Ευχές

 

Αγαπητοί φίλοι,

Ευχόμαστε το Άγιο Φως να φωτίσει τη ζωή όλων.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

ΓΕΧΑ ΠΑΤΡΩΝ

Περιφορά του επιταφίου στην ΜΦΗ Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ

 

ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΑΤΡΩΝ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

Παιδιά μου εὐλογημένα,

Πάσχα καί πάλι, Ἀνάσταση, χαρά. Ὁ Θάνατος νικήθηκε καί καταργήθηκε.«Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας».

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος πανηγυρίζει σήμερα καί παίρνοντας τήν φωνή τῶν ἀπ’ αἰῶνος κεκοιμημένων καί θεουμένων, τήν παροντοποιεῖ μέσα ἀπό τόν ἰδικόν του ἱερό καί συγκλονιστικό ἐνθουσιασμό, τήν κάνει παιᾶνα καί τήν παραδίδει, ὡς τό μόνο σωτήριο μήνυμα στούς ἐπιγενομένους, προκειμένου διασχίζοντας τόν χρόνο, νά φθάσῃ ἓως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος καί ἓως τῆς ἀτελευτήτου αἰωνιότητος.

«Καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος», θά συνεχίσῃ ὁ Ὑμνογράφος, ἐνῶ ὁ Χρυσολόγος Ἰωάννης θά σαλπίσῃ:«Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος». Ὁ φοβερότερος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτέλεσμα τῆς παρακοῆς καί τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό, νικήθηκε διά τοῦ Σταυροῦ, τῆς εἰς Ἂδου Καθόδου καί τῆς ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Γι’ αὐτό, «Σήμερον πᾶσα κτίσις, ἀγάλλεται καί χαίρει, ὃτι Χριστός Ἀνέστη καί Ἃδης ἐσκυλεύθη».

Γι’ αὐτό ὁ ἱερός Πατήρ μέ ἒμφαση θά προσθέσῃ, καταγελώντας τόν θάνατο. «Ποῦ σοῦ θάνατε τό κέντρον; Ποῦ σοῦ Ἃδη τό νῖκος; Ἀνέστη Χριστός καί ζωή πολιτεύεται».

Σήμερα χαίρεται ὁ οὐρανός καί ἀγάλλεται ἡ γῆ. Τό σκοτάδι διαλύεται. Τό φῶς ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε. Οὐράνιες δυνάμεις καί ἐπί γῆς ἂνθρωποι, ὃλοι ἑνωμένοι, ὁμολογοῦμε στόν σύγχρονο πεισιθάνατο κόσμο, ὃτι ἡ μόνη ἐλπίδα γιά τήν λύση τῶν προβλημάτων, ἡ μόνη διέξοδος ἀπό τόν ὠκεανό τῆς σύγχρονης ἀπελπισίας, τῆς σκληρότητος, τῆς ἐλλείψεως ἢθους καί ἀνθρωπιᾶς εἶναι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, ἡ ὁποία βαθειά, ἐμπειρικά, μυστικά, ἐσωτερικά, μυστηριακά καί ἀνακαινιστικά βιώνεται μέσα στήν Ἐκκλησία, δηλαδή  στό Σῶμα τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ ἀπάντηση στήν βαθειά ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου γιά εἰρήνη, ἡ ὁποία λείπει δυστυχῶς, ἀπό τόν σύγχρονο κόσμο, ὁ ὁποῖος σπαράσσεται ἀπό τούς πολέμους, μέ ἀποτέλεσμα νά πορφυρώνεται ἡ γῆ τῆς δεσποτείας τοῦ Θεοῦ, ἀπό αἷμα ἀδελφῶν καί μάλιστα ἀθώων ὑπάρξεων, πού δέν πρόφτασαν ἀκόμα νά χαροῦν τόν φῶς τῆς ζωῆς.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ λύση τοῦ δράματος τῆς ἠθικῆς σήψεως, ἡ ὁποία ὡς ἀπαίσιο σαράκι ρονακίζει τά σπλάγχα τῆς κοινωνίας μας, καταστρέφει ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, τσαλακώνει τά φτερά τῶν νέων καί ἀμαυρώνει τήν παγκόσμια κοινωνία καί ἰδιαιτέρως τήν κοινωνία τῆς Πατρίδος μας, ἡ ὁποία ἀνέκαθεν ἀντιστάθηκε στόν ἠθικό κατήφορο καί ξεπεσμό, κρατώντας ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως μέ τό ἀνέσπερο Φῶς.

Πάσχα σήμερα ἀδελφοί μου. Ὃλοι μας ἢδη γίναμε ὁμολογητές τῆς ἀληθείας, ὃτι ἡ ζωή μόνο μέ τόν Ἀναστάντα Κύριό μας ἒχει ἀξία, εἰδ’ ἂλλως μεταβάλλεται σέ ἁπλῆ βιολογική ὓπαρξη καί ὁ βίος μας καταντᾶ βοσκηματώδης.

Παιδιά μου εὐλογημένα, σήμερα μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μεταφερόμεθα ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό καί μετάρσιοι γενόμενοι ψάλλομε, μαζί μέ τούς Ἁγίους καί τούς ἀγγέλους.

«Νῦν πάντα πεπλήρωται  φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια. Ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἒγερσιν Χριστοῦ ἐν ᾗ ἐστερέωται».

Ὃλα σήμερα εἶναι γεμάτα Φῶς, ἡ γῆ, ὁ οὐρανός, ἡ κτίση ὁλόκληρη. Σήμερα λάμπουν οἱ Ἐκκλησιές. Σήμερα τά πρόσωπα τῶν θεουμένων, τῶν φωτοφόρων υἱῶν τῆς Ἀναστάσεως, οἱ ὁποῖοι κρατώντας τίς λαμπάδες μέ τό Ἀνέσπερο καί ἃγιο Φῶς, ὃπως ἐμεῖς, ὃπως ἐσεῖς, εὐαγγελίζονται τό μήνυμα τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀγάπης, τῆς νίκης τῆς ζωῆς ἐναντίον τοῦ θανάτου.

Ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας, χαιρετίζομε ἀναστάσιμα καί ἀσπαζόμεθα ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι, τούς ὃπου γῆς ἀδελφούς μας Ὁμογενεῖς καί πάντα ἂνθρωπον, εὐχόμενοι πᾶσαν εὐλογίαν παρά Κυρίου καί φωτισμόν, πρόοδον καί κατά Θεόν εὐτυχίαν.

Παιδιά μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

Σᾶς ἀσπάζομαι ὃλους μέ τόν ἀναστάσιμο πατρικό ἀσπασμό καί σᾶς εὒχομαι νά ζῆτε πάντοτε μέσα στό Φῶς καί στή χαρά τῆς Ἀναστάσεως.

Χριστός ἀνέστη! Ἒτη εὐλογημένα, ἀναστάσιμα καί πολλά.

Ἅγιον Πάσχα 2025

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

   + Ο  Π Α Τ Ρ Ω Ν   Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

Εσπερινός της Αγάπης

 

Το αναστάσιμο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου

 

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2025

Αδελφοί μου και παιδιά μου εν Κυρίω αγαπητά,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

καί

Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός!

Ο αναστημένος Χριστός γίνεται το θεμέλιο της καινούργιας ζωής και πραγματικότητας, της καινής κτίσης.

Ο σαρκωθείς Λόγος, ο κατατεθείς εν τάφω άπνους και νεκρός Κύριος, εξηγέρθη «ως ο υπνών».

Δώρισε στην ανθρώπινη φύση την αθανασία και την επανέφερε «προς την προτέραν ευγένειαν».

Στα Έσχατα όλοι θα αναστηθούν για να συναντήσουν τον Κύριο και «ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα».

Ωστόσο, ο κόσμος, ο μακράν του Θεού, «εν τω πονηρώ κείται».

Οι δυνάμεις του κακού φαίνεται να κυριαρχούν παντού. Πόλεμοι, βια, αδικία και άνομα συμφέροντα, μεταναστεύσεις ανθρώπων, προσφυγιά. 

Οι λαοί γίνονται αντικείμενο συναλλαγής. Ο πόνος ανείπωτος, βουβός μαζί και εκκωφαντικός. 

Οι προβλέψεις για τις κοινωνικές αλλαγές σε όλο τον  κόσμο δυσοίωνες. Οι προσωπικές σχέσεις δοκιμάζονται. Η σημασία της οικογένειας υποβαθμίζεται.

Το φυσικό κακό έρχεται κάποιες στιγμές να ολοκληρώσει την εικόνα της απόγνωσης. 

Οι εκκλησιαστικές μας κοινότητες κλυδωνίζονται και δοκιμάζονται κάποτε και αυτές από το κλίμα της αυξανόμενης αδιαφορίας. 

Η παύλεια διαπίστωση «έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι»[8] φαίνεται τόσο ταιριαστή στη δική μας πραγματικότητα. 

Η Βασιλεία του Θεού είναι, όπως ψάλαμε κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, «δικαιοσύνη και άσκησις συν αγιασμώ» [9]

Η οδός του Θεού είναι οδός θυσιαστικής αγάπης. Όσοι διαλέγουμε αυτό τον δρόμο καλούμαστε σε πορεία χωρίς συμβιβασμούς. 

Αληθινή αγάπη, όπως γράφει ένας μεγάλος λογοτέχνης σημαίνει να κάνουμε τον εαυτό μας υπεύθυνο για όλα τα ανθρώπινα όντα και για τον κόσμο ολόκληρο. 

Ζωή αναστάσιμη σημαίνει αγώνας. Αγώνας κατά του κακού που υπάρχει γύρω μας, με αίσθηση ευθύνης για τον ελάχιστο αδελφό μας. 

Αγώνας κατά του κακού που ριζώνει μέσα μας, κατά του εγωισμού, της ιδιοτέλειας και της αμαρτίας.  

Αυτό το χριστιανικό ήθος κυοφορείται μέσα στη Λατρεία και στην  ευγνωμοσύνη μας προς τον Αναστάντα Θεάνθρωπο. 

Αυτόν τον σταυρικό τρόπο ζωής τον οδηγεί η άπειρη Χάρη, που συνοδεύει τη θυσία του Χριστού, μια θυσία χάριν όλων. Η ζωή και η Ιστορία αποκτούν νόημα.

Παιδιά μου εν Κυρίω!

Ο Αναστημένος Χριστός προσφέρει προοπτική μεταμορφωτική της Ιστορίας του κόσμου. Η μαρτυρία της Αναστάσεως του Χριστού γίνεται το ιερό καθήκον μας και το μελώδημα της καρδιάς μας. 

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ !

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

† ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος Β΄

Πατριαρχική Απόδειξις επί τω Αγίω Πάσχα 2025

 

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἱεράρχαι καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Ἐλέῳ καί δυνάμει Θεοῦ διαπλεύσαντες ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ τό πέλαγος τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καί φθάσαντες εἰς τό παμφαές Πάσχα, ἀνυμνοῦμεν τόν κατελθόντα μέχρις ᾍδου ταμείων καί «ἀπεργασάμενον πᾶσιν εἰσηκτόν τόν Παρά-δεισον» διά τῆς ἐκ νεκρῶν Ἐγέρσεως Αὐτοῦ Κύριον τῆς δόξης.

Ἡ Ἀνάστασις δέν εἶναι ἀνάμνησις ἑνός γεγονότος ἀπό τό παρελθόν, ἀλλά «καλή ἀλλοίωσις» τῆς ὑπάρξεώς μας, «ἄλλη γέννησις, βίος ἕτερος, ἄλλο ζωῆς εἶδος, αὐτῆς τῆς φύσεως ἡμῶν μεταστοιχείωσις».

Ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι ἀνακαινίζεται ὁμοῦ μετά τοῦ ἀνθρώπου ἡ σύμπασα κτίσις. Ὅταν ψάλλωμεν τήν Γ’ ᾠδήν τοῦ Κανόνος τοῦ Πάσχα, τό «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια·  ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις τήν ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται», τότε διακηρύσσεται ὅτι ὁλόκληρον τό σύμπαν εἶναι στερεωμένον καί πλῆρες ἀνεσπέρου φωτός. Ὄχι μόνον διά τήν ἱστορίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί διά τήν ὅλην δημιουργίαν, ἰσχύει τό «πρό Χριστοῦ» καί τό «μετά Χριστόν». 

Ἡ ἐκ νεκρῶν Ἔγερσις τοῦ Κυρίου ἀποτελεῖ τόν πυρῆνα τοῦ Εὐαγγελίου, τό σταθερόν σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων τῶν κειμένων τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἀλλά καί τῆς λειτουργικῆς ζωῆς καί τῆς εὐσεβείας τῶν Ὀρθοδόξων.

Ὄντως, εἰς τό «Χριστός Ἀνέστη» συνοψίζεται ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ βίωσις τῆς καταργήσεως τοῦ κράτους τοῦ θανάτου εἶναι πηγή ἀνεκλαλήτου χαρᾶς, «ἐλευθέρας ἀπό τάς δεσμεύσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου». «Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα».

Η Ζωή εν Τάφω

Δεν ήταν τα καρφιά που κράτησαν τον Ιησού πάνω στο Σταυρό.

Ήταν η Αγάπη Του για όλους μας!

Στολίζοντας τον Επιτάφιο στην Αγία Σκέπη

 

Αντιστροφή - Αλεξανδρεύς (IV)

 

Βράδυ τέταρτης μέρας. Καθώς απλώνω το κορμί μου στο στρωσίδια νιώθω δυο αντίθετες δυνάμεις να με τραβούν καθεμιά προς το μέρος της. Η απογοήτευση από τη μια μεριά, η ελπίδα από την άλλη. Μπλεγμένες γεννήθηκαν και οι δύο με μήτρα το ίδιο γεγονός. Σα δυο δίδυμα παιδιά, αλλιώτικα. Αγόρι το ένα, κορίτσι το άλλο. Ξανθό το πρώτο, μελαχρινό το δεύτερο.

Σήμερα, δεν πήγαμε στην Ιερουσαλήμ. Κατάκοποι από τις τρεις προηγούμενες μέρες, μείναμε στη Βηθανία να ξεκουραστούμε. Να ξεκουράσουμε δηλαδή το κορμί μας, αφού το μυαλό μας –το δικό μου τουλάχιστον, αλλά φαντάζομαι και των υπολοίπων το ίδιο- παλεύει να χωνέψει, να ταχτοποιήσει όσα ζήσαμε όλες τις προηγούμενες ημέρες. Από το Σάββατο ως τα σήμερα μου μοιάζουν να έχουν περάσει αιώνες. Πλησιάζει το Πάσχα και πρέπει να ετοιμαστούμε. Να, αύριο βράδυ θα γίνει το δείπνο των Αζύμων. Οι πιο συστηματικοί από την παρέα μας αναζητούν το πού και το με τι. Θα μείνουμε εδώ στη Βηθανία ή θα πάμε ξανά στην Ιερουσαλήμ; Προσωπικά προτιμώ την ηρεμία της Βηθανίας.

Σήμερα το πρωί έκανα μια μικρή βόλτα μέχρι το νεκροταφείο. Πλησίασα τον άδειο τάφο του Λαζάρου. Πεταμένη σε μιαν άκρη η πέτρα που κάποτε τον χώριζε από τους ζωντανούς. Κάθισα απέναντί της και σκεφτόμουν. Α! να μην υπήρχαν πια αυτές οι πέτρες! Να μην έκλειναν οριστικά και αμετάκλητα. Να μη χώριζαν ζωντανούς από πεθαμένους… Κάποτε θα γέλαγα σ’ αυτή τη σκέψη.

Ίσως και να μην την είχα αφήσει να καλοσχηματιστεί στο μυαλό μου. Να την είχα πετάξει πριν ακόμα την καταλάβω. Μα μετά τον Λάζαρο, η σκέψη όχι απλά γεννιέται μα και θρονιάζεται στο κέντρο του μυαλού μου. Γιατί να είναι ένας ο Λάζαρος; Γιατί να μην είμαστε όλοι Λάζαροι; Ακόμα καλύτερα. Γιατί να μη γίνεται να μην μπούμε καν σ αυτή τη διαδικασία. Πώς μού ‘ρχονται αυτές οι σκέψεις. Γύρω μου, σ’ όλη τη φύση με περιβάλλει η φθορά και ο θάνατος. Καθετί που γεννιέται, πεθαίνει. Πεθαίνει αδιαμαρτύρητα ή έστω με πόνο και λύπη, αλλά πεθαίνει. Εμείς οι Εβραίοι έχουμε βέβαια, μια υπόσχεση αθανασίας. Οι Γραφές λένε πως θα ζήσουμε αιώνια και ο προφήτης, ο μέγας ο Ηλίας ανάστησε κάποτε έναν νεκρό. Και ο Ραββί πριν από την ανάσταση του Λαζάρου είχε ήδη αναστήσει δύο. Το δωδεκάχρονο κορίτσι του Ιαείρου και το γιο της χήρας της Ναΐν. Στην πρώτη ανάσταση δεν ήταν κανείς μας μπροστά. Η δεύτερη έγινε μπροστά στα μάτια μας στη μέση του δρόμου. Διαλύθηκε πάραυτα η πομπή της κηδείας ή μάλλον μετατράπηκε σε πανηγύρι χαράς. Μα… Εκείνο που είχα προσέξει, είναι πως και στις τρεις αυτές αναστάσεις που θυμάμαι, οι κερδισμένοι ήταν παιδιά. Παιδιά και μάλιστα μόλις πριν λίγο πεθαμένα. Σαν να τους χρωστούσε κάποιος την υπόλοιπη ζωή και όσο ήταν ακόμα καιρός, όσο το κορμί ήταν ακόμα ζεστό και ευλύγιστο την έδινε πίσω. Ενώ στο Λάζαρο;  Τετραήμερος νεκρός και ηλικιωμένος! Α! ήταν αλλιώτικη η ανάσταση του Λαζάρου! Ένα σώμα νεκρό τέσσερις μέρες, ένα σώμα τυλιγμένο με τα οθόνια, με την κοκαλωμένη σμύρνα να τα κάνει αδιαπέραστα, που ανίσταται, δείχνει μιαν άλλη δύναμη. Μιαν άλλη εξουσία! Δεν είναι λοιπόν παράξενο που ξεσηκώθηκαν οι Σαδδουκαίοι. Πώς να συνεχίσουν να πουλάνε την άρνησή τους στην ανάσταση; Ποιο επιχείρημα να επιστρατεύσουν για την περίεργη επιλογή τους να πιστεύουν πώς το κορμί μας έχει ημερομηνία λήξης; Κι εδώ που τα λέμε, τι σόι πίστη είναι αυτή που τη σφραγίζει ο θάνατος;

Τα άχραντα Πάθη

 

... Τα άχραντα Πάθη του Κυρίου δεν αρκεί απλώς να τα παρακολουθήσουμε. Ούτε μόνο να τα μελετήσουμε. Ούτε μόνο να τα ζήσουμε, με συγκίνηση, κατάνυξη και χαρά. Πρέπει και να τα υποστούμε.

Το πρώτο έχει σχέση με την αίσθησή μας: παρακολουθούμε.  Το δεύτερο με το νου μας: μελετούμε και κατά το δυνατόν κατανοούμε. Το τρίτο με την καρδιά μας: συγκινούμαστε, χαιρόμαστε. Το τέταρτο έχει σχέση με την ζωή μας. που την χάνουμε. Πεθαίνουμε και έτσι ζούμε. άλλη, "καινή", ανώτερη, αναστημένη ζωή. 

Αρχ. Αστέριος Χατζηνικολάου

"Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα"

εκδ. ΣΩΤΗΡ

Σήμερα μαύρος ουρανός - Το μοιρολόι της Παναγίας

 

Ολόκληρο το μοιρολόι όπως το τραγουδούν στις περιοχές της Βοιωτίας, την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ.

"Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα,

Σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.

Σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι,

οι άνομοι και τα σκυλιά, οι τρισκαταραμένοι

για να σταυρώσουν τον Χριστό Τον πάντων Βασιλέα.

Ο Κύριος ηθέλησε να μπει σε περιβόλι 

να λάβει Δείπνο Μυστικό για να τον λάβουν όλοι.

Η Παναγιά η Δέσποινα, καθόταν μοναχή της ,

τας προσευχάς της έκανε, για Τον Μονογενή της.

Φωνή εξήλθε εξ ουρανού κι απ' Αρχαγγέλου στόμα 

- Σώνουν Κυρά μου, οι προσευχές σώνουν και οι μετάνοιες

και Τον Υιόν σου πιάσανε και στου Χαλκιά Τον πάνε.

Σαν κλέφτη Τον επιάσανε και σαν ληστή Τον πάνε

και στου Πιλάτου τας αυλάς εκεί τον τυραννάνε.

Μελλούμενα - Αλεξανδρεύς (ΙΙΙ)

 

Μελλούμενα

Τρίτη μέρα μετά την Ανάσταση του Λαζάρου. Κοιμήθηκα χωρίς όνειρα χτες. Τέταρτο βράδυ που ξαπλώνω εδώ στο σπίτι της Βηθανίας. Μπορεί η αναταραχή να γίνει κανονικότητα;  Το κορμί μου μοιάζει να έμαθε τη γωνιά του. Τα πόδια μου μοιάζουν να συνηθίζουν σιγά-σιγά την απόσταση των δεκαπέντε σταδίων μέχρι την Ιερουσαλήμ. Κι η ψυχή μου όσο πάει και συνηθίζει την ένταση της κάθε μέρας. Την αντιπαράθεση με τους Γραμματείς και του Φαρισαίους που δε λέει να κοπάσει. Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος.

Σήμερα σηκωθήκαμε πάλι νωρίς. Μια σιωπή έχει αρχίσει να εγκαθίσταται πια στη συντροφιά μας. Μια σοβαρότητα που ούτε η χαρμόσυνη παρουσία του Λαζάρου δεν μπορεί να την διακόψει. Σιωπηλοί ετοιμαζόμαστε, όπως αυτοί που ξέρουν πως σε λίγο δεν θα είναι πια μαζί. Όπως εκείνοι που περιμένουν τον θάνατο. Πάντα πίστευα πώς η εκτέλεση ενός ανθρώπου -ακόμα και του μεγαλύτερου εγκληματία- είναι κατά πολύ χειρότερη από οποιοδήποτε έγκλημα. Όχι σε ηθικό βάρος. Σε φρίκη. Αυτό το προαναγγελθέν τέλος, αυτή η τελετουργία του θανάτου, κάνει την εκτέλεση πιο αποκρουστική απ’ οτιδήποτε άλλο.

Θα ‘θελα για μια φορά ο Δάσκαλος να διαψευστεί. Δεν τολμώ ωστόσο, όχι να του το πω (είδα τι άκουσε ο Πέτρος σαν το ξεστόμισε) αλλά ούτε να το σκεφτώ. Γρήγορα διώχνω τη σκέψη μου πριν φυτρώσει στο χώμα της ψυχής μου, πριν Τον ακούσω να μου λέει: «Τι διαλογίζεσαι;»

Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς Αυτόν! Τρία χρόνια αφού τα παράτησα όλα για χάρη Του δεν γίνεται να με αφήσει! Δεν γίνεται να μας αφήσει!

Ξεκινήσαμε από τη Βηθανία -σπίτι της ένδειας δεν σημαίνει το όνομά της;- και πορευόμαστε προς τα Ιεροσόλυμα. Φοβάμαι, ότι του έχουν στημένη παγίδα. Για αυτό και βιάζομαι να φτάσουμε. Δεν θα τολμήσουν βέβαια να τον συλλάβουν μέσα στο πλήθος. Τις άκρες φοβάμαι και τις απόμερες μεριές. Φοβούνται τον όχλο. Φάνηκε ξεκάθαρα σαν τους ρώτησε αν το βάπτισμα του Ιωάννου είναι από το Θεό! Μόλις αφήσαμε πίσω μας την κατάξερη πια συκιά. Τα φύλλα της κείτονται όλα στο χώμα. Περάσαμε από το δρόμο του Όρους των Ελαιών για να μπούμε στην πόλη. Ο Ραββί θα βρεθεί ξανά αντιμέτωπος με τους φαρισαίους. Μια ακόμα φορά. Μια ακόμα μάχη. Τους μαλώνει κι όμως καταλαβαίνω πως τους αγαπά. Τι περίεργη αίσθηση! Δεν θέλει να τους εκμηδενίσει. Θέλει να τους ξυπνήσει. Θέλει να τους σώσει. Συζητά μαζί τους και είναι σαν το γιατρό που δείχνει τις πληγές τους για να τις γιατρέψει. Μα πρέπει να θες να σε γιατρέψει ο γιατρός!

Το πιο περίεργο είναι το κλίμα που εισπράττω από τον όχλο. Δεν βλέπω πια τον ενθουσιασμό εκείνης της πρώτης μέρας. Ούτε καν την επιδοκιμασία στην αντιπαράθεση με τους αργυραμοιβούς. Κάτι έχει κρυώσει στην ψυχή τους.  Παρακολουθούν και κάποιοι αποχωρούν. Να πάνε με το θαύμα (ο Λάζαρος είναι μόλις χτεσινός) ή με τη συνήθεια; Ποιο θα τους προσφέρει μεγαλύτερη σιγουριά; Κι ετούτος ο Ραββί που τον φωνάξανε Μεσσία προχτές (αυτό δεν θα πει «Υιός Δαυίδ;») δε μοιάζει να ενδιαφέρεται για κανενός είδους λευτεριά από τους Ρωμαίους. Αντί να τα βάλει μ’ αυτούς, τα ‘χει με τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους.  Ο λαός μαζεύεται γύρω και ακούει. Ο Ιησούς απευθύνεται ξανά στο πλήθος. Να κάνετε όσα διδάσκουν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, τους λέει. Όσα κάνουν να αποφεύγετε!

Τ’ απόγευμα τραβήξαμε ανατολικά, κατά το Όρος των Ελαιών. Η ησυχία του είναι κάτι που χρειαζόμαστε. Είδαμε τον Ραββί να αγναντεύει την πόλη. Δάκρυσε καθώς έλεγε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, πόσες φορές δε θέλησα να μαζέψω τα παιδιά σου, σαν την κλώσα που μαζεύει τα κλωσσόπουλα». Πονάει για τα μελλούμενα. Κάποιοι από μας σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία. Ρωτάνε, ζητούν σημάδια αλάνθαστα για την Βασιλεία του Θεού, για την ώρα και τη στιγμή του ερχομού της. Πολλά και διαφορετικά θα πει τότε ο δάσκαλος. Θα μιλήσει για το τέλος της γης αλλά και για το τέλος τούτης της πόλης. Τρομερές μοιάζουν οι προφητείες -μα όπως κάθε προφητεία- και δυσνόητες. Να μην τις καταλαβαίνεις παρά μόνο μετά την πραγματοποίησή τους. Έτσι κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό κάποια στιγμή παραιτήθηκα από την προσπάθεια να καταλάβω. Να βάλω στη σειρά γεγονότα, τόπους και χρόνους. Το τέλος. Τι σημασία έχει το τέλος όλων; Όταν τελειώσω εγώ, όταν ο θάνατος μου πάρει την πνοή, τότε, για μένα, το τέλος ήρθε. Τα υπόλοιπα είναι για την περιέργεια. Μα αυτή την περιέργεια θα την κρατήσει αναπάντητη ο Ραββί. Αυτόν το λόγο τον θυμάμαι! Μόνο ο Πατέρας, είπε. Μόνο Εκείνος ξέρει πότε θα σημάνει το τέλος. Ή μάλλον η αρχή χωρίς τέλος.

Γυρίσαμε κατάκοποι. Φεύγοντας από το Όρος των Ελαιών πρόσεξα πως ο Ισκαριώτης έλειπε. Θα ξέμεινε φαίνεται στην πόλη. Είχε τα λεφτά όλων μας και θα ‘μεινε ν’ αγοράσει τρόφιμα για όλους. Δεκατρείς άντρες δεν μπορούν να περιμένουν να τους ταΐζουν, για τέταρτη συνεχόμενη μέρα, τρία φτωχά αδέρφια. Τούτος, ο Ισκαριώτης, με παραξενεύει πότε-πότε. Αν ήταν ν’ αποφασίσω εγώ, δεν θα του ‘χα εμπιστευτεί με τίποτα τα λιγοστά μας χρήματα. Μα ήταν απόφαση του δασκάλου να τα κρατά αυτός. Ίσως έβλεπε στην φανερά μεγάλη του αγάπη για το ασήμι μια σιγουριά ότι θα προσέχει πού ξοδεύει και το τελευταίο νόμισμα. Ίσως πάλι να θέλει να δει αν θα φανεί άξιος μιας τέτοιας αποστολής.  Δεν ξέρω! Είμαι μαθητής. Δεν είμαι δάσκαλος. Και προσόν κάθε καλού μαθητή είναι να εμπιστεύεται τον δάσκαλό του.

Γυρίζω πλευρό. Το σπίτι ησύχασε πια τελείως. Η Μάρθα πρέπει να τέλειωσε με τη λάτρα του σπιτιού και ξάπλωσε. Δυο ήχοι ξεχωρίζουν στη νύχτα. Ένας βαθύς αναστεναγμός από το δωμάτιο του δασκάλου κι ένας ήχος σαν να μετράει κάποιος νομίσματα σιγά-σιγά. Το πρωί ίσως θα ‘πρεπε να το συζητήσουμε αυτό με τον Δάσκαλο. Α! Και μια τρίλια απ’ το παράθυρο. Ήχοι της νύχτας.

Αλεξανδρεύς

Πηγή: https://anastasiosk.blogspot.com

Ξεκαθαρίσματα - Αλεξανδρεύς (ΙΙ)

 

Ξεκαθαρίσματα

Μόλις ξάπλωσα στη γωνιά μου. Μερικοί αποκοιμήθηκαν ήδη. Είμαστε πολλοί 12 άντρες, ο ένας δίπλα στον άλλον. Καθυστέρησα λίγο για να ξεπλύνω με το νερό της στέρνας τα σκονισμένα πόδια μου. Δεν ήθελα να τρέξω πρώτος. Μου φάνηκε ανάρμοστο. Τα λόγια του Ραββί στο δρόμο, μου ξαναθύμησαν την αξία να είσαι έσχατος. Έτσι μόλις τέλειωσα με το πλύσιμο πέρασα με προσοχή πάνω από τους κοιμισμένους και τους μισοκοιμισμένους συντρόφους μου. Ο Ραββί θα πλαγιάσει αλλού. Ίσως να μην πλαγιάσει και καθόλου…

Εγώ, κουλουριάζομαι εδώ στην άκρη και τραβάω ως ψηλά το στρωσίδι. Δεν είναι που κρυώνω. Τόσοι άντρες ο ένας δίπλα στον άλλο φτάνουν για να ζεστάνουν το χώρο. Μα ψάχνω κάποιου είδους απομόνωση.

Μόλις ξαπλώσεις να ξεκουράσεις το κορμί να! ξεπετάγονται οι σκέψεις να σε κυριεύσουν. Δύσκολη μέρα η σημερινή. Ώρες ώρες έλεγα πώς δεν θα τα βγάλω πέρα. Μα έκανα κουράγιο. Περπατούσα δίπλα του για να του δείχνω πως είμαι εκεί γι αυτόν. Βλέπεις δεν φεύγει ούτε στιγμή απ’ το μυαλό μου ο λόγος του: «Είναι το τελευταίο Πάσχα που θα κάνω μαζί σας». Και το Πάσχα πλησιάζει ανησυχητικά. Ρουφώ κάθε στιγμή της παρουσίας του.

Ήταν ξεκάθαρο ότι ήθελε να πάει στο ναό. Δεν πηγαίναμε συχνά εκεί. Τον περισσότερο καιρό, τα τρία χρόνια, τριγυρίζαμε στη Γαλιλαία. Ψάχνω να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που βρισκόμουν εκεί. Αδύνατο να θυμηθώ. Θυμάμαι μόνο την ιστορία που είχα ακούσει όταν πήγε δώδεκα χρονώ παιδί. Όταν τον χάσανε η μάνα του κι ο Ιωσήφ και τον βρήκαν μέρες μετά να διδάσκει τους δασκάλους του Νόμου και να τους έχει αφήσει με το στόμα ανοιχτό.  Σήμερα δεν το ‘χε σκοπό να μπει στο ναό. Γύρω, στην αυλή του ναού, ο κόσμος χαλάει από τα βελάσματα. Αρνιά, πολλά αρνιά, χρονιάρικα. Χωρισμένα με πρόχειρο τρόπο ανάλογα με τον έμπορο. Πλησιάζει το Πάσχα και σύμφωνα με το Νόμο κάθε οικογένεια πρέπει να φέρει εδώ το αρνί της να ευλογηθεί από τους ιερείς. Μερικές γλιτώνουν το διπλό κόπο αγοράζοντας το αρνί επιτόπου. Είναι λιγάκι ακριβότερο γιατί οι έμποροι εκμεταλλεύονται την περίσταση. Κάποιοι λένε ότι οι γραμματείες και οι φαρισαίοι που είναι υπεύθυνοι βγάζουν και αυτοί κομμάτι από τα κέρδη και κάνουν τα στραβά μάτια. Ιερό εμπόριο. Ο δάσκαλος παίρνει από την άκρη ένα πεταμένο σκοινί. Ίσως περίσσεψε από ένα αρνί που πουλήθηκε πριν λίγο. Το διπλώνει στα δυο σα φραγγέλιο. Έπειτα προχωράει στους πάγκους των εμπόρων. Χτυπά με δύναμη το σκοινί σπρώχνοντας το τραπέζι πέρα. Τα ασημένια νομίσματα κυλάνε στο χώμα. Οι έμποροι τον κοιτούν  ξαφνιασμένοι, απορημένοι. Έπειτα σαν το κυνηγάρικο σκυλί ορμάνε να μαζέψουν τα νομίσματα. Νέοι και γέροι κουτρουβαλούν στο χώμα κυνηγώντας το ασήμι. Ο δάσκαλος μιλά αυστηρά: «Κάνατε το σπίτι του πατέρα μου μαγαζάκι!» Κι όλο πλησιάζει σε άλλον και έπειτα σε άλλον κάνοντας το ίδιο. Πότε ξανά δεν τον έχω δει σε αυτή την κατάσταση. O ήρεμος και γλυκός δάσκαλος είναι τώρα ο αυστηρός υπερασπιστής του νόμου. Είναι το αφεντικό που διώχνει από την περιουσία του τους κλέφτες που τη λυμαίνονται. Γίνεται φασαρία. Κόσμος μαζεύεται. Πολλοί κουνάνε επιδοκιμαστικά το κεφάλι. Τα αρνιά ταραγμένα από το θόρυβο βελάζουν όλο και δυνατότερα.

Στην είσοδο του ναού προβάλλουν φαρισαίοι. Είναι μαζί με το ιερατείο του Ναού. Κοιτάζουν τους εμπόρους, προσπαθούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Έπειτα τους γνεύουν με ένα καθησυχαστικό νεύμα. Αυτοί είναι τα αφεντικά. Ξέρουν να χειρίζονται ταραχοποιούς κι επαναστάτες. Εκείνη την ώρα ανησυχώ περισσότερο. Δεν είναι λίγοι οι ταραχοποιοί που παραδόθηκαν από το ίδιο το ιερατείο στον εκάστοτε ρωμαίο τοπάρχη για να τιμωρηθούν. Φοβάμαι γι αυτόν. Έπειτα το φόβο μου φουντώνει μια σκέψη: «Το τελευταίο Πάσχα που θα είμαι μαζί σας!»

Ο δάσκαλος έχει τραβηχτεί πιο πέρα. Μερικοί φαρισαίοι τον πλησιάζουν και ανοίγουν μαζί του κουβέντα. Το βλέμμα τους με ψεύτικη ευγένεια προσπαθεί να κρύψει το μίσος που νιώθουν γι αυτόν. Τον ρωτούν με ποια εξουσία ανακατεύεται στο ναό. Εκείνος απαντάει την ερώτηση με μία δικιά του. Αν απαντήσουν αυτοί λέει θα τους απαντήσει και αυτός. Οι φαρισαίοι τα βρίσκουν σκούρα. Αποφεύγουν την απάντηση και ο δάσκαλος αρνείται να απαντήσει και αυτός με τη σειρά του. Έπειτα έρχονται άλλοι, οι Σαδδουκαίοι. Νομίζω ότι αυτοί θέλουν να αποδείξουν στους πρώτους πως θα τα καταφέρουν καλύτερα. Ξεκινάνε με μια περίεργη ιστορία με μια γυναίκα που τάχα την παντρεύτηκαν ακολουθώντας κατά γράμμα το Νόμο εφτά αδέρφια με τη σειρά. Ζητούν να μάθουν σε ποιον θα ανήκει στην Βασιλεία των Ουρανών. Στην πραγματικότητα θέλουν να αποδείξουν ότι δεν βγάζει νόημα η ύπαρξη της Βασιλείας. Ο δάσκαλος τους επιτιμά. Σκέφτονται με λάθος τρόπο. Αδέρφια λέει θα είμαστε όλοι στη βασιλεία των ουρανών σαν τους αγγέλους. Οι φαρισαίοι ξανάρχονται με άλλα ερωτήματα. Ο Ραββί υπομονετικά εξηγεί. Με ιστορίες. Με παραδείγματα. Με αγάπη. Μα εκείνοι μισούν. Μοιάζουν έτοιμοι να πιαστούν από έναν λόγο του και να τον παγιδέψουν. Τα πράγματα μετά θα είναι πιο εύκολα γι αυτούς. Η αλήθεια, η όποια αλήθεια, θα γίνει όπλο στα χέρια του Νόμου. Όχι του θείου! Του ανθρώπινου. Όποιος διαφωνεί μαζί του δε θα χάσει την αιώνια ζωή. Θα χάσει κι ετούτη!

Ο δάσκαλος νιώθει πως είναι η ώρα να τους τα πει έξω από τα δόντια. Σηκώνει ένα άλλο φραγγέλιο και τους χτυπά. Όχι εκείνο των ρωμαίων στρατιωτών. Ούτε καν το διπλωμένο σκοινί που χτύπησε τα τραπέζια πριν λίγο. Είναι το φραγγέλιο της αλήθειας. Κάθε της άκρη ένα παράδειγμα της υποκρισίας τους. Κάθε παράδειγμα με ένα μικρό μολύβδινο άκρο. Μια μικρή λεξούλα που όλοι οι μυαλωμένοι Ιουδαίοι σκέφτονται αλλά κανείς δεν τολμά να τους πετάξει στα μούτρα: Ουαί! Ουαί! Ουαί!

Φράση τη φράση τους ξεμπροστιάζει μπροστά στα μάτια όλων! Αποδεικνύει, με περίτρανο τρόπο, το μεγάλο τους αμάρτημα. Την υποκρισία. Την προσπάθεια να δείξουν ότι κοροϊδεύουν τον Νόμο που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Δηλαδή το Θεό. Τα «ουαί» δεν λένε να τελειώσουν. Όταν φτάνουν στο τέλος οι Φαρισαίοι αποσύρονται με τα πρόσωπα πιο σκοτεινιασμένα από ποτέ.

Στο γυρισμό στη Βηθανία το απογευματάκι είμαστε όλοι αμίλητοι. Για μένα τίποτα καλό δεν προμηνύει το σημερινό ξεκαθάρισμα. Φοβάμαι. Τον βλέπω ήρεμο και αποφασιστικό να προχωρά δίπλα μου. Ψελλίζω την προσευχή που μας δίδαξε. Κομπιάζω στο «γενηθήτω το θέλημά Σου». Αναπαύομαι στην κραυγή: «Και μη εισενέγκεις ημάς εις Πειρασμόν». Τα μάτια μου κλείνουν. «Ρύσαι…

Αλεξανδρεύς

Πηγή: anastasiosk.blogspot.com

Ξεκίνημα - Αλεξανδρεύς (I)

 

Ξεκίνημα 

Στεκόμαστε εδώ στην άκρη της πόλης. Το βράδυ στην Βηθανία πέρασε ήσυχα. Η Μαρία σε μιαν άκρη με τα μαλλιά να μοσχοβολούν νάρδο και την καρδιά γεμάτη αγαλλίαση. Δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει. Ο Λάζαρος κοιμήθηκε ήσυχα στο δεύτερο βράδυ της δεύτερης ζωής του. Η ανάσα του σαν του μωρού παιδιού. Ο Ιησούς πρέπει να ξαγρύπνησε πάλι στην προσευχή. Σηκωθήκαμε με το πρώτο φως του ήλιου. Προχωράμε τώρα στην πόλη που απλώνεται μπροστά μας. Ο δρόμος είναι ανηφορικός. Η συκιά με μαραμένα τα μεγάλα φύλλα της έμεινε πριν λίγο πίσω μας. Βαδίζουμε προς το ναό. Ο θόρυβος των αργυραμοιβών φτάνει ως εδώ. Ανακατεμένες φωνές και βελάσματα. Αρνιά, άλογα και λογικά. Τούτη η βδομάδα που ξεκινά με φοβίζει.

Σφίγγω το χέρι στο ραβδί μου. Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα…

Αλεξανδρεύς

Πηγή: anastasiosk.blogspot.com

Επιστολή Αγίου Όρους για τον προσωπικό αριθμό

 

Ο τυφλός προ του Σταυρού

 

Στίχοι: Ι. Πολέμης

Μουσική, ενορχήστρωση, ερμηνεία: Λύχνος

ΟΧΑ Απολύτρωσις

Ο ΤΥΦΛΟΣ ΠΡΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Τί εἶναι ἡ βοὴ στὸ Γολγοθᾶ ποὺ κόσμος τρέχει ἀπάνω;

-Πηγαίνουν νὰ σταυρώσουν δυὸ μαζὶ μὲ κάποιον πλᾶνο.

-Ποιοὶ νἆν οἱ δυό, ποὺ ἐκδικητὴς ὁ χάρος τοὺς προσμένει;

-Κλέφτες, φονιάδες, ἅρπαγες, κακοῦργοι ξακουσμένοι.

-Καὶ ποιός ὁ πλᾶνος ποὺ κὶ αὐτὸς θὰ σταυρωθῇ μαζί τους;

-Τοὺς Φαρισαίους ρώτησε, εἶναι δουλειὰ δική τους!

-Θὰ πάω νὰ δῶ...

Εἶπα νὰ δῶ κι ἦρθαν στὸ νοῦ μου πάλι

τὰ χρόνια ποὺ ἤμουνα τυφλός. Τυφλός! Ἐσεῖς οἱ ἄλλοι

δὲν ξέρετε πόσο ἡ ψυχὴ μέσα στὰ στήθη εἶν' ἄδεια,

ὅταν μὲ μάτια ὀρθάνοιχτα βαδίζει στὰ σκοτάδια!

Πῶς τὴ θυμοῦμαι τὴ στιγμὴ ποὺ ἐστάθη αὐτὸς μπροστά μου

καὶ μ΄ εὐσπλαχνίσθη, κι ἔσκυψε, πῆρε πηλὸ απὸ χάμου

κὶ ἀλείφοντας τὰ μάτια μου μὲ τὸν πηλὸ ἐκεῖνο,

μοῦ εἶπε νὰ πάω στοῦ Σιλωὰμ τὴ στέρνα νὰ τὰ πλύνω!

Ὅταν τὸν πρωτοακτίκρυσα τὸν Φωτοδότη ἐμπρός μου,

στὴν ὄψη του εἶδα ὅλες μαζὶ τὶς ὀμορφιὲς τοῦ κόσμου.

Μοσχοβολοῦσε κι ἔλαμπε τὸ κάθε κίνημά του...

Φῶς καὶ τὰ χείλη, κι ἡ φωνή, τὰ μάτια κι ἡ ματιά του.

Στὰ χείλη του ἡ παρηγοριά, στὰ μάτια του ἡ ἐλπίδα...

Ἔστρεψα τότε ὁλόγυρα τὰ δυό μου μάτια κι εἶδα

κάθε ποὺ ζεῖ καὶ ποὺ δὲν ζεῖ, κι εἶδα παντοῦ γραμμένη

τὴν ὄψη του, λὲς κι ἤτανε καθρέπτης του ἡ οἰκουμένη.

Φῶς ἡ ζωή, χαρὰ τὸ φῶς! Ἀς πάω νὰ δῶ τὸν πλᾶνο

ποὺ θὰ καρφώσουν στὸ Σταυρό. Κατὰ τὸ λόφο ἐπάνω

κόσμος, περιγελάσματα κι ὀχλοβοὴ κι ἀντάρα,

χίλιες φωνὲς σὰν μιὰ φωνή κι ὅλες σὰν μιὰ κατάρα.

Ποῦ πάει; Σπρώχνει καὶ σπρώχνεται καὶ πνίγεται καὶ πνίγει,

καὶ σταματᾶ προσμένοντας. Παράμερα ξανοίγει

τρεῖς μαυροφόρες ποὺ κρατοῦν μιὰ λιγοθυμισμένη.

Θὲ νἆναι μάνα ἡ δύστυχη! 

Ξάφνω, μὲ μιᾶς σωπαίνει

τὸ πλῆθος ποὺ ἀνταριάζονταν. -Γκάπ! Γκούπ! Καρφώνουν, κρότοι

πνιγμένοι μὲς στὰ βογγητά! Ὑψώνονται οἱ δυὸ πρῶτοι

σταυροί· κανεὶς δὲν στρέφεται. Γκάπ! Γκούπ! Ξανακαρφώνουν

μὰ βόγγος δὲν ἀκούγεται. Νὰ, καὶ τὸν τρίτο ὑψώνουν.

Πῶς; Σὺ ποὺ μοῦ ’δωσες τὸ φῶς, ἐσένα πλᾶνο λένε;

Κι ἦταν γραφτό τὰ μάτια μου νὰ βλέπουν καὶ νὰ κλαῖνε;

Τὶ νὰ τὰ κάνω καὶ τῆς γῆς καὶ τ' οὐρανοῦ τὰ κάλλη;

Πάρε τὸ φῶς ποὺ μοῦ ’δωσες καὶ τύφλωσέ με πάλι!

Τέχνη καὶ ἐλευθερία

 

«Ἡ τέχνη καὶ ἡ φιλοσοφία ἢ εἶναι ἐλεύθερες ἢ ἁπλῶς δὲν ὑπάρχουν». Τὸν ἐντυπωσιακὸ αὐτὸ λόγο τόνισαν ἰδιαίτερα τὰ μέσα ἐνημερώσεως στὰ τέλη τοῦ περασμένου Μαρτίου. Πρόκειται γιὰ φράση ποὺ ἀνέφερε ὁ λογοτέχνης κ. Παντελῆς Μπουκάλας στὸν λόγο του κατὰ τὴν παραλαβὴ τοῦ «Μεγάλου Βραβείου Γραμμάτων» ποὺ τοῦ ἀπονεμήθηκε, στὸ πλαίσιο τῆς τελετῆς ἀπονομῆς τῶν Κρατικῶν Λογοτεχνικῶν Βραβείων 2024.

Ὁ κ. Μπουκάλας εἶναι ποιητής, κριτικός, μεταφραστής, θεατρικὸς συγγραφέας, ἐπιμελητὴς ἐκδόσεων, δοκιμιογράφος, ἐρευνητὴς τῆς δημοτικῆς ποιήσεως καὶ ἄλλα ἀκόμη. Ὁπότε, κατὰ κοινὴ ὁμολογία, δικαίως ἔτυχε αὐτῆς τῆς τιμῆς.

Τὸ Βραβεῖο τοῦ τὸ παρέδωσε ἡ ἴδια ἡ Ὑπουργὸς Πολιτισμοῦ κ. Λίνα Μενδώνη σὲ εἰδικὸ χῶρο τῆς Ἐθνικῆς Πινακοθήκης, ὅπου στὶς 27 Μαρτίου ἔγινε ἡ σχετικὴ τελετή. Ἴσως γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ βραβευμένος συγγραφέας ἐπέλεξε ν᾿ ἀναφερθεῖ μὲ τὴν ὁμιλία του στὰ γεγονότα ποὺ εἶχαν λάβει χώρα στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη, ἐξαιτίας τῆς προβολῆς τῶν βλάσφημων γιὰ τὴν πίστη μας ἔργων κάποιου καλλιτέχνη καὶ τῆς ἀντιδράσεως ἑνὸς βουλευτή.

Τὰ τρία τέταρτα τῆς ὁμιλίας του ἀφιερώθηκαν σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα, ἐκεῖ δὲ ἀνέφερε καὶ τὸ σχετικὸ ἀπόσπασμα ποὺ προτάξαμε. Ὁ λόγος του ὡστόσο διακατέχεται ἀπὸ ἐμφανὲς ἀντιχριστιανικὸ πνεῦμα, γι᾿ αὐτὸ καὶ υἱοθετεῖ ἀβασάνιστα τὴ διογκωμένη παραμυθολογία τῶν εἰδωλολατρῶν, παλαιῶν καὶ νέων, περὶ τῶν χριστιανῶν ποὺ δῆθεν «κατερείπωναν ναοὺς καὶ γκρέμιζαν ἀγάλματα». Παραθέτει ἀκόμη ἀποσπάσματα δημοτικῶν τραγουδιῶν ποὺ διέπονται ἀπό, κατὰ τὴ γνώμη του, ἀσεβὲς πνεῦμα, προκειμένου νὰ στηρίξει τὴν ἀντίληψή του ὅτι κακῶς ὑπῆρξε ἀντίδραση γιὰ τὰ βλάσφημα ἔργα ποὺ ἐκτέθηκαν στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη.

Ὅμως ὁ κ. Μπουκάλας διέπραξε λάθος σοβαρό, ποὺ ἀκυρώνει ὅλη τὴν ἐπιχειρηματολογία του. Παρέτρεξε δηλαδὴ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἀντίδραση ἐκδηλώθηκε ὄχι γιὰ τὰ ἴδια τὰ βλάσφημα ἔργα (ποὺ τέτοια δημιουργοῦνται πολλά, ὅπως καὶ οἱ γελοιογραφίες τῶν σκιτσογράφων ποὺ ἀνέφερε), ἀλλὰ γιὰ τὸ ὅτι αὐτὰ τὰ ἔργα ἐκτέθηκαν στὴν «ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ».

Τὴν κατεδάφιση τῆς ἐπιχειρηματολογίας του τὴν ἔλαβε ὁ κ. Μπουκάλας πολὺ σύν­τομα. Μόλις μία ἑβδομάδα ἀργότερα, στὶς 2 Ἀπριλίου, τὸ Κεντρικὸ Ἀρχαιολογικὸ Συμβούλιο καὶ ἡ κ. Μενδώνη ἀρνήθηκαν νὰ ἐπιτρέψουν στὸν διεθνοῦς φήμης σκηνοθέτη κ. Λάνθιμο νὰ γυρίσει τὸ τελευταῖο τμῆμα τῆς νέας του ταινίας «Bugonia» στὴν Ἀκρόπολη. Προφανῶς γιὰ νὰ μὴν «βεβηλωθεῖ» ὁ ἱερὸς βράχος ἀπὸ τὴν ταινία.

Ποῦ πῆγε ἐδῶ ἡ τέχνη, κ. Μπουκάλα; Ἀλλά, βέβαια, ὁ βράχος τῆς Ἀκροπόλεως ὑπερβαίνει σὲ ἱερότητα τὴν πίστη μας· ἔτσι δὲν εἶναι;

Πόση πιὰ ὑποκρισία σ᾿ αὐτὸν τὸν ταλαίπωρο τόπο!

Επίσκεψη του Δημάρχου στην Αγία Σκέπη

 

Ο Δήμαρχος Πατρέων, Κώστας Πελετίδης, με την Αντιδήμαρχο Υγείας και Πρόνοιας, Βίβιαν Σαμούρη, επισκέφθηκαν σήμερα Μ. Τρίτη ιδρύματα της πόλης, ανάμεσά τους και την ΜΦΗ η Αγία Σκέπη, προσέφεραν γλυκά των ημερών, αντάλλαξαν ευχές για το Πάσχα με φιλοξενούμενους, καθώς επίσης με εργαζόμενους και διοικήσεις, με τους οποίους είχαν την ευκαιρία και για μια ολιγόλεπτη συζήτηση.

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σήν αισθομένη Θεότητα μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.

Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.

Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν κρότον τοις ώσιν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη.

Αμαρτιών μου τα πλήθη και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σήν δούλην παρίδης, Ο αμέτρητον έχων το έλεος.

Κύριε, η γυναίκα που ξεστράτισε απ’ το δρόμο σου κ’ έπεσε σε πολλές αμαρτίες, μόλις κατάλαβε πως βρίσκεται κοντά της η πραγματική αγάπη, ο Κύριος των πάντων, ο Θεός, τα πούλησε όλα για ν’ αγοράσει πολύτιμα μύρα, και σαν άλλη μυροφόρα, έρχεται με στεναγμούς και δάκρυα, και σου φέρνει λίγο πριν απ’ τον ενταφιασμό σου, τα μύρα της αγάπης της. 

Αλλοίμονό μου, στενάζει η αμαρτωλή, που έχω μέσα μου νύχτα ολοσκότεινη και το μόνο που αναδεύει μέσα στο πηχτό σκοτάδι μου, είναι ο οίστρος της ακολασίας και ο έρωτας της αμαρτίας ο παντοτινός, που κάνουν τη ζωή μου σαν μια ζοφερή νύχτα, δίχως φεγγάρι. Αλλά εσύ, Κύριε μου, δέξου τα δάκρυα που τρέχουν σα βρύσες απ’ τα μάτια μου,

Εσύ, που κάνεις το θαλασσινό νερό να γίνεται σύννεφο, και ύστερα πάλι απαλά στη γη να πέφτει. Σκύψε και άκουσε τους βαρυοστεναγμούς της πονεμένης μου καρδιάς, Εσύ που χαμήλωσες τους ουρανούς, με την ανέκφραστη Σου ενανθρώπηση. Άφησέ με να καταφιλήσω και να λούσω με τα δάκρυα μου τα άχραντα πόδια Σου, κ’ ύστερα να τα σφουγγίσω με τα μαλλιά της κεφαλής μου· να καταφιλήσω αυτά τα πόδια, που όταν, ένα δειλινό, η Εύα άκουσε τα βήματα τους στο Παράδεισο, έτρεξε να κρυφτεί από το φόβο της. Είμαι πολύ αμαρτωλή, Κύριε. 

Μα, όπως δεν μπορεί κανένας να μετρήσει τα πλήθη των αμαρτιών, που ως τώρα εγώ διέπραξα, έτσι δεν μπορεί κανένας να μετρήσει και τις αβύσσους της δικαιοκρισίας και της αγάπης Σου, με τις οποίες σώζεις τις ψυχές μας, Σωτήρα μου και Θεέ μου. Μην παραβλέψεις και περιφρονήσεις τώρα πια τη δούλη σου, που μετανόησε και σε παρακαλεί να τη σπλαχνιστείς, εσύ που είσαι η αμέτρητη και η άπειρη ευσπλαχνία.

Π.Β. ΠΑΣΧΟΥ

Αρχ. Αστέριος Χατζηνικολάου: ΑΝΑΣΤΑΣΗ – Ο θρίαμβος της ζωής

 

Τα κείμενα του βιβλίου αναλύουν κάποιες πτυχές από τα γεγονότα της Αναστάσεως και μας βοηθούν να εμβαθύνουμε στο λυτρωτικό μήνυμά τους. Με σκοπό να βιώσουμε «την καλήν αλλοίωσιν», τη θαυμαστή μεταβολή, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να ζήσουμε ως «της αναστάσεως υιοί» (Λουκ. κ΄ 36) στην άρρητη δόξα και αιώνια χαρά της ουράνιας Βασιλείας του Θεού.

Συγγραφέας: ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΣ (ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ)

Εκδόσεις: ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ “Ο ΣΩΤΗΡ”

Σελίδες: 272

Κωδικός: 01-618