Περί εξομολογήσεως

 

Η εξο­μο­λό­γη­ση γί­νε­ται σω­στά όταν έχει τα εξής χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: 

α) Εί­ναι έγ­και­ρη, χω­ρίς ανα­βο­λές και ολέ­θριες κα­θυ­στε­ρή­σεις. Όπως και στις σω­μα­τι­κές αρ­ρώ­στιες, με το πρώ­το σύμ­πτω­μα τρέ­χουμε αμέ­σως στον ια­τρό, έτσι και με τις αμαρ­τί­ες, δεν πρέ­πει να τις αφή­νου­με να γί­νον­ται ''χρό­νιες πα­θή­σει­ς'' 

β) Εί­ναι απλή και σύν­το­μη, χω­ρίς άκαι­ρα λό­για και πε­ριτ­τές δι­η­γή­σεις, αλλά μόνο τα χρεια­ζό­με­να 

γ) Εί­ναι τα­πει­νή, χω­ρίς καυ­χη­σιο­λο­γί­ες και επί­δει­ξη αρε­τών, αλλά με συ­ναί­σθη­ση της αμαρ­τω­λό­τη­τάς μας. Δεν ρί­χνου­με τα βάρη σε άλ­λους, παρά μόνο στον εαυ­τόν μας. Δεν εξο­μο­λο­γού­μα­στε για λο­γα­ρια­σμό άλ­λων, αλλά για τον εαυ­τόν μας 

δ) Εί­ναι ει­λι­κρι­νής, χω­ρίς ψέ­μα­τα και δι­καιο­λο­γί­ες. Δεν λέμε ούτε λι­γό­τε­ρα από όσα κά­να­με, ούτε πε­ρισ­σό­τε­ρα, αλλά μόνο όσα ξέ­ρου­με και μας ελέγ­χει η συ­νεί­δη­σή μας. Δεν κρύ­βου­με τί­πο­τα από όσα θυ­μό­μα­στε, ούτε κρα­τά­με με­ρι­κά για να τα πού­με σε άλλο πνευ­μα­τι­κό 

ε) Εί­ναι θερ­μή και γε­μά­τη συν­τρι­βή. Βγαί­νει από καρ­διά που θρη­νεί για την πτώ­ση και θλί­βε­ται για­τί ανέ­τρε­ψε το θέ­λη­μα του Θεού, με την πα­ρα­κοή της. Και τόσο βα­θύ­τε­ρη γί­νε­ται η συν­τρι­βή, όσο σκε­φτό­μα­στε ότι αμαρ­τία ση­μαί­νει αν­ταρ­σία εναν­τί­ον του Θεού 

στ) Εί­ναι απο­φα­σι­στι­κή και γε­μά­τη στα­θε­ρό μί­σος κατά της αμαρ­τί­ας. Ένα μί­σος που εκ­δη­λώ­νε­ται με την στα­θε­ρή απο­φυ­γή των αφορ­μών της αμαρ­τί­ας και των φα­νε­ρών πλέ­ον πα­γί­δων της και 

ζ) Εί­ναι άνευ όρων πα­ρά­δο­ση στην θε­ρα­πευ­τι­κή φρον­τί­δα του ια­τρού-πνευ­μα­τι­κού, που εκ­δη­λώ­νε­ται με την προ­θυ­μία τη­ρή­σε­ως του ''κα­νό­να'' που θα επι­βάλ­λει. Χω­ρίς όλα αυτά τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, η εξο­μο­λό­γη­ση μέ­νει άκαρ­πη και ανε­νέρ­γη­τη. Και έτσι αχρη­στεύ­ου­με ένα από τα με­γα­λύ­τε­ρα δώρα της αγά­πης και του ελέ­ους του Θεού.