεια και μεγάλες αλήθειες για την ανθρώπινη ταυτότητα και ύπαρξη. Η ζωή του ανθρώπου ως ψυχοσωματικής οντότητας αρχίζει με το θαύμα της γονιμοποίησης, με τη σύλληψη – «εξ άκρας συλλήψεως», όπως λέμε – στη θεολογική γλώσσα -, δηλαδή από τη στιγμή που αρχίζει και η ανάπτυξη τον υλικού σώματος. Το έμβρυο είναι τέλειος άνθρωπος κατά την ταυτότητα, ο οποίος εξελίσσεται και αναπτύσσεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης στα μητρικά σπλάγχνα, προσδοκώντας τη γέννηση, για να συνεχίσει την ανάπτυξη κατά τη βιολογική πορεία του, μετά δε και τον βιολογικό θάνατο, να μεταβεί στην αιώνια Όντως Ζωή, αναμένοντας την κοινή Ανάσταση. Ο άνθρωπος δεν πεθαίνει όταν σταματά η αναπνοή του ούτε όταν παύει να χτυπά η καρδιά του. Ο άνθρωπος συνεχίζει.
Ούτε πάλι γεννιέται όταν αρχίζει η πρώτη του αναπνοή με τον τοκετό. Έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του από τη στιγμή της συλλήψεώς του. Η αρχή της ύπαρξής του, η απόκτηση της ιερής ταυτότητάς του, η δημιουργία τον προσώπου του, μάλιστα «κατ’ εικόνα Θεού», ταυτίζεται με αυτήν τη μοναδική στιγμή και τότε δημιουργείται «υπό τον Κυρίου εκ του μη όντος », τότε μεταβαίνει από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, τότε αποκτά την ουσία της αξίας του. Και από τότε οφείλουμε τον σεβασμό και την προστασία μας, ιδίως τότε που δεν φαίνεται, που δεν έχει φωνή ούτε δύναμη, έχει όμως ζωή, ύπαρξη και άρα, αξία. Προς επίρρωση τούτων, αρκεί να αναλογιστούμε ότι σύμφωνα με την πίστη της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και στο Θαβώρ μεταμορφούμενος εν δόξη, και ως βρέφος κενούμενος στη Βηθλεέμ, αλλά και ως έμβρυο σαρκούμενος στη Ναζαρέτ! Δυστυχώς, όμως, στις μέρες μας υπάρχουν επιστημονικές δήθεν θεωρήσεις που αμφισβητούν αυτήν την αξία του εμβρύου, υπάρχουν κοινωνικές αντιλήψεις που το εγκαταλείπουν απροστάτευτο, στερώντας του το προνόμιο της ζωής, υπάρχει νομολογία που θωρακίζει νομικά τις εκτρώσεις, αλλά όχι και το δικαίωμα του εμβρύου στη ζωή, δικαιολογώντας έτσι την ανθρώπινη αγριότητα.
Και φθάσαμε στο σημείο ο ετήσιος αριθμός των δηλωμένων εκτρώσεων παγκοσμίως να ξεπερνά τα 50 εκατομμύρια, να πλησιάζει αυτόν των θανάτων από όλες τις υπόλοιπες αιτίες, να είναι σχεδόν πενταπλάσιος από τον αριθμό των θανάτων από την ασθένεια τον καρκίνου. Μάλιστα και στην πατρίδα μας, που πληθυσμιακά φθίνει με γοργούς ρυθμούς, υπερβαίνει κατά πολύ, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, τον αριθμό των γεννήσεων.
Κάτι αντίστοιχο ισχύει για όλες τις λεγόμενες ανεπτυγμένες περιοχές του πλανήτη, στις οποίες παρατηρείται διαρκώς αυξανόμενη γήρανση τον πληθυσμού. Η Εκκλησία μας, ως μητέρα της πνευματικής ζωής, που με θέρμη προσεύχεται για την υγεία, τη μακροζωία και την αναγέννηση των γεννημένων, δεν μπορεί να θεωρήσει την επιλογή της άμβλωσης απλώς και μονομερώς σαν ένα νομικό ζήτημα ή απόλυτο ανθρώπινο δικαίωμα της κυοφορούσας το κεκτημένο της σύγχρονης κοινωνίας. Γι᾿ αυτό και υψώνει τη φωνή της για την προστασία της ζωής και της γέννησης των αγέννητων και, αντικρίζοντας την ιερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και ζωής, ζητεί από τις ευλογημένες με τη δυνατότητα της μητρότητος γυναίκες να προστατεύσουν με κάθε τρόπο τον θησαυρό της ζωής που κρατούν στα σπλάγχνα τους και, παρά τις συχνά αντίξοες συνθήκες ή την πιεστική γνώμη των άλλων, να δεχθούν με εμπιστοσύνη και πίστη το δώρο του Θεού. Επιπλέον, απευθύνεται στο σύνολο του πολιτικού κόσμου και κάνει έκκληση για τη θωράκιση του Ιερού Θεσμού της οικογένειας και ιδίως τη στήριξη της πολύτεκνης οικογένειας. Παράλληλα, αναλαμβάνει και η ίδια τις ευθύνες Της για να αναδείξει την πνευματική σημασία αυτού του θεσμού, να ενημερώσει συστηματικά τον πιστό λαό μας για το δημογραφικό πρόβλημα και την προστασία του αγέννητου παιδιού, καθώς και να αναλάβει πρωτοβουλίες για την έμπρακτη στήριξη της άγαμης μητέρας και την ουσιαστική μέριμνα για τις μονογονεϊκές οικογένειες.
Τέκνα εν Κυρίω ευλογημένα, Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος απευθύνει προς όλους έκκληση για διαρκή προσευχή και μετάνοια, ώστε η ζωή να μη νικηθεί από τις θανάσιμες επιλογές των ανθρώπων. Η εσκεμμένη και άκριτη αφαίρεση μιας ζωής είναι αντίθετη προς τον οφειλόμενο σεβασμό μας στην ιερότητα της θείας δημιουργίας και μάλιστα στην κορωνίδα αυτής, τον άνθρωπο, απομακρύνει την ενέργεια του Θεού από τη ζωή μας και φυγαδεύει τη χάρη Του.
Αγωνιζόμαστε να δεχόμαστε με χαρά και ελπίδα τη γέννηση κάθε παιδιού ως μέρος της Οικονομίας του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου και την απαλλαγή από τη φθορά του θανάτου, όπως ολοφάνερα φαίνεται τούτο και στην υμνογραφία της εορτής τον Γενεθλίου της Θεοτόκου: «Η γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη, εκ σου yαp ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, και λύσας την κατάραν, έδωκε την ευλογίαν, και καταργήσας τον θάνατον, εδωρήσατο ημίν ζωήν την αιώνιον».
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΧΟΛΙΚΟ ΕΤΟΣ
Ἀγαπητά μου παιδιά,
Μέ τήν ἒναρξη τῆς νέας Σχολικῆς χρονιᾶς, ἀπευθύνομαι σέ σᾶς τούς Μαθητές καί τίς Μαθήτριες τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης, προκειμένου νά ἐκφράσω τίς θερμές πατρικές εὐχές μου γιά ἓνα καλό καί εὐλογημένο, ἀπό τόν Θεό, σχολικό ἒτος, γεμάτο ὑγιεία, χαρά καί πρόοδο. Ἐσεῖς, παιδιά μου, εἶστε ἡ χαρά μας, ἡ ἀπαντοχή μας, ἡ χρυσή ἐλπίδα γιά τό μέλλον τῆς κοινωνίας μας καί τῆς πατρίδος μας. Οἱ καιροί πού ζοῦμε εἶναι ἀρκετά δύσκολοι. Τά προηγούμενα ἒτη εἲχαμε πολλά προβλήματα, λόγῳ καί τῆς πανδημίας τοῦ κορωνοϊοῦ, τά ὁποῖα ἐπηρέασαν καί τήν ἐκπαίδευση. Ὃμως ὃλοι καί Δάσκαλοι καί Γονεῖς, κυρίως ὃμως ἐσεῖς οἱ Μαθητές δώσατε τόν καλύτερο ἑαυτό σας, ὣστε νά μή δημιουργηθοῦν κενά στό πεδίο τῆς μάθησης.
Πιστεύομε, ὃτι ἐφέτος θά βοηθήσῃ ὁ Θεός, ὣστε νά μήν ἒχωμε δυσκολίες καί ὃλα, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, νά κυλίσουν ὁμαλά. Παιδιά μου, ἀξιοποιῆστε τό χρόνο σας κατά τόν καλύτερο τρόπο, μελετῆστε καί ἐργασθῆτε, ὣστε νά ἐμπεδώσετε τίς γνώσεις πού σᾶς προσφέρονται γιά τήν ὃλη καλλιέργεια τῆς προσωπικότητός σας. Εἶναι σέ ὃλους γνωστό ὃτι τό σχολεῖο δέν προσφέρει ἁπλῶς γνώσεις, ἀλλά ἒχει ὡς σκοπό τήν καλλιέργεια τοῦ ὃλου ἀνθρώπου.
Στή ζωή σας καί στή προσπάθειά σας ἒχετε, πρῶτα ἀπ’ ὃλα, τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Σᾶς ἀγαπάει καί σᾶς προστατεύει ἡ Παναγία μας, ὁ Ἃγιος Ἀνδρέας πού εἶναι ὁ προστάτης καί πολιοῦχος τῆς Πάτρας καί ὃλοι οἱ Ἃγιοι. Σᾶς ἀγαποῦν ἀπό τά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς τους οἱ Γονεῖς σας καί ἐργάζονται ἀκαταύπαστα καί εὐσυνείδητα γιά σᾶς οἱ Δάσκαλοί σας. Σᾶς ἀγαπᾶμε ὃλοι, καί ἐγώ πού σᾶς ἀπευθύνω αὐτές τίς εὐχές, εἶμαι κοντά σας μέ τήν πατρική μου ἀγάπη καί τίς θερμές προσευχές μου γιά κάθε εὐλογία ἀπό τόν Θεό στή ζωή σας, γιά ὑγιεία, πρόοδο καί ἐπιτυχία στούς στόχους σας.
Στούς Γονεῖς σας εὒχομαι νά ἒχουν ὑγιεία καί δύναμη ἀπό τόν Θεό, νά σᾶς χαίρωνται καί νά σᾶς καμαρώνουν, ἀφοῦ εἶστε τό ὡραιότερο δῶρο, ὃ,τι πολυτιμότερο τούς ἒχει δώσει ὁ Θεός. Τούς εὐχαριστοῦμε γιατί ἀγωνίζονται, ὣστε νά σᾶς δώσουν στήν κοινωνία, ἀνθρώπους μέ ὃλη τήν σημασία τῆς λέξεως. Ἐπίσης, στούς Δασκάλους σας, εὒχομαι νά ἒχουν δύναμη στό λειτούργημά τους, τό ὁποῖο εἶναι τόσο ὡραῖο, ἀλλά καί πολυεύθυνο, ὣστε νά ἀνταποκρίνωνται στίς ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν, καλλιεργώντας τίς δικές σας προσωπικότητες καί ψυχές. Καλή καί εὐλογημένη σχολική χρονιά. Μέ ὃλη μου τήν ἀγάπη.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
+ Ο ΠΑΤΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
3/9/22
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ: Ο Ελληνισμός δεν χάθηκε στην Άλωση, αλλά το 1922
Το μέλλον του κάθε τόπου συνδέεται άρρηκτα με την ιστορική του μνήμη. Κι αυτή τη μνήμη, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον, οφείλουμε να την διατηρήσουμε άσβεστη. Για να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε το παρόν και να φτάσουμε με αξιώσεις στην επόμενη μέρα. Έχοντας ως υλικό μέσα μας ακόμη κι αυτά που μας πλήγωσαν. Να κρατήσουμε ζωντανές αυτές τις χαρακιές της ψυχής, όσο κι αν μας πονούν. Γιατί διδάσκουν και καθοδηγούν.
Η ιστορική μνήμη είναι το «υλικό ψυχής» που συνδέει και κρατά άσβεστη την ελληνική ταυτότητα. Η Μικρασιατική Καταστροφή δεν είναι μια επετειακή ευκαιρία για να σκαλίσουμε τον πόνο και να σπείρουμε τον καρπό του διχασμού με τους γείτονες. Είναι η αφορμή για να αναλογιστούμε το «μέχρις εδώ» του Ελληνισμού. Το πώς θα πορευτούμε στο «από εδώ και πέρα» και να κρατήσουμε αυτά που μπορούν να ενώσουν τους δύο λαούς. Γι’ αυτή την ειρήνη που στις μέρες μας δεν θεωρείται, πια, δεδομένη.
Αν η Άλωση της Πόλης ήταν μια τρομακτική και χαίνουσα πληγή για τον Ελληνισμό, η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν εκείνη που επέφερε τον θάνατό του στην Ανατολή. Σε αυτόν τον ιερό τόπο για τους Έλληνες, τη Μικρά Ασία, την πανάρχαια κοιτίδα της ελληνικής ψυχής, ξεθώριασε το 1922 η ελληνικότητα της Ανατολής. Η απώλεια του Ελληνισμού στη γη της Μικράς Ασίας - εκεί που οι Πατέρες της Εκκλησίας εναρμόνισαν την κλασική Ελλάδα με τον χριστιανικό λόγο- έγινε οριστική το 1922. Ως τότε ο Ελληνισμός δεν είχε, παρά τα δεινά που υπέστη και την δημογραφική επέλαση του τουρκικού στοιχείου, να υποταχθεί. Κρατούσε ζωντανή και ακμαία την πολιτιστική του υπεροχή.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)