Τον Σεπτέμβριο του 20... στο ογκολογικό τμήμα του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου επικρατεί μεγάλη αναστάτωση. Ο μικρός Δημητράκης ζητούσε επειγόντως τον ιερέα του Νοσοκομείου. Ήθελε οπωσδήποτε να κοινωνήσει.
Ήταν 13 ετών… Ένας μικρός πονοκέφαλος τον οδήγησε εκεί. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του εγκεφάλου. Η καταγωγή του ήταν από το Φίερι της Αλβανίας… Αυτός λίγο μετά την είσοδό του στο Νοσοκομείο, θέλησε να βαπτισθεί. Άκουγε για το Χριστό και ήθελε να γίνει «παιδί» Του…
Όλοι τον αγαπούσαν πολύ στην κλινική. Ο καρκίνος είχε προχωρήσει αρκετά και ήδη του είχε στερήσει την όραση… Άκουγε όμως με μεγάλη και θαυμαστή υπομονή. Δεν παραπονιόταν. Έλεγε ότι ο Θεός τον αγαπά πολύ. Προσευχόταν και παρακαλούσε τους γονείς του να κάνουν το ίδιο.
Όσοι τον επισκέπτονταν καταλάβαιναν ότι υπάρχει κάτι διαφορετικό σ’ αυτό το παιδί… Ήταν πάντα ευγενικό και χαρούμενο. Ήθελε να κοινωνά συχνά των Τιμίων Δώρων. Όταν κάποιες φορές η μητέρα του ήταν σε κάποιο άλλο χώρο της κλινικής, φώναζε:
«Μητέρα, έλα γρήγορα. Φτάνει ο παππούλης με το Χριστό. Ανεβαίνει τα σκαλιά. Έλα να με ετοιμάσεις».
Και έτσι γινόταν. Ο ιερέας ερχόταν και έβρισκε το Δημητράκη καθισμένο στο κρεβάτι του, με ανοικτό το στόμα κάνοντας με ευλάβεια το σταυρό του. Ενώ δεν γνώριζε την ακριβή ώρα της προσελεύσεως του ιερέα με τα Τίμια Δώρα, με διορατικό χάρισματον έβλεπε να έρχεται, μολονότι παρεμβάλλονταν δυο κλειστές πόρτες…
«κ. Μ… θέλω κάτι να σας πω» της είπε μια μέρα. «Όταν έρχεται ο παππούλης με το Χριστό, τον βλέπω στις σκάλες που ανεβαίνει και δίπλα του υπάρχουν δύο ψηλοί, όμορφοι άνθρωποι με ολόασπρη στολή που γέρνουν προς το άγιο Ποτήριο και με ανοικτά τα χέρια τους το προστατεύουν».
Κάποτε τον ρώτησε ο γιατρός: «Τι κάνεις, Δημητράκη, πώς πάμε;». Του απάντησε: «Κύριε γιατρέ, μπορώ να σας πω από κοντά. Εγώ είμαι καλά. Εσείς μην στενοχωριέστε που έφυγε η γυναίκα σας. Ο θεός θα είναι μαζί σας γιατί είστε καλός άνθρωπος». Ο γιατρός έμεινε ακίνητος. Κανείς δεν ήξερε το γεγονός που είχε συμβεί την προηγούμενη ημέρα στο σπίτι του…
… Την τελευταία φορά που κοινώνησε δεν μπορούσε πλέον να σταθεί καθιστός στο κρεβάτι αλλά υποδέχθηκε με χαρά και λαχτάρα το Χριστό ξαπλωμένος.
«Ευχαριστώ πολύ» ψέλλισε και μετά εκοιμήθη…(Από το βιβλίο ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, 2008, σελ. 378-380, Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής)
…Δεν είμαστε λαός νεοφερμένος στο προσκήνιο της ιστορίας. Έχουμε μια ιστορική πείρατριών χιλιετηρίδων, έχουμε ιδρύσει πολιτισμούς, έχουμε διοικήσει λαούς, έχουμε αντιμετωπίσει πολλές φορές τη φρενίτιδα των Βαρβάρων.
Ας τους αντιμετωπίσουμε και σήμερα, όπως κάναμε πάντα, με καρτερία, με σθένος και με ακλόνητη πεποίθηση στις δικές μας αλήθειες, στις δικές μας αξίες. Δεν είναι δυνατό να πτοηθούμε από κάτι που περιφρονούμε και που ξέρουμε ότι είναι θνησιγενές...
Η Πίνδος και το Ρούπελ, τα Δερβενάκια και το Μεσολόγγι, ο Μαραθώνας και οι Θερμοπύλες, να η πιο βαθιά, η πιο αδιάσπαστη συνέχεια της ελληνικής ιστορίας, που καμιά επιδρομή, καμιά βαρβαρότητα δεν θα την καταλύσει ποτέ.
...Το αντιπροσωπευτικό σου γνώρισμα είναι τα νιάτα σου. Σε αυτά απευθύνομαι και στη φλόγα των ματιών σου, που κλείνει τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τη λαχτάρα σου να πετύχεις στο πανεπιστήμιο ή στη δουλειά που διάλεξες. Αυτή η λαχτάρα, η τόσο ανθρώπινη, η τόσο νόμιμη, είναι ό,τι πιο ωραίο κλείνεις μέσα σου, γιατί σου δίνει την δύναμη να αγωνίζεσαι και να μην λυγίζεις στην πρώτη δυσκολία.
Σε σένα, λοιπόν, άγνωστε φίλε, στέλνω αυτό το γράμμα με κάποιο δικαίωμα που μού παραχωρούν η ηλικία και η πείρα μου. Θα τολμούσα να πω και οι αγώνες μου, αλλά δεν πιστεύω ότι έκανα τίποτα περισσότερο από το καθήκον, που φλόγιζε τα μεθυσμένα νιάτα μου σαν ξεκινούσαν για το μέτωπο, με το όραμα της νίκης ενάντια στη βία, τον ολοκληρωτισμό και την ανελευθερία.
Α, νέε μου, να μπορούσες έστω και λίγο να ζούσες την έξαρση και την παλλαϊκή συμμετοχή εκείνης της εθνικής μέθης. Όλοι μας, εμείς που ξεκινούσαμε για το μέτωπο κι οι άλλοι που θα έμεναν στα μετόπισθεν, όλοι μας, ο ανώνυμος ψυχωμένος λαός και οι επώνυμοι ανώτεροι αξιωματούχοι, άνθρωποι των γραμμάτων και επιστήμονες, απλές αγράμματες γυναικούλες, νέοι και γέροι, όπου και αν βρισκόμαστε, όπου και αν ζούσαμε, όποια δουλειά κι αν κάναμε, είχαμε γίνει μία ενιαία εθνική ψυχή. Δεν μάς χώριζαν διαφορές, δεν μάς δηλητηρίαζαν πολιτικά μίση, δεν μάς διαιρούσαν τάξεις, ιδέες, φρονήματα. Είμαστε το Γένος ενιαίο και αδιαίρετο, που έπρεπε να πολεμήσουμε για την ελευθερία, που μάς χάρισαν με αίμα και θυσίες οι πρόγονοι και που εμείς είχαμε απαράβατο χρέος, πάλι με αίμα και θυσίες να την διαφυλάξουμε, για να την κληρονομήσουμε σαν ιερή επιταγή και παρακαταθήκη στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
...Δεν πολεμούσαμε έναν επώνυμο και συγκεκριμένο εχθρό. Πολεμούσαμε την ανώνυμη και πολυπρόσωπη βία, πολεμούσαμε το ολοκληρωτισμό και την μισαλλοδοξία. Και δώσαμε εμείς οι μικροί και ανίσχυροι στην πανίσχυρη Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο το ύψιστο ηθικό μάθημα που το εκφράζει τόσο επιγραμματικά στον στίχο του ο ποιητής ότι«θέλει αρετή και τόλμην η ελευθερία».
...Το ξέρω, νέε μου φίλε, πως όλα αυτά σου φαίνονται κάπως υπερβολικά. Κι ίσως μέσα σου διατυπώνεις την σκέψη ότι είναι «εκτός εποχής». Η εποχή δεν στέκεται πια σ’ αυτές τις ιδέες που φαίνονται κάπως ξεπερασμένες! Άλλοι οι στόχοι των ανθρώπων, άλλες οι επιδιώξεις τους: μία καλύτερη και πιο άνετη ζωή, η εύκολη επιτυχία, πληρωμένη με οποιοδήποτε τίμημα. Ο κατασκευασμένος ευδαιμονισμός. Κι ακόμη, τα τείχη που χωρίζουν τους ανθρώπους. Τα πολλαπλά χαλύβδινα τείχη που έχουν στηθεί ανάμεσά τους από τους καιροσκόπους και τους χαμαιλέοντες. Η αδίστακτη κομματικοποίηση που έχει εισχωρήσει παντού, ακόμη και μέσα στην οικογένεια. Από την μια όχθη του ποταμού ο πατέρας, από την αντίθετη ο γιος, κι ανάμεσά τους ποτάμι αδιάβατο το πολιτικό πάθος.
...Κι όμως η ζωή είναι γεμάτη ακόμη από ενδιαφέροντα, από στόχους, από ιδανικά.Δεν έχει αδειάσει, όπως θέλουν να νομίζουν κάποιοι, δεν έλειψαν εντελώς οι γέφυρες επικοινωνίας. Στο χέρι σου είναι να τις στεριώσεις για να μπορείς να δεις τον συνάνθρωπο όχι σαν αντίπαλο για αναμέτρηση, αλλά σαν φίλο για συνεργασία... νέε μου άγνωστε φίλε.
Από εκείνη την Μεγάλη Ώρα του ’40 έχουν περάσει πολλά χρόνια... Είμαστε άλκιμοι νέοι τότε όταν χυνόμαστε ασυγκράτητοι στον αγώνα της Λευτεριάς και τώρα κυρτώσαμε, γεράσαμε, ζούμε στο περιθώριο της ζωής. Τώρα είναι ο δικός σας κλήρος, η δική σας σειρά. Ο τόπος περιμένει από σας! Οι άνθρωποι περιμένουν από σας! Μεγάλο το χρέος, μεγαλύτερη ακόμη η χαρά.
Λέγαμε όταν κινούσαμε για το Μέτωπο: -Όλοι μαζί αδέλφια, για την Λευτεριά μας!
Κι αυτές οι απλές λέξεις, αυτό το «όλοι μαζί αδέλφια», ήταν βίωμα, σκοπός και αποστολή.
Όλοι μαζί αδέλφια! Όπου μάς λάχαινε ο κλήρος... Σε κάποιαν απρόσιτη βουνοκορφή της Πίνδου ή στα μετόπισθεν που κι αυτά πολεμούσαν για τους ίδιους σκοπούς και με την ίδια μέθη.
Α, εκείνες οι ώρες!... Εκείνες οι μέρες, οι φορτισμένες από πίστη και αγώνα! Είναι πια Ιστορία αλλά και ζωντανή μνήμη για μάς που ακόμη τις κλείνουμε μέσα μας με την ίδια συγκίνηση και με την ίδια αγωνιστική διάθεση, όπως τότε.
Ζήτησε, νέε μου, να γνωρίσεις μέσα από κείμενα και μαρτυρίες αυτές τις μεγάλες ώρες του ’40, αυτό το νεώτερο έπος του Γένους. Μέθυσε από τη μέθη τους, πάρε δύναμη από την πίστη τους. Για να μπορείς ολοκληρωτικά και απόλυτα να κατανοήσεις τη βαθειά, την καίρια και τελεσίδικη σημασία της κραυγής:
- Όλοι μαζί αδέλφια!...
Και όχι μόνο στην μεγάλη ώρα του Πολέμου αλλά και στην μεγάλη ώρα της Ειρήνης!
Που χρειάζεται κι αυτή μέθη, αγώνα κι αγρυπνία.
Με αγάπη
Ένας παλιός πολεμιστής του ‘40»
Παρουσιάζω με συγκίνηση αυτό το γράμμα, χωρίς κανένα άλλο σχόλιο και το απευθύνω με την ίδια συγκίνηση στον άγνωστο παραλήπτη, ίσως τον προβληματίσει κι ίσως σταθεί στις τελευταίες του γραμμές για τη μεγάλη ώρα της Ειρήνης, που όπως γράφει και ο παλιός πολεμιστής του ’40 χρειάζεται κι αυτή μέθη, αγώνα και αγρύπνια. Το τελευταίο πριν από όλα: Αγρύπνια...
Άρθρο του Νέστορα Μάτσα, συγγραφέα από το περιοδικό «Πεμπτουσία», τεύχος 18
Αφιερωμένο στη μητέρα του Κυρίου,την υπερευλογημένη Παναγία μας"Να προστρέχετε, αδελφοί μου, στη Μητέρα του Θεού, όταν το σπίτι σας χάνει την ειρήνη του. Η κυρία Θεοτόκος είναι πηγή του ελέους και της δυνάμεως. Μπορεί εύκολα να ειρηνεύσει τις ανθρώπινες καρδιές. Ως μητέρα του Θεού της ειρήνης μεσιτεύει σ' Αυτόν για την ειρήνη όλου του κόσμου και όλων των χριστιανικών σπιτιών, έχει την ελεητική δύναμη να διώξει με ένα νεύμα Της τα πονηρά πνεύματα, αυτά που με ακοίμητο αγώνα προσπαθούν να χωρίζουν τους ανθρώπους και να τους κάνουν να αλληλομισιούνται.
Είναι η Γοργοϋπήκοος, που απαντά γρήγορα στις παρακλήσεις μας και μας παρέχει την ειρήνη και την αγάπη. Αρκεί να την παρακαλούμε με πίστη και αγάπη. Γιατί, αν δεν έχουμε την πίστη και την αγάπη, γινόμαστε ανάξιοι της μεσιτείας της Θεοτόκου".
Κάποιος από αυτούς που "ανέβηκαν" στο Άγιο Όρος" μάς έστειλε κάποιες σκέψεις του, που με χαρά δημοσιεύουμε...
Μου είναι αρκετά δύσκολο να μιλήσω για την προσκυνηματική εκδρομή μας στο Άγιο Όρος. Να μιλήσω για έναν τόπο τόσο αγιασμένο, για ανθρώπους τόσο «ανεβασμένους» πνευματικά.
Στα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε μας δόθηκε απλόχερα η ευκαιρία να ζήσουμε πολύ αληθινά τη λατρεία, τη χριστιανική ζωή, την ίδια μας την πίστη. Το τοπίο μαγευτικό, κατάλληλο να ηρεμήσει κάποιος, να γαληνέψει η ψυχή του, να στραφεί η σκέψη προς το Δημιουργό.
Οι μοναχοί, σοβαροί και «κρυμμένοι» στα κελιά τους, έκαναν τα πάντα ώστε η διαμονή μας στο Άγιο Όρος να είναι όχι μόνο άνετη αλλά και ωφέλιμη, ευεργετική. Συζητήσαμε μαζί τους και αναπτύξαμε πνευματικά θέματα. «Ρουφούσαμε» ασταμάτητα και ακούραστα από το στόμα τους τα λόγια τους. Λόγια σοφά, απλά και εποικοδομητικά.
Αξιωθήκαμε επίσης να ασπαστούμε ιερά λείψανα Αγίων της Εκκλησίας μας, όπως την κάρα της Αγ. Φωτεινής ή το χέρι του τιμίου Προδρόμου. Συμμετείχαμε ακόμα σε όλες τις ακολουθίες και παίρναμε παράδειγμα από τους μοναχούς για τον τρόπο που ζούσαν τη θ. λειτουργία. Με κατάνυξη, ταπείνωση και προσευχή αδιάλειπτη. Με άγια δίψα για το Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους. Ήταν η πρώτη επίσκεψή μου εκεί, σίγουρα, με τη χάρη του Θεού, όχι η τελευταία. Όσοι συμμετείχαμε, νιώσαμε την πίστη μας να ενδυναμώνεται και ο αγώνας μας μέσα στη ζωή να αποκτά άλλη διάσταση
Από την πρόσφατη επίσκεψη κάποιων φίλων στελεχών της ΑΓΚΥΡΑΣ στο Όρος το Άγιον...
Πρωτάτο - Καρυές
Η εικόνα της Παναγίας, το «Άξιον Εστί», (980 μ.Χ.) βρίσκεται στο ναό του Πρωτάτου στις Καρυές του Αγίου Όρους, και θεωρείται ως "κοινή εφέστιος προστάτις" εικόνα όλων των Αγιορείτικων Μονών, και φέρει στο πλαίσιο της τις σφραγίδες και των 20 Μονών.
Κάθε μοναστήρι έχει κι ένα πιστό αντίγραφό της.
Σκήτη Αγ. Ανδρέα
Το Κυριακό της Σκήτης άρχισε να οικοδομείται από Ρώσους μοναχούς το 1842. Η ανοικοδόμηση του διήρκεσε 58 χρόνια. Θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους ναούς των Βαλκανίων. Έχει μήκος 60 μέτρων, πλάτος 33 και ύψος 29 μέτρων. Το τέμπλο του είναι ξυλόγλυπτο και χρυσωμένο. Σε κάθε κολόνα υπάρχει και διαφορετική εικόνα της Παναγίας.
Ι. Μ. Διονυσίου
Ι. Μ. ΔιονυσίουΕπισκεφθήκαμε το θολωτό σκευοφυλάκιο της μονής, το οποίο είναι πολύ πλούσιο από κειμήλια διαφόρων εποχών, ενώ στο σκευοφυλάκιο της μονής φυλάσσονται πολλά χρυσόβουλα, σιγγίλια, κ.α. Σε ιδιαίτερη κρύπτη του ναού φυλάσσονται τα οστά του αγίου Νήφωνος, πατριάρχη Κωνσταντινούπολης.
Η βιβλιοθήκη της μονής περιέχει 804 χειρόγραφους κώδικες και 3.500 έντυπα βιβλία, σπάνιες εκδόσεις της Αγίας Γραφής και εκκλησιαστικών και κλασσικών συγγραφέων.
Ι. Μ. Γρηγορίου
Ι. Μ. Γρηγορίου
Η βιβλιοθήκη στο μοναστήρι αυτό είναι σχετικά φτωχή διότι καταστράφηκε κατά την επανάσταση του 1821 από πυρκαϊά και από λεηλασίες. Σήμερα μας είπαν ότι διαθέτει 297 χειρόγραφα και 4.500 έντυπα βιβλία. Η μονή διαθέτει επίσης τεμάχιο Τιμίου Ξύλου και λείψανα αγίων.
Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας
Η μονή βρίσκεται στη νοτιοδυτική ακτή της χερσονήσου του Αθω. Χτίστηκε από τον ερημίτη όσιο Σίμωνα σε απόκρημνο βράχο, σε ύψος 230 μ. από τη θάλασσα στις αρχές του 14ου αι.
Ι. Μ. Κουτλουμουσίου
Η παλαιά βιβλιοθήκη της Μονής Κουτλουμουσίου είναι μία από τις πλέον αξιόλογες βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους. Περιέχει 850 χειρόγραφους κώδικες, από τον 9ο αιώνα και εντεύθεν, μερικοί από τους οποίους είναι εικονογραφημένοι, 130 έγγραφα (αυτοκρατορικά, σουλτανικά, ρουμανικά και πατριαρχικά) και περίπου 4000 παλαίτυπα βιβλία από τα μεγάλα τυπογραφεία της Ευρώπης.
Ι. Μ. Κουτλουμουσίου
Ευχαριστούμε πολύ τον Δ. Σ. για τις φωτογραφίες που μας έστειλε.
Επειδή τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε έντρομοι μια σοβαρή χρηματοοικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ αλλά απειλεί την παγκόσμια οικονομία,
επειδήη απληστία κάποιων "επενδυτικών τραπεζών" και των καλοπληρωμένων στελεχών τους οδήγησε εκατομμύρια πολιτών να χάσουν τα σπίτια τους ή τα χρηματά τους,επειδή οι κανόνες της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργοςπαραθέτουμε λόγους του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, επίκαιρους παρά ποτέ...
Επειδή όσα ακούγονται τον τελευταίο καιρό για το Άγιον Όρος δεν είναι ο κανόνας αλλά η εξαίρεση (και αυτή υποκριτικάκαι ανεύθυνα διογκωμένη από τα ΜΜΕ) και επειδή χίλιασαράντα πέντε χρόνια ιστορίας του Αγίου Όρους δεν ξετινάζονται και δεν ξεπουλιούνται μέσα σ' ένα μήνα, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το βιβλίο " Άγιον Όρος", του Σεβασμ. Μητροπ. Μεσογαίας κ.κ. Νικολάου (εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2000)
"... Παρά τις γκρίνιες των νοσταλγών και τους αυστηρούς σχολιασμούς των επικριτών του, το Όρος συνεχίζει να είναι ένας άλλος κόσμος, όπου, επειδή ζεις την ιστορία, δεν σε κυνηγάει η στιγμή ούτε εσύ τα γεγονότα. Μπορείς να λειτουργείς χωρίς να βιάζεσαι, να συμπεριφέρεσαι χωρίς να φοβάσαι, να εκφράζεσαι χωρίς να προϋπολογίζεις. Η φύση του, η πολιτισμική εικόνα του, ο προσδιορισμός και η μέτρηση του χρόνου του, οι συνήθειες και ο χαρακτήρας της ζωής του, η ιστορία του, η θρησκευτική έκφρασή του, οι άνθρωποί του, το περιεχόμενο του ανεκτίμητου θησαυρού του, τα πάντα έχουν μια μοναδικότητα εδώ, που ακόμη μέχρι σήμερα κανείς δεν μπόρεσε να καταστρέψει.
... Καθώς επισκέπτεσαι τα μοναστήρια, σταδιακά διαπιστώνεις ότι εδώ κρύβεται το μεγαλείο της Κωνσταντινούπολης και περιμένει την αφύπνισή της η δόξα του Βυζαντίου. Αρχιτεκτονικά κατασκευάσματα απαράμιλλης ομορφιάς και απροσμέτρητου μεγαλείου, τεράστιες συλλογές πατριαρχικών ή αρχιερατικών σκευών, χειρογράφων και εντύπων κωδίκων και φυσικά η ανεκτίμητη πνευματική περιουσία των τιμίων λειψάνων προκαλούν περισσότερο την αίσθηση της ιστορικής, πνευματικής και πολιτισμικής κληρονομιάς παρά την ανάγκη μιας μουσειακής επίδειξης. Στο Όρος αυτά που κανείς βλέπει είναι τα λίγα, τα μικρά. Η διάχυτη αίσθηση που αποκομίζει αποτελεί την ανυπολόγιστη ανταμοιβή του. Γι’ αυτό, ενώ μπορούσε να είναι το μεγαλύτερο μουσείο του πεθαμένου παρελθόντος, αποτελεί το καλύτερο θησαυροφυλάκιο του ζωντανού παρόντος. Δεν σου θυμίζει το τέλος του Βυζαντίου, αλλά υπογραμμίζει το διηνεκές της δόξας του. Δεν το απολαμβάνεις με την όραση, σε αναπαύει με την εμπειρία.
... Η φυσικότητα της ζωής, η αυθεντικότητα της πίστεως, η πηγαιότητα των αισθημάτων, η υπερβατικότητα της λογικής, η ετερότητα των εκφράσεών του σε κάνουν να νοιώθεις κοντά του διαφορετικός αλλά συγγενής, ανθρώπινος αλλά με θεϊκές προοπτικές, μικρός αλλά παρηγορημένος, με δέος αλλά οικείος. Δίπλα του συγχωρείς, πιστεύεις, παραμυθείσαι, ελπίζεις. Ζεις την θεϊκή εμπειρία, την αιωνιότητα, το θαύμα, την χάρι του Θεού. Δίπλα του ποθείς την αγιότητα. Τον βλέπεις, κυριαρχείται από την «καινότητα της γνώσεως», χρησιμοποιεί την διάλεκτο των «ετέρων γλωσσών», αξιούται του «μυστικού θεάματος» και απολαμβάνει τα «ξένα ακούσματα». Δίπλα του ζεις. Στο Άγιον Όρος ζεις το άγιο Πνεύμα. Ακόμη και σήμερα... "
(Η ανάρτηση αυτή γίνεται με αφορμή το προσκύνημα στο Άγιον Όρος ομάδας νέων στελεχών της κατασκήνωσης που ξεκίνησε σήμερα... Ανεβαίνουν προς το Περιβόλι της Παναγιάς με άλλο φρόνημα, αλλιώτικο από αυτό της κοινής γνώμης και των τηλεοράσεων, με πόθους μυστικούς και ανομολόγητους...)
Κυκλοφόρησε πρόσφατα ένα ακόμα βιβλίο αποκλειστικά για νέους.
Είναι παρεμβάσεις στοργής...
αλλά και απόπειρες απαντήσεων σε νεανικά ερωτήματα και προβληματισμούς
Σ’ ένα κόσμο που οι άνθρωποι αδυνατούν να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο, γιατί το «εγώ» είναι ο μόνιμος άξονας της περιστροφής τους· σ’ ένα κόσμο, στον οποίο πολλοί φλυαρούν, αναστατώνουν συνειδήσεις, φθείρουν ψυχές, πνίγουν τον άνθρωπο και του αρνούνται το δικαίωμα ν’ αναπνέει ελεύθερα, τα κείμενα του βιβλίου περιέχουν λόγο στοργής, ελεύθερο, χωρίς περιστροφές, α-πολιτικό, έντιμο.
Στο «προοδευτικό κατεστημένο» που αποφαίνεται αξιωματικά και τελεσίδικα και δεν αφήνει περιθώρια προβληματισμού, αμφιβολίας και διαλόγου, αντιτάσσουμε αξίες και ήθος, οι οποίες δίνουν βάθος στη ζωή, νόημα στις διαπροσωπικές σχέσεις στην καθημερινή πράξη.
Ο δικός μας λόγος, λόγος του Χριστού και της Εκκλησίας, είναι αντίλογος αγάπης σ’ αυτή την αλαζονική αυθεντία της λεγόμενης «νέας τάξης». Ο λιτός μας λόγος προσπαθεί ν’ ανοίξει δρόμο. Ορίζοντες στην ελευθερία.
Το βιβλίο "Την αλήθεια και με τόλμη" έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις Ο ΣΩΤΗΡ, Αθήνα 2008
Το 1922 ήρθε από την Μικρασία με τους πρόσφυγες ένα ορφανό Ελληνόπουλο, ονόματι Συμεών. Εγκαταστάθηκε στον Πειραιά σε μια παραγκούλα και εκεί μεγάλωσε μόνο του. Είχε ένα καροτσάκι και έκανε τον αχθοφόρο, μεταφέροντας πράγματα στο λιμάνι του Πειραιά. Γράμματα δεν ήξερε ούτε πολλά πράγματα από την πίστη μας. Είχε την μακαρία απλότητα και πίστη απλή και απερίεργη.
Όταν ήρθε σε ηλικία γάμου νυμφεύθηκε, έκανε δύο παιδιά και μετακόμισε με την οικογένεια του στη Νίκαια. Κάθε πρωί πήγαινε στο λιμάνι του Πειραιά για να βγάλει το ψωμάκι του. Περνούσε όμως κάθε μέρα το πρωί από το ναό του αγίου Σπυρίδωνος, έμπαινε μέσα, στεκόταν μπροστά στο τέμπλο, έβγαζε το καπελάκι του και έλεγε:
«Καλημέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Βοήθησέ με να βγάλω το ψωμάκι μου».
Το βράδυ που τελείωνε τη δουλειά του ξαναπερνούσε από την Εκκλησία, πήγαινε πάλι μπροστά στο τέμπλο και έλεγε:
«Καλησπέρα Χριστέ μου, ο Συμεών είμαι. Σ’ ευχαριστώ που με βοήθησες και σήμερα».
Και έτσι περνούσαν τα χρόνια του ευλογημένου Συμεών. Περίπου το έτος 1950 όλα τα μέλη της οικογενείας του αρρώστησαν από φυματίωση και εκοιμήθησαν εν Κυρίω. Έμεινε ολομόναχος ο Συμεών και συνέχισε αγόγγυστα τη δουλειά του αλλά και δεν παρέλειπε να περνά από τον άγιο Σπυρίδωνα να καλημερίζει και να καλησπερίζει τον Χριστό, ζητώντας την βοήθεια Του και ευχαριστώντας Τον. Όταν γέρασε ο Συμεών, αρρώστησε. Μπήκε στο Νοσοκομείο και νοσηλεύτηκε περίπου για ένα μήνα. Μια προϊσταμένη από την Πάτρα τον ρώτησε κάποτε:
-Παππού, τόσες μέρες εδώ μέσα δεν ήρθε κανείς να σε δει. Δεν έχεις κανένα δικό σου στον κόσμο;
-Έρχεται, παιδί μου, κάθε πρωί και απόγευμα ο Χριστός και με παρηγορεί.
-Και τι σου λέει, παππού;
-«Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή». «Καλησπέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι, κάνε υπομονή».
Η Προϊσταμένη παραξενεύτηκε και κάλεσε τον Πνευματικό της, π. Χριστόδουλο Φάσο, να έρθει να δει τον Συμεών μήπως πλανήθηκε. Ο π. Χριστόδουλος τον επισκέφθηκε, του έπιασε κουβέντα, του έκανε την ερώτηση της Προϊσταμένης και ο Συμεών του έδωσε την ίδια απάντηση.
Τις ίδιες ώρες πρωί και βράδυ, που ο Συμεών πήγαινε στο ναό και χαιρετούσε τον Χριστό, τώρα και ο Χριστός χαιρετούσε τον Συμεών. Τον ρώτησε ο Πνευματικός:
-Μήπως είναι φαντασία σου;
-Όχι, πάτερ, δεν είμαι φαντασμένος, ο Χριστός είναι.
-Ήρθε και σήμερα;
-Ήρθε.
-Και τι σου είπε;
-Καλημέρα Συμεών, ο Χριστός είμαι. Κάνε υπομονή, σε τρεις μέρες θα σε πάρω κοντά μου πρωΐ - πρωΐ.
Ο Πνευματικός κάθε μέρα πήγαινε στο Νοσοκομείο, μιλούσε μαζί του και έμαθε για την ζωή του. Κατάλαβε ότι πρόκειται περί ευλογημένου ανθρώπου. Την τρίτη ημέρα πρωΐ - πρωΐ πάλι πήγε να δει τον Συμεών και να διαπίστωσει αν θα πραγματοποιηθεί η πρόρρηση ότι θα πεθάνει. Πράγματι εκεί πού κουβέντιαζαν, ο Συμεών φώναξε ξαφνικά:
«Ήρθε ο Χριστός», και εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου. Αιωνία του η μνήμη. Αμήν.
(Από το βιβλίο ΑΣΚΗΤΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, 2008, σελ. 350-351, Ιερόν Ησυχαστήριον Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Μεταμόρφωσις Χαλκιδικής)