28/2/10

Κυριακή Β' Νηστειών



Η σιγή σε θέματα πίστεως είναι τρίτο είδος αθεΐας μετά από την άρνηση του Θεού και την απόρριψη του Ιησού Χριστού.

Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς

Ο νέος Ι. Ν. Αγ. Ανδρέου Κανάνγκας

 

Περισσότερες πληροφορίες στο περ. ΦΩΣ ΕΘΝΩΝ, Τ. 124

Ο Απόστολος (Β' Κυριακή των Νηστειών)

Συ, Κύριε, στην αρχή θεμελίωσες την γη και οι ουρανοί είναι κι εκείνοι έργα των χεριών σου. Όλο το σύμπαν θα παλιώσει, σαν που παλιώνει το ρούχο πού φοράμε και θα το τυλίξεις, καθώς τυλίγεται ένα σκέπασμα• εσύ όμως είσαι πάντα ο ίδιος και τα χρόνια σου δεν θάχουν τελειωμό.
Σε ποιόν από τους αγγέλους είπε ποτέ ο Θεός, κάθου στα δεξιά μου, ώσπου να υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω από τα πόδια σου; Μην τάχα και δεν είναι όλοι οι άγγελοι πνεύματα, που υπηρετούν και στέλνονται για εκείνους πού πρόκειται να κληρονομήσουν σωτηρία;
 

Γι' αυτό εμείς πρέπει πάρα πολύ να προσέχουμε σε εκείνα πού ακούσαμε, μην κάποτε ξεπέσουμε και χαθούμε. Γιατί; αν ο λόγος πού λαλήθηκε με τη μεσολάβηση των αγγέλων στάθηκε τόσο έγκυρος κι αξιόπιστος, και κάθε παράβαση και παρακοή σ' αυτόν τιμωρήθηκε νόμιμα και δίκαια, πώς εμείς θα ξεφύγουμε την τιμωρία, όταν δεν προσέξουμε κι αμελήσουμε μια τέτοια μεγάλη σωτηρία;
 

Ο λόγος αυτός πήρε αρχή να κηρύσσεται από τον Κύριο και βεβαιώθηκε σε μας από εκείνους πού τον άκουσαν (δηλ. τους αγίους Αποστόλους).

Από την προς Εβραίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου
Κεφ. 1, χωρία 10 έως 14 και Κεφ. 2, χωρία 1 έως 3
Απόδοση σε απλή γλώσσα

27/2/10

Διαπιστώσεις


 

Στην Εκκλησία δοξάζεται ο σταυρωμένος, προκρίνεται ο τελευταίος (Λουκ. ιγ' 30), πείθει ο μη προμελετών, αλλά αυτός που του δίδεται στόμα και σοφία (Λουκ. κα' 14), ζει ο νεκρωμένος (Ιω. ια' 26). Οι οφθαλμοί διανοίγονται και το μυστήριο φανερώνεται, όταν ο Κύριος γίνεται «άφαντος» (Λουκ. κδ' 31), η χαρά των μαθητών πληρούται όταν ο Χριστός αναλαμβάνεται, χωρίζεται (Λουκ. κδ' 52), ο θάνατος συντρίβεται όταν ο θεάνθρωπος σταυρώνεται (Εβρ. β' 14), η ζωή αποκτά αξία όταν χάνεται (Μαρκ. η' 35), ο άνθρωπος μακαρίζεται όταν πεθαίνει (μακάρια η οδός...), οδηγείται κανείς εις «πάσαν την αλήθειαν» (Ιω. ιστ' 13) από το Άγιο Πνεύμα που δεν ενσαρκώνεται.

Ο Χριστός δοξάζεται στη Βηθλεέμ όταν κενώνεται, στον Ιορδάνη όταν ταπεινώνεται, στο Θαβώρ όταν μεταμορφώνεται, στο Όρος των  Ελαιών όταν αναλαμβάνεται, στον Γολγοθά όταν θυσιάζεται, στον τάφο όταν ανασταίνεται. Τότε αποκαλείται ο βασιλεύς της δόξης. Όλα αυτά ανατρέπουν τη συνήθη λογική. Την συντρίβουν. Αναδεικνύουν όμως το μεγαλείο του μυστικού ανθρώπου. Αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του, έστω κι αν το αγνοεί. Αυτό που καλείται να αναδείξει...


Μητρ. Νικολάου, Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός, 
Εκδ. Σταμούλη

Κρίση οικονομική ή πνευματική


Βιώνουμε σήμερα μια κρίση που τη βλέπουμε μόνο ως οικονομική. Δεν καταλαβαίνουμε όμως ότι η κρίση αυτή στην εποχή μας είναι πρωτίστως κρίση πνευματική, κρίση αρχών και αξιών. Οφείλεται στην επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου. «Παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία τής σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου, ουκ έστιν εκ του πατρός, αλλ εκ του κόσμου εστί» (Α’ Ιω. β', 16).

Και η αντιμετώπισή της πρέπει να γίνεται κυρίως με πνευματικά μέσα και μάλιστα από τους Χριστιανούς που ζουν στα λεγόμενα χριστιανικά Κράτη. Όταν απουσιάζει η Χάρις του Θεού από τη ζωή μας, τότε ποικίλα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα θα απειλήσουν την ύπαρξή μας...


 

26/2/10

Παναγία η Γλυκοφιλούσα - Β' Χαιρετισμοί

«και πάλι κίνησα νά ’ρθω,
Χριστέ μου, στην αυλή σου,
να σκύψω στα κατώφλια σου
τα τρισαγαπημένα,
οπού με πόθο αχόρταγο
το λαχταρεί η ψυχή μου»

Πάνω στο βράχο ήτανε χτισμένο το ξωκλήσι, που το μάστιζαν οι θύελλες και λικνιζόταν απ’το παντοτινά ταραγμένο και πολύβουο κύμα.
 

Η στέγη που ’φερνε ακόμη λίγα κεραμίδια και πλάκες, στηριζότανε πάνω σε ένα δοκάρι με πολλές ακτίνες από σκληρή καστανιά. Ο επισκέπτης είχε την επιθυμία να δρασκελίσει το κατώφλι, να μπει στο φτωχικό εκκλησάκι, ν’ ανάψει το κεράκι του, να κάμει το σταυρό του και να ασπασθεί ευλαβικά την εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας, της ζωγραφισμένης μ’ ενωμένα τα μάγουλα με το πρόσωπο του θεϊκού βρέφους.
 

Κι ο ευσεβής προσκυνητής θα έβρισκε μεγάλη γλύκα και παρηγοριά απ’ τις πίκρες του κόσμου, με το να βλέπει κατανυκτικά μονάχα το φτωχοκάντηλο να καίει μπροστά στην ωραία εικόνα...

«Η Γλυκοφιλούσα» του Αλ. Παπαδιαμάντη. 
Απόσπασμα σε απόδοση στη νεοελληνική γλώσσα.

 

Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου - 3η αγωνιστική

Αυτό το Σαββατοκύριακο θα διεξαχθούν τα εξής παιχνίδια:

Α' Όμιλος Γυμνασίου

Αγ. Διονύσιος - Β' Γυμνασίου Εστίας

Α' Γυμνασίου Εστίας - Παραλία

 
Β' Όμιλος Γυμνασίου

Λάγγουρας - Γ' Γυμνασίου Εστίας

 
Λύκειο

Ανθούπολη - Μεταμόρφωση
 

25/2/10

Ο ...Κριτής - Ιστορία τρίτη

Ξεχώριζε, μονοκόμματο, καθώς ξεπεταγόταν μέσα απ' τόν σιδερένιο, μισοξεσκέπαστο κάδο. Κι αν ένας φωτογραφικός φακός το απομόνωνε απ' το περιβάλλον του και μας το πρόσφερε χωρίς αυτό, τότε ήταν αδύνατον να το συνδέσουμε με τον πολύχρωμο σωρό των σκουπιδιών.
Ήταν εκεί άθικτο. Σχεδόν λαχταριστό. Μέσα  στον  ποικιλόμορφο εκείνο συρφετό έμοιαζε ξένο σώμα, που μια παράξενη ιδέα ενός ζωγράφου το ταίριαξε σ' έναν πίνακα αφηρημένης τέχνης. Ήταν ακόμα μέσα στη χάρτινη ατσαλάκωτη σακκούλα του φούρνου, όταν το εντόπισα εκείνο το πρωινό καθώς κατηφόριζα βιαστικός την οδό Χ...
Το κοίταξα με περιέργεια στην αρχή, με λύπη και παράπονο στη συνέχεια. Δυο ολόκληρες φραντζόλες ψωμί μέσα στα σκουπίδια!
 

Αν οι φωτογράφοι της εποχής μας ψάχνουν τη χαρακτηριστική «στιγμή της», αν κυνηγούν τη φωτογραφία της χρονιάς, νομίζω πως τους τη βρήκα. Μόνο που δε θα πρέπει να περιμένουν βραβείο. Της λείπει η σπανιότητα. Δε χρειάζεται καν να την «στήσουν», όπως ονομάζεται στη γλώσσα τους η «επί σκοπώ αποκλειστικά» προετοιμασία λήψεως μιας φωτογραφίας. Μπορούν καθημερινά να τη συναντήσουν μπροστά τους. Στα σκουπίδια τής γειτονιάς τους.

Εδώ κάπου θα μπορούσε με μαθηματική ακρίβεια να προβλέψει κανείς πως θα προστρέξω στη βοήθεια των χιλιάδων, των εκατομμυρίων ανθρώπων που το ψωμί τους το πετάξαμε, το πετάμε στα σκουπίδια. Τα αποστεωμένα κορμιά και τα γεμάτα απορία μάτια των παιδιών,  που εν είδει στιγμιαίου εφιάλτη εμφανίζονται στις οθόνες μας μέχρι να προλάβουμε ν' αλλάξουμε κανάλι, θα μπορούσαν να είναι ο πιο πειστικός μάρτυρας του εγκλήματός μας. Όμως ίσως τα συνηθίσαμε. Ίσως και να αποδεχθήκαμε, πως έτσι είναι τα πράγματα. Ίσως και ν' αναισθητοποιηθήκαμε και σ' αυτό το σημείο. Γεγονός είναι πάντως πως η Σομαλία, η Αιθιοπία και οι άλλες λιμοκτονούσες χώρες «δεν πουλάνε πια» (όπως χαρακτηριστικά λένε οι υπεύθυνοι ειδήσεων των τηλεοπτικών καναλιών).

Γι' αυτό μάρτυρά μου σε τούτο το αίσχος του πεταμένου ψωμιού κάλεσα άλλον. Κάλεσα τούτο το λαό, που το τραγούδησε και τό 'κλαψε, που το ασπάστηκε. Τούτο το λαό που δεν «εχόρτασε ψωμί», που είπε το ψωμί ψωμάκι.
Η μωρία του πεταμένου ψωμιού σ' ένα λαό, που είδε τα παιδιά του να πεθαίνουν απ' την πείνα πριν πενήντα μόλις χρόνια, δείχνει πως έχει γνώση του ιστορικού του γίγνεσθαι όμοια με τη Μαρία Αντουανέτα, στην οποία αποδίδεται συνήθως το γνωστό περί ψωμιού ανέκδοτο. (Αν δεν έχει ο λαός ψωμί δώστε του παντεσπάνι).
 

Θα καλέσω τέλος μάρτυρα μιαν όλόκληρη ανθρωπότητα, που είχε και έχει το χάρισμα να γευθεί τον ίδιο τον Δημιουργό της μέσα στο δώρο του μετουσιωμένου Άρτου. Μιαν ανθρωπότητα, που μέσα από το ταπεινό αισθητό μέσο του Άρτου και του Οίνου γίνεται Θεοδόχος.

Μια τέτοια ανθρωπότητα, που το Σύμβολο όλων των Δωρεών, το στέλνει αντί της Προσκομιδής, αντίδοση στα Δώρα του Δωρεοδότου, στην αποκομιδή των άχρηστων και βλαβερών, είναι ένοχη εσχάτης καταπτώσεως. Μιας καταπτώσεως ανεξάρτητης από την ύπαρξη έστω κι ενός επί γης λιμοκτονούντος.

Καθώς συνήλθα από τις σκέψεις μου, είδα δίπλα μου τον πατέρα μου να κοιτάζει εκείνο το ψωμί. Τα μάτια του γυάλιζαν από τα δάκρυα. Όχι μονάχα γιατί -μικρό παιδί στην Έλληνο - Ίταλική κατοχή — περπάτησε χιλιόμετρα ολόκληρα για να τό βρει, ούτε γιατί είδε με τα μάτια του άλλα παιδιά να σβήνουν απ' την έλλειψή του. Αλλά και γιατί έβλεπε τον κόπο μιας ολόκληρης ζωής - της ζωής του - για «ένα κομμάτι γλυκό ψωμί», όπως χαρακτηριστικά λέει, πεταμένο στα σκουπίδια! Κι ας μην είναι Θεολόγος ούτε σπουδαγμένος στα Πανεπιστήμια (εκείνα που φώναζαν για ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ) μού 'πε μια μόνη φράση:
 

«Να μη μας το δώσει ο Θεός, παιδάκι μου,αλλά τούτο το ψωμί θα μας κρίνει».

Αλεξανδρεύς

Η δύναμη της νηστείας

Ανέβασαν κάποτε στη σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως από ταπείνωση απέφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γέροντας τον λυπήθηκε, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό που είχε στη ζώνη του, και έδιωξε το πονηρό πνεύμα.

- Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.
- Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γέροντας.
 

Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Επέμεινε με καρτερία τον πόλεμο, αλλά αντιπολεμούσε κι εκείνος με τον εχθρό με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του μαγειρευμένη τροφή.
Νικημένο τέλος το δαιμόνιο από τον ακατάπαυστο αγώνα, απομακρύνθηκε.
 

- Γιατί φεύγεις; το ρώτησε ο Γέροντας. Εγώ πάντως δεν σε διώχνω.
- Με αφάνισε η νηστεία σου! κραύγασε εκείνο και έγινε άφαντο.

                                                               
Από το Γεροντικόν

24/2/10

2 φίλοι περπατούν στην έρημο (παλιό αλλά καλό)


Eίναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο. Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
 

- ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ. 

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.  Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα:
 

- ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
 

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :
- Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί; 

Ο άλλος φίλος απάντησε : «Όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν. Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».

 ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ
 ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.
 

Στιγμιότυπα από τη 2η αγωνιστική


 
 Μεταμόρφωση Οβριάς

  
 Κοίμηση Θεοτόκου Παραλίας

  
 Λύκειο Εστίας

  
 Αγ. Μαρίνα

  
 Αγ. Ανδρέας Εγλυκάδας

  
 Εστία

  
 Ανθούπολη

  

  

  

  

  

Ας προσπαθήσουμε κατά την περίοδο αυτή της Μεγ. Τεσσαρακοστής, να κάνουμε και άλλες ΝΙΚΕΣ, να νικήσουμε άλλον αντίπαλο, πολύ πιο δυνατό και ισχυρό! 
Θα έχουμε κάνει την μεγαλύτερη ΝΙΚΗ!

Δεν συμφωνείτε;

Ανδ. Παναγ.
Κατηχητικά Σχολεία
Ι.Ν.Αγ.Ανδρέου Εγλυκάδος

23/2/10

Αγ. Ιωάννης ο Θεριστής - γιατί λέγεται έτσι;

Συνέβη κάποτε o όσιος Ιωάννης να επισκεφθεί σε ώρα θερισμού χωρικούς στα χωράφια τους. Και με καλοσύνη τούς πρόσφερε λίγο φαγητό και λίγο κρασί. Καθώς δε ξεκουράζονταν οι χωρικοί, ξέσπασε καταιγίδα και αυτοί έτρεξαν να ασφαλισθούν. Όταν επέστρεψαν λίγο μετά στα χωράφια τους, αντίκρισαν έκπληκτοι ένα θαύμα: όλο τον καρπό θερισμένο και ασφαλισμένο σε δεμάτια! Τι είχε συμβεί; Ο Ιωάννης είχε προλάβει, πριν ξεσπάσει η πρωινή αυτή καταιγίδα, με τρόπο ταχύτατο - θαυματουργικό να θερίσει και να δεματίσει τον καρπό. Στο θαύμα ακριβώς αυτό οφείλεται η προσωνυμία του «θεριστής».
 

Ο Όσιος έκτισε μεγαλύτερο μοναστήρι στο όνομα της «αγίας μητέρας του Θεού». Και υπήρξε ο ίδιος κτήτοράς του και ηγούμενος με μεγάλο κύρος. Έδινε πρώτος το παράδειγμα ενός καλού ποιμένος πού φρόντιζε με θυσία και ανιδιοτέλεια για τα λογικά του πρόβατα - τους μοναχούς του.
Ζούσε μέ πολύ μεγάλη εγκράτεια και νήψη και επιτελούσε θαύματα θεραπείας πολλών ασθενών μέ τή δύναμη της θερμής προσευχής του.
 

Ο όσιος Ιωάννης εκοιμήθη ειρηνικά σε ηλικία περίπου 75 ετών. Μετά την κοίμησή του η Μονή μετονομάσθηκε σε Ιερά Μονή Οσίου Ιωάννου του Θεριστού και παρέμεινε σε ακμή μέχρι τον 17ο αιώνα.


περ. O ΣΩΤΗΡ, 15.2.10

Τι είναι ο Χριστός για μας; - Κατηχητικό Ανθούπολης

Στη συγκέντρωση του Σαββάτου στο κατηχητικό της Ανθούπολης, το θέμα ξεκίνησε με ένα γκάλοπ. Ο ομαδάρχης κάλεσε τα παιδιά να απαντήσουν γραπτά στο ερώτημα: 

«Τι είναι ο Χριστός για μας;»

Σας μεταφέρω τις απαντήσεις τους:

- Ο Σωτήρας του κόσμου, μας καθοδηγεί να κάνουμε το σωστό.

- Ο Χριστός για μας είναι τα πάντα στη ζωή μας αλλά και η ίδια η ζωή μας αλλά και η θρησκεία μας.

- Ο Χριστός είναι ο πατέρας μας ο πνευματικός. Ο Σωτήρας όλου του κόσμου.
 

- Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας, η σωτηρία μας σε αυτό τον κόσμο είναι το πρόσωπο της πίστης.

- Ο Χριστός είναι για μένα μια ψυχή που μπορεί να κάνει ότι του πούμε αλλά φαίνεται σαν κανονικός άνθρωπος.

- Ο Χριστός είναι η σωτηρία μας, η ελπίδα για το μέλλον και ο σωτήρας μας και όλου του κόσμου.

- Ο Χριστός είναι ένα πρόσωπο ιδιαίτερο της Αγίας Γραφής και είναι ολοκληρωτικά Θεός και άνθρωπος και είναι αυτός που μας γλίτωσε από το προπατορικό αμάρτημα.

-Ο Χριστός για μένα είναι ο Θεάνθρωπος, ο οποίος με την γέννησή του νίκησε τον θάνατο.

- Ο Χριστός για μας είναι κάτι ιερό γιατί έσωσε τον κόσμο με τη σταύρωσή του. Και είναι ο παντοκράτορας, οδηγός, «αρχηγός» της αιώνιας ζωής των ανθρώπων.


Αρ. Τσ.
 

22/2/10

Η πολυτέλεια και ο καταναλωτισμός είναι αρρώστια

Ο Κάρλ Ράμπεντερ, 47 ετών, Αυστριακός επιχειρηματίας, αποφάσισε να απαλλαγεί εξ ολοκλήρου από την περιουσία του, κινητή και ακίνητη, συνολικής αξίας γύρω στα 4 εκατ. ευρώ, γιατί, όπως λέει, τα πλούτη τον κάνουν δυστυχισμένο. 

Θα πουλήσει όλα τα ακίνητα, το αυτοκίνητό του, έπιπλα και όλα όσα έχει και όσα χρήματα βγάλει από αυτά, μαζί με μετρητά που ήδη έχει σε τράπεζα, θα τα δώσει σε φιλανθρωπικά ιδρύματα της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, με σκοπό να διατεθούν σε προγράμματα απασχόλησης νέων, φτωχών ανθρώπων.
 

«Δεν θέλω να μου μείνει τίποτα. Τα χρήματα είναι αντιπαραγωγικά. Δεν φέρνουν την ευτυχία», δήλωσε στην «Ντέιλι Τέλεγκραφ». Θα μείνει, λέει, σε μια μικρή καλύβα στις Άλπεις ή θα ενοικιάσει μία γκαρσονιέρα στο Ίνσμπουκ. 

Στο ρεπορτάζ της εφημερίδας δεν αναφέρεται εάν έχει οικογένεια. Κατάγεται από πολύ φτωχή οικογένεια ο κ. Ράμπεντερ. Δούλεψε σκληρά από μικρός, πιστεύοντας ότι τα χρήματα θα του φέρουν τις ανέσεις και την ευτυχία που στερήθηκαν οι δικοί του. Όμως «έγινε πιο πολύπλοκη η ζωή μου, κι ευτυχία δεν ένιωσα», δήλωσε. Αισθανόταν πως δούλευε «σαν σκλάβος», χωρίς χρόνο ελεύθερο για να απολαύσει τα μικρά, απλά και όμορφα πράγματα της ζωής. «Η πολυτέλεια και ο καταναλωτισμός είναι αρρώστια. Δεν τα χρειάζομαι πια. Όσα χρόνια μου έμειναν, θέλω να τα ζήσω ελεύθερος».

 

Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου - 2η αγωνιστική

Αγώνες Ποδοσφαίρου - 2η Αγωνιστική

ΓΥΜΝΑΣΙΟ

Αγ. Διονύσιος– Λάγγουρας 4-6
Αγ. Μαρίνα – Εγλυκάδα  8-6
 
ΛΥΚΕΙΟ

Παραλία – Μεταμόρφωση 8-3
Εστία – Ανθούπολη 8-6

21/2/10

Ένα θαύμα η Ιεραποστολή!


Η Εκκλησία μας μας το θυμίζει έχοντας ορίσει την Α' Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ως ημέρα της Ορθοδοξίας. Ως ημέρα του θριάμβου της Ορθοδοξίας, που δύο χιλιάδες και πλέον χρόνια τώρα, νικάει όσους την πολεμούν και με την Ιεραποστολή φέρνει τον Θεό κοντά στον άνθρωπο και οδηγεί τον άνθρωπο στον Θεό και τον κάνει μέτοχο της Βασιλείας Του. Ένα θαύμα η Ιεραποστολή!

 

Κυριακή Α' Νηστειών


 

Σήμερα, 21 Φεβρουαρίου 2010, Α' Κυριακή των Νηστειών, η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων, που αποτέλεσε τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας. Η εορτή αυτή καθιερώθηκε το 843 από την Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, τον Υιό της Μιχαήλ τον Γ' και τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μεθόδιο τον Ομολογητή.

20/2/10

Αναζητώντας πρότυπα - Αγ. Φιλοθέη


- Τι θα 'θελες, αλήθεια, να 'χει το πρότυπο σου; 

Κοινωνική προσφορά και δραστηριότητα.
- Πρωτοπόρος έγινε και έμεινε στα έργα της αγάπης για τους άλλους. 


Καταγωγή σπουδαία και επιφανή.
- Από αρχοντικές οικογένειες των Αθηνών προερχόταν, των Μπενιζέλων και των Παλαιολόγων... 


Γνώσεις, μόρφωση.
- Λόγιος των Αθηνών ο πατέρας της, ασφαλώς θα έθεσε στη διάθεση της ό,τι αξιόλογο υπήρχε στην εποχή τους, 1500 τόσο μ.Χ. - εποχή Τουρκοκρατίας. Ο βιογράφος της σημειώνει ότι «διακρινόταν για τη μόρφωση της». 


Πλούτο.
- Τον είχε υπεράφθονο. Απέραντες εκτάσεις στα Πατήσια, στον Περισσό, στην Καλογρέζα, στο Χαλάνδρι, στο Ψυχικό, στην Άνδρο, στην Τζια... 


Ευγένεια ψυχής, ανθρωπιά, καλωσύνη.
Από ανθρωπιά και καλωσύνη άλλο τίποτα. Ποιος δεν έχει ακούσει πώς παιδούλα ακόμη σπλαγχνιζόταν τους φτωχούς κι έδινε από τα καλά της, μέχρι κι αυτό το πανάκριβο παλτουδάκι της, μέσα στο κρύο και την παγωνιά, για να ζεσταθεί άλλος; 


Αγάπη στην πατρίδα, στο Γένος.
- Δεν είχε άλλο πόνο κι άλλη έγνοια.
 

Πίστη στον Θεό.
- Αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη της. 


Ποια είναι αυτή πού τα είχε όλα αυτά;
- Η Αγία Φιλοθέη, η Αθηνιώτισσα, που τιμά η Εκκλησία μας στις 19 Φεβρουαρίου.




περ. «Προς την ΝΙΚΗΝ», τεύχος 696, Φεβρουάριος 2008
 

3 ιστορίες μ. Χ. - Ιστορία Δεύτερη


ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΣΠΙΡΤΑ

Η μικρή Ίρμα δεν ξέρει τίποτα για την ηρωίδα του Άντερσεν. Δεν την γνώρισε ποτέ και μάλλον ούτε θα τα καταφέρει. Τα πολύχρωμα χοντρά βιβλία, που γράφουν την ιστορία της, δεν είναι κάτι που έχει έστω και τις ελάχιστες πιθανότητες να πέσουν στα χέρια της. Αλλά και αν ακόμα έπεφταν, και μάλιστα μεταφρασμένα στα ινδικά, τη μητρική της γλώσσα, η μικρή μας Ίρμα δε θα κατάφερνε ούτ' ένα γράμμα να διαβάσει. Το πολύ - πολύ να κοίταζε τις εικόνες του μικρού κοριτσιού του Βορρά αλλά και πάλι δε θα ήταν σε θέση να αποκρυπτογραφήσει τη φτώχεια μέσα στις πολύχρωμες εικόνες του βιβλίου. Για τα δικά της μάτια τόσα πολλά χρώματα τυπωμένα στο απαλό χαρτί, που αγγίζουν τα δάχτυλά της, σημαίνουν κάτι, που δεν ξέρει πώς το λένε. Ίσως ευτυχία να είναι μια πολύ αδύναμη λέξη για να το εκφράσει.

Τα δικά της μάτια συνήθισαν να βλέπουν μόνο θολά, όπως η ηρωίδα του Δανού βλέπει τα όνειρά της. Μα της Ίρμας το θόλωμα είναι απ' τους καπνούς και τους ατμούς της βιοτεχνίας σπίρτων, που δουλεύει. Και τα χρώματα είναι πάντα ίδια. Ανάμεσα στο κίτρινο απ' το θειάφι και το μαύρο του φωσφόρου.

Έτσι κι αλλιώς θα αρχίσει πολύ σύντομα να βλέπει μονάχα όνειρα. Αυτό της φωνάζουν τα δάκρυα, που ασταμάτητα τρέχουν απ' τις αναθυμιάσεις. Δεν τολμά να τα σκουπίσει με τα χέρια της. Είναι σχεδόν βουτηγμένα στη «χημεία», καθώς κρατούν τα μικρά ξύλα, που θα γίνουν τα σπίρτα της φίλης της από τη Δανία. Μα και όταν η μικρή Ίρμα θα πάψει να βλέπει αυτό τον κόσμο, ακόμα και με ανοιχτά μάτια, δε θα μπορεί να δει ούτε ωραία όνειρα.
 

Η δική της γιαγιά είναι στην καλύβα τους, τυφλή κι αυτή και δεν μπορεί να την πάρει μαζί της στον ουρανό. Η Ίρμα δεν μπορεί να δει ωραία όνειρα, γιατί τα ωραία όνειρα είναι μια συνταγή τής φαντασίας, που πλάθεται από ωραία υλικά. Κι αυτά της λείπουν, ούτε καν τα ξέρει. Κοιτάζω την Ίρμα τώρα, που ακόμα με βλέπει. Κοιταζόμαστε μέσα απ' τους καπνούς. Και φοβάμαι, πως κάτι δεν μπορώ να της το εξηγήσω. Όχι πράγματα δύσκολα για το μυαλό της των δέκα χρονών.

Να! δυσκολεύομαι να της εξηγήσω γιατί κάθε χειμώνα, και μάλιστα Χριστούγεννα, διαβάζουμε στα παιδιά μας καθισμένοι δίπλα στο τζάκι την ιστορία της ηρωίδας του Άντερσεν κι αυτά - κάποτε κι εμείς - δακρύζουμε!!!...


Αλεξανδρεύς

περ. Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ, Ιούνιος '94

19/2/10

Β' αγωνιστική ποδοσφαίρου

Πρόγραμμα β' αγωνιστικής για το 
πρωτάθλημα ποδοσφαίρου 
(20 - 21.1.2010)
 
Γυμνάσιο - Β' όμιλος

Αγ. Διονύσιος - Λάγγουρας
Αγ. Μαρίνα - Εγλυκάδα
Ρεπό: Γ' Γυμνασίου

Λύκειο

Εστία - Ανθούπολη
Παραλία - Μεταμόρφωση

Για τα θρησκευτικά σύμβολα

Μετά τη νομοθετική απαγόρευση της Γαλλίας όσον αφορά στο δικαίωμα μαθητών/καθηγητών να φέρουν εμφανώς θρησκευτικά σύμβολα, έρχεται και μια εφετειακή απόφαση δικαστηρίου στο Ηνωμένο Βασίλειο που δικαιώνει την British Airways σε δικαστκή της διαμάχη με πρώην εργαζόμενη, η οποία απολύθηκε επειδή δε δέχτηκε να εργαστεί δίχως να φορά το Σταυρό της. Η απόφαση αυτή έχει μία ιδιαίτερη σημασία, αφού τα δικαστήρια στις αγγλοσαξωνικές έννομες τάξεις ουσιαστικά παράγουν δίκαιο.

Ο σχετικός σύνδεσμος για τους αγγλομαθείς:
http://news.uk.msn.com/uk/articles.aspx?cp-documentid=152128355&ucpg=2  


Το άρθρο κάνει λόγο για ότι προυπήρχαν αντίστοιχες αποφάσεις. Δυστυχώς η τάση αποθρησκοποίησης είναι γενικευμένη και δεν αφορά μόνο τους μουσουλμάνους.

Παράλληλα στις ΗΠΑ υπάρχει ένας Οργανισμός Αθέων, το Freedom From Religion Foundation, το οποίο τρέχει πολυδάπανες καμπάνιες με διαφημίσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς κι ενημέρωσης με άγνωστες πηγές χρηματοδότησης. Κεντρικό του σύνθημα το No God, no Problem.

Στυλιανός Μάλλιαρης

18/2/10

Διαγωνισμός γκράφιτι

 

Από παλιότερο διαγωνισμό γκράφιτι 
που έγινε στην Βάρνα της Βουλγαρίας.
Ο νεαρός καλλιτέχνης της φωτογραφίας επέλεξε αντί για τα συνηθισμένα μοτίβα των γκράφιτι, να κάνει μια αγιογραφία, με πινέλα αντί για σπρέι και τα κατάφερε μια χαρά. 
(AP Photo)

3 ιστορίες μ. Χ. - Ιστορία Πρώτη


Με εξεταστική ματιά η κυρία ερευνά κάθε εκατοστό του πολύχρωμου χαλιού, που είναι απλωμένο μπροστά της. Πλεγμένο από πρώτης ποιότητος υλικό με τέχνη και φροντίδα που δηλώνουν την παρουσία τους, αποτελεί «χάρμα οφθαλμών». Το πολύπλοκο και αριστοτεχνικά πλεγμένο σχέδιο με πάμπολλες αποχρώσεις και λεπτομέρειες μπορούν άνετα να το κατατάξουν στα έργα τέχνης.

- «Μην το σκέφτεστε, είναι ένα αριστούργημα, ένα πραγματικό έργο τέχνης», εξωτερικεύει τις σκέψεις της υποψήφιας αγοράστριας ο πωλητής του καταστήματος. Αυτή νοιώθει πως τα λεγόμενά του ανταποκρίνονται και στις δικές της απόψεις, αισθάνεται όμως την ανάγκη να προβάλει τις καθιερωμένες αντιρρήσεις κάθε απαιτητικού αγοραστή.

- «Θα το ήθελα με λίγο περισσότερο γαλάζιο», αντιλέγει. Υπομονετικά σκύβει ο υπάλληλος και αντικαθιστά το χαλί με κάποιο άλλο, εξίσου θαυμάσιο. Μετά από αρκετές προσπάθειες κάποιο δείχνει να την ικανοποιεί. Τα μάτια της λάμπουν. Αρχίζουν να χαμογελούν και τα μάτια του πωλητή. Ακολουθεί, σαν κλείσιμο του τελετουργικού, η τελική ερώτηση. Η κυρία βέβαια ξέρει την απάντησή της, θεωρεί όμως καθήκον της να την υποβάλει.

- «Είναι χειροποίητο;» Ο υπάλληλος χαμογελά με ανακούφιση. Μια τέτοια ερώτηση είναι σημάδι επιλογής. Δείχνει με το βλέμμα του το περιβάλλον του καταστήματος σαν να το καλεί ως αδιάψευστο μάρτυρα της απαντήσεώς του. Τέλος, με τη σιγουριά που του εμπνέει η προσεκτικά ραμμένη ετικέτα στο πίσω μέρος του χαλιού, θεωρεί ότι δυο λέξεις μόνον αρκούν:

- «Μα βέβαια»! και προσθέτει: «Εξάλλου θα πάρετε και γραπτή εγγύηση».
...............
Ο μικρός Α. κοιτάζει τα χέρια του. Τα παρακολούθησε μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, ώρα με την ώρα πες καλύτερα, να αλλάζουν. Είναι μόλις 8 χρονών κι οι ώρες τής ζωής του πέρασαν μία-μία μέσα απ' τα δέκα παιδικά του δάχτυλα. Είναι ώρες μετρημένες μία-μία σαν τις κλωστές, που τα δάχτυλα αυτά περνούν. Είναι λεπτά και δευτερόλεπτα μετρημένα σαν τα εκατομμύρια τους μικρούς γερούς κόμπους, που έδεσαν τα δάχτυλά του. Είδε την ψυχή του να δένεται χιλιάδες φορές μαζί με το απαλόχρωμο νήμα. Κατάλαβε την παιδική του ύπαρξη να τεντώνεται, όπως τεντώνονται τα μικρά πολύχρωμα κομματάκια μαλλιού, που τραβά. Ένιωσε μαζί με τα δάχτυλα να πονά και κάτι εκεί βαθειά μέσα στο λαρύγγι του την ώρα, που κατάπινε τα βουβά δάκρυά του. Ήταν αμίλητος ο μικρός Α. γιατί η ψυχή του κραύγαζε. Ένιωθε πιο οξύ τον πόνο του «γιατί», από αυτόν της βίτσας τ' αφεντικού του. Ενός «γιατί», που πολλαπλασιαζόταν εκατό φορές σαν τους μικρούς - απαράλλαχτα όμοιους - συναδέλφους του, που δούλευαν πλάι του κάτω απ' την ίδια βίτσα. Εκατόν «γιατί» μαζεμένα σαν να μην ήταν αρκετό κι ένα μόνο - στο απύθμενο βάθος του - για τις δυνάμεις του οχτάχρονου μυαλού του.

Τέλος δεν άντεξε. Κοντά στην ψυχή του, που χρόνια τώρα αιμορραγούσε, είδε τα δάχτυλά του να ματώνουν, να ματώνουν κι αυτά. Βιαστικά τα σκούπισε στα κουρέλια, που φορούσε, να μη λερώσει το γαλάζιο χαλί.
 ..............


Η κυρία κοιτάζει προσεκτικά, χαϊδεύει λες με το βλέμμα της, το καινούργιο της απόκτημα. Και τότε είναι που παρατηρεί μια μικρή, απειροελάχιστη, κοκκινωπή πινελιά στο γαλάζιο «θέμα» του χαλιού της.

- Κάτι θα τους έσταξε, σκέφτεται κι ετοιμάζεται να παραπονεθεί. Είναι πραγματικά εξοργιστικό, αν σκεφθεί κανείς το επταψήφιο νούμερο της τιμής του.

Ο καταστηματάρχης συμφωνεί. Μυστικά συμφωνούν και οι δυό, πως ο «κόκκινος λεκές» πρέπει να φύγει. Ίσως φοβούνται μήπως προχωρήσει και στις άλλες γαλάζιες κλωστές. Μήπως κοκκινίσει ολόκληρο τον γαλάζιο ορίζοντά τους.
 

Να σβήσει «ο αιμάτινος λεκές», η πραγματική εγγύηση και η τιμή του έργου.

Αλεξανδρεύς
Περ. Η ΔΡΑΣΙΣ ΜΑΣ, Μάιος 1994


17/2/10

17η Φεβρουαρίου: ημέρα Ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου

 
Η 17η Φεβρουαρίου 1914, ημέρα Ανακηρύξεως της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, αποτελεί κορυφαίο ορόσημο στην πολυκύμαντη ιστορική πορεία του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

   Η μαχητικότητα των Βορειοηπειρωτών και η αταλάντευτη προσήλωση στην ελληνική τους συνείδηση αλλά και ο πόθος τους για ελευθερία είχαν ως αποτέλεσμα την υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914), κειμένου νομικά ισχυρού μέχρι σήμερα, με το οποίο παρείχετο πλήρης Αυτονομία στην Βόρειο Ήπειρο.

  Στον αιώνα που μεσολάβησε μέχρι σήμερα παρά τις κοσμογονικές αλλαγές που διαδραματίστηκαν και τα νέα γεωπολιτικά δεδομένα που προέκυψαν στην ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής, αναλλοίωτος παρέμεινε ο στόχος της Αλβανίας για φυσική και εθνική συρρίκνωση του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.

  Στην παρούσα ιστορική συγκυρία, το εκπαιδευτικό, το περιουσιακό και  η έλλειψη ασφάλειας, σε συνάρτηση με την πληθυσμιακή αιμορραγία της Βορείου Ηπείρου, αποτελούν κομβικά ζητήματα για το μέλλον των αδελφών μας σε ότι αφορά την παραμονή τους στις πατρογονικές τους εστίες.  

   Η απογραφή του πληθυσμού με βάση το θρήσκευμα και την εθνική καταγωγή, που θα πραγματοποιηθεί στην Αλβανία το 2011, θα πρέπει να αποτελέσει τόσο για την ελληνική κυβέρνηση όσο και για τους Βορειοηπειρώτες το εφαλτήριο για ανασύνταξη δυνάμεων με μοναδικό στόχο τη σωτηρία της Βορείου Ηπείρου.

  17 Φεβρουαρίου 1914  ...   17 Φεβρουαρίου 2010

  Σε μια εποχή ισοπεδώσεως και εθνομηδενισμού,  οι αγωνιστές της Αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου εμπνέουν και καθοδηγούν τη συλλογική συνείδηση σε νέους αγώνες.

Τo  Κ.Δ.Σ  της  Σ.Φ.Ε.Β.Α.

ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΙΑΣΜΕΝΩΝ


Όλες τις Τετάρτες και Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής (καθώς και όσες συμπέσει εορτή αγίου) τελείται η θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων. Τι είναι αυτή η Λειτουργία και γιατί γίνεται μόνο κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή;
 

Όλες οι Λειτουργίες έχουν πανηγυρικό και χαρμόσυνο χαρακτήρα. Αλλ' η Μ. Τεσσαρακοστή είναι πένθιμος περίοδος. Γι' αυτό η Εκκλησία μας όρισε να μη γίνονται οι Λειτουργίες αυτές παρά μόνο κατά τα Σάββατα και τις Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής. (Κανόνας 49ος της εν Λαοδικεία Συνόδου).
 

Πώς όμως θα κοινωνούν συχνά οι πιστοί, αφού θεία Λειτουργία δε γίνεται παρά μόνο κατά τα Σάββατα και τις Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής; Η Εκκλησία μας βρήκε τρόπο: Καθόρισε να τελείται κατά τις άλλες μέρες της Μ. Τεσσαρακοστής μία άλλη Λειτουργία, η Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων. Κατά τη Λειτουργία αυτή δεν τελείται θυσία, δε γίνεται δηλαδή μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Αλλά τι γίνεται; Τα Τίμια Δώρα, ο Άρτος και ο Οίνος είναι έτοιμα, έχουν ηροαγιασθεί (γι' αυτό και λέγεται Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων) κατά την προηγηθείσα θεία Λειτουργία της Κυριακής, είναι πλέον Σώμα και Αίμα Χριστού, και απλώς προσφέρονται προς μετάληψη στους πιστούς...

Η Λειτουργία των Προηγιασμένων είναι συνυφασμένη με Εσπερινό, είναι δηλαδή βραδινή. Αυτό έχει θεσπιστεί, διότι οι παλιοί Χριστιανοί κατά τις ημέρες της Μ. Τεσσαρακοστής διετέλουν τελείως άσιτοι (νηστικοί) μέχρι των εσπερινών ωρών. Μπορούσαν λοιπόν να εκκλησιαστούν και να κοινωνήσουν κατά τις εσπερινές ώρες. Σήμερα η Λειτουργία των Προηγιασμένων τελείται και κατά την εσπέρα, συνηθέστερα όμως τελείται κατά τις πρωινές ώρες προς διευκόλυνση των πιστών. 


Η Λειτουργία αυτή δεν έχει τον πανηγυρικό και θριαμβευτικό τόνο των άλλων Λειτουργιών, αλλά δεσπόζει σε αυτή το πένθιμο και κατανυκτικό στοιχείο... Μπορούμε να ονομάσουμε χωρίς υπερβολή τη λειτουργία αυτή, μαζί με τα λειτουργικά χειρόγραφα, «Λειτουργία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής», γιατί πραγματικά αποτελεί την πιο χαρακτηριστική ακολουθία της ιεράς αυτής περιόδου. Είναι δυστυχώς αλήθεια ότι πολλοί από τους χριστιανούς αγνοούν τελείως την ύπαρξή της, ή την ξέρουν μόνο από το όνομα, ή και ελάχιστες φορές την έχουν παρακολουθήσει. 

Η Λειτουργία των Προηγιασμένων τελείται όλες τις Τετάρτες και Παρασκευές της Μ. Τεσσαρακοστής. Κατά τη Μεγάλη Εβδομάδα τελείται μόνο τις τρεις πρώτες μέρες αυτής (Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη και Μ. Τετάρτη). Επίσης τελείται και κατά τις ημέρες εορτών ευρισκομένων εντός της περιόδου της Μ. Τεσσαρακοστής.


Προσευχή από την πρώτη γραμμή

 Προσευχή που βρέθηκε σε ανώνυμο Ρώσο στρατιώτη 
σκοτωμένο στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Άραγε Συ με ακούς, Κύριε; Δεν Σου μίλησα ποτέ, αλλά τώρα θέλω να Σε προσκυνήσω.
Το ξέρεις, από την παιδική ηλικία μου είπαν ότι δεν υπάρχεις, και εγώ ήμουν τόσο ηλίθιος που το πίστεψα. Δεν είχα ποτέ συνειδητοποίησει της ωραιότητας της δημιουργίας Σου. Σήμερα ξαφνικά,βλέποντας τα βάθη της απεραντοσύνης, τον ουρανό γεμάτο άστρα επάνω μου, άνοιξαν τα μάτια μου. Έκπληκτος κατάλαβα το φώς του. Πώς και ήμουν τόσο φοβερά πλανεμένος;
 

Δεν ξέρω, Κύριε, εάν μου δώσεις το χέρι Σου, όμως εγώ Σου εμπιστεύομαι αυτό το θαύμα και θα καταλάβεις: μέσα σ’ αυτήν την τρομερή κόλαση ανέκυψε το φώς μέσα μου και Σε είδα. Στα μεσάνυχτα θα επιτεθούμε, αλλά δεν φοβάμαι, Συ μας βλέπεις. Άκουσε, ο συναγερμός! Τι θα κάνω; Ήταν τόσο καλά μαζί Σου…
 

Θέλω να Σου πω και κάτι άλλο: ξέρεις ότι η μάχη θα είναι σκληρή. Μήπως απόψε θα κτυπήσω την πόρτα Σου. Παρ’ όλο δεν ήμουν ποτέ φίλος μαζί Σου, θα μου επιτρέψεις να μπώ όταν θα φτάσω; Αλλά δεν παραπονιέμαι, βλέπεις τι μου γίνεται, έχουν ανοίξει τα μάτια μου! Συγχώρεσέ με, Κύριε! Πηγαίνω και ασφαλώς δεν θα επιστρέψω,αλλά τι μεγάλο θαύμα! Δεν φοβάμαι πλέον τον θάνατο!

 

ΠΗΓΗ: http://vatopaidi.wordpress.com

16/2/10

Η Μεγάλη Σαρακοστή στη ζωή μας

Συμμετοχή στις Ακολουθίες της Μεγάλης Σαρακοστής

Έχουμε ξαναπεί ότι κανένας δεν μπορεί να παρακολουθήσει ολόκληρο το λατρευτικό κύκλο της Μεγάλης Σαρακοστής. Ο καθένας όμως μπορεί να παρακολουθήσει μερικές έστω ακολουθίες. Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για κείνους που στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής δεν αυξάνουν το χρόνο για παρακολούθηση και συμμετοχή στη Θεία Λατρεία. Εδώ και πάλι οι προσωπικές συνθήκες, οι ατομικές δυνατότητες και αδυναμίες μπορεί να ποικίλουν και να οδηγούν σε διάφορες αποφάσεις· αλλά είναι ανάγκη να υπάρξει μια απόφαση, είναι ανάγκη να γίνει μια προσπάθεια, να υπάρξει μια σταθερή επιδίωξη.

Από την πλευρά της λειτουργικής ζωής μπορούμε εμείς να προτείνουμε το κατώτατο όριο παρακολούθησης όχι με σκοπό την πνευματικά καταστρεπτική αίσθηση ότι έχουμε εκπληρώσει μια υποχρέωσή μας, αλλά να πάρουμε τουλάχιστον τα στοιχειώδη από το λειτουργικό πνεύμα της Σαρακοστής.
............
Η επόμενη προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην πρώτη εβδομάδα των Νηστειών. Ειδική προσπάθεια πρέπει να γίνει για ταν παρακολούθηση τουλάχιστον μια ή δυό φορές του Μεγάλου Κανόνα του αγίου Ανδρέα. Όπως έχουμε πει, οι λατρευτικές εκδηλώσεις αυτών των πρώτων ημερών πρόκειται να μας μεταφέρουν στην πνευματική διάθεση της Σαρακοστής την οποία έχουμε περιγράψει σαν «χαρμολύπη».

Κατόπιν, στην όλη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής είναι επιτακτική ανάγκη να δώσουμε ένα, τουλάχιστον, απόγευμα για να παρακολουθήσουμε τη Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων με όλα τα πνευματικά βιώματα που συνεπάγεται -τη γενική νηστεία, τη μετατροπή, τουλάχιστον, μιας μέρας σε αληθινή προσδοκία της κρίσης και της χαράς. Καμιά αναφορά στις συνθήκες της ζωής, στην έλλειψη χρόνου κλπ., δεν γίνεται δεχτή σ' αυτό το σημείο, γιατί, αν κάνουμε μόνο αυτό που πολύ εύκολα «ταιριάζει» στις συνθήκες της ζωής μας, τότε κάθε αντίληψη προσπάθειας μέσα στη Σαρακοστή χάνει τελείως το νόημά της.

Όχι μόνο στον 20ο αιώνα, αλλά πραγματικά από την εποχή του Αδάμ και της Εύας τούτος ο κόσμος ήταν πάντα ένα μεγάλο εμπόδιο για την εφαρμογή των εντολών του Θεού. Έτσι, λοιπόν, τίποτε το καινούργιο, ή το ειδικό, δεν υπάρχει στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας! Τελικά όλα εξαρτώνται και πάλι από το αν παίρνουμε ή όχι στα σοβαρά την πίστη μας. Και αν ναι, τότε οκτώ ή δέκα πάρα πάνω φορές το χρόνο στην Εκκλησία είναι, στ' αλήθεια, μια ελάχιστη προσπάθεια. 

Αν όμως στερηθούμε και αυτές τις ελάχιστες φορές, τότε στερούμε από τον εαυτό μας όχι μόνο την ομορφιά και το βάθος των ακολουθιών αυτών, όχι μόνο μια αναντικατάστατη πνευματική έμπνευση και βοήθεια, αλλά του στερούμε αυτό - όπως θα δούμε πάρα κάτω - που κάνει τη νηστεία να έχει σημασία και αποτελεσματικότητα.

Α. Σμέμαν, Μεγάλη Σαρακοστή - Πορεία προς το Πάσχα, 
μτφρ. Ελένη Γκανούρη, εκδ. Ακρίτας, Αθήνα 1999

Προσευχή στην Υπεραγία Θεοτόκο

Υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε, η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης, επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως..
 

Καταπράυνε τον πικρό θυμό...
Αφάνισε από το νου μου κάθε λογισμό υπερηφάνειας και ματαιοδοξίας.
Παιδαγώγησε τη γλώσσα μου, να λέει ωφέλιμα...
Δίδαξε τα μάτια μου, να βλέπουν της αρετής τον ίσιο δρόμο...
Κάνε τα πόδια μου, να τρέχουν ανεμπόδιστα την ευλογημένη οδό των θείων εντολών...
Αγίασε τα χέρια μου και ετοίμασέ τα, αξίως να υψώνονται στον "Ύψιστο Θεό μας"
Καθάρισε το στόμα μου, για να επικαλείται ελεύθερα, χωρίς ντροπή, τον Θεό Πατέρα...
Άνοιξε τα αυτιά μου, για ν' ακούω τα πιο γλυκά απ' το μέλι λόγια των Αγίων Γραφών και με τη βοήθειά σου να τα εφαρμόζω...
 

...Και αξίωσέ με, στην παρούσα ζωή να κοινωνώ ακατακρίτως του αχράντου Σώματος και Αίματος του Υιού Σου, και στη μέλλουσα να είμαι συμμέτοχος στο ουράνιο Δείπνο της Βασιλείας του Θεού ... δοξάζοντας μαζί με όλους τους ανθρώπους Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιος πάντοτε νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.»

(Απόσπασμα από προσευχή του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά - 
απόδοση στη νεοελληνική).