Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 30—6—2011 και ενταφιάστηκε την επομένη στη μονή της μετανοίας του, ενώπιον πλήθους κληρικών και λαϊκών μέσα σε κλίμα μεγάλης θλίψης και συγκίνησης, ο κατά πάντα άξιος ηγούμενός της Φιλάρετος. Ο αείμνηστος ηγούμενος γεννήθηκε το 1956 στο χωριό Κρυονέρι της επαρχίας Κυπαρισσίας και λίγο μετά η πολύτεκνη πατρική του οικογένεια εγκαταστάθηκε στο χωριό Κοπανάκι. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στη Θεολογική σχολή Αθηνών λαμβάνοντας πτυχίο. Αφού νωρίτερα είχε ήδη καρεί μοναχός στην ιερά μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος από τον μακαριστό μητροπολίτη Ελασσόνος κυρό Σεβαστιανό. Υπηρέτησε στην Ελασσόνα και στη συνέχεια στον ιερό ναό του Αγίου Αλεξίου Πατρών, ο οποίος ως γνωστόν είναι μετόχι της ιεράς μονής Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων. Τέλος, λόγω και πάλι παρακλήσεως του αοιδίμου ηγουμένου της Αγίας Λαύρας κυρού Ανθίμου, εξελέγη ηγούμενος της ιεράς μονής το 1993 την οποία και εποίμανε μέχρι και την οσιακή κοίμησή του στις 30-6-2011.
Ο αείμνηστος ηγούμενος διακρινόταν για τα πολλά και πλούσια χαρίσματα που είχε λάβει από τον Θεό. Αρχικά διακρινόταν για την καλοσύνη και φιλανθρωπία, όσο και την πλούσια φιλοξενία του. Κατά την θητεία του στον ιερό ναό του Αγίου Αλεξίου Πατρών πλήθος φοιτητών σιτιζόταν με έξοδα του ναού, ενώ συχνές ήταν οι επισκέψεις και η εκδήλωση της φιλανθρωπίας του στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών. Αξέχαστες έχουν μείνει οι επισκέψεις του στην ορθόδοξη Ρουμανία με σκοπό την υλική ενίσχυσή της τα χρόνια αμέσως μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989, αλλά και για την προστασία της από τον σοβαρό κίνδυνο της Ουνίας. Έτσι πέρα από την υλική βοήθεια, στη Ρουμανία είχε μεταφέρει πλήθος αντιαιρετικών βιβλίων μεταφρασμένων στη ρουμανική γλώσσα από την συνοδεία του σοφού γέροντα της ρουμάνικης σκήτης του Αγίου Όρους κυρού Πετρωνίου, την οποία σκήτη επίσης ιδιαιτέρως βοηθούσε.
Παρά τον δυναμικό του χαρακτήρα υπήρξε πολύ ταπεινός. Το σπουδαίο έργο του το επιτέλεσε στην αφάνεια, ποτέ δεν καυχήθηκε, ούτε το προέβαλε. Ήταν ένας γίγαντας - λόγω και του μεγαλόσωμου παρουσιαστικού του - με καρδιά μικρού παιδιού.
Ακόμη ήταν εξαιρετικά φιλακόλουθος. Πρώτος καθιέρωσε τις ιερές αγρυπνίες στο ναό του Αγίου Αλεξίου στην Πάτρα, οι οποίες τελούνταν μια φορά τον μήνα πάντοτε Παρασκευή προς Σάββατο, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται και οι εργαζόμενοι. Οι κατανυκτικές αγρυπνίες διαρκούσαν από τις 8:30 μέχρι την 1:00 μετά τα μεσάνυχτα, μετά δε το τέλος τους ακολουθούσε φαγητό στο σπίτι δίπλα στην εκκλησία μέσα σε κλίμα ευθυμίας και χαράς - αγαπούσε άλλωστε ο αείμνηστος γέροντας και το όμορφο χιούμορ, το οποίο διανθιζόταν από εύστοχες συμβουλές που έδινε στους παρισταμένους, οι οποίοι ήταν κυρίως νέοι άνθρωποι και του οποίους ιδιαίτερα βοηθούσε και αγαπούσε.
Ο αείμνηστος πατήρ Φιλάρετος ήταν ένας αληθινός μοναχός, ο οποίος κάνοντας υπακοή στο γέροντα ηγούμενο της μονής κυρό Άνθιμο, εγκατέλειψε την Ελασσόνα όπου ήταν πρωτοσύγκελος και ήρθε να υπηρετήσει στο μετόχι του Αγίου Αλεξίου στην Πάτρα. Την τελευταία εκκλησία ανακαίνισε και πέτυχε να γίνει μια πραγματική κυψέλη με ένα ωραιότατο βιβλιοπωλείο και πλήθος πιστών που και σήμερα υπό την διεύθυνση του αξίου διαδόχου του ιερέα Παναγιώτου Ρούβαλη βοηθούν στο έργο που πρώτος ξεκίνησε ο αοίδιμος ηγούμενος.
Το όραμά του για την μονή ήταν να γίνει ένα πραγματικό κέντρο αναψυχής των πιστών. Πέτυχε την πλήρη ανακαίνιση του ιστορικού ναού της επανάστασης του 1821, του παλαιομονάστηρου, του κτιρίου και των κελιών της μονής και τελευταία και την εκ βάθρων ανακατασκευή του καθολικού της μονής το οποίο είχε υποστεί πολλές ζημιές. Το κυριότερο, η μονή σήμερα έχει θαυμάσια νέα αδελφότητα έργο του πατρός Φιλαρέτου, την στιγμή που όταν ανέλαβε κυριολεκτικά φυτοζωούσε.
Ο πατήρ Φιλάρετος, παρότι ζούσε μακριά από το χωριό του ποτέ δεν το ξέχασε, το επισκεπτόταν συχνά, χαιρόταν για την πρόοδό του, οι δε συγχωριανοί του τον αγαπούσαν ιδιαίτερα. Πάνω από την γενέτειρά του όμως, αγαπούσε την πατρίδα μας Ελλάδα και η αγάπη αυτή εκδηλωνόταν με τις εύστοχες παρεμβάσεις του στα εθνικά θέματα.
Τέλος, η αντοχή και η καρτερία του στον ένα χρόνο της μεγάλης του δοκιμασίας από την επώδυνη ασθένεια υπήρξαν απαράμιλλες. Ποτέ δεν είπε ούτε ένα ωχ, συμμετείχε κανονικά σε όλες τις ακολουθίες αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι ο χρυσός δοκιμαζόμενος από την φωτιά λάμπει ακόμη περισσότερο.
Και κάτι προσωπικό: Ο υπογράφων το σημείωμα το έγραψε ένεκεν ευγνωμοσύνης, μια και ο ίδιος προσωπικά, αλλά και ολόκληρη η πατρική του οικογένεια ευεργετήθηκαν ποικιλοτρόπως από τον αείμνηστο γέροντα.
Ας ευχηθούμε ολόψυχα η μνήμη του αειμνήστου ηγουμένου Φιλαρέτου να είναι αιωνία, ο δε Κύριος της ζωής και του θανάτου να δίνει αληθινή παρηγοριά στους οικείους του, να στηρίζει την ωραία αδελφότητα της μονής, η οποία πρόθυμα ανταπέδωσε την αγάπη του σε όλο το διάστημα της ηγουμενίας, αλλά κυρίως της δοκιμασίας του, δια πρεσβειών των Αγίων προστατών της μονής, Αγίου Αλεξίου και Αγίου Φιλαρέτου και κάτω από την σκέπη της Παναγίας Λαυριώτισσας.
Ο αείμνηστος ηγούμενος διακρινόταν για τα πολλά και πλούσια χαρίσματα που είχε λάβει από τον Θεό. Αρχικά διακρινόταν για την καλοσύνη και φιλανθρωπία, όσο και την πλούσια φιλοξενία του. Κατά την θητεία του στον ιερό ναό του Αγίου Αλεξίου Πατρών πλήθος φοιτητών σιτιζόταν με έξοδα του ναού, ενώ συχνές ήταν οι επισκέψεις και η εκδήλωση της φιλανθρωπίας του στο Άσυλο Ανιάτων Πατρών. Αξέχαστες έχουν μείνει οι επισκέψεις του στην ορθόδοξη Ρουμανία με σκοπό την υλική ενίσχυσή της τα χρόνια αμέσως μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού το 1989, αλλά και για την προστασία της από τον σοβαρό κίνδυνο της Ουνίας. Έτσι πέρα από την υλική βοήθεια, στη Ρουμανία είχε μεταφέρει πλήθος αντιαιρετικών βιβλίων μεταφρασμένων στη ρουμανική γλώσσα από την συνοδεία του σοφού γέροντα της ρουμάνικης σκήτης του Αγίου Όρους κυρού Πετρωνίου, την οποία σκήτη επίσης ιδιαιτέρως βοηθούσε.
Παρά τον δυναμικό του χαρακτήρα υπήρξε πολύ ταπεινός. Το σπουδαίο έργο του το επιτέλεσε στην αφάνεια, ποτέ δεν καυχήθηκε, ούτε το προέβαλε. Ήταν ένας γίγαντας - λόγω και του μεγαλόσωμου παρουσιαστικού του - με καρδιά μικρού παιδιού.
Ακόμη ήταν εξαιρετικά φιλακόλουθος. Πρώτος καθιέρωσε τις ιερές αγρυπνίες στο ναό του Αγίου Αλεξίου στην Πάτρα, οι οποίες τελούνταν μια φορά τον μήνα πάντοτε Παρασκευή προς Σάββατο, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται και οι εργαζόμενοι. Οι κατανυκτικές αγρυπνίες διαρκούσαν από τις 8:30 μέχρι την 1:00 μετά τα μεσάνυχτα, μετά δε το τέλος τους ακολουθούσε φαγητό στο σπίτι δίπλα στην εκκλησία μέσα σε κλίμα ευθυμίας και χαράς - αγαπούσε άλλωστε ο αείμνηστος γέροντας και το όμορφο χιούμορ, το οποίο διανθιζόταν από εύστοχες συμβουλές που έδινε στους παρισταμένους, οι οποίοι ήταν κυρίως νέοι άνθρωποι και του οποίους ιδιαίτερα βοηθούσε και αγαπούσε.
Ο αείμνηστος πατήρ Φιλάρετος ήταν ένας αληθινός μοναχός, ο οποίος κάνοντας υπακοή στο γέροντα ηγούμενο της μονής κυρό Άνθιμο, εγκατέλειψε την Ελασσόνα όπου ήταν πρωτοσύγκελος και ήρθε να υπηρετήσει στο μετόχι του Αγίου Αλεξίου στην Πάτρα. Την τελευταία εκκλησία ανακαίνισε και πέτυχε να γίνει μια πραγματική κυψέλη με ένα ωραιότατο βιβλιοπωλείο και πλήθος πιστών που και σήμερα υπό την διεύθυνση του αξίου διαδόχου του ιερέα Παναγιώτου Ρούβαλη βοηθούν στο έργο που πρώτος ξεκίνησε ο αοίδιμος ηγούμενος.
Το όραμά του για την μονή ήταν να γίνει ένα πραγματικό κέντρο αναψυχής των πιστών. Πέτυχε την πλήρη ανακαίνιση του ιστορικού ναού της επανάστασης του 1821, του παλαιομονάστηρου, του κτιρίου και των κελιών της μονής και τελευταία και την εκ βάθρων ανακατασκευή του καθολικού της μονής το οποίο είχε υποστεί πολλές ζημιές. Το κυριότερο, η μονή σήμερα έχει θαυμάσια νέα αδελφότητα έργο του πατρός Φιλαρέτου, την στιγμή που όταν ανέλαβε κυριολεκτικά φυτοζωούσε.
Ο πατήρ Φιλάρετος, παρότι ζούσε μακριά από το χωριό του ποτέ δεν το ξέχασε, το επισκεπτόταν συχνά, χαιρόταν για την πρόοδό του, οι δε συγχωριανοί του τον αγαπούσαν ιδιαίτερα. Πάνω από την γενέτειρά του όμως, αγαπούσε την πατρίδα μας Ελλάδα και η αγάπη αυτή εκδηλωνόταν με τις εύστοχες παρεμβάσεις του στα εθνικά θέματα.
Τέλος, η αντοχή και η καρτερία του στον ένα χρόνο της μεγάλης του δοκιμασίας από την επώδυνη ασθένεια υπήρξαν απαράμιλλες. Ποτέ δεν είπε ούτε ένα ωχ, συμμετείχε κανονικά σε όλες τις ακολουθίες αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι ο χρυσός δοκιμαζόμενος από την φωτιά λάμπει ακόμη περισσότερο.
Και κάτι προσωπικό: Ο υπογράφων το σημείωμα το έγραψε ένεκεν ευγνωμοσύνης, μια και ο ίδιος προσωπικά, αλλά και ολόκληρη η πατρική του οικογένεια ευεργετήθηκαν ποικιλοτρόπως από τον αείμνηστο γέροντα.
Ας ευχηθούμε ολόψυχα η μνήμη του αειμνήστου ηγουμένου Φιλαρέτου να είναι αιωνία, ο δε Κύριος της ζωής και του θανάτου να δίνει αληθινή παρηγοριά στους οικείους του, να στηρίζει την ωραία αδελφότητα της μονής, η οποία πρόθυμα ανταπέδωσε την αγάπη του σε όλο το διάστημα της ηγουμενίας, αλλά κυρίως της δοκιμασίας του, δια πρεσβειών των Αγίων προστατών της μονής, Αγίου Αλεξίου και Αγίου Φιλαρέτου και κάτω από την σκέπη της Παναγίας Λαυριώτισσας.
Φιλάρετος Κωνσταντακόπουλος ηγούμενος ιεράς μονής Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων (1956-2011)
Σ.Ν.Γ.
ΠΗΓΗ: http://istologio.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου