Έρχονται τα Χριστούγεννα. Η Γέννηση του Θεανθρώπου! Χαρά και ευλογία απροσμέτρητη για τη ζωή μας.
«Μυστήριον ξένον και παράδοξον».
Γιατί όμως γεννήθηκε ο Χριστός; Γεννήθηκε γιατί πέσαμε στην αμαρτία και είχαμε τόσο πολύ πληγωθεί, ώστε μονάχα Εκείνος μπορούσε να μας βοηθήσει και να μας θεραπεύσει. Κατέβηκε από τον ουρανό στη γη, για να μας ανεβάσει από τη γη στον ουρανό. Ο Υψηλός Θεός έγινε ταπεινός άνθρωπος για να μας τραβήξει από την ευτέλεια της ζωής αυτής και να μας ανυψώσει προς το δικό Του ύψος·
την αιώνια Βασιλεία Του.
Η δική Του ενανθρώπηση, δηλαδή η γέννηση και φανέρωσή Του ως ανθρώπου μεταξύ μας, δεν φανερώνει μόνο τη δική Του άπειρη θεία φιλανθρωπία· την τιμή προς την «εικόνα» Του, τον άνθρωπο, αλλά αποκαλύπτει και το μέγεθος της δικής μας αποστασίας. Ξεσκεπάζει και την απελπιστική κατάσταση στην οποία είχε φτάσει τότε ο άνθρωπος.
Ο Χριστός γεννήθηκε για να φέρει ειρήνη στον κόσμο και στην καρδιά του ανθρώπου, αλλά αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη γέννησή Του, ακόμα και σήμερα κυριαρχεί ο φόβος στη ζωή μας, εξαιτίας οικονομικών κρίσεων και δυσχερειών που αντιμετωπίζουμε. Ψάχνουμε για μία τράπεζα σίγουρη και σταθερή για να επενδύσουμε τα χρήματά μας και μας διαφεύγει η Αγία Τράπεζα του Χριστού
(η Βασιλεία των Ουρανών) που τόσα χρόνια τώρα υπόσχεται σταθερά ότι τον πνευματικό θησαυρό που επενδύει κάποιος σ' Αυτήν
«οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν·».
Μήπως μοιάζει ο σημερινός άνθρωπος με την περίπτωση εκείνη των Μάγων που σε κάποια περίοδο της οδοιπορίας τους έχασαν τον αστέρα που τους οδηγούσε; Το μυαλό τους τότε πλημμύρισε από σκέψεις αμφιβολίας. Πού είναι; Γιατί χάθηκε; Άρχισε τότε η περιπλάνηση και η παραπλάνησή τους από τον Ηρώδη. Εκεί καταντάει ο άνθρωπος όταν χάσει το Αστέρι της Βηθλεέμ από τη ζωή του, την πυξίδα στην πνευματική του πορεία. Ξεγελιέται εύκολα από προβατόμορφους λύκους, που όχι μόνο δεν τον οδηγούν στην σωτηρία που είναι ο Χριστός, αλλά προσπαθούν να Τον αφανίσουν από τη ζωή του.
Ως πότε άραγε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;
Το μήνυμα όμως των Χριστουγέννων είναι ότι ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα, αν θέλει, να πετάξει τις παρωπίδες από τα μάτια του και να ατενίσει το Αστέρι του νεογέννητου Χριστού που λάμπει στον ουρανό. Να σταματήσει να κοιμάται τον ύπνο της αδιαφορίας και ραθυμίας, που έγινε αιτία για τους Βηθλεεμίτες να μην μπορέσουν να εννοήσουν ότι το χωριό τους γινόταν το λίκνο του Χριστιανισμού τη νύχτα της γεννήσεως του Θεανθρώπου. Μπορεί να ξυπνήσει και αφού νίψει τα μάτια της ψυχής του, να τρέξει με λαχτάρα στη φτωχική φάτνη της Βηθλεέμ και να καθρεφτίσει τον εαυτό του για να δει πώς τον κατάντησε ο μισάνθρωπος διάβολος. Βλέποντας τη θλιβερή του κατάσταση να συγκλονιστεί και να έλθει σε επίγνωση της έσχατης αδυναμίας και πτωχείας του.
Και εννοώντας όλα αυτά να συνέλθει και να βρει τον εαυτό του.
Τότε θα σκύψει να προσκυνήσει ταπεινά το Θείο Βρέφος, όπως οι βοσκοί και οι ταπεινοί Μάγοι. Θα αναγνωρίσει αυτό το φαινομενικά ταπεινό Βρέφος ως το Βασιλιά της καρδιάς του, το Λυτρωτή της ψυχής του, που τον γλύτωσε από κάθε του ενοχή για κλοπή, ψεύδος, εκδίκηση, έπαρση, επιθυμία κακή. Και τότε θα ξεσπάσει σε ύμνους δοξολογίας για το φιλάνθρωπο Μεσσία του, που θα πηγάζουν από τα βάθη της καρδιάς του, θα Του αναπέμψει το μυριόστομο αγγελικό ύμνο:
«Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄, 14).
Δόξα ας είναι στο Θεό στα ύψιστα μέρη του ουρανού από τους αγγέλους που κατοικούν εκεί· στη γη δε, που είναι ταραγμένη από την αποστασία και τα βίαια πάθη,
ας βασιλεύσει η θεία ειρήνη. Διότι ο Θεός έχει εκδηλώσει με τρόπο λαμπρό την αγαθή θέληση, την εύνοια και την ευαρέσκειά Του στους ανθρώπους με την ενανθρώπιση του Υιού του.
Δόξα στο Θείο Βρέφος, που το καμαρώνει σιωπηλά και σκύβει πάνω Του με τρυφερή στοργή γεμάτη έκσταση, μία νέα Κόρη, η Παρθένος. Στο Θείο Βρέφος που εκατοντάδες χρόνια το περίμενε ο πονεμένος λαός Του.
Και που αιώνες τώρα προσφέρει τη δύναμη στους αδυνάτους, στους αρρώστους την υγεία, στους νεκρούς από την αμαρτία τη νέα ζωή και την ευφρόσυνη ατελεύτητη αιωνιότητα.
Αυτό είναι και το κεντρικό νόημα του θεατρικού έργου που με ιδιαίτερη επιμέλεια ετοίμασαν οι Χαρούμενοι Αγωνιστές του Λυκείου, αλλά και ολόκληρης της εορτής γενικότερα. Τα επίκαιρα τραγούδια, καθώς και οι Βυζαντινοί ύμνοι που επιμελήθηκαν αντίστοιχα φοιτήτριες και φοιτητές της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσεως θα μας γεμίσουν με τη χαρά και την ειρήνη της μεγάλης εορτής. Επίσης, θα γνωρίσουμε μέσα από μία προβολή, πώς διάφοροι λογοτέχνες δόξασαν αλλά και ύμνησαν μέσα από τα έργα τους, το θεοδώρητο γεγονός της Γεννήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού. Όλα απόψε θα μας προβληματίσουν και θα μας ενδυναμώσουν πνευματικά. Κυρίως οι καταληκτικές επίκαιρες σκέψεις από τον πνευματικό μας. Ευχαριστούμε θερμά όσους συμβάλουν και κοπιάζουν για την όμορφη τούτη εορτή.
(εισήγηση του ομαδάρχη μας Π. Κ.
στη χριστουγεννιάτικη γιορτή της Χριστιανικής Εστίας)
... Γύρω μας τα πάντα αλλάζουνε, μέρα με την ημέρα. Τα πρόσωπα παραμορφώνονται, τα κορμιά σακατεύονται, τα μάτια θολώνουνε, όλα βουλιάζουνε σ’ ένα βουβό χάος. Η φθορά! Και πιο ζωηρά μας χτυπά αυτό το ξέφτισμα του κόσμου και μας κάνει να συλλογισθούμε τη ματαιότητά μας στην αρχή του καινούριου χρόνου.
Οι Ρωμαίοι παριστάνανε τον πρώτο μήνα με τη ζωγραφιά του Ιανού που είχε δυο πρόσωπα, οπού ήτανε γυρισμένα από τις δυο μεριές (κι απ’ αυτό, τον βγάλανε Ιανουάριο). Το ένα πρόσωπο που παρίστανε τον περασμένο χρόνο ήτανε γερασμένο, και τ’ άλλο που παρίστανε τον καινούριο χρόνο ήτανε νεαρό. Οι πιο πολλοί που μιλάνε για την πρωτοχρονιά, σας δείχνουνε το νεαρό πρόσωπο. Εγώ σας δείχνω το γέρικο.
Δεν το κάνω για να σας κακοκαρδίσω, αλλά γιατί πιστεύω πως ο άνθρωπος που δεν ξεγελιέται, αλλά που βλέπει την αδυναμία του και τη ματαιότητα του κόσμου, είναι κερδισμένος, επειδή γίνεται πιο χριστιανός, δεν παραδίνεται στις ηδονές που χαλάνε την ψυχή του, λιγοστεύει τον εγωισμό του, συμπονά τους δυστυχισμένους, ταπεινώνεται, συντρίβεται, αποζητά προστασία κι απλώνει τα χέρια του στον Χριστό που είναι ο Άφθαρτος, που δίνει την αφθαρσία, ο Βράχος, ο Πρώτος και ο Έσχατος, ο Ρυόμενος, χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνες...
