Καὶ πῶς δὲν θλίβομαι καὶ δὲν τρομάζω γιὰ τὸ πασχαλινὸ αὐτὸ δῶρο, ποὺ τὸ περιμένω; Ὁ Κύριός μας, ποὺ μᾶς στέλνει τὰ δῶρα Του ὅλα τὰ χρόνια, δὲν μᾶς εἶπε νὰ περιμένομε τὸ «δῶρο» μας, γιατὶ δὲν ξέρομε πότε θὰ εμφανιστεῖ, γιατὶ «ὡς κλέπτης» ἔρχεται;
Τὸ ἐπίμονο ὅμως ἐρώτημα εἶναι πὼς δὲν μὲ καταθλίβει ἡ σκέψη καὶ ἡ προσμονὴ αὐτοῦ τοῦ «δώρου». Κι ἐγὼ ἀντὶ νὰ θλίβομαι καὶ νὰ τρομάζω μπροστὰ στὸ ἀπαραίτητο αὐτὸ δῶρο, αἰσθάνομαι μιὰ γλυκιὰ προσμονή. Μήπως εἶμαι θαρραλέος παλληκαράς; Τοὐναντίον ἀπ’ τὰ παιδικά μου χρόνια θυμᾶμαι πὼς ἤμουν φοβιτσιάρης.
Τώρα μοῦ ἦρθε νὰ σᾶς δώσω μιὰ παρομοίωση, γιὰ νὰ καταλάβετε λίγο πῶς αἰσθάνομαι σ’ αὐτὸ τὸ θέμα. Αἰσθάνομαι σὰν ἕνας ἀπ’ τοὺς αἰχμαλώτους σὲ στρατόπεδο κρατουμένων τῆς Γερμανίας τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ποὺ μόλις ἔγινε ἡ ἧττα τῆς Γερμανίας, εἰδοποιήθηκαν ὅτι τὶς ἑπόμενες μέρες θὰ τοὺς πᾶνε στὸ σταθμὸ τῶν τραίνων, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὶς πατρίδες τους. Φαντάζεστε τὴ λαμπρὴ χαρά, ποὺ θ’ ἀστράψει μέσα τους ὕστερ’ ἀπὸ τὶς ἀπερίγραπτες φρικαλεότητες, ποὺ ἔζησαν ἐκεῖ μέσα τόσα χρόνια; Φαντάζεστε τὴ βαθιὰ συγκίνησή τους, ὅταν θ’ ἀντικρύζουν πάλι τ' ἀγαπημένα τους πρόσωπα καὶ τὴν πατρίδα; Ἔτσι πρέπει νὰ νιώθομε κι ἐμεῖς τὸ θάνατό μας καὶ μιὰ τέτοια χαρὰ περιμένω κι ἐγὼ σὰν δῶρο γιὰ τὸ Πάσχα.
Κι ἐμένα μὲ προβληματίζει ἡ ἀναπάντεχη αὐτὴ εἴδηση. Καὶ δὲν βρίσκω, ἀδέρφια μου, ἄλλη ἐξήγηση ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Χριστό μας, ποὺ μὲ τὴ συχνὴ θεία κοινωνία κατοικεῖ μέσα μας κι ἐξαφανίζει κάθε θλίψη μὲ τὴ χαροποιὸ παρουσία Του καὶ συμβίωσή Του μέσα στὴν καρδιά μας. Θυμοῦμαι τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ πνεῦμα δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ».
.jpg)
