22/3/23
Κ. Γανωτής: Το πασχαλινό δώρο (αντί αποχαιρετισμού)
Καὶ πῶς δὲν θλίβομαι καὶ δὲν τρομάζω γιὰ τὸ πασχαλινὸ αὐτὸ δῶρο, ποὺ τὸ περιμένω; Ὁ Κύριός μας, ποὺ μᾶς στέλνει τὰ δῶρα Του ὅλα τὰ χρόνια, δὲν μᾶς εἶπε νὰ περιμένομε τὸ «δῶρο» μας, γιατὶ δὲν ξέρομε πότε θὰ εμφανιστεῖ, γιατὶ «ὡς κλέπτης» ἔρχεται;
Τὸ ἐπίμονο ὅμως ἐρώτημα εἶναι πὼς δὲν μὲ καταθλίβει ἡ σκέψη καὶ ἡ προσμονὴ αὐτοῦ τοῦ «δώρου». Κι ἐγὼ ἀντὶ νὰ θλίβομαι καὶ νὰ τρομάζω μπροστὰ στὸ ἀπαραίτητο αὐτὸ δῶρο, αἰσθάνομαι μιὰ γλυκιὰ προσμονή. Μήπως εἶμαι θαρραλέος παλληκαράς; Τοὐναντίον ἀπ’ τὰ παιδικά μου χρόνια θυμᾶμαι πὼς ἤμουν φοβιτσιάρης.
Τώρα μοῦ ἦρθε νὰ σᾶς δώσω μιὰ παρομοίωση, γιὰ νὰ καταλάβετε λίγο πῶς αἰσθάνομαι σ’ αὐτὸ τὸ θέμα. Αἰσθάνομαι σὰν ἕνας ἀπ’ τοὺς αἰχμαλώτους σὲ στρατόπεδο κρατουμένων τῆς Γερμανίας τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ποὺ μόλις ἔγινε ἡ ἧττα τῆς Γερμανίας, εἰδοποιήθηκαν ὅτι τὶς ἑπόμενες μέρες θὰ τοὺς πᾶνε στὸ σταθμὸ τῶν τραίνων, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὶς πατρίδες τους. Φαντάζεστε τὴ λαμπρὴ χαρά, ποὺ θ’ ἀστράψει μέσα τους ὕστερ’ ἀπὸ τὶς ἀπερίγραπτες φρικαλεότητες, ποὺ ἔζησαν ἐκεῖ μέσα τόσα χρόνια; Φαντάζεστε τὴ βαθιὰ συγκίνησή τους, ὅταν θ’ ἀντικρύζουν πάλι τ' ἀγαπημένα τους πρόσωπα καὶ τὴν πατρίδα; Ἔτσι πρέπει νὰ νιώθομε κι ἐμεῖς τὸ θάνατό μας καὶ μιὰ τέτοια χαρὰ περιμένω κι ἐγὼ σὰν δῶρο γιὰ τὸ Πάσχα.
Κι ἐμένα μὲ προβληματίζει ἡ ἀναπάντεχη αὐτὴ εἴδηση. Καὶ δὲν βρίσκω, ἀδέρφια μου, ἄλλη ἐξήγηση ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Χριστό μας, ποὺ μὲ τὴ συχνὴ θεία κοινωνία κατοικεῖ μέσα μας κι ἐξαφανίζει κάθε θλίψη μὲ τὴ χαροποιὸ παρουσία Του καὶ συμβίωσή Του μέσα στὴν καρδιά μας. Θυμοῦμαι τὸ λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ πνεῦμα δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ».
π. Αθανάσιος Βουρουτζής: ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑΣ
Συγγραφέας: ΒΟΥΡΟΥΤΖΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ (ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ)
Εκδόσεις: ΝΑΜΑ
Σελίδες: 64
Κωδικός: 21-121
“Θάνο, Θάνο, δεν μ’ ακούς που σε φωνάζω;”
Γύρισε και είδε τον παππού του ο Θάνος, που ερχόταν προς το μέρος του.
“Τι έπαθες, παιδί μου, τόση ώρα μπροστά από το άγαλμα, ακούνητος; Και τι χώματα είναι αυτά;”
Ο Θάνος μόλις είχε γυρίσει από ένα ταξίδι. Από ένα πολύ παράξενο ταξίδι, παρέα με ένα άγαλμα. Το άγαλμα του Εμμανουήλ Παπά!
Και πού δεν πήγαν… Από τις Σέρρες, στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί στο Άγιον Όρος. Όργωσαν όλη τη Μακεδονία. Και όχι μόνο… Περπάτησαν στα μέρη που περπάτησε ο μεγάλος Έλληνας στρατηγός Εμμανουήλ Παπάς. Ένα ταξίδι που έμαθε στον Θάνο ν’ αγαπάει ακόμη περισσότερο την πατρίδα του και να τιμάει τους ήρωές της.
Τι λες; Είσαι έτοιμος ν’ ακολουθήσεις τον Θάνο σ’ αυτό το υπέροχο ταξίδι;
«Το αυτεξούσιο της νηστείας, μια βιολογική και μια θεολογική προσέγγιση»
Το περιοδικό «Πατρινόραμα» υπό την αιγίδα της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας πραγματοποιεί ημερίδα με θέμα: «Το αυτεξούσιο της νηστείας, μια βιολογική και μια θεολογική προσέγγιση» . Η εκδήλωση θα διεξαχθεί την Δευτέρα 27/3/23 στις 18:30 στο ξενοδοχείο ASTIR Patras (Αγίου Ανδρέου 16).
Χαιρετισμό θα απευθύνουν:
Εκπρόσωπος Ιατρικού Συλλόγου Πάτρας
Ο Αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Αχαΐας , Μπονάνος Χαράλαμπος
Η Αντιδήμαρχος Υγείας – Πρόνοιας του Δήμου Πατρέων, Βίβιαν Σαμούρη
Ο πρώην Αντιδήμαρχος του Δήμου Πατρών Χαράλαμπος Στανίτσας
Ο Εκδότης-διευθυντής περιοδικού «Πατρινόραμα», Θεόδωρος Παπαβασιλείου
Εισηγητές στην ημερίδα θα είναι:
Ο Δημήτρης Κουρέτας, καθηγητής φυσιολογίας- τοξικολογίας και διευθυντής του ομώνυμου εργαστηρίου, στο τμήμα Βιοχημείας- Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ερευνητής στην Ιατρική Σχολή του Harvard στη Βοστώνη και τακτικό μέλος της Παγκόσμιας Ακαδημίας Επιστημών.
Ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Αμβρόσιος Γκουρβέλος, Προϊστάμενος Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πατρών.
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Δημήτρης Σπηλιωτόπουλος, εκπαιδευτικός Φ.Α.
Μητροπολίτης Κονίτσης κ.κ. ΑΝΔΡΕΑΣ: «Ὁ Εὐαγγελισμός: τῆς Θεοτόκου καί τῶν Ἑλλήνων»
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Εἶναι ἀμφίβολο ἄν ἄλλοι λαοί ἔχουν τόσο πολύ συνδεδεμένη τήν πίστη μέ τούς ἐθνικούς τους ἀγῶνες. Ἡ Ἑλλάδα, ὅμως, ἔχει τό προνόμιο νά ἑορτάζῃ, μαζί μέ τήν Ἐκκλησία τήν Ὀρθόδοξη, καί τό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων.
Καί νά, μέ τό πού ξημερώνει ἡ 25ῃ Μαρτίου, ἀκούγεται ἡ θεσπέσια φωνή τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ στήν Ναζαρέτ, πρός τήν παρθένον Μαριάμ: «Χαῖρε, Κεχαριτωμένη ˙ ὁ Κύριος μετά σοῦ ˙ εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί» (Λουκᾶ α΄ 28). «Καί ἰδού συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ υἱόν, καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν … καί υἱός Ὑψίστου κληθήσεται … ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα» (Λουκᾶ α΄ 31.32.37).
Αἰῶνες πολλοί εἶχαν περάσει ἀπό τήν ἡμέρα, πού, μέσα στόν Παράδεισο, ὁ Θεός εἶχε δώσει τήν ὑπόσχεση, ὅτι ἕνας ἀπόγονος ἐνάρετης γυναίκας θά συνέτριβε τήν δύναμη τοῦ σατανᾶ (βλ. Γεν. γ΄ 15). Οἱ ἄνθρωποι ἔπεσαν στήν εἰδωλολατρία, ἔγιναν δοῦλοι στά πάθη τά σαρκικά καί ἡ γῇ γέμιζε συνεχῶς ἀπό δολοφονικά αἵματα. Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν ἔπαυσαν νά ἐλπίζουν καί νά περιμένουν Ἐκεῖνον πού θά τούς ἐλευθέρωνε ἀπό τήν τυραννία τοῦ ἀνθρωποκτόνου σατανᾶ. Κι’ αὐτή ἡ προσδοκία ἔγινε πραγματικότητα ἀπό τήν στιγμή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Παναγίας μας, ἡ Ὁποία «πάντα συνετήρει τά ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς» (Λουκᾶ β΄ 19).
-Β-
Ἀλλά ἡ 25ῃ Μαρτίου 1821 ὑπῆρξε καί ἡ ἡμέρα κατά τήν ὁποία ὁ «ἄγγελος» τῶν Παλαιῶν Πατρῶν, ὁ Μητροπολίτης Γερμανός, ὕψωνε στό Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Λαύρας τό Λάβαρο τῆς Ἐπαναστάσεως. Καί βροντοφωνάζοντας «Ἐλευθερία ἤ Θάνατος» ξεσήκωνε τούς σκλάβους Ἕλληνες νά ἀποτινάξουν τήν τουρκική τυραννία. Ὅλα τά «μπαϊράκια» μέ τά ὁποῖα εἶχαν ἔλθει οἱ διάφορες ὁμάδες τῶν κλεφταρματωλῶν στό ἱστορικό Μοναστήρι, χαμήλωσαν καί, θἄλεγε κανείς, ἔσβησαν. Κι’ ἔμεινε ὄρθιο μόνο τό Λάβαρο πού κρατοῦσε ὑψωμένο ὁ Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανός, γιά νά συμβολίζῃ τήν ὁμοψυχία τῶν ραγιάδων καί τήν ἀπόφασή τους ν’ ἀγωνισθοῦν ὑπό τήν σκέπη τῆς Παναγίας, γιά ν’ ἀποτινάξουν τόν φοβερό καί ἀπάνθρωπο τουρκικό ζυγό.
12/3/23
8/3/23
Ἀπαράδεκτο πατριαρχικὸ δῶρο
Πρὸ μηνῶν ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, μεταβαίνοντας στὴν Κύπρο γιὰ τὴν κηδεία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, στάθμευσε στὴν Κῶ, ὅπου συναντήθηκε μὲ τὸν ἐκεῖ μουσουλμάνο ἰμάμη Ἰρφὰν Τράμπα, στὸν ὁποῖο δώρισε ἕνα ἀντίτυπο τοῦ Κορανίου στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα. Ὁ ἐφησυχάζων ἐκεῖ Μητροπολίτης Ἀγκύρας κ. Ἱερεμίας, συγκινημένος ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ Πατριάρχη, δήλωσε μὲ ἐνθουσιασμὸ ὅτι αὐτὴ ἡ ἔκδοση τοῦ Κορανίου ἔγινε ἀπὸ τὸ Ὀρθόδοξο Κέντρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στὸ Σαμπεζὺ τῆς Γενεύης.
Τὴ δήλωση ὅτι τὸ Κοράνιο ἐκδόθηκε ἀπὸ τὸ Κέντρο τοῦ Πατριαρχείου σχολίασε ἐπικριτικά, ὅπως ὄφειλε, τὸ Γραφεῖο αἱρέσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς.
Σὲ ἀπάντηση αὐτῆς τῆς ἐπικρίσεως τὸ Ἱστολόγιο «Φῶς Φαναρίου» διευκρίνισε ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰ ἔκδοση τοῦ Πατριαρχικοῦ Κέντρου, ἀλλὰ τοῦ Ἱδρύματος Διαθρησκειακῶν καὶ Διαπολιτισμικῶν Ἐρευνῶν καὶ Διαλόγων, πρόεδρος τοῦ ὁποίου εἶχε διατελέσει ὁ Μητροπολίτης Ἑλβετίας Δαμασκηνός, ποὺ ἦταν ταυτόχρονα ἡ ψυχὴ τοῦ Πατριαρχικοῦ Κέντρου.
Τὸ παραπάνω Ἵδρυμα, ὅταν πλέον ὁ Δαμασκηνὸς εἶχε ἀποσυρθεῖ τὸ 2003 γιὰ λόγους ὑγείας ἀπὸ τὴ Μητρόπολη Ἑλβετίας καὶ τὸ Πατριαρχικὸ Κέντρο, «προέβη τὸ 2006 στὴν τρίτομη ἔκδοση τῶν βιβλίων τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, δηλαδὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (ἑβραϊκά), τῆς Καινῆς Διαθήκης (ἑλληνικὰ) καὶ τοῦ Κορανίου (ἀραβικά)», αὐτοῦ γιὰ τὸ ὁποῖο γίνεται λόγος («Φῶς Φαναρίου» 31-1-2023).
Τραγικὸ λάθος! Ἡ τριπλὴ αὐτὴ ἔκδοση ὄχι μόνο προωθεῖ τὴν πανθρησκειακὴ πλάνη, ἀλλὰ καὶ χαρίζει τὴν Παλαιὰ Διαθήκη στοὺς Ἑβραίους, περιορίζοντας τὸν Χριστιανισμὸ μόνο στὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἡ διπλὴ ἰδιότητα τοῦ Μητροπολίτη Δαμασκηνοῦ φανερώνει ὅτι τὸ ἐγχείρημα ἦταν εἰς γνῶσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἔστω κι ἂν ἡ ἔκδοση ἔγινε ἀργότερα.
Ὅμως τὸ σοβαρότερο ζήτημα εἶναι τὸ ὅτι Ὀρθόδοξος Πατριάρχης δωρίζει σὲ ἀξιωματούχους τοῦ Ἰσλὰμ τὸ «ἱερὸν Κοράνιον». Εἶναι λοιπὸν τὸ Κοράνι ἱερό; Σὲ τί ἔγκειται ἡ ἱερότητά του; Δὲν ἀποτελεῖ αὐτὴ ἡ ἐνέργεια τοῦ Παναγιωτάτου προσβολὴ τοῦ Εὐαγγελίου;
Ἂν ἡ κριτική μας φαίνεται σὲ κάποιους αὐστηρή, θὰ θυμίσουμε ὅτι, ὅταν αὐτὴ ἡ ἔκδοση τοῦ Κορανίου διαφημιζόταν στὸ ὀπισθόφυλλο τοῦ Περιοδικοῦ «Σύναξη», ὁ μακαριστὸς Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους Γεώργιος (Καψάνης) διαμαρτυρήθηκε ἔντονα. Ἐπειδὴ ὅμως διαπίστωσε ὅτι τὸ Περιοδικὸ ἐπέμενε νὰ συνεχίζει τὴ σχετικὴ προβολή, διέκοψε τὴ συνδρομὴ τῆς Μονῆς στὸ Περιοδικό, συνδρομὴ δεκάδων τευχῶν.
Ἄλλο λοιπὸν οἱ ἐθιμοτυπικὲς σχέσεις καὶ ἄλλο οἱ ἐνέργειες ποὺ προσβάλλουν τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως. Ἐνέργειες θλιβερές.
Άραγε σώζονται αυτοί τους οποίους μνημονεύω;
Μια μέρα ένας ιερομόναχος διαβάζοντας πολλά ονόματα κουράστηκε και αναρωτήθηκε:
- Άραγε σώζονται αυτοί τους οποίους μνημονεύω;
Νοιώθουν τίποτε;
Άραγε ο ουρανὀς αντιλαμβάνεται
ότι τώρα εγώ προσεύχομαι γι’ αυτούς
που έφυγαν από την παρούσα γη;
Βοηθούνται άραγε οι νεκροί;
Και την ώρα εκείνη,
όπως ήταν κουρασμένος,
στηρίχθηκε στο στασίδι του,
έκλεισε λίγο τα μάτια του,
και ανάμεσα σε ύπνο και ξύπνιο,
σε μια εγρήγορση του νου του
αλλά και κόπωση της σάρκας,
σηκώνει τα μάτια επάνω και βλέπει, βλέπει…
Πω, πω,! Τι γίνεται εκεί;
Πνεύματα κεκοιμημένων αναρίθμητα
και μαζί με αυτά και οι άγιοι, μαζί και άγγελοι.
Και μπροστά, μπροστά στον θρόνο του Χριστού
η Υπεραγία Θεοτόκος
με το ωραιότατο ένδυμά της,
με το πρόσωπό της φωτεινό έδειχνε τα πνεύματα,
κοιτούσε τον Χριστό, και του έλεγε:
-Υιέ μου και Θεέ μου,
για όλους αυτούς εγώ μεσιτεύω.
Δέξου τις φωνές της αγίας Εκκλησίας σου.
Και τότε όλοι οι νεκροί άρχισαν να ψάλλουν:
“Θεοτόκε Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία…
ότι Σωτήρα έτεκες των ψυχών ημών”
Aς φωνάζομε, ας παρακαλούμε τον Θεό για μάς
και τους νεκρούς μας.
Και να ξέρετε, οι νεκροί μας,
όταν προσευχόμαστε συνεχώς,
πλησιάζουν πιο κοντά στον Θεό
και φθάνουν εν τέλει στην δόξα,
εφόσον δεν τον αρνούνται...
Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
πηγή: https://proskynitis.blogspot.com/
Ο επικήδειος του πατέρα του Κυπριανού Παπαϊωάννου π. Χριστοδούλου
Ο επικήδειος του πατέρα του Κυπριανού Παπαϊωάννου
π. Χριστοδούλου
Τέμπη 1.3.23
6/3/23
O π. Χριστόδουλος μιλά για τον γιο του Κυπριανό, που πέθανε στα Τέμπη
«Θέλω να τονίσω, για μένα το λέω πρώτα, ότι είμαι έτσι αναπαυμένος ότι δεν ήμουν μαλωμένος μαζί του. Είχαμε μια πολύ καλή σχέση και έβαλα με το μυαλό μου, αν ήμουν μαλωμένος τώρα τι θα έκανα. Ο πόνος μου θα ήταν πολλαπλάσιος. Είναι πόνος μεγάλος, να χάνεις παιδί, ειδικά όταν είναι ξαφνικά. Τον στείλαμε εδώ στην Ελλάδα να τον σπουδάσουμε και τον παίρνουμε πίσω να τον θάψουμε. Δεν είναι ένα πράγμα που είναι εύκολο.
Αλλά από την άλλη πλευρά, επειδή ήταν ένα παιδί κοντά στην εκκλησία και είχε στη συνείδησή του μια ακρίβεια πνευματική, στη σχέση του με τον Θεό, νιώθω μια μεγάλη παρηγοριά στην καρδιά μου. Το ίδιο και η παπαδιά μου, το ίδιο και η αδελφή του. Ο πόνος είναι πόνος. Ανθρωπίνως δηλαδή, είναι μεγάλος πόνος. Και δεν θέλω αυτόν τον, εν ονόματι του Κυπριανού που ήταν ευαίσθητος και δεν έβλαψε κανέναν ποτέ, δεν θέλω να βλαφτεί κάποιος. Γιατί κάποιοι θέλουν να βγάλουν το άχτι τους τώρα και τον πόνο τους, σε κάποιους που έκαναν κάποια λάθη ανθρώπινα. Ας διορθωθεί το σύστημα λειτουργίας των πραγμάτων.
Και ένα παράπονο, είναι ότι δεν με άφησαν να τον δω εκεί στο νεκροτομείο, να αναγνωρίσω ποιος είναι ο γιος μου. Τον είδα έτσι σαν κλέφτη. Τώρα λίγο πριν τον πάρω στην Κύπρο. Δηλαδή, εκεί μου απαγόρευσαν τόσες μέρες να δω τη μορφή του, αυτό για μένα ήταν χειρότερο από τον θάνατό του. Γιατί το να πεθάνει κάποιος, για μένα, το να αναμένω και να πεθαίνω κάθε λίγο γιατί δεν μου επιτρέπουν να το δω τουλάχιστον, ήταν μεγάλη πληγή».
Έχετε ζητήσει στην εξόδιο ακολουθία να είναι όλοι με λευκά.
«Όλοι με λευκά γιατί το παιδί αυτό ήταν λευκό. Από μικρό παιδί ήταν φως. Ήταν φωτισμένο, καθαρό παιδί. Οπότε δεν κηδεύουμε σαν νεκρό, αλλά σαν άνθρωπο που πήγε στη Βασιλεία του Θεού…
Δεν μπορώ να μην συγχωρήσω, γιατί ο Κυπριανός συγχωρούσε τους πάντες. Και ένας χριστιανός δεν μπορεί να κρατά μέσα του τέτοια πράγματα. Σε δυσκολεύει στην ψυχή του ανθρώπου, όταν κρατάς κακίες. Η συγχώρεση ελευθερώνει και παρηγορεί».
4/3/23
Ιωσίας. Ένας σύγχρονος ομολογητής και νεομάρτυρας της ορθόδοξης πίστης στην Αιθιοπία (1997-15.2.2023)
Γράφει ο Σεβ. Μητροπολίτης Αξώμης κ. Δανιήλ
1η δημοσίευση: ΝΥΧΘΗΜΕΡΟΝ
Όλα άρχισαν πριν 5 μήνες, όταν ένα πρωινό έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Μητρόπολης το εξής μήνυμα: «Ονομάζομαι Εy….b Ka….er και είμαι φοιτητής ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πόλης Debre Tabor. Ήμουν προτεστάντης χριστιανός από την γέννησή μου, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια μετά από βαθειά μελέτη είμαι δυνάμει Ορθόδοξος. Αποσκίρτησα από την Διαμαρτύρηση και ηγούμαι -με πολύ διακριτικότητα- μιας ομάδας ένδεκα φοιτητών, όλοι πρώην μέλη της Προτεσταντικής Ομολογίας, με τους οποίους συναντιόμαστε σε διαφορετικά κάθε φορά μέρη και μελετάμε συστηματικά αρχαίους Πατέρες της κοινής Εκκλησίας και εκκλησιαστική ιστορία. Διαπιστώσαμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρεί ανόθευτη την πίστη των Αποστόλων και των Πατέρων μας. Θέλουμε να γίνουμε μέλη της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και ζητάμε να σας γνωρίσουμε για να μας οδηγήσετε στην βάπτισή μας. Παρακαλώ μη μας αγνοήσετε. Περιμένουμε με αγωνία την απάντησή σας».
Στέλνοντας πλούσιο κατηχητικό υλικό σε αυτή την νεανική ομάδα, βιβλία γνωριμίας με την Ορθόδοξη πίστη και ζωή, τους Αγίους και την Ορθόδοξη παράδοσή μας, ευχαρίστησα τον Άγιο Θεό για τους μύχιους και υπέρλογους τρόπους σωτηρίας που απεργάζεται για «κάθε άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Έκτοτε, στο πλαίσιο της κατήχησης και με καθημερινή επαφή για την απάντηση αποριών, οι ένδεκα Αιθίοπες νέοι στερεώθηκαν στην απόφασή τους να προσέλθουν το ταχύτερο στην απόθεση «του παλαιού ανθρώπου» και στην «ένδυση του νέου». Έλειπε μόνο να οριστεί ο κατάλληλος χρόνος και να οργανωθεί το δύσκολο ταξίδι, για να τελέσουμε τις Βαπτίσεις. Και εν συνεχεία, να τελέσουμε την Θεία Ευχαριστία σε τόπο που θα βρούμε, για να κοινωνήσουν οι νεοφώτιστοι του Κυριακού Σώματος. Μια συνηθισμένη διαδικασία στην Ορθόδοξη ιεραποστολή σε όλη την Αφρική, όταν δημιουργούνται οι πρώτοι πυρήνες πιστών. Άλλωστε, κάθε τόπος της Ηπείρου μπορεί να σαρκώσει έναν Ναό του Θεού, όπου «κύκλω της Τραπέζης» του Κυρίου παρακάθονται οι σύγχρονοι μαθητές Του, για να μετέχουν του Δείπνου «εις ανάμνησιν Αυτού».
Ένας από τους ένδεκα φοιτητές ήταν και ο Ιωσίας (Iyosiyas Fekadu Ararsa). Γεννημένος στην πόλη Gimbi της Αιθιοπίας, την 1η Ιουνίου 1997. Ήταν το δεύτερο παιδί (μαζί με άλλες τέσσερις αδελφές) πενταμελούς οικογένειας προτεσταντικής ομολογίας. Μετά την ολοκλήρωση των βασικών σπουδών, γράφτηκε ως φοιτητής Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο του Debre Tabor. Γνώρισε την Ορθοδοξία από τον φίλο του Εy…b και έκτοτε κήρυττε σε όλους την νέα του πίστη, με αποτέλεσμα πολλοί προτεστάντες να εγκαταλείπουν την ομολογία τους και να ζητούν να γνωρίσουν την Ορθοδοξία.
Κάθε Ιανουάριο, μετά τις εξετάσεις, τα πανεπιστήμια κλείνουν για μια εβδομάδα και οι φοιτητές επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους για διακοπές. Έτσι κι αυτός πήγε στην πόλη του για να δει την οικογένειά του.
Ήταν Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 2 το μεσημέρι, όταν σε έναν δρόμο κοντά στην αγορά της πόλης, κατά την στιγμή που μιλούσε δημόσια για την Ορθόδοξη Πίστη, μια ομάδα εξαγριωμένων Προτεσταντών άρχισε να τον πετροβολά και να τον τραυματίζει βάναυσα με κοφτερά αντικείμενα. «Σας παρακαλώ, έχω μια φτωχή μητέρα. Αφήστε με να ζήσω για την οικογένειά μου», εκλιπαρούσε τους μαινόμενους «μαχητές του χριστιανισμού»! Αλλά εκείνοι συνέχισαν να του πετούν με σφοδρότητα πέτρες… Μετά από μία ολόκληρη ώρα μαρτυρίου και αφού το σώμα του είχε υποστεί θανατηφόρα τραύματα, φώναξε: «Σκοτώστε με γρήγορα!», παραδίδοντας την ψυχή του στα χέρια του Θεού που αγάπησε. Όταν μετά από λίγο κατέφτασε στον τόπο της τραγωδίας η οικογένειά του, ήταν ήδη αργά. Το πληγωμένο από το «χριστιανικό μίσος» κορμί του ήταν αγνώριστο από τις κακουχίες. Ο θείος του βρήκε στα χέρια του αυτό που αγάπησε και πίστεψε: κρατούσε την εικονίτσα του Ευαγγελιστή Μάρκου, που του είχα στείλει πριν μήνες! Μαρτυρούσε και κρατούσε σφιχτά την εικόνα του Αγίου Μάρκου!
«Παιδιά και διαδίκτυο: Ποιος θα κερδίσει τη μάχη;» Σχολή Γονέων Εκπ. ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ με τον κ. Γεώργιο Κορμά
Η ομιλία πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά, για να δοθεί η ευκαιρία συμμετοχής σε μεγαλύτερο αριθμό γονέων για ένα τόσο απαραίτητο και πρακτικό θέμα. Τον συντονισμό της συζήτησης που ακολούθησε είχε ο κ. Δημήτριος Ράπτης, διευθυντής του Λυκείου Μελισσίων, ενώ ο π. Γεννάδιος Κουτσόπουλος, Αντιπρόεδρος των Εκπαιδευτηρίων και υπεύθυνος της Σχολής Γονέων ευχαρίστησε θερμά τον ομιλητή και υπογράμμισε τα κύρια σημεία της ομιλίας.
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Λόγος εις την Αʼ Κυριακή των Νηστειών (της Ορθοδοξίας)
... Η επίγεια Εκκλησία του Θεού οδηγείται από το Άγιο Πνεύμα και προσπαθεί να παρουσιάσει τη θαυμαστή και φοβερή, την αγαπητή αυτή πραγματικότητα στους πιστούς, με τη βοήθεια των εικόνων, που αντιπροσωπεύουν τον αόρατο κόσμο των ουρανίων δυνάμεων. Τους θυμίζει τη διαρκή παρουσία των δυνάμεων αυτών στον κόσμο. Όταν προσκυνούμε την εικόνα, δε σημαίνει ότι λατρεύουμε το ξύλο ή τα χρώματα της ζωγραφιάς, αλλά τις ουράνιες δυνάμεις που απεικονίζονται σ’ αυτές και που είναι ζωντανές και παρούσες. Όταν στεκόμαστε μπροστά στις εικόνες με φόβο Θεού, τον ίδιο αυτό φόβο νιώθουμε και αποδίδουμε προς τις ουράνιες δυνάμεις. Όταν αισθανόμαστε παρηγοριά και χαρά από τις εικόνες, στην πραγματικότητα δεχόμαστε τη χαρά αυτή από τις ουράνιες δυνάμεις που απεικονίζονται σ’ αυτές. Μόνο οι ανόητοι κι αυτοί που κατέχονται από δαιμονικές δυνάμεις βλέπουν ειδωλολατρία στην προσκύνηση των εικόνων. Ποιος έχει ανοίξει πόλεμο εναντίον της ειδωλολατρίας στο πέρασμα των αιώνων, αν όχι η Ορθόδοξη Εκκλησία; Ποιας Εκκλησίας οι πιστοί θυσιάστηκαν κατά εκατομμύρια στο νικηφόρο αυτό πόλεμο; Ποιος άλλος αφάνισε την ειδωλολατρία; Πώς θα μπορούσε λοιπόν μια Εκκλησία που αφάνισε την ειδωλολατρία να γίνει ειδωλολατρική;...
(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Λόγος εις την Αʼ Κυριακή των Νηστειών (της Ορθοδοξίας)
Τέμπη: Είμαστε όλοι ένοχοι για την Ελλάδα που ετοιμάσαμε γι’ αυτά τα παιδιά – Μια Ελλάδα χωρίς μετάνοια
Του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΑΝΔΡΩΝΗ - SPORTIME
Μια ασύλληπτη εθνική τραγωδία, όπως αυτή που συνέβη στα Τέμπη θα έπρεπε να μετατραπεί σε ένα γερό ταρακούνημα για ολόκληρο τον ελληνικό λαό, που τα τελευταία χρόνια βρισκόταν σε λήθαργο και σε αφασία.
Το επόμενο διάστημα θα σηκωθεί ένα σύννεφο σκόνης από αλληλοκατηγορίες, καταγγελίες και ευθύνες. Θα απομακρυνθούν τα αιματοβαμμένα συντρίμμια των τρένων και θα μείνουμε να κοιτάμε τα συντρίμμια μας ολόκληρης χώρας. Και μετά τι; Τι θα απομείνει μόλις πέσει όλος αυτός ο κουρνιαχτός; Θα υπάρξει αφύπνιση; Θα έχει ριζώσει η μετάνοια μέσα μας; Θα εμπεδώσουμε καθόλου την ματαιότητα της ζωής; Θα ευδοκιμήσει πνευματικά η συντριβή που νοιώσαμε – αν είχαμε την ευαισθησία να τη νοιώσουμε;
Κλαίει γοερά ο λαός γι’ αυτά τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα. Όμως δάκρυ χωρίς μετάνοια και αυτομεμψία δεν αξίζει τίποτε. Θρήνος χωρίς περισυλλογή, δεν οδηγεί πουθενά. Αυτές τις οικογένειες που σπαράζουν πάνω από δεκάδες φέρετρα, πώς θα τις βοηθήσουμε αν αναλωθούμε μόνο σε κατηγορίες και υποδείξεις; Μπορεί να ξαναχτιστεί μια χώρα έτσι; Μπορεί να αναστηθεί μια κοινωνία έτσι; Δεν μπορεί.
Και τι θα γίνει με αυτές τις οικογένειες; Θα τις αφήσουμε στον βουβό πόνο τους και θα συνεχίσουμε τις ζωές μας όπως πριν; Θα περιμένουμε να ξεθωριάσει η θλίψη μας και να γυρίσουμε στο κομματικό μαντρί μας ή την εγωκεντρική ζωή μας; Δυστυχώς, αυτή ήταν η εξέλιξη μετά το Μάτι, αυτή ήταν μετά τη Μάνδρα, μετά την Ηλεία, μετά το «Εξπρές Σάμινα».
Για να αλλάξεις τη μοίρα του τόπου σου και να καλυτερεύσεις τη ζωή των συνανθρώπων σου, πρέπει πρώτα απ’ όλα να κατανοήσεις τι είναι ζωή και τι ΔΕΝ είναι. Μας αρέσει να παραμυθιάζουμε τον εαυτό μας πως η ζωή μας είναι αδιάκοπη και αυτονόητη. Το να μπαίνεις σε ένα τρένο και να μην έχεις την παραμικρή υποψία πως οδεύεις στο τελευταίο δρομολόγιο της ζωής σου, αυτό είναι ένα απίστευτα βίαιο και σπαρακτικό, άλλα εξίσου πραγματικό πρόσωπο της ζωής. Και ένα ηχηρό χαστούκι για όλους μας, να καταλάβουμε πως η ζωή δεν είναι δεδομένη.
Μια αγκαλιά, ένα βλέμμα αγάπης, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, μια ζεστή συμβουλή, ένα μήνυμα από κάποιον που σε σκέφτεται, ένα οικογενειακό τραπέζι, ένας περίπατος, όλα τα απλά και τα όμορφα είναι θησαυροί που ξεγλιστρούν από τα χέρια μας ανεκμετάλλευτοι.
Δεν δοξολογούμε τον Θεό για κάθε ξημέρωμα που μας δωρίζει. Δεν εκτιμούμε τη ζωή όπως θα έπρεπε. Η ζωή δεν μπορεί να είναι ένα χρονικό διάστημα που ξοδεύεται αφειδώς και αλογίστως. Η κάθε στιγμή είναι ένα δώρο από τον Θεό που μας προσθέτει χρόνο μετανοίας. Η ζωή είναι μια αλληλουχία στιγμών, μια αλυσίδα με βιώματα που κάθε κρίκος της είναι και ένα θαύμα.
Φταίμε για αυτή τη χώρα που φτιάξαμε
Θεία Λειτουργία στον Ι.Ν. των Αγ. Τεσσαράκοντα Μαρτύρων
Την Κυριακή της Ορθοδοξίας (5.3.23)
στον Ι. Ν. των Αγ. Τεσσαράκοντα Μαρτύρων
της κατασκηνώσεως ΑΓΚΥΡΑ
θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία.
Ώρα ενάρξεως: 7.00 π.μ.
π. Λίβυος: Δεν αρνούμαι
Δεν αρνούμαι, ούτε κλείνω τα μάτια στα
προβλήματά μου, αλλά μπορώ ακόμη και με αυτά
να ελπίζω, να γελάω, να ζω και να προχωράω στην
ζωή μου.
Βαρέθηκα να περιμένω τις καλύτερες συνθήκες,
επιδόσεις και επιτυχίες.
Θα χαμογελώ έστω κι ένα λεπτό την ημέρα.
Θα χαίρομαι και θα λέω "Δόξα τω Θεώ῾
Το βράδυ θα με βρίσκει λίγο καλύτερα από το πρωί.
Κι εάν δεν τα καταφέρω δεν πειράζει, θα αρχίζω πάλι
από την αρχή.
Πάντως την κόλαση δεν θα την σκάψω ξανά με τα
χέρια μου.
π. Λίβυος