Σάββατο 22 Ιουλίου 1995.
Οι 70 Χαρ. Αγωνίστριες Λυκείου Πατρών είχαν πριν δύο ημέρες
αρχίσει την κατασκηνωτική περίοδό τους με πολλές προσδοκίες και αναμενόμενες
εκπλήξεις. Ετοιμάζαμε το ναό της κατασκήνωσης χωρίς να έχουμε αντιληφθεί ότι ο
γύρω τόπος καιγόταν. Στις 1.30 το μεσημέρι ειδοποιηθήκαμε με τάξη και φρονιμάδα
να βγούμε έξω από την κατασκήνωση προς την πλατφόρμα. Το κάναμε με πολλή ωριμότητα
εκ μέρους των παιδιών. Ύστερα από λίγες στιγμές αβεβαιότητας στην πλατφόρμα, το
γεγονός της φωτιάς που έφτασε στην αβοήθητη κατασκήνωση μάς έκανε να κλάψουμε
γοερά…
Πού τώρα η πράσινη, ολόδροση σκεπή των πεύκων της; Πού τα
φιλόξενα σπιτάκια μες το δάσος; Πού το πράσινο, ξύλινο αρχηγείο; Όλα στάχτη!!!
Το γεγονός αυτό ανακοινώθηκε μερικές μέρες αργότερα στον αείμνηστο
π. Χαρίτωνα Πνευματικάκη, ιδρυτή της κατασκήνωσης και ιεραπόστολο τότε στην Αφρική, ο οποίος είπε σκεφτικός: «Ο
τόπος είναι εκεί; Η κατασκήνωση θα ξαναγίνει».
Και σήμερα 16 χρόνια μετά και πάλι ολόδροση η ΑΓΚΥΡΑ μάς περιμένει.
Μεσολάβησε βέβαια η κοπιώδης φροντίδα του π. Σωτηρίου Τσάφου και των συνεργατών
του, η οποία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Και η κατασκήνωση ξαναέζησε!
Η Άγκυρά μας συνεχίζει να προσφέρει ανεκτίμητο πλούτο
πνευματικής τροφοδοσίας και θεμέλια αληθινής ζωής.
Ευχή και προσευχή μας είναι και οι επόμενες γενιές των
κατασκηνωτών αλλά και των στελεχών να ζήσουν την ΑΓΚΥΡΑ όσο πιο ζεστά και αληθινά
γίνεται…
3 σχόλια:
Μνημονεύω π. Χαρίτωνα Αθανασόπουλο, Τάσο Κωστόπουλο, Ηλία Γιαβρή, Νικ. Χαλκιόπουλο, Γ. Γιωργιόπουλο, Σκόνδρα Ηλία σαν συνεργάτες του π. Σωτηρίου που βοήθησαν πολύ στην ανοικοδόμηση της κατασκήνωσης. Και πολλούς άλλους βέβαια που ήσαν στο συμβούλιο της ΓΕΧΑ
Ο π. Σωτήριος άφησε τη σφραγίδα του στην κατασκήνωση. Να είναι πάντα καλά. Αν δεν είχε πάρει ο ίδιος το καροτσάκι, δεν θα γινόταν τίποτα
Επίσης και τον κ. Χρήστο Παναγιωτόπουλο, που πήγαινε πολλές φορές την εβδομάδα για διάφορες μικρές ή μεγάλες εργασίες.. το έκανε με μεράκι και με κέφι
Δημοσίευση σχολίου