Αφού πέρασαν δύο χρόνια η ραγισμένη στάμνα δεν άντεχε άλλο τον ελαττωματικό εαυτό της. Και έσπασε τη σιωπή:
- Πόσο ντρέπομαι για τον εαυτό μου! Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη, είπε στη μεγάλη γυναίκα ένα απομεσήμερο, ενώ επέστρεφαν από την πηγή.
- Μα γιατί; Γιατί νιώθεις ντροπή; ρώτησε η ηλικιωμένη Κινέζα.
- Ε, να! Εδώ και δύο χρόνια μεταφέρω το μισό νερό πού μου απομένει λόγω της ρωγμής μου• και εξαιτίας μου κουράζεσαι άδικα κι εσύ!
Το ξερακιανό πρόσωπο χαμογέλασε:
- Παρατήρησες ότι σε όλο το δρομάκι υπάρχουν λουλούδια μόνο από τη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά τής άλλης στάμνας;
Διαπίστωσα την ατέλεια σου και τη χρησιμοποίησα. Φύτεψα σπόρους από τη μεριά σου και εσύ με τη ρωγμή τους πότιζες. Έτσι, δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη μπουκέτα-μπουκέτα και στολίζω με αυτά το φτωχικό μου.
"Αν δεν ήσουν εσύ, δεν θα μοσχομύριζε το σπίτι μου! Και ή χαρά από τα χρώματά τους δε θα φτερούγιζε στην καρδιά μου.
Δεν ήταν η ατέλεια τής στάμνας πού την έκανε ξεχωριστή, αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα τής γερόντισσας να διακρίνει και να αξιοποιήσει την αδυναμία της.
"Αν ο καθένας μας μετέτρεπε, σαν την ηλικιωμένη Κινέζα, τις ατέλειες - ρωγμές τού διπλανού του σε κάτι όμορφο και χρήσιμο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος•
και πιότερο θα ευωδίαζε το άρωμα των λουλουδιών πού φυτρώνουν στη μεριά τους.
Κ.Μ.
(Διασκευή από Prisenti par Aline, France Sud,
Janvier 2007 Celtic-Music)
Από το περιοδικό: Η Δράσις μας, Τεύχος 463, Νοέμβριος 2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου