ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ - Άγκυρα 2000 - Περίοδος Γυμνασίου

Τριήμερο εργασίας στην κατασκήνωση 8-10 Μαρτίου 1997

Τριήμερο στην κατασκήνωση το 1998

Τα Τριήμερα της Καθαράς Δευτέρας στην κατασκήνωση έχουν μείνει αξέχαστα. Με την καθοδήγηση του π. Σωτηρίου Τσάφου και του Γ. Αθανασόπουλου (νυν π. Χαρίτωνος) ομάδες παιδιών περνούσαν το συγκεκριμένο τριήμερο στην κατασκήνωση κάνοντας εργασίες ανακαίνισης στον χώρο, μάλιστα μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1995.

Οι επόμενες φωτο όμως είναι από ένα άλλο τριήμερο. 

1998 και μία μεγάλη παρέα φίλων ζητά άδεια από τον π. Σωτήριο και πηγαίνει να περάσει ένα τριήμερο στην κατασκήνωση μετά τα Χριστούγεννα και πριν την Πρωτοχρονιά. Ο π. Σωτήριος επαινεί την προσπάθεια αλλά ο ίδιος δεν είναι παρών αφού θα επισκεφτεί και πάλι την Αλβανία για να λειτουργήσει και να διακονήσει τους εκεί Ορθοδόξους αδελφούς.

"Η ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ"

Άγκυρα - περίοδος γυμνασίου

" Η ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ"

   
Φωτο Κ.Ν.

Περιοδικό Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ - 1ο τεύχος, 1961, κύριο άρθρο

Το πρώτο τεύχος της Δράσης κυκλοφόρησε στις 5.11.1961. Ήταν οχτασέλιδο και δίχρωμο. Το βασικό άρθρο είχε τίτλο "Πάντα ισχύω...".

Είναι ενυπωσιακό ότι σε κάποια από τις εσωτερικές σελίδες μνημονεύεται και η κατασκήνωσή μας "ΑΓΚΥΡΑ", η οποία λειτούργησε εκείνο το καλοκαίρι με 100 φοιτήτριες.

2η σελίδα

τελευταία σελίδα

Το τεύχος βρήκαμε στο επετειακό dvd που εκδόθηκε με τα τεύχη 

όλων των ετών της Δράσης.

Λεπτομέρεια

Σίγουρα δεν το έχεις προσέξει. Θα βρεις την ημερομηνία αν κοιτάξεις με προσοχή στο τελευταίο σκαλοπάτι της μικρής σκάλας, όπως κατεβαίνεις από το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως.

24.12.1998 λέει... Κάποιος δούλευε στην κατασκήνωση την παραμονή εκείνων των Χριστουγέννων. Απίστευτο και όμως αληθινό!!! Και σκέφτηκα ότι κατά κάποιο τρόπο ταιριάζει το: «Εάν ημείς σιωπήσομεν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19, 40). Η κατασκήνωση αναγεννήθηκε από τις στάχτες της με κόπους πολλούς πολλών...

Η Αρχηγός αφηγείται... 22.7.1995

Σάββατο 22 Ιουλίου 1995.

Οι 70 Χαρ. Αγωνίστριες Λυκείου Πατρών είχαν πριν δύο ημέρες αρχίσει την κατασκηνωτική περίοδό τους με πολλές προσδοκίες και αναμενόμενες εκπλήξεις. Ετοιμάζαμε το ναό της κατασκήνωσης χωρίς να έχουμε αντιληφθεί ότι ο γύρω τόπος καιγόταν. Στις 1.30 το μεσημέρι ειδοποιηθήκαμε με τάξη και φρονιμάδα να βγούμε έξω από την κατασκήνωση προς την πλατφόρμα. Το κάναμε με πολλή ωριμότητα εκ μέρους των παιδιών. Ύστερα από λίγες στιγμές αβεβαιότητας στην πλατφόρμα, το γεγονός της φωτιάς που έφτασε στην αβοήθητη κατασκήνωση μάς έκανε να κλάψουμε γοερά…

Πού τώρα η πράσινη, ολόδροση σκεπή των πεύκων της; Πού τα φιλόξενα σπιτάκια μες το δάσος; Πού το πράσινο, ξύλινο αρχηγείο; Όλα στάχτη!!!

Το γεγονός αυτό ανακοινώθηκε μερικές μέρες αργότερα στον αείμνηστο π. Χαρίτωνα Πνευματικάκη, ιδρυτή της κατασκήνωσης και ιεραπόστολο τότε στην Αφρική, ο οποίος είπε σκεφτικός: «Ο τόπος είναι εκεί; Η κατασκήνωση θα ξαναγίνει».

Και σήμερα 16 χρόνια μετά και πάλι ολόδροση η ΑΓΚΥΡΑ μάς περιμένει. Μεσολάβησε βέβαια η κοπιώδης φροντίδα του π. Σωτηρίου Τσάφου και των συνεργατών του, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Και η κατασκήνωση ξαναέζησε!

Η Άγκυρά μας συνεχίζει να προσφέρει ανεκτίμητο πλούτο πνευματικής τροφοδοσίας και θεμέλια αληθινής ζωής.

Ευχή και προσευχή μας είναι και οι επόμενες γενιές των κατασκηνωτών αλλά και των στελεχών να ζήσουν την ΑΓΚΥΡΑ όσο πιο ζεστά και αληθινά γίνεται…

Η Άγκυρα όπως ήταν παλιά

Από την επίσκεψη του Σεβ. Μητροπολίτου κυρού Νικοδήμου - 1988

Η Άγκυρα μετά την καταστροφή - μαρτυρία

Επισκέφτηκα την κατασκήνωση μία μέρα μετά - 23 Ιουλίου 1995. 

Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Παντού έντονη μυρωδιά καμμένου ξύλου. Μέσα στις κουφάλες των δέντρων υπήρχαν μικρές γλώσσες φωτιάς. Έμεινα αποσβολωμένος. 

Προχωρώντας στον κεντρικό διάδρομο, είδα κοντά στη μπασκέτα τον κ. Γιάννη Σπίνο (σήμερα θυρωρός στην Χριστ. Εστία). Είχε πάρει ένα κλαδί που είχε απομείνει και πάλευε να σβήσει κάποια ξύλα που κάπνιζαν ακόμα ενώ από τα μάτια του κυλούσαν δάκρυα ασταμάτητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα.

Φωτογράφισα ότι μπορούσα... Ανέπαφο έμεινε το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως, η κουζίνα και η τραπεζαρία... η κατασκήνωση κάηκε!!!

 

γ.π.

22 Ιουλίου 1995 – Μία ημέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ

Μια κατασκηνώτρια που είδε την ΑΓΚΥΡΑ να καίγεται, θυμάται…

Ήταν Σάββατο 22 Ιουλίου 1995 - τρίτη μέρα της κατασκήνωσης. Πάνω από 80 μαθήτριες Γυμνασίου και Λυκείου με αρχηγό τη δ. Ειρ. Καρτ. βρισκόμαστε στην Άγκυρα, μέσα σ’ ένα καταπράσινο δάσος από πεύκα.

Η μέρα ξεκίνησε όπως όλες οι άλλες. Προσευχή, Αγιογραφικό, Πρωινό. Μετά το ρόφημα η κατασκήνωση άρχισε τις ετοιμασίες για τη θ. Λειτουργία της επόμενης.

Είναι ασυνήθιστο. Η αρχηγός μιλά συνεχώς στο τηλέφωνο και είναι πάντα ανάμεσά μας. Στις 11.30 καταλάβαμε την αιτία. Ένας αραιός καπνός φαίνεται καθαρά να έρχεται πίσω από το απέναντι βουνό. Δεν βλέπουμε φωτιά, μόνο καπνό… δεν ανησυχούμε ιδιαιτέρως γιατί κάθε χρόνο τα διπλανά χωριά απειλούνται από μικρές εστίες φωτιάς.

Το πρόγραμμα συνεχίζεται με θαλασσινό μπάνιο… βλέπουμε όμως την αρχηγό και τις ομαδάρχισσες σε διαρκή αγωνία. Το μεσημεριανό τραπέζι στρώθηκε νωρίτερα εκείνη την ημέρα.  Θυμάμαι τα μεγάλα παράθυρα της πέτρινης τραπεζαρίας μας να είναι κλειστά για να μην ενοχλούμαστε από τον καπνό που πύκνωνε.

Η αρχηγός μάς ενημέρωσε με σοβαρότητα για την επικοινωνία που είχε με τις αρμόδιες αρχές (Πυροσβεστική και Νομαρχία), οι οποίες διαβεβαίωναν ότι «δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας» αλλά μιλούσαν ωστόσο και για πιθανή εκκένωση της κατασκήνωσης. Σηκωθήκαμε γρήγορα.

Λίγο μετά το μεσημέρι η Αρχηγός έδωσε το σύνθημα. Κατεβήκαμε όλες στη θάλασσα – δεν πήραμε μαζί μας τίποτα. Οι περισσότερες περπατούσαμε στην ακρογιαλιά κατευθυνόμενες προς Πάτρα. Κάποιες μπήκαν μέσα στη θάλασσα. Η θάλασσα της Τιβεριάδος, όπως λέγαμε τη θάλασσά μας, μας υποδεχόταν για μία ακόμα φορά.

Τα είδαμε όμως όλα. Ένα σύννεφο καπνού σκέπασε την κατασκήνωση. Δεν κράτησε πάνω από 2 λεπτά. Άλλωστε το έδαφος ήταν γεμάτο πευκοβελόνες και κουκουνάρια. Δεν συνειδητοποιήσαμε τότε το μέγεθος της καταστροφής. Λίγο πιο κάτω ένα φεριμπότ μας περίμενε…

Η κατασκήνωσή μας, η «Θεία Φωταγωγία» (σύμπτωση η ονομασία ;) είχε τελειώσει... παρέμεινε όμως στις καρδιές μας η γλυκιά ανάμνηση όλων όσων είχαμε ζήσει εκεί, τόσα χρόνια…

Σ. Α.

Άγκυρα 1979 - Βασιλειάδα - ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ

Τις φωτογραφίες έστειλε ο κ. Ηλίας Σκόνδρας