Ντιν - νταν - ντιν - νταν...
Γλυκός ο πρωινός ύπνος και ποια η ανάγκη να τερματίσει τόσο νωρίς καλοκαιριάτικα; Τα μισάνοιχτα μάτια παρακολουθούν την υπόλοιπη ομάδα: κάποιες γυρνούν πλευρό, άλλες ανασηκώνονται νωχελικά στο κρεβάτι, κι άλλες, ήδη ντυμένες, τρέχουν για την πρωινή ατομική ρουτίνα.
Το μυαλό επιστρατεύει τα μαθηματικά να υπολογίσει τη δυνατότητα επιπλέον ύπνου.
Δύο λεπτά ντύσιμο, ένα λεπτό τρέξιμο μέχρι τις τουαλέτες, δύο λεπτά πλύσιμο δοντιών, αναμονή στην ουρά... Όλα μαζί το πολύ 20 λεπτά. Η εντολή στο σώμα έχει ήδη δοθεί. 10 λεπτάκια ακόμα!
Όταν ξανανοίγουν τα μάτια τα περιθώρια έχουν στενέψει δραματικά και το σώμα μπαίνει σε τροχιά εκτόξευσης για να προλάβει την πρωινή προσευχή.
Νταν, νταν λίγο πιο αργό αυτό το χτύπημα.
Με τίποτα και κανείς δεν θέλει να χάσει την ομαδική πορεία από την τραπεζαρία προς το μικρό μας, όλο γλύκα, ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ώρα ηρεμίας και δύναμης ανυπολόγιστης!
Έπαρση της σημαίας και μετά... Α, στη γυμναστική δε λέμε όχι κι ας έχει φροντίσει ο αχανής χώρος της κατασκήνωσης για την ολοήμερη άσκησή μας. Σπιτάκι - τραπεζαρία - πλατεία χαράς - θάλασσα, αποστάσεις σοβαρές.
Ίσως, ως το τέλος της κατασκηνιώτικης περιόδου, ένα μαραθώνιο να τον είχαμε όλοι συμπληρώσει. Κρίμα που δεν υπήρχε ένα smart watch να μετράει τα χιλιόμετρα που διανύαμε καθημερινά περπατώντας και –κυρίως - τρέχοντας.
Η ώρα για το πρωινό ανάγνωσμα έφτασε.
Πού να ξέραμε τότε ότι αυτή η ώρα δεν μας μάθαινε μόνο το Λόγο του Θεού, αλλά μας μυούσε σε μία συνήθεια ανυπολόγιστης αξίας. Την καθημερινή μελέτη του.
Ντιν - νταν - ντιν - νταν...
Η ομάδα αγάπης στο δρόμο για την κουζίνα, να κουβαλήσει τα καλούδια που ετοίμαζαν, σχεδόν αχάραγα, οι ακούραστες, αδιαλείπτως χαμογελαστές κυρίες.
Τρώμε, τραγουδάμε, ακούμε τις ανακοινώσεις για το πρόγραμμα της ημέρας και ξεχυνόμαστε για τις εργασίες καθαρισμού που αφορούν πρωτίστως το σπιτάκι μας, αλλά και τα δρομάκια, τους λοιπούς κοινόχρηστους χώρους.
Το έπαθλο για το πιο τακτοποιημένο σπιτάκι ευθύνεται άραγε που κάνουμε με τόση όρεξη τις δουλειές;
Ή μήπως όχι; Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Ας αποφανθεί ο ειδικός!
Νταν - νταν - νταν - νταν...
Μην ξεχνιόμαστε, δεκατιανό έχει το πρόγραμμα και ακολουθεί η ατομική μελέτη ενός πνευματικού βιβλίου της επιλογής μας.
Τώρα χτίζονται οι βάσεις για τη γνώση του Πατερικού λόγου, κι αύριο, για την εφαρμογή του.
Η θάλασσα, ως άλλη σειρήνα, μας καλεί γλυκά με τους παφλασμούς της. Το καμπανάκι που μας οδηγεί στην αγκαλιά της, από τα πιο αγαπητά της ημέρας. Με την ταχύτητα ενός δρομέα λίγο πριν κόψει το νήμα, διακτινιζόμαστε στην ακτή.
Πεντακάθαρη, παγωμένη, κρυστάλλινη.
Περιθώρια για δισταγμούς δεν υπάρχουν.
Ή βουτάς στα πρώτα δευτερόλεπτα ή παραμένεις απλός θεατής, τουρτουρίζοντας.
(Δεν μπορεί να μην είχε επηρεαστεί, έστω και υποσυνείδητα, από αυτή τη θάλασσα όποιος εισηγήθηκε να αφιερωθεί ο νέος Ιερός Ναός μας στους Σαράντα Μάρτυρες της παγωμένης λίμνης της Σεβαστείας!)
Οι αχινοί καιροφυλακτούν να μεταφυτεύσουν τα αγκάθια τους στις πατούσες των μη εχόντων παπούτσια θαλάσσης ή βατραχοπέδιλα. Κάθε επιπόλαιο πάτημα έχει το ανάλογο επώδυνο τίμημα.
Ε, κι αν έτσι γίνει, τι πειράζει;
Βελόνες που θα αφαιρέσουν τα αγκάθια από την πάσχουσα περιοχή υπάρχουν.
Βελόνες υπάρχουν!
Ντιν νταν, ντιν νταν ...
Άκαρδος αυτός ο ήχος της καμπάνας.
Μα να σε χωρίζουν έτσι βίαια από την αγαπημένη σου θαλασσίτσα;
Ευτυχώς η καμπάνα έχει δύο συνηγόρους υπεράσπισης: το πεινασμένο απ' τις βουτιές στομάχι και τις μυρωδιές που σου έχουν σπάσει τη μύτη και σε οδηγούν σα μαγεμένο προς την κουζίνα.
Ισχυρίζονται κάποιοι πως τα φαγητά που ετοιμάζουν οι μοναχοί στο Άγιο Όρος, ακόμα και τα αλάδωτα, είναι ό, τι πιο νόστιμο.
Φήμες, σκέτες φήμες.
Αυτοί που τις διαδίδουν δεν έχουν δοκιμάσει προφανώς τις κατασκηνιώτικες γεύσεις και γι΄ αυτό δεν διαθέτουν μέτρο σύγκρισης.
Καλά, τι γυναίκες ήταν αυτές που ετοίμαζαν με πενιχρά μέσα τόσο νόστιμα φαγητά;
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα γεμιστά ή το παστίτσιο της Άγκυρας δεν το φέρνεις στο μυαλό σου χωρίς υπερλειτουργία των σιελογόνων αδένων. Σκέτο ποίημα!
Ποιήματα και τραγούδια και γέλια και χαρές και την ώρα του μεσημεριανού με τα δελφίνια να κάνουν ακροβατικά στο νερό, χαρίζοντάς μας θέαμα μοναδικό!
Ντιν, νταν, νταν…
Τα τζιτζίκια, που δεν έβαζαν γλώσσα μέσα τους, ακριβείς προγνώστες του καιρού , αχώριστοι σύντροφοι του μεσημεριανού σιωπητηρίου, μετρίαζαν την αντιπάθειά μας στην υποχρεωτική τήρησή του. Μα χρειάζεται ξεκούραση από τη χαρά; Αδιανόητο!
Ντιν νταν ντιν νταν ντιν νταν…
Με συνοπτικές διαδικασίες η προσέλευση στην τραπεζαρία. Όχι, το απογευματινό δεν το σνομπάραμε καθόλου. Παγωτό, χυμός, γλυκό ή ό,τι άλλο, ευπρόσδεκτο. Προσφέρει την ενέργεια, δίνει τις δυνάμεις που χρειάζεται το παιχνίδι. Και τι παιχνίδι!
Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής το γερμανικό. Αδυνατώ να θυμηθώ γιατί με τη Ματίνα ήμασταν πάντα σε αντίπαλες ομάδες. Μέγα λάθος! Και επίσης αδυνατώ να ξεχάσω το δυνατό της χέρι. Αν βρισκόσουν στην τροχιά της μπαλιάς της, θα το θυμόσουν για καιρό. Κάτι παραπάνω από βέβαιο. Όπως και την αίσθηση δικαίου της Γιώτας. Όταν αμφισβητούσε τον πόντο της αντίπαλης ομάδας, χρειαζόταν όλο το απόγευμα για τις διαπραγματεύσεις. Οι νουνεχείς και οι λάτρεις του παιχνιδιού έκαναν απλά τα πράγματα.
Αποποίηση του πόντου και συνέχιση του αγώνα.
Ντιν νταν νταν…
Τι είναι πάλι αυτό; Τι διακόπτει το παιχνίδι μας στην Πλατεία Χαράς; Φήμες λένε ότι ήρθε ομιλητής να αναπτύξει ένα θέμα και παρακαλούμαστε να προσέλθουμε στο ναό μας.
Πριν μάθουμε το όνομα του επισκέπτη, ένας ήταν ο χαρακτηρισμός.
Persona non grata. Όρος διεθνούς δικαίου. Α-νε-πι-θύ-μη-τος! Κι αυτός και τα χαρτιά του.
Μα να διακόπτεις το παιχνίδι των παιδιών έτσι ασύστολα; Τραύμα! Τραύμα σοβαρό.
Οι μυρωδιές απ’ την κουζίνα, σοφά τοποθετημένη να γειτνιάζει με το ναό μας, έρχονται να ηρεμήσουν την ψυχή. Μμμμ, κεφτεδάκια μυρίζουν. Ωωω, με πατατούλες τηγανητές από τα χρυσά χεράκια της κυρίας Μαίρης που θα έπρεπε να είχε πάρει μια δεύτερη σύνταξη για τα βουνά πατάτας που είχε καθαρίσει.
Άντε , συγχωρεμένος ο εισβολέας. Μας περιμένουν ωραίες γεύσεις. Χαλάλι του!
Ντιν νταν ντιν νταν ντιν ντιν…
Υποστολή σημαίας και κατευθείαν στην τραπεζαρία. Φαγητό, τραγούδια, σκετς, προβολές, γέλια, αστεία, πειράγματα, φωνές, χαρά, πολλή χαρά, πολλή-πολλή χαρά. Από τις ωραιότερες ώρες στην κατασκήνωση της Παναγοπούλας.
Η μόνη ώρα που μπορούσε να την συναγωνιστεί, ήταν αυτή σ το τέλος της ημέρας μας. Η βραδινή προσευχή. Ώρα αλησμόνητη. Πόση ευγνωμοσύνη στον Θεό - Πατέρα μας ξεχείλιζε εκείνη η ώρα! Για πόσα είχαμε να τον ευχαριστήσουμε! Όχι μόνο για τα υλικά που μας χάριζε, αλλά και για τους ανθρώπους που έκαναν με τις θυσίες τους τη χαρά τρόπο ζωής μας. Πάντα στη θύμηση παρούσες. Γλυκόπικρα συναισθήματα αναβλύζουν απ’ τις καρδιές όλων μας, είμαι βέβαιη. Αγαπημένες, πολύ αγαπημένες ψυχές που τα έδωσαν όλα στον Χριστό, αλλά η αγάπη τους πέρασε μέσα από το δρόμο της αγάπης προς εμάς που ζήσαμε ευλογημένες ώρες και ημέρες και χρόνια μαζί τους.
Χαρίζει απλόχερα το φως του ο ήλιος, λάμψη μιας ζωής άλλης αντιφεγγίζουν πρόσωπα φωτεινά.
Ζεστοί ήρωες ενός πολέμου που δεν τον πιάνει τ' ανθρώπου μάτι, πνευματικός γαρ αυτός ο πόλεμος, ήρωες που θυσίασαν τη μία και μοναδική ζωή τους, ή μάλλον την επένδυσαν σοφά, σε μετοχές ανυπολόγιστης αξίας, στη μετοχή των δωρεών του Θεού.
Εικόνες όμορφες στα χέρια η μνήμη περιδιαβαίνει, πετράδια πολύτιμα στη χούφτα σφίγγει.
Έχουν όνομα τα πετράδια.
Υπομονή, πειθώ, επιείκεια, αισιοδοξία, τρυφερότητα, αγάπη,
προσευχή δυνατή του Θεού το σχέδιο να κάμψει,
δάκρυ στου ματιού την κόψη,
έννοια που ξαγρυπνά στο φως των αστεριών,
θάρρος που κρύβει το πρόσωπο της Μέδουσας, ισχύ να μην έχει ο φόβος
Ίχνη ανεξίτηλα σε χωμάτινες καρδιές προορισμένες για την αιωνιότητα...
Κάποιες που σήμερα ζουν στην πρωτεύουσα κι άλλες που προγεύονται τη Βασιλεία του Θεού και δέονται για όλους μας. Και μας περιμένουν .
Έχουν όνομα και οι ηρωίδες που κρατούσαν τα πετράδια:
Μαρία, Βασιλική, Αγγελική, Χρυσαφούλα, Πανωραία, Κατερίνα, Διονυσία, Τασία, Ρεγγίνα, Φρόσω, Ειρήνη, Καλή, Ειρήνη, Ευαγγελία, Κατίνα, Παρασκευή, Αθανασία, Σοφία, Κασσιανή, Ελένη, Παρασκευή…
Τις είπα όλες; Την δ. Ρεγγίνα την ανέφερα;
Είχαμε την εξαιρετική ευλογία και προνόμιο να βρισκόμαστε κάτω από τη πνευματική σκέπη του ανεπανάληπτου πατρός Γαβριήλ. Αισιόδοξος, χαμογελαστός και προπαντός γεμάτος από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Σαν άλλο αεράκι το Άγιο Πνεύμα, έπνεε ολημερίς και δρόσιζε το σώμα, αγαλλίαζε την ψυχή και φλόγιζε το πνεύμα.
Λιοντάρια βγαίναμε από την κατασκήνωση, έτοιμες να αντιμετωπίσουμε τους πολυποίκιλους πειρασμούς και το ιδιότυπο bulling για το οποίο κανείς δε μιλούσε.
Και τι μ’ αυτό; Είχαμε στις αποσκευές μας άσπρα βότσαλα μαζεμένα απ' τη θάλασσα δυτικά της αγάπης, μιας αγάπης που ποτέ δεν έδυε.
Τραγούδια που σκέπαζαν των σειρήνων τις φωνές, ασπίδα στη νιότη μας.
Μέσα σε αυτό το χώρο είχε τεθεί κάποτε η απορία πώς θα είναι η αιωνιότητα στον παράδεισο και πώς θα γίνει να μην βαρεθούμε κάποτε , για να πάρουμε την απάντηση:
Ο Θεός θα μας έχει μία έκπληξη για κάθε δευτερόλεπτο αιωνιότητας.
Κι αν αληθεύει ότι όλοι θα έχουμε τότε μία ηλικία, μπορώ νομίζω, χωρίς μεγάλο κίνδυνο αστοχίας να φανταστώ και να κάνω spoil μιας από αυτές τις εκπλήξεις που μας περιμένουν.
Κάπου, σε μια έκταση με γκαζόν πολύ, ένα τεράστιο γήπεδο και μια υπέροχη μπάλα να παίζουμε όσο γερμανικό θέλουμε, ομαδόπουλα και ομαδάρχισσες μαζί χωρίς το φόβο κάποιος να μας διακόψει το παιχνίδι.
Και τότε - το έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου- θα παίζω με την ομάδα της Ματίνας με το δυνατό χέρι.
Κι ας μην έχει σημασία ποια ομάδα θα νικήσει.
Καμία, απολύτως καμία σημασία!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου