Άγκυρα 1996 - ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ (είκοσι χρόνια πριν) - Γυμνάσιο κ Λύκειο

Το 1996 ήταν μια ωραία αλλά δύσκολη χρονιά για την κατασκήνωση. Ένας χρόνος είχε περάσει από την φωτιά που αποτέφρωσε σχεδόν τα πάντα αλλά η κατασκήνωση ανανεωμένη ανοίγει κανονικά. 

Πριν 20 χρόνια ακριβώς λοιπόν, ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ (κυριολεκτικά και μεταφορικά) ήταν η κατασκήνωσή μας.

Ας θυμηθούμε την κατασκηνωτική περίοδο των αγοριών Γυμνασίου και Λυκείου (8-23 Αυγούστου). Αρχηγός ο κ. Γ. Αθανασόπουλος (νυν π. Χαρίτων) με υπαρχηγό τον κ. Αλ. Κατσώρα (νυν π. Αλέξανδρος).

οι ομάδες:

1 Σκαπανείς Χρυσ. Αθανασόπουλος βοηθ. Τσιάκος Νεκτ.
2 Αγωνιστές Παναγιωτόπουλος Ιωαν.
3 Σκυταλοδρόμοι Τσιάκος Δημ.
4 Ιεραπόστολοι Χαλκιόπουλος Θεοδ. βοηθ. Παναγιωτόπουλος Σπ.
5 Χριστοφόροι Καραμπούλης Παν. βοηθ. Θωμάς Παν.
6 Θαλασσοπόροι Κωτσόπουλος Θεόδ.
7 Ουρανοδρόμοι Κουτσόπουλος Γεωρ.
8 Ισχυροί Σπίνος Παύλ. βοηθ. Τζεφριός Ανδ.

Όλοι θυμούνται την έλλειψη σκιάς, την πολλή εθελοντική δουλειά, τη βόλτα με το βαρκάκι και την κατασκήνωση να αναγεννάται εκ της τέφρας της...

γ.π.

Η "Άγκυρα" άνοιξε - το φυλλάδιο που εκδόθηκε το 1996

Μνήμες φωτιά... (1995 - 2015) - Εξόρμηση στην καμμένη κατασκήνωση - 1996

Μία από τις πρώτες εξορμήσεις για δουλειά στην κατασκήνωση ήταν το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας του 1996 (24, 25 κ 26 Φεβρουαρίου). Η τραπεζαρία ήταν και το μέρος που κοιμόμασταν με κάποια στρώματα που είχαν επιζήσει της καταστροφής.

Μνήμες φωτιά... (1995 - 2015) - Άγκυρα 1996 - ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ

Το καλοκαίρι του 1996 η κατασκήνωση ήταν έτοιμη, με αρκετές ελλείψεις βέβαια, να λειτουργήσει και πάλι. Είχαν προηγηθεί πολλά τριήμερα εθελοντικής εργασίας από τους ομαδάρχες και τα ομαδόπουλα της κατασκήνωσης με επικεφαλής πάντοτε τον π. Σωτήριο Τσάφο και τον κ. Γεώργιο Αθανασόπουλο (νυν π. Χαρίτων) που δούλευαν ακούραστα και περισσότερο από όλους!

Η ονομασία της κατασκήνωσης το καλοκαίρι του 1996 ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ και το τοπίο με τα καινούρια δέντρα δίπλα στα καμμένα εντυπωσιακό.

Μνήμες φωτιά (1995 - 2015)

Από το φθινόπωρο του 1995 ένας τιτάνιος αγώνας για την ανοικοδόμηση της κατασκήνωσης ξεκίνησε. Το πρώτο φυλλάδιο που κυκλοφόρησε ευρέως και εστάλη σε χιλιάδες φίλους της κατασκήνωσης και παλιούς κατασκηνωτές ήταν το ακόλουθο...

Μνήμες φωτιά... (1995 - 2015) Η κατασκήνωση των Χαρ. Αγωνιστών μεταφέρεται

Το ίδιο καλοκαίρι του 1995 η κατασκηνωτική περίοδος των Χ.Α. (αγόρια Γυμνασίου - Λυκείου) που γινόταν κάθε χρόνο τον Αύγουστο φιλοξενήθηκε τις μισές ημέρες στην κατασκήνωση του Αλισού και τις άλλες μισές στην κατασκήνωση στο Πυργάκι Αιγίου.

Οι φωτό είναι από το Πυργάκι Αιγίου - 1995

Μνήμες φωτιά… (22 Ιουλίου 1995 - 22 Ιουλίου 2015)

20 χρόνια πέρασαν από την καταστροφή της 
κατασκήνωσης ΑΓΚΥΡΑ στην Παναγοπούλα
 (1995 - 2015)

Ήταν Σάββατο 22 Ιουλίου 1995. Η κατασκήνωση "ΑΓΚΥΡΑ" στην Παναγοπούλα φιλοξενούσε 100 περίπου κοπέλες Γυμνασίου και Λυκείου με αρχηγό την κ. Καρτέρη Ειρήνη. Η φωτιά που έκαιγε τεράστιες εκτάσεις στο απέναντι βουνό (Ζήρεια) δεν άργησε να μεταφερθεί στο πευκόφυτο δάσος της κατασκήνωσης. Κατέκαψε τα πάντα μέσα σε ελάχιστα λεπτά και με τις κατασκηνώτριες να βλέπουν, από τη θάλασσα στην οποία είχαν καταφύγει, τη μεγάλη καταστροφή. Η ΑΓΚΥΡΑ στις φλόγες!!! Το σοκ μεγάλο. Τα κτίρια που έμειναν ανέπαφα ήταν η τραπεζαρία, η κουζίνα και το μικρό εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Πέρα από την αποτέφρωση του δάσους στον τόπο εκείνο της ξεγνοιασιάς έκλεινε μια εστία πνευματική που ανεφοδίαζε κάθε χρόνο εκατοντάδες παιδιά της πόλης μας και της γύρω περιοχής με τις ελληνορθόδοξες αξίες και παραδόσεις μας.

Τα παιδιά της κατασκήνωσης όμως ξεσηκώθηκαν και το πρώτο σύνθημα ακούστηκε αμέσως: «Πάνω στις στάχτες θα χτίσουμε ξανά, την Παναγοπούλα γι’ άλλη μια φορά». Και το θαύμα έγινε! Με τη βοήθεια του Θεού, με μπροστάρηδες τους πνευματικούς πατέρες της Χριστ. Εστίας Πατρών, την οικονομική στήριξη και εθελοντική εργασία εκατοντάδων φίλων της κατασκήνωσης, με την συμπαράσταση πολλών παλαιών κατασκηνωτών, το Δ.Σ. της ΓΕΧΑ που έχει και την ευθύνη λειτουργίας της κατασκήνωσης πέτυχε να λειτουργήσει η κατασκήνωση την αμέσως κιόλας επόμενη χρονιά (1996). Κανείς δεν το περίμενε…

Σήμερα, 20 χρόνια μετά, ο τόπος είναι καταπράσινος και πάλι. Τίποτα δεν θυμίζει την μεγάλη καταστροφή. Η ΆΓΚΥΡΑ έχοντας καινούριες και σύγχρονες εγκαταστάσεις συνεχίζει με την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ τη λειτουργία της (εδώ και 57 χρόνια) προσφέροντας πνευματική δροσιά σε μικρούς και μεγάλους ιδιαίτερα τούτες τις δύσκολες και άνυδρες μέρες.

γ.π.

Η Αρχηγός αφηγείται... 22.7.1995

Σάββατο 22 Ιουλίου 1995.

Οι 70 Χαρ. Αγωνίστριες Λυκείου Πατρών είχαν πριν δύο ημέρες αρχίσει την κατασκηνωτική περίοδό τους με πολλές προσδοκίες και αναμενόμενες εκπλήξεις. Ετοιμάζαμε το ναό της κατασκήνωσης χωρίς να έχουμε αντιληφθεί ότι ο γύρω τόπος καιγόταν. Στις 1.30 το μεσημέρι ειδοποιηθήκαμε με τάξη και φρονιμάδα να βγούμε έξω από την κατασκήνωση προς την πλατφόρμα. Το κάναμε με πολλή ωριμότητα εκ μέρους των παιδιών. Ύστερα από λίγες στιγμές αβεβαιότητας στην πλατφόρμα, το γεγονός της φωτιάς που έφτασε στην αβοήθητη κατασκήνωση μάς έκανε να κλάψουμε γοερά…

Πού τώρα η πράσινη, ολόδροση σκεπή των πεύκων της; Πού τα φιλόξενα σπιτάκια μες το δάσος; Πού το πράσινο, ξύλινο αρχηγείο; Όλα στάχτη!!!

Το γεγονός αυτό ανακοινώθηκε μερικές μέρες αργότερα στον αείμνηστο π. Χαρίτωνα Πνευματικάκη, ιδρυτή της κατασκήνωσης και ιεραπόστολο τότε στην Αφρική, ο οποίος είπε σκεφτικός: «Ο τόπος είναι εκεί; Η κατασκήνωση θα ξαναγίνει».

Και σήμερα 16 χρόνια μετά και πάλι ολόδροση η ΑΓΚΥΡΑ μάς περιμένει. Μεσολάβησε βέβαια η κοπιώδης φροντίδα του π. Σωτηρίου Τσάφου και των συνεργατών του, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Και η κατασκήνωση ξαναέζησε!

Η Άγκυρά μας συνεχίζει να προσφέρει ανεκτίμητο πλούτο πνευματικής τροφοδοσίας και θεμέλια αληθινής ζωής.

Ευχή και προσευχή μας είναι και οι επόμενες γενιές των κατασκηνωτών αλλά και των στελεχών να ζήσουν την ΑΓΚΥΡΑ όσο πιο ζεστά και αληθινά γίνεται…

Η Άγκυρα όπως ήταν παλιά

Από την επίσκεψη του Σεβ. Μητροπολίτου κυρού Νικοδήμου - 1988

Η Άγκυρα μετά την καταστροφή - μαρτυρία

Επισκέφτηκα την κατασκήνωση μία μέρα μετά - 23 Ιουλίου 1995. 

Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Παντού έντονη μυρωδιά καμμένου ξύλου. Μέσα στις κουφάλες των δέντρων υπήρχαν μικρές γλώσσες φωτιάς. Έμεινα αποσβολωμένος. 

Προχωρώντας στον κεντρικό διάδρομο, είδα κοντά στη μπασκέτα τον κ. Γιάννη Σπίνο (σήμερα θυρωρός στην Χριστ. Εστία). Είχε πάρει ένα κλαδί που είχε απομείνει και πάλευε να σβήσει κάποια ξύλα που κάπνιζαν ακόμα ενώ από τα μάτια του κυλούσαν δάκρυα ασταμάτητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα.

Φωτογράφισα ότι μπορούσα... Ανέπαφο έμεινε το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως, η κουζίνα και η τραπεζαρία... η κατασκήνωση κάηκε!!!

 

γ.π.