Θέματα Δύσκολα - Ο. Ν.

 

Θέματα Δύσκολα

Ολοένα και πιο δύσκολα μου βάζεις Κύριε.

Κι εγώ που νόμιζα πως διαβασμένος ήμουνα και θα περνούσα,

κοιτάζω ακόμα πιο αμήχανα τα θέματα

στο στόμα το μολύβι που κρατώ με λύσσα στρίβω.

 

Να φταίει τάχα πως ποτέ δεν πρόσεξα αρκετά στο μάθημα

ή μήπως στο διάλειμμα που είχα το νου μου για να παίξω;

Όπως και να 'χει, στραβά μάτια κάνεις στα σκονάκια μου

και στ' ανοιχτά βιβλία μου δεν αντιδράς διόλου.

 

Η άσκηση η δύσκολη αρχίνησε.

Ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά, ευχαριστημένος διατείνεσαι πως είσαι.

Αν κάτι με βαστάει στη θέση και δεν έφυγα,

-τι νόημα θα 'χε από εσένα να το κρύψω-

είναι το χέρι που ακουμπάς στον ώμο μου

και η φωνή η ψιθυριστή που ακούω:

 

- Μη φοβάσαι.

 

Ποτέ κανείς κι αν λάθεψε δεν κόπηκε.

Μονάχα το πτυχίο του λιποτάκτη στη στοίβα έχει ξεμείνει σκονισμένο.

Συνέχισε να γράφεις και μη νοιάζεσαι.

Μετράει για μένα που τα δάχτυλα δεν παραιτήθηκαν.

Τη λύση εγώ όποτε νιώσω θα σου εμπνεύσω.

 

Ο. Ν.

Ο κουμπαράς της Νεκταρίας

 

Του Επισκόπου Κερνίτσης Χρυσάνθου –

Βοηθού Επισκόπου της Ι.Μ. Πατρών

Ματθ.19,14 «Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν προς με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

Είθισται η νέα γενιά να γίνεται αποδέκτης πολλών επικριτικών σχολίων από τους μεγαλύτερους και ωριμότερους. Τα παιδιά συχνά κατηγορούνται για ανωριμότητα, για έλλειψη στόχων για το μέλλον, για οκνηρία.

Έρευνες και μελέτες, επιστημονικές αναλύσεις και θεωρίες αναζήτησαν και αναζητούν τον ιδανικό τρόπο διαπαιδαγώγησης, τη σωστή αγωγή για τα παιδιά ώστε να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα σύγχρονα δεδομένα και στις προσδοκίες μας.

Δεν είναι λίγες όμως οι φορές στις οποίες μικρά παιδιά μας απέδειξαν με τον αυθορμητισμό τους και την αγνότητά τους ότι έχουμε να μάθουμε πολλά από αυτά. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή της Νεκταρίας.

Η Νεκταρία είναι ένα κορίτσι δεκατριών ετών, μαθήτρια της δευτέρας τάξης του Γυμνασίου. Όπως συνηθίζουν πολλά παιδιά έτσι και η Νεκταρία είχε έναν κουμπαρά στον οποίο αποταμίευε τα χρήματά της.

Σε αντίθεση όμως με τα περισσότερα παιδιά, τα οποία αποταμιεύουν χρήματα με σκοπό να αγοράσουν διάφορα αγαθά με κριτήριο «το τερπνόν ή το χρήσιμον» η Νεκταρία αποφάσισε να αξιοποιήσει τα χρήματά της με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο: αποφάσισε να τα διαθέσει στην ανακαίνιση του Ιερού Ναού του Αγίου Νεκταρίου Πατρών!

Πόσα συναισθήματα και πόσες σκέψεις προκαλεί αυτή η πράξη! Πόση αγάπη μπορεί να κρύβει ένα μικρό παιδί στην ψυχή του!

Πόση πίστη! Πόση ανιδιοτέλεια! Σε ένα κόσμο στον οποίο κυριαρχεί ο ψυχρός υπολογισμός, η μεταξίωση των αξιών και στον οποίο τα δεδομένα της ζωής οικονομικοποιήθηκαν, σ’ ένα τέτοιο άγονο έδαφος πώς άνθισε ένα τέτοιο σπάνιο λουλούδι;

Πώς δυο μάτια βλέπουν καθαρά μέσα στον κουρνιαχτό που σηκώθηκε;

Στο μυαλό μου έρχονται στίχοι και ευαγγελικές περικοπές ατάκτως ερριμμένοι: «Οξειδώθηκα μες στην νοτιά των ανθρώπων», «Πάντα ανοιχτά παντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου», «μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία», «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν· ή γάρ τόν ένα μισήσει καί τόν έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται καί τού ετέρου καταφρονήσει. ου δύνασθε θεώ δουλεύειν καί μαμωνά», «ἐὰν μὴ στραφῆτε καὶ γένησθε ὡς τὰ παιδία,οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν».

Τι είναι αυτό λοιπόν που πρέπει να διδαχθούμε από τα παιδιά; Τι σημαίνει να ξαναγίνουμε παιδιά; Πρόκειται για έναν εξόφθαλμο παλιμπαιδισμό; Φυσικά και όχι!

Γίνομαι ξανά παιδί δεν σημαίνει ότι νηπιάζω ως προς τον νου. Σημαίνει πως νηπιάζω ως προς την κακία!

Γίνομαι δηλαδή ταπεινός και ανυπόκριτος απαλλαγμένος από τον φθόνο και την κενοδοξία και αγνός στην καρδιά και στην σάρκα όπως τα μικρά παιδιά. Σημαίνει πως αγαπώ όπως τα παιδιά, πηγαία , βαθειά, με ανιδιοτέλεια, χωρίς όρια και όρους.

Όπως ακριβώς ένα μικρό παιδί που αγκαλιάζει σφιχτά τη μητέρα του που το μάλωσε, όπως ένα παιδί που ασπάζεται με θέρμη τις εικόνες των αγίων και που προσεύχεται με απλές λέξεις οι οποίες όμως βγαίνουν από την καρδιά του και όχι μόνο από το στόμα του.

Η Νεκταρία διδάσκει. Όχι με λόγια αλλά με έργα. Διδάσκει την αγάπη. Την αγάπη στον Θεό και στους Αγίους.

Την αγάπη στον Άγιο – προστάτη της, τον Άγιο Νεκτάριο, ακολουθώντας τα βήματά του στον δρόμο της πίστης και της προσφοράς.

Σε μια εποχή που αναζητούν όλοι τη χρυσή επένδυση και τον πλουτισμό, η Νεκταρία μας απέδειξε τη φτώχια μας. Αθόρυβα, ανώνυμα, ανιδιοτελώς!

Η Παναγία το φύλαξε το παιδί

 

Ἄφωνη ἠ μητέρα… - «Κ.Π.»

 

Ἔχουν μία ὄμορφη οἰκογένεια, παραδοσιακή, δεμένη. Ὁ πατέρας πάει κάθε καλοκαίρι στὸ Ἅγιο Ὅρος. Ἡ μητέρα φροντίζει τὰ τρία τους παιδιά, μὲ φόβο Θεοῦ. Πᾶνε καὶ στὴν Ἐκκλησία, συμμετέχουν ἀραιὰ  καὶ στή Μυστηριακή ζωή. Ἔχουν τὶς βασικὲς ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τὴν ἀγάπη τους. Τούς φτάνουν αὐτά.

Ἡ φίλη τῆς μητέρας αὐτῆς, ἡ κ. Φιλιώ, ποὺ εἶχε μὲ τὴν οἰκογένειά της πιὸ ἐκκλησιαστικὴ σειρά, μὲ πλούσιο πνευματικὸ πρόγραμμα καὶ βιώματα, μὲ πολύτιμες εὐκαιρίες, γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς μεγάλους, συχνὰ τὴν παρακινοῦσε: Στεῖλτε τὰ παιδιά σας στὸ Κατηχητικό, μαζὶ μὲ τὰ δικά μας, στὴν Κατασκήνωση, στὴ χριστιανικὴ ἐκδρομή. Ἔλα καὶ ἐσὺ στὸν Κύκλο, ἔστω μία φορά, γιὰ δοκιμή. Ἀνένδοτη ἐκείνη. Ἦταν  ἀρνητική, μά πάντα μὲ εὐγένεια ἀπέφευγε, στεκόταν μακριά. Μία ζωή…!

Φέτος ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ ἡ Πατρίδα μας χαίρεται ἀπ’ ἄκρη σὲ ἄκρη γιὰ τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ Ἁγίου Γερβασίου, ποὺ δὲν ἁγίασε γιὰ τὰ φρικτά του μαρτύρια ἀλλὰ κυρίως γιὰ τὴν πρωτοπόρο, θαυμαστὴ προσφορά του στὸ Ἐκκλησιαστικὸ καὶ Κατηχητικὸ ἔργο, κάτι ἄλλαξε στὴ σκέψη της. Πῆρε λοιπὸν τὴν ἡρωικὴ ἀπόφαση ἡ κυρία Φιλιώ νά καλέσει μὲ δισταγμὸ βέβαια, τή μητέρα, νὰ δηλώσουν  συμμετοχὴ στὴν πρώτη περίοδο τῆς Χριστιανικῆς Κατασκήνωσης, γιὰ ἐθελοντική ἐργασία στὸ πρόγραμμα τῆς κουζίνας.

Καὶ ὢ τοῦ θαύματος! Ἡ δύσκολη μητέρα ἔπαθε πνευματικὸ σὸκ ἀπὸ τὴν πρώτη κιόλας στιγμή στήν Κατασκήνωση. Ἡ κούραση στὴν κουζίνα ἐξαντλητική. Ἐκείνη ἀνάλαφρη σὰν νὰ ζεῖ σὲ ἄλλον κόσμο, παραδεισένιο! Δὲν μπορεῖ νὰ διαχειριστεῖ αὐτὴ τὴν πρωτόγνωρη εὐτυχία. Ἑτοίμασαν τὸ πρωινὸ τῶν παιδιῶν πρωὶ – πρωί. Προσευχήθηκαν μαζί τους στὸ Ναΐδριο τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος μέσα στὴ φύση, ποὺ ἔψελναν ἀγγελικὰ τὰ παιδάκια, παρακολούθησαν τὸ ἁγιογραφικὸ ἀνάγνωσμα καὶ γρήγορα πάλι στὰ καθήκοντα τῆς κουζίνας.

Σὲ ἄλλον κόσμο βρίσκεται ἡ μητέρα. Ἡ ὑπέροχη συνεργασία καὶ οἱ ὠφέλιμες συζητήσεις μὲ τὶς ἄλλες κυρίες στὴν κουζίνα, ἡ ἀγάπη τῶν ὑπευθύνων, ἡ διάχυτη χαρὰ τῶν παιδιῶν μὲ ὕμνους, τραγούδια, παιχνίδια, οἱ τόσες ἐκπλήξεις μέσα στὴν ἡμέρα. Ἄφωνη ἡ μητέρα. Δὲν χορταίνει νὰ ρουφάει ἡ καρδιὰ της τὸ κάθε πρωτόγνωρο δίπλα της. Παράδεισος ἡ κατασκήνωση! Μὴν τελειώσει ποτέ. Ξέχασε πὼς ὑπάρχει κοινωνία μὲ προβλήματα ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Θεέ μου, τί ζεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Κατασκήνωσης!

 Ὑπάρχουν σήμερα τέτοιοι χῶροι, μὲ τέτοια ἐντυπωσιακὰ προγράμματα γιὰ τὰ παιδιά, μὲ τόση οὐράνια ἀτμόσφαιρα. Τί προσφορά, τί θυσίες καὶ κόποι γιὰ τὴν προστασία τῶν παιδιῶν, καὶ δὲ φαίνεται στὸ χαρούμενο πρόσωπο κανενὸς οὔτε τοῦ ἀρχηγοῦ, οὔτε τῶν ὁμαδαρχῶν, μὰ οὔτε στὶς κυρίες τῆς κουζίνας. Τί σύγχρονες συνταγές, γιὰ νὰ εὐχαριστιοῦνται τὸ φαγητὸ ὅλα τὰ παιδάκια. Μένει κατάπληκτη, ἀληθινά εὐτυχισμένη!

Πολλὴ χαρά, καθάρια χαρὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ πολλὴ ἀγάπη, διακριτικὴ καὶ ἀθόρυβη, συνάντησε ἐκεῖ στὴ χριστιανικὴ Κατασκήνωση . Πόσοι ἔφταναν μὲ τὰ αὐτοκίνητά τους καὶ ἄφηναν γλυκά, ποὺ τὰ ἔφτιαξαν στὸ σπίτι τους ἢ τὰ ἀγόρασαν , δωρεὰ γιὰ τὰ παιδιά. Ἄκουσε πὼς μία παλιὰ κυρία, ποὺ δὲν μπορεῖ τώρα νὰ βοηθήσει ἐκεῖ, δίνει χρήματα, γιὰ νὰ πληρώσουν κάποια ἄλλη, ὅταν δὲν ἀρκοῦν οἱ ἐθελόντριες μαγείρισσες. Ἄλλοι προσφέρουν χρήματα γιὰ νὰ ζήσουν τὴν Κατασκήνωση φτωχὰ παιδιά… Σὰν ποτάμι κυλάει ἡ ἀγάπη γύρω της.

Ἦρθε καὶ ὁ Πνευματικός. Ἐξομολογήθηκαν μικροί, μεγάλοι, ὅλοι. Τὴν Κυριακὴ θὰ κοινωνήσουν. Μεγάλη ἡ νοσταλγία. Στὰ οὐράνια ἡ μητέρα . Ὅλη τὴν ἡμέρα νιώθει νά ἔχει φτερά. Μόνο τὸ βράδυ, ποὺ ξαπλώνει, εἶναι λίγο βαριὰ τὰ πόδια της. Ἀλλὰ περιμένει μὲ ἀνυπομονησία νὰ ξημερώσει γιὰ ἄλλες ἐκπλήξεις, πολλές.

Ἀπόψε κάθισε μὲ τὴ φίλη της δίπλα στὸ κύμα, κάτω ἀπὸ τὰ ἀστέρια, γιὰ λίγη ἀνάπαυση καὶ ἀναστροφή. Ξέσπασε σὲ κλάματα: Τί ἔχασα τόσα χρόνια,Φιλιώ μου, ποὺ ἀρνιόμουν νὰ σὲ ἀκούσω καὶ νὰ σὲ ἀκολουθήσω. Τί ἐγωισμός! Πῶς μεγάλωσα τὰ παιδιά μου, ἄδεια ἀπὸ πνευματικὰ βιώματα! Πῶς ἔζησα ἐγὼ σὰν ξερὴ μέσα στὴν ξεραΐλα…! Θεέ μου τί λάθη ἔκανα. Εἶναι τόσο δυνατή, αὐτή μου ἡ ἐμπειρία, ποὺ δὲν ἔχω λόγια νὰ τὴν περιγράψω. Ἀλλὰ τὴν ζῶ βαθιά, πολύ βαθιὰ μέσα μου. Μοναδικὴ εὐκαιρία. Ἀναφαίρετη εὐλογία ζωῆς μὲ τὸ Χριστό… Χίλιές Του οἱ δόξες! Στὸ δρόμο ποὺ μοῦ ἄνοιξες,  ἔστω καὶ τώρα…! Ὄχι! Ἀπὸ τώρα καὶ ἐμπρός! Δὲν θὰ χάνω εὐκαιρία γιὰ συμμετοχὴ στὸ ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς καὶ μάλιστα στὴν εὐλογημένη Κατασκήνωση…

«Κ.Π.»

Πηγή: Anastasiosk

Ανδριανή Στράνη: Διονύσιος, Άγιος και Ποιητής

 «...Παιδιόθεν τον είχε σημαδέψει ο Άγιος Διονύσιος με την πλέρια συγχώρεση και ο Ποιητής Διονύσιος Σολωμός, υμνητής και ψαλμωδός της Ελευθερίας...»

Το ''προσκύνημα'' του μοναχού στον Διονύσιο Σολωμό, Φωτογραφία Ανδριανή Στράνη

Μέσα στο βαπόρι ήταν ο μόνος σιωπηλός. Σφήκες οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν γύρω του. Φωνασκούσαν, έτρωγαν, διασκέδαζαν την πλήξη τους στο κινητό και ανυπομονούσαν να φτάσουν για τις πολυπόθητες διακοπές,στη Ζάκυνθο. Ήταν παραμονή της εορτής του Αγίου Διονυσίου, Προστάτη και Πολιούχου του νησιού, ημέρα της Μετακομιδής του σεπτού Σκηνώματος από τα Στροφάδια (24-8-1717).

Εκείνος, στριμωγμένος σε μια γωνιά με το κομποσκοίνι του ήταν ολότελα αποσπασμένος από τον κόσμο, σε αρμονία με το Σύμπαν και τον Δημιουργό του. Καθώς μετρούσε τους κόμπους έναν, έναν, προσευχόμενος, ένας κόμπος-λυγμός ανέβαινε μέσα του. Η συγκίνηση ήταν ολοφάνερη για το μόνον της ζωής του ταξείδιον μετά την κουρά του. Το ταξίδι του χρέους, το προσκύνημα στον Άγιο και τον Ποιητή.

Παιδιόθεν τον είχε σημαδέψει ο Άγιος Διονύσιος με την πλέρια συγχώρεση και ο Ποιητής Διονύσιος Σολωμός, υμνητής και ψαλμωδός της Ελευθερίας. Καθώς η ποίηση χρωμάτιζε ανεξίτηλα τη ζωή του, οι δάσκαλοί του στη Θεσσαλονίκη τον παρότρυναν στη φιλολογία διακρίνοντας και την πνευματική του προδιάθεση, αλλά ο βαθύτερος πόθος του στην αναζήτηση του Θείου τον οδήγησε στον μοναχισμό.

″Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιός τον εαυτό του’’ (Ο Πόρφυρας)

Ανέβηκε στο Όρος όχι το Άγιο αλλά των παιδικών του χρόνων, ελεύθερος και πολιορκημένος για επίπονη άσκηση, ζωή άβολη και αγγελική.

Ωστόσο, την ποίηση δεν εγκατέλειψε. Ο Διονύσιος Σολωμός υπήρξε πάντοτε το καταφύγιό του όταν τον έβρισκε το κακό, αυτόν μνημόνευε, όπως και με την προσευχή του κατέφευγε στον Άγιο της συγχώρεσης, όταν η μετάνοια φαινόταν απόμακρη.

Η πίστη του δοκιμαζόταν συχνά από τον πειρασμό και τα λόγια του Σολωμού - κατά τη μαρτυρία του Πέτρου Κουαρτάνου - ”Αν δεν υπάρχει Θεός, τι λοιπόν υπάρχει;” (se non c`e Dio, che c`e dunque ?) τον ενθάρρυναν. (1)

Η αναζήτηση και η πάλη με το Θεό συνεχιζόταν

″Μές στ` Άγιο Βήμα της ψυχής

Η δύναμή σου πέλαγο και η θέλησή μου βράχος’’. (Ελεύθεροι πολιορκισμένοι, Σχεδίασμα Β΄)

Όταν το βαπόρι έδεσε στο λιμάνι ο Συμεών συνήλθε από τους λογισμούς του.

Αγωνιούσε να δει τον μοναχό Δανιήλ από τα Στροφάδια. Ό Άγιος τον περίμενε. Κόσμος συνέρρεε στο Αυτοκρατορικό Μοναστήρι για το προσκύνημα. Ο ορεσίβιος μοναχός είχε τάξει να `ρθεί στη μνήμη του. Προσκύνησε τελευταίος και δακρυσμένος. Έσκυψε και κάτι του ψιθύρισε. Ποιος ξέρει τι. Ο Άγιος δέχθηκε τη συγνώμη του.

Ανάλαφρος βγήκε στην προκυμαία. Στην κάψα του καλοκαιριού βημάτιζε γρήγορα και ανηφορικά προς το ”Ψήλωμα”. Χρεία είχε να προλάβει μέσα στη μέρα το δεύτερο προσκύνημα. Αύριο θα έφευγε.

Στον Άγιο Νικόλαο του Μώλου στάθηκε να πάρει ανάσα και δύναμη. Ω του θαύματος!

Εδώ συνάντησε και τους δύο: Τον Ποιητή στην ομώνυμη πλατεία και τον Άγιο να ιερουργεί στον παραλιακό Ναό. Εδώ είχε αφήσει και τα άμφιά του. Η εκκλησία του Μώλου είχε αντέξει τόσους και τόσους σεισμούς. Ο νεαρός Ποιητής είχε κι αυτός προσευχηθεί στα ιταλικά για να προστατέψει ο Άγιός του το νησί από τους σεισμούς (1820- 1821)

″Ω Άγιε Διονύσιε ψυχή αγνή και θεία

Που σε κρατεί περίφανα της Ευσπλαχνίας ο θρόνος

Τούτο το δύστυχο νησί προστάτεψέ το μόνος

για να μην τύχη πλειό `ς αυτό παρόμοια δυστυχία.

Άκου `ς τα σπίτια, άκουσε, εδώ κ` εκεί `ς το δρόμο,

Που κλαίγει απαρηγόρητα η φοβισμένη πλάσι

Βάστα το νου μας μη συμβή μην τύχη κι` απ` τον τρόμο

Τα λογικά μας χάσουμε, μήπως η γη χαλάση

Ω συ, στο θρόνο τ` Άπλαστου τρέξε σιμά κ` ειπέ Του

Να μην αφίση το νησί έρμο `ς τη δυστυχιά του

Κι ανίσως κ` η παράκληση δεν φθάνει -θύμησέ Του

Πως είχες έναν αδελφό, κ` έκρυψες το φονηά του

Βλέπε το ιταλικό ποίημα του Διονυσίου Σολωμού ‘’Εις τον Άγιον Διονύσιον’’ σε μετάφραση Στέφανου Μαρτζώκη (2).

Ο μοναχός συγκλονισμένος από την ταυτόχρονη συνάντηση με τον Άγιο και τον Ποιητή συνέχισε την ανάβαση ”υψηλά εις την σκοπιάν του Στράνη’’ ( Αντωνίου Μάτεση, Ο Σολωμός και η Ζάκυνθος, Αθήναι 1976, σελ.8). Κατά το λιόγερμα εθεάθη να μπαίνει στο πλακόστρωτο ανάμεσα από τα λιόφυτα. Μόνο τα τζιτζίκια ακούγονταν και η κουρασμένη ανάσα του σε ρυθμό ανηφόρας. Σαν αερικό αλαφροπατώντας εμφανίστηκε μπροστά στον Διονύσιο Σολωμό και στάθηκε να τον θωρεί με δέος. Στο Λόφο γαλήνη απέραντη. Απέναντι κουρνιαχτός κι αντάρα.

″Βάστα καημένο Μισολόγγι’’, άκουσε μια φωνή. Άγιε μου Διονύσιε, ψέλλισε ο καλόγερος, έπαθα παράκρουση, καθώς δεν υπήρχε κανείς τριγύρω.

Μόνο ο Ποιητής έστεκε αγέρωχος στο ψηλό πέτρινο βάθρο πολιορκημένος από τους στίχους του. Ο μοναχός περιστρεφόταν γύρω από τον Ποιητή και διάβαζε:

‘’Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρι,

η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι

με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει

όποιος πεθάνη σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει’’.

Κοντοστάθηκε στο βοριά και η ψυχή του αγαλλίασε με το Αναστάσιμο μήνυμα

‘’Φως που πατεί χαρούμενο τον Άδη και το Χάρο’’

Στην Ανατολή του βάθρου, θεϊκό φως τον πλημμύρισε

″Λάμψιν έχει όλη φλογώδη

χείλος, μέτωπο, οφθαλμός,

φως το χέρι, φως το πόδι,

κι όλα γύρω σου είναι φως”

και στην πρόσοψη αντίκρισε την ορειχάλκινη Ελευθερία να κρατεί σπαθί στο δεξί υψωμένο χέρι.

Την χαιρέτησε με τους στίχους του Ποιητή και αισθάνθηκε την πληρότητα του ταξιδιού.

Γαλήνιος πήρε το δρόμο της επιστροφής. Η νύχτα είχε απλώσει πέπλα.

Σαν άγγελος πέταξε ως το λιμάνι, με το ράσο ν` ανεμίζει για να προλάβει τη Δοξολογία και την περιφορά του σεπτού Σκηνώματος μέσα στο Ναό καθώς και τον Μέγα Εσπερινό.

Η Χώρα φωταγωγημένη και σημαιοστολισμένη είχε φορέσει τα γιορτινά της.

Την επομένη, αχάραγα και άγρυπνος προσευχήθηκε στον Άγιο και του εξομολογήθηκε την απόφασή του να αναχωρήσει. Δεν θα έμενε για τη Λιτανεία.

Στο μεταξύ, γύρω από το μοναστήρι μαζευόταν κόσμος πολύς. Τουρίστες και προσκυνητές, πολιτικοί και εμπόροι, πόπολο και αφεντάδες, παστέλια, μαντολάτα, μπάντες.

Ο Συμεών ασφυκτιούσε.

Το πλοίο για την Κυλλήνη έδωσε σημάδι απόπλου. Σφύριζε επί πλέον γιορτινά αλλά εκείνος δεν θ` ανέβαινε.

Με μπουνάτσα και τον οβολό που του είχε απομείνει ναύλωσε καΐκι για τη Σταμφάνη των Στροφάδων.

Στο Καστρομονάστηρο ήταν η τελευταία επιθυμία του μοναχού Δανιήλ (Αγίου Διονυσίου) να μείνει. Ο Συμεών σεβάστηκε την επιθυμία του.

Στη σπηλιά του Αγίου θα δρόσιζε την ψυχή του.

Προσευχή εις τον Άγιον Διονύσιον,υπό Διονυσίου Σολωμού

Φωτογραφία Ανδριανή Στράνη

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Γεώργιος Καλοσγούρος, Διονύσιος Σολωμός, Πρώτη δημοσίευση Παναθήναια (1902), ΜΙΕΤ, Αθήνα 2007,σελ.28.

Δημήτρης Πολυχρονάκης, ‘’Αν δεν υπάρχει Θεός, τότε τι υπάρχει λοιπόν;’’ Όψεις της θρησκευτικότητας στην ποίηση του Διονυσίου Σολωμού, σελ.57-78 βλέπε Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου (18-19 Νοεμβρίου 2022), Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, Τμήμα Φιλολογίας, Τομέας Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας, ‘’ ...και Θεός ην ο Λόγος’’, Η διασταύρωση της Θρησκείας με τη λογοτεχνία, Ιωάννινα 2023.

Ανδριανή Στράνη, Αρθρογράφος

Πηγή: https://www.huffingtonpost.gr/

Άλαλα τα χείλη...

 

π. Μιχαήλ Σαντοριναίος: Χριστιανικές κατασκηνώσεις και δράσεις

 

Πολλοί είναι οι νέοι που γνώρισαν τον Χριστό μέσα από τις εκκλησιαστικές κατασκηνώσεις και αυτό τους σημάδεψε σε όλη τους την πνευματική πορεία. Πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει εκκλησία, τι σημαίνει Θεία Λειτουργία, απόδειπνο, προσευχή, πριν πάνε κατασκήνωση. Το ευχάριστο κλίμα που δημιουργείται: οι δραστηριότητες, τα παιχνίδια, το καλό φαγητό, συνδυάζονται με την εν Χριστώ ζωή, η οποία εντυπώνεται βαθιά στις καρδιές των παιδιών, χωρίς πάντα να το καταλαβαίνουν.

Η διαφορά μίας χριστιανικής κατασκήνωσης από μία κοσμική είναι ότι η πρώτη έχει κατεύθυνση τον Χριστό. Η καθημερινή προσευχή, η αγάπη για τον άλλο, είναι η έκφραση αυτής της κατεύθυνσης. Οι ομαδάρχες είναι οι πρώτοι που δίνουν το παράδειγμα με την εθελοντική συμμετοχή τους και την αγάπη τους. Έτσι, η κατασκήνωση λειτουργεί στα παιδιά σαν ένα είδους "εντατικό κατηχητικό" λόγω της καθημερινής συναναστροφής μεταξύ τους και με τον ομαδάρχη: στα παιχνίδια, στο φαγητό, στον ύπνο, σε όλη την καθημερινότητα.

Με τον π. Μιχαήλ Σαντοριναίο, Ιεροκήρυκα Ι.Μ. Θεσσαλονίκης 

Από το ημερολόγιο μιας ακτινολόγου

 

Το κείμενο βασίζεται σε πραγματικές αναρτήσεις από το προφίλ της ακτινολόγου Ευτέρπης Κωνστανταρόγιαννη στα κοινωνικά δίκτυα, διασκευασμένες για τις ανάγκες της παρούσας ανάρτησης.

17 Σεπτεμβρίου, της αγίας Σοφίας

Σήμερα γιορτάζει το Νοσοκομείο μας, το δεύτερο σπίτι μας.

Όταν πρωτοήλθα εδώ κι αντίκρυσα τους πρώτους ασθενείς ένιωσα ένα σφίξιμο κι αυθόρμητα είπα: «Τι φταίνε αυτά τα παιδάκια, Θεέ μου και ταλαιπωρούνται έτσι;»

Ύστερα παρουσιάστηκα στη Μονάδα μου, την Ογκολογική Μονάδα Παίδων και το σφίξιμο έγινε κόμπος που με έπνιγε. Χαζεύοντας τις κλειστές πόρτες το μάτι μου καρφώθηκε σε μια ταμπέλα και λύγισα. «Ιατρείο πόνου, 3 κλίνες». Ιατρείο πόνου… Όχι του πόνου που είναι διάχυτος σ’ όλη την πτέρυγα κι έχει ματώσει καρδιές, μα του πόνου που δεν αντέχεται, που είναι τόσος που θέλει ειδική αντιμετώπιση…

«Το 80% των ασθενών μας θεραπεύονται» μου είπε με χαμόγελο αισιοδοξίας μια συνάδελφος στο καλωσόρισμα.

«Και το 20%;» της απάντησα. «Έχεις αντιμετωπίσει παιδί που πεθαίνει από καρκίνο;» τη ρώτησα με αγωνία, δίχως να πάρω απάντηση.

«Όταν θα κάνεις βόλτα στους θαλάμους, θα σταματήσεις να κλαψουρίζεις και να παραπονιέσαι για ανοησίες και μικροπράγματα» είπε η τραπεζοκόμος που έτυχε να είναι πιο κει και άκουσε την κουβέντα μας. «Τότε θα καταλάβεις πόσο τυχερή είσαι, που είσαι ζωντανή και υγιής. Κοίτα τα μάτια ενός άρρωστου παιδιού και δώσε του ανακούφιση. Τότε θα νιώσεις ευτυχισμένη» μου ’πε και μ’ ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη μ’ αποχαιρέτησε.

Από κείνη τη μέρα αποφάσισα να ανθίσω εδώ, που με φύτεψε η ζωή.    

Κάθε μέρα βλέπω σπασμένες φτερούγες, όνειρα σκόρπια, δάκρυα που στέγνωσαν στο περίμενε μιας ελπίδας.

Τι να ευχηθώ, ανήμερα της γιορτής μας; Όλες οι ψυχούλες να γυρίσουν γρήγορα στο σπίτι τους. Και να μην έλθει καμία άλλη στη θέση τους! Ναι, το εννοώ! Να αδειάσουν όλες οι κλίνες, να κλείσει η μονάδα! Ουτοπική ευχή; Ναι, ίσως. Εγώ όμως, αυτό θέλω!

Παραμονές Χριστουγέννων

Πάντα με νευρίαζαν οι επισκέψεις διάσημων στα νοσοκομεία χρονιάρες μέρες. Θεωρούσα πως γίνονταν μόνο για το θεαθήναι και μόνο όταν υπήρχαν μπροστά κάμερες και φωτογραφικά φλας. Ύστερα από τη σημερινή μέρα, όταν είδα τα γυμνά από μαλλιά κεφαλάκια να στολίζονται με υπέροχα χαμόγελα, άλλαξα εντελώς γνώμη.

6 Φεβρουαρίου

Να ψάχνετε να βρίσκετε τους φτωχούς και να μαζεύετε να πάτε να τους βοηθάτε. Αυτά θέλει ο Θεός, όχι να πηγαίνετε τάχα να προσεύχεστε στην εκκλησία.

Αγία Σοφία της Κλεισούρας

22 Φεβρουαρίου

Ζήσε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία, αλλά να εργάζεσαι σαν να είσαι αθάνατος.

2 Απριλίου

Ώρες-ώρες φοβάμαι αν θα αντέξω. «Κουβαλάω» το νοσοκομείο στο σπίτι μου, στον ελεύθερο χρόνο μου, στις συζητήσεις με τις φίλες μου. Τα ογκολογικά μας παιδάκια έγιναν κομμάτι της ζωής μου.

Κουράγιο!

Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών.

Πάσχα

Σήμερα είχα εφημερία. Πρώτη φορά κάνω Πάσχα μακριά από τους δικούς μου. Είμαι στο γραφείο μου και χαζεύω από το τζάμι τους ανθρώπους έξω από το Νοσοκομείο. Περπατούν σχεδόν όλοι βιαστικά και στο πρόσωπό τους είναι διάχυτο το άγχος να τα προλάβουν όλα: τα ψώνια, τις ετοιμασίες του ταξιδιού, τα φαγητά… Πού να ’ξεραν πόσες μανούλες εδώ στη μονάδα θα έκαναν το παν για να ’ναι στη θέση τους! Από μακριά ακούγονται οι ψαλμωδίες από το εκκλησάκι του νοσοκομείου κι από την άλλη ακούω μακρόσυρτα και βαριά παιδικά βήματα στο διάδρομο, παρέα με το σταντ του ορού. Είναι οι καρδιές που ανεβαίνουν μήνες τώρα έναν Γολγοθά και προσμένουν καρτερικά την προσωπική τους ανάσταση.

Η μάνα του Τάκη χτες μου μίλησε πολύ απότομα και σχεδόν χωρίς αφορμή. Ξαφνιάστηκα. Συγκρατήθηκα και δεν έδωσα συνέχεια στο επεισόδιο. Η συνάδελφος μου είπε αργότερα πως ο πατέρας του Τάκη έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του πως θέλει διαζύγιο. Δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον καρκίνο που χτύπησε ξαφνικά την πόρτα του σπιτικού του, το φευγιό της γυναίκας και του παιδιού στην Αθήνα, τη φροντίδα των άλλων δύο μικρότερων παιδιών. Έσπασε. Κουβάλησε τα παιδιά στην πεθερά του και ζήτησε από τη γυναίκα του να χωρίσουν.   

Κάπου είχα διαβάσει: «Να είσαι μαλακός με τους ανθρώπους… Δεν ξέρεις ο καθένας τι σταυρό κουβαλάει. Δεν ξέρεις πόσο έχει πονέσει. Πόσο έχει κλάψει. Πόση έχει νιώσει μοναξιά...

Πίσω από λάθη και πτώσεις, υπάρχουν αδύναμες ψυχές. Πίσω από σκληρές συμπεριφορές, υπάρχουν άνθρωποι πληγωμένοι.

Να είσαι µαλακός µε τους ανθρώπους. Να δίνεις ευκαιρίες. Να προσεύχεσαι για αυτούς. Πολλές φορές τα θαύματα, γίνονται εκεί που δεν τα περιμένεις...»

Είναι ώρα να το κάνω πράξη.

Χριστός Ανέστη!

15 Αυγούστου

Χρόνια πολλά σε όλους και θερμές ευχές σε όσους εορτάζουν! Η χάρη Της να μας σκεπάζει και να γεμίζει τις καρδιές μας μόνο με αγάπη.

16 Νοεμβρίου

Ο Raoul Wallenberg έγραψε: «Ένα άτομο μπορεί να κάνει τη διαφορά».

Συμφωνώ!

17 Μαρτίου

Έμαθα τελευταία για την ύπαρξη της «Εθελοντικής Διακονίας Ασθενών». Γύρω από το όραμα ενός ιερέα έχουν μαζευτεί χιλιάδες εθελοντές που έχουν ως μότο «Φέρε το χρώμα στο γκρι του νοσοκομείου».

Μπήκα στην ιστοσελίδα τους. Μια ιστορία μ’ έκανε να δακρύσω.

«Το μικρό χεράκι που πήρε το δικό μου με δύναμη, σα να ήθελε να κρατήσει την ίδια τη ζωή, το δώρο της Παναγίας και της Εθελοντικής Διακονίας για σήμερα. Εκεί που συναντώ την πιο όμορφη εικόνα Της, χάρτινη συνήθως, στα δωμάτια που αγκαλιάζονται ο πόνος, η αγωνία, η χαρά, ο θάνατος, η ζωή και η Ανάσταση. Μεταξύ ουρανού και γης για κάμποσες ημέρες ο μικρός μου άγγελος, δείχνει να κερδίζει τη μάχη αλλά ακόμα αγωνίζεται σκληρά. Αυτό το στηθάκι που με κόπο ανεβοκατέβαινε κάτω από το θαλασσί ρουχαλάκι με γέμισε δέος και θαυμασμό. Μέσα από τη διάφανη τέντα οξυγόνου με κοίταξε με ελπίδα. Ναι, μπορείς να δεις την ελπίδα στα μάτια ενός μωρού, στην Διακονία το έμαθα και αυτό… Ένα κλάμα σιγανό στην αρχή, γεμάτο παράπονο για την αγκαλιά που περίμενε και δεν γεύτηκε, εμποδισμένη ακόμα από τα σωληνάκια και όσα υποστηρίζουν τον αγώνα του…Του μίλησα σιγά, τον γέμισα υποσχέσεις για μελλοντικές αγκαλιές και βόλτες και παιχνίδια…Του είπα ότι για σήμερα μπορώ μόνο να του κρατώ το χεράκι το μικρό και να τον αγαπάω.

Και ήρθε το θαύμα! Ένα χαμόγελο τόσο αληθινό που έλαμψε μέσα από τη διάφανη τέντα. Η φωνούλα στη συνέχεια που άρχισε να μιλά στη δική του γλώσσα, τη γλώσσα των αγγέλων. Αν καταλάβαινα τι έλεγε; νομίζω λίγο ναι! Επειδή στη Διακονία μπορούμε να μάθουμε τη γλώσσα των αγγέλων…»

Τελικά, οι εθελοντές δεν έχουν απαραιτήτως τον χρόνο, έχουν μόνο μια καρδιά.

15 Μαΐου

Στις 7 Αυγούστου 1933, και ενώ η Ελλάδα επούλωνε ακόμα τις πληγές της Μικρασιατικής Καταστροφής και τα ποσοστά παιδικής θνησιμότητας στη χώρα ήταν πολύ υψηλά, μια Ελληνίδα που δεν είχε δικά της, βιολογικά παιδιά, αποφάσισε να «υιοθετήσει» όλα τα πάσχοντα και άπορα παιδιά. Με μυστική διαθήκη διέθεσε ολόκληρη την περιουσία της, ώστε να ιδρυθεί μια παιδιατρική κλινική. Ήταν η Αγλαΐα Κυριακού κόρη του Σπυρίδωνος Αντωνιάδη και σύζυγος του Παναγιώτη Κυριακού.

20 Ιουνίου 2024

Σήμερα μου έφεραν ένα μικρούλι για αξονική. κάτι που πλέον δεν με εντυπωσιάζει, που έχει γίνει ρουτίνα στον τόσο καιρό που δουλεύω. «Πού είναι ο συνοδός;» ρώτησα τη νοσηλεύτρια. Με κοίταξε στα μάτια κι απάντησε σιγανά: «Δεν υπάρχει, είναι από τα εγκαταλελειμμένα». Πάγωσα! Μπροστά μου ήταν μια ψυχούλα που δεν είχε ποτέ νιώσει μητρικό χάδι. Που μεγάλωνε αντί σε ένα ζεστό σπιτικό, μέσα σε έναν θάλαμο νοσοκομείου… Θεέ μου!

Προσπάθησα να μαζέψω τις σκέψεις μου και να επικεντρωθώ στη δουλειά μου. Το βρεφάκι έπρεπε να μπει στον αξονικό τομογράφο, αλλά δεν υπήρχε συνοδός, για να του κρατήσει το χεράκι, να του ψιθυρίζει δυο λογάκια τρυφερά, να το καθησυχάσει. Το παιδί έπρεπε πάση θυσία να είναι ακινητοποιημένο την ώρα της εξέτασης. Αλλιώς θα ήταν μια αποτυχημένη εξέταση.

Το κοίταξα. Έπρεπε κάποιος να μπει μαζί του στον αξονικό τομογράφο και να δεχθεί μαζί με το βρέφος την ακτινοβολία. Ποιος όμως;

Σαν σκηνές από ταινία πέρασαν από το μυαλό μου οι στιγμές που έδινα τον όρκο του Ιπποκράτη παίρνοντας το πτυχίο μου.

Το ξανακοίταξα και μου φάνηκε πως απέναντί μου ήταν ο μικρός Χριστός. Δεν το σκέφτηκα πολύ. Του κράτησα τρυφερά το χεράκι και αφεθήκαμε κι οι δυο στον αξονικό τομογράφο.

Να μάθουμε ότι η καρδιά γεμίζει δίνοντας και ότι αν δεν υπάρχει αγάπη για τον συνάνθρωπο, ό,τι άλλο και να κάνουμε είναι ανώφελο.

Καλημέρα!

Με πολλή αγάπη…

Έφη Ρ.

Ογκολογική Μονάδα Παίδων «Μαριάννα Βαρδινογιάννη – Ελπίδα»

Και για την αντιγραφή

Υπ.

Το τριαντάφυλλο δεν μιλάει...

 

"Μπορεί κανείς να είναι πάντα σιωπηλός, να μην μιλάει, να μην κηρύττει. 

Μπορεί να μην έχει την ικανότητα του λόγου και ταυτόχρονα 

να αγγίζει την καρδιά των ανθρώπων, να μπαίνει βαθιά μέσα της. 

Και χωρίς να έχουμε την ικανότητα του λόγου, μέσα στη σιωπή, 

αν οι πράξεις μας φανερώνουν την καλοσύνη μας, την ταπείνωσή της καρδιάς, 

την δύναμη της πίστης και την αγάπη, 

τότε εκπέμπουμε τέτοια ευωδία σαν το τριαντάφυλλο. 

Το τριαντάφυλλο δε μιλάει, αλλά μοσχοβολάει δυνατά"

Άγιος Λουκάς ο ιατρός

Άγιος Πορφύριος: Ξέρεις το τροπάριο που λέει «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν»; Διήγηση Γ. Παπαζάχου

 

Άγιος Πορφύριος: Ξέρεις το τροπάριο που λέει «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…»;

Ο Γεώργιος Παπαζάχος που ήταν, χαρισματικός κατά γενική ομολογία των μαθητών του,καθηγητής καρδιολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών μας διηγείται με γλαφυρό τρόπο πως ζούσε ο Άγιος Πορφύριος το Πάθος και την Ανάσταση Του Κυρίου !  

–Ξέρεις το τροπάριο που λέει «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν…»;

–Ναι, γέροντα, το ξέρω.

–Πέστο.

Άρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου, απαρχήν· και σκιρτώντες υμνούμεν τον αίτιον, τον μόνον ευλογητόν των πατέρων Θεόν και υπερένδοξον».

–Το κατάλαβες;

–Ασφαλώς το κατάλαβα!

Νόμισα πως με ρωτάει για την ερμηνεία του. Έκανε μια απότομη κίνηση του χεριού του και μου είπε:

–Τίποτε δεν κατάλαβες, βρε Γιωργάκη! Εσύ το είπες σαν βιαστικός ψάλτης… Άκου τι φοβερά πράγματα λέει αυτό το τροπάριο: Ο Χριστός με την Ανάστασή Του δεν μας πέρασε απέναντι από ένα ποτάμι, από ένα ρήγμα γης, από μια διώρυγα, από μια λίμνη η από την Ερυθρά θάλασσα. Μας πέρασε απέναντι από ένα χάος, από μια άβυσσο, που ήταν αδύνατο να την περάσει ο άνθρωπος μόνος. Αιώνες περίμενε αυτό το πέρασμα, αυτό το Πάσχα. Ο Χριστός μας πέρασε·από τον θάνατο στη ζωή. Γι’ αυτό σήμερα «θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, άδου την καθαίρεσιν». Χάθηκε ο θάνατος. Το κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε την «απαρχή» της «άλλης βιοτής, της αιωνίου» ζωής κοντά Του.

Μίλαγε με ενθουσιασμό και βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε λίγο και συνέχισε πιο δυνατά:

–Τώρα δεν υπάρχει χάος, θάνατος, νέκρωση, άδης. Τώρα όλα χαρά, χάρις στην Ανάσταση του Χριστού μας. Αναστήθηκε μαζί Του η ανθρώπινη φύση. Τώρα μπορούμε και μείς να αναστηθούμε, να ζήσουμε αιώνια κοντά Του… Τι ευτυχία η Ανάσταση! «Και σκιρτώντες υμνούμεν τον Aίτιον». Έχεις δει τα κατσικάκια τώρα την άνοιξη να χοροπηδούν πάνω στο γρασίδι· να τρώνε λίγο από τη μάνα τους και να χοροπηδούν ξανά; Αυτό είναι το σκίρτημα, το χοροπήδημα. Έτσι έπρεπε και μεις να χοροπηδούμε από χαρά ανείπωτη για την Ανάσταση του Κυρίου και τη δική μας.

Διέκοψε πάλι το λόγο του. Ανέπνεα μια ευφρόσυνη ατμόσφαιρα.

–Μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή; συνέχισε. Σε κάθε θλίψη σου, σε κάθε αποτυχία σου να συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στον εαυτό σου και να λες αργά-αργά αυτό το τροπάριο. Θα βλέπεις ότι το μεγαλύτερο πράγμα στη ζωή σου και στη ζωή του κόσμου όλου έγινε. Η Ανάσταση του Χριστού, η σωτηρία μας. Και θα συνειδητοποιείς ότι η αναποδιά που σου συμβαίνει είναι πολύ μικρή για να χαλάσει τη διάθεσή σου.

Μου σφίξε το χέρι, λέγοντας:

–Σου εύχομαι να «σκιρτάς» από χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου το χάος από το οποίο σε πέρασε ο Αναστάς Κύριος, «ο μόνος ευλογητός των Πατέρων»… Ψάλε τώρα και το «Χριστός Ανέστη».

Αββάς Ησαΐας: Όταν βγει η ψυχή από το σώμα

 

Αγαπητέ αδελφέ, αυτοί που ασχολούνται με τις εργασίες αυτού του προσωρινού κόσμου, αν προκόψουν σε αυτές και κερδίσουν, δεν σκέφτονται τους κόπους που πέρασαν, αλλά χαίρονται για την προκοπή που έκαναν ύστερα.

Πόση λοιπόν χαρά νομίζεις ότι νιώθει η ψυχή εκείνου που άρχισε να εργάζεται για τον Θεό και ολοκλήρωσε αυτό το έργο; Και όταν θα φύγει από τη ζωή, τα έργα του θα προπορεύονται, και θα χαρούν μαζί του οι άγγελοι, όταν τον δουν ότι ελευθερώθηκε από τις δυνάμεις του σκότους.

Γιατί όταν βγει η ψυχή από το σώμα, τη συνοδεύουν οι άγγελοι, και τότε βγαίνουν να τη συναντήσουν όλες οι δυνάμεις του σκότους, θέλοντας να την κρατήσουν, εξετάζοντας μήπως έχει κάτι από τα δικά τους.

Την ώρα εκείνη δεν πολεμούν εναντίον τους οι άγγελοι, αλλά τα έργα που έκανε η ψυχή την περιτειχίζουν και την φυλάγουν από αυτές, για να μην την ακουμπήσουν. Και αν νικήσουν τα έργα της, ψάλλουν μπροστά της οι άγγελοι, ώσπου να φτάσει στον Θεό με χαρά. Την ώρα εκείνη λησμονεί κάθε έργο του κόσμου τούτου και όλους τους κόπους της.

Είναι λοιπόν μακάριος αυτός που επάνω του δεν θα βρεθεί τίποτε από όσα είναι των αρχόντων του σκότους, γιατί η χαρά του και η τιμή και η ανάπαυση θα ξεπερνούν κάθε μέτρο.

Από το βιβλίο: ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ, τόμος Α’, Υπόθεση Ι’ (10), σελ. 105. Εκδόσεις “Το Περιβόλι της Παναγίας”, Θεσσαλονίκη 2001

Είσαι καλά.

 

Πίστευα πως το να είσαι καλά,

σημαίνει να μην πέφτεις, να μην σπας, να μην στεναχωριέσαι.

Πίστευα, πως το να είσαι καλά,

σημαίνει να μην έχεις τις μαύρες σου, να μην πονάς, να μην νιώθεις πως σε πλακώνει το δωμάτιο τα βράδια.

Πίστευα, πως το να είσαι καλά,

σημαίνει να είσαι συνέχεια χαρούμενος, συνέχεια ευδιάθετος, να μην έχεις προβλήματα, έγνοιες, σκοτούρες, δυσκολίες.

Πίστευα πως το να είσαι καλά, σημαίνει να όλα λειτουργούν ρολόι.

Και περνούσε έτσι ο καιρός, και όλο κάτι στράβωνε, και όλο κάτι δεν πήγαινε όπως το είχα στο μυαλό μου.

Και περνούσε έτσι ο καιρός, και έβλεπα πως τα προβλήματα, δεν έχουν τελειωμό…

Και απογοητευόμουνα και έλεγα στον εαυτό μου, ‘’τελικά, δεν θα είσαι ποτέ καλά…’’

Έκανα όμως λάθος…

Γιατί καλά, δεν σημαίνει μια ζωή χωρίς προβλήματα.

Καλά, δε σημαίνει μια ζωή που όλα πάνε μέλι - γάλα.

Καλά, σημαίνει, πως παρά τα όποια προβλήματα, παρά τις όποιες δυσκολίες, να συνεχίζεις να παλεύεις.

Να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι.

Να συνεχίζεις, να μην παραιτείσαι, να μην παραδίνεσαι, να μην αφήνεις να σε πάρει από κάτω.

Καλά σημαίνει, να συνεχίζεις να λες ‘’δόξα τω Θεώ’’ ενώ πονάς, παλεύοντας ταυτόχρονα να πάρεις δύναμη από αυτά τα λόγια…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Ψυχολόγος M.Sc.

Τέμπη: Συνέντευξη με τον Πατέρα του ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ π. Χριστόδουλο

 

π. Σπυρίδων Σκουτής: Ας γίνουμε λιβάνια ανάμεσα σε κάρβουνα

 

Ας γίνουμε λιβάνια ανάμεσα σε κάρβουνα. “Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται”. Αυτή η φράση του Ντοστογιέφσκι είναι ο νόμος της νέας τάξης πραγμάτων. Εκεί στηρίζονται όλα. Σε έναν τάφο χωρίς συνέχεια. Αυτός είναι ο πυρήνας, η αρχή και το τέλος όλων αυτών που βιώνουμε σήμερα. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει “σκοτώσει” τον Θεό και έχει βάλει στον θρόνο της υπαρξιακής νοηματοδότησής της το χρήμα και στο σύνθρονο την ηδονή. Αφού δεν υπάρχει Θεός και ζωή μετά θάνατον, πώς πρέπει να περάσουμε τις μέρες μας εδώ; Η απάντησή τους είναι απλή. Ζήσε με όλες τις ηδονές σε υπερθετικό βαθμό, απλά μην πειράξεις τον διπλανό σου. Αφού έχεις λίγο χρόνο, άρπαξε ό,τι μπορείς μέχρι τον θάνατο, ώστε να κλείσεις τα μάτια σου χορτασμένος.

Η ηθική έχει πλέον πεθάνει. Η αμαρτία έγινε μόδα και αρετή, ενώ «όντως αρετή» είναι μεσαιωνισμός και ακρότητα. Η τεκνοθεσία για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι το “τυράκι”. Από τη στιγμή που ανοίγεις αυτή την πύλη για τη θεσμοθέτηση ενός σεξουαλικού προσανατολισμού και την τεκνοθεσία, γιατί να μην προχωρήσουμε και σε άλλες θεσμοθετήσεις; Μήπως στο μέλλον θα δούμε κάτι ανάλογο για την κτηνοβασία ή για την παιδοφιλία;

Μήπως τότε μας πουν ότι επειδή υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ στενή επαφή με τα ζώα στο σπίτι τους και κοιμούνται μαζί, ίσως μάλιστα έρθουν και σε σεξουαλική επαφή, θα πρέπει να κάνουμε κάτι και γι’ αυτούς;

Μήπως κάποια στιγμή θα μας πουν ότι ένα 10χρονο πλέον είναι ένα ώριμο παιδί σωματικά και πνευματικά, οπότε μπορεί να επιλέγει σεξουαλικό σύντροφο από αυτή την ηλικία;

Μήπως στα επόμενα χρόνια υπάρξει κάποια νομική θεσμοθέτηση μεταξύ ανθρώπου και ρομπότ; Ενός πολιτικού γάμου και ισότητας με αντικείμενα;

Σας φαίνονται όλα αυτά περίεργα και παράλογα; Εύχομαι να μην τα δούμε στο μέλλον, αλλά δεν βάζω το χέρι μου, όχι στη φωτιά, αλλά ούτε στο νερό. Μπροστά θα πάμε μόνο αν κοιτάξουμε πίσω. Πρόοδος ναι, αλλά πάνω σε ρίζες, αξίες και βάσεις. Όχι μια πρόοδος σε φαντασιώσεις, ηδονές, ανηθικότητα και σκοταδισμό. Αν είναι δυνατόν να θεωρούμε προοδευτική μια κοινωνία που απλά θα νομοθετεί σύμφωνα με τις φαντασιώσεις και τις επιθυμίες των πολιτών χωρίς κανένα φραγμό. Οδεύουμε σε μια κοινωνία βίας και κανιβαλισμού που θα βασιλεύουν τα άκρα. Ο καθένας με την ομάδα του, τις επιθυμίες του και τα δικαιώματά του. Σαν μια ταινία “Mad max”.Δεν τους ενοχλεί η Εκκλησία, οι παπάδες και οι δεσποτάδες. Τους ενοχλεί ο Χριστός. Αυτή η σχέση ευθύνης και ελευθερίας. Εκεί είναι το πρόβλημα. Πού είναι όλες αυτές τις μέρες ο ακαδημαϊκός κόσμος, ο νομικός κόσμος, ο κόσμος της τέχνης (όσοι πνευματικά υγιείς μείνανε κι εκεί). Παντού ένοχη σιωπή. Παντού βρωμιά, βόλεμα και σαπίλα εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Σε έναν κόσμο που μυρίζει κόλαση, εμείς αντί για κάρβουνο ας γίνουμε λιβάνι. Αντί για ξύλο, να γίνουμε χρυσός.

Το μόνο που έχουμε να φοβόμαστε γενικά στη ζωή μας είναι τον εαυτό μας. Τίποτε άλλο. Εξάλλου για όσους πιστεύουν στον Χριστό, οι πειρασμοί είναι στεφάνια, ο θάνατος επεισόδιο, αρχή και συνάντηση και αυτή η ζωή μια προετοιμασία μετάνοιας μέσα από την άσκηση της αγάπης. Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος”. (Φιλιπ. 1,21)“

Καλή μετάνοια και καλό κουράγιο σε όλους.

π. Σπυρίδων Σκουτής – euxh .gr

Ελ. Παπαδοπούλου: Όταν το αφύσικο γίνεται φυσιολογικό

Είναι πολύ απλό το αφύσικο να γίνει φυσιολογικό. Πρώτα βάζεις το θέμα στο τραπέζι. Πάντα υπάρχουν οι καλοθελητές που θα κάνουν την αρχή. Το τυλίγεις με ένα αμπαλάζ πιασιάρικο, ευαισθητούλικο, να έχει κάτι από «ανθρώπινα δικαιώματα», «ισότητα», «δημοκρατία». Και το δίνεις σε πολιτικούς «προοδευτικούς» και συνεργαζόμενα ΜΜΕ για να ξεκινήσει η προπαγάνδα στην κοινωνία.

Συγχρόνως οργανώνεις τη διαπόμπευση, τον τραμπουκισμό, τη συκοφάντηση, ακόμη και το κυνήγι όποιου τολμήσει να πει ότι ο γάιδαρος δεν πετάει. Διότι κατά τον «προοδευτικό νου» ο γάιδαρος φυσικά και πετάει. Και εκτός από τον ιπτάμενο γάιδαρο, έχουν δικαίωμα σε πτήσεις και η κατσίκα και ο ασβός και άλλα ζώα, τα οποία ναι μεν δεν τα προίκισε η φύση με φτερά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία στις μέρες μας.

Αφού, λοιπόν, βομβαρδίσεις την κοινωνία με όλες τις μουρλές θεωρίες και πεποιθήσεις διαφόρων που σε παλαιότερες εποχές θα ήταν του γιατρού, αλλά τώρα τους ακούμε με ανοιχτό το στόμα, το παράλογο, το αφύσικο, το εξωφρενικό αρχίζει και φαίνεται συμπαθές. Εξοικειώνεται το κοινό με τον ιπτάμενο ασβό. Σου λέει, αυτός δηλαδή γιατί να μη δει τη γη από ψηλά όπως ο αετός; Και έτσι αρχίζει η κοινωνία να σκέφτεται πόσο αδικημένα είναι από τη φύση ο ασβός, το κουνάβι, ο τράγος και πώς θα αποκατασταθεί η αδικία. Έρχεται, λοιπόν, ο «προοδευτικός» πολιτικός και δίνει λύση. Με έναν νόμο και ένα άρθρο όλα αυτά τα ζώα που δεν μπορούν να πετάξουν θα αποκτήσουν φτερά.

Υπάρχουν βέβαια και μερικοί γραφικοί, κάτι συντηρητικοί, καθόλου ανοιχτόμυαλοι που επιμένουν πως αυτό δεν γίνεται. Και έχουν καταντήσει στις μέρες μας οι λογικοί να φαίνονται ζουρλοί και οι ζουρλοί κανονικοί άνθρωποι.

Ό,τι ακριβώς συνέβη και στο θεατρικό έργο του Ιονέσκο «Ρινόκερος». Όταν εμφανίστηκε ο πρώτος ρινόκερος στην πόλη, όλοι ήταν ανάστατοι. «Τι είναι αυτό;» έλεγαν. Σιγά σιγά οι ρινόκεροι πολλαπλασιάζονταν. Ο κόσμος άρχιζε να τους συνηθίζει. Δεν προκαλούσαν πια εντύπωση. Μέχρι που τελικά όλοι στην πόλη έγιναν κι αυτοί ρινόκεροι και ο ήρωας έμεινε ο μόνος άνθρωπος. Δεν είναι τυχαία η επιλογή του ζώου από τον συγγραφέα.

Έτσι και τώρα. Οι ρινόκεροι γίνονται κανονικότητα και ο κόσμος συνηθίζει. Μόνο που όσοι αποδέχονται τους ρινόκερους μετατρέπονται και οι ίδιοι σε παχύδερμα. Οι άνθρωποι τελικά σε αυτήν τη χώρα θα μείνουν μία μειοψηφία;

*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III-Sorbonne Nouvelle

Αναζήτηση του Κοινού Τόπου: Περί Συμβίωσης ή «Γάμου» ομόφυλων ζευγαριών

 

Γράφει η Ιωάννα Ηλιοπούλου - Γεωργουδάκη

Καθηγήτρια Πανεπιστημίου, Βιολόγος-Περιβαλλοντολόγος

Κυρίαρχο θέμα στο δημόσιο διάλογο αποτελεί το υπό ψήφιση νομοσχέδιο για το «γάμο» των ομόφυλων ζευγαριών και των δικαιωμάτων που συνεπάγεται, ήτοι τεκνοθεσία και «παραγωγή παιδιών» μέσω παρένθετης μητέρας.

Η πρώτη απορία που διατυπώνεται είναι τόσα σημαντικά θέματα ταλανίζουν τους πολίτες, η τακτοποίηση αυτού του ζητήματος θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα και μάλιστα με ακατανόητη ένταση; Αλλά τι είναι ο γάμος; Ορίζεται ως η ψυχοσωματική ένωση δύο ανθρώπων. Η σωματική ένωση πρέπει να είναι συμπληρωματική ανατομικά ήτοι ένας άνδρας και μία γυναίκα. Αυτό ορίζει το φυσικό γάμο από γενέσεως του κόσμου με βάση τη βιολογική λειτουργία του ανθρώπινου γένους, η αναπαραγωγή του οποίου θεμελιώνεται στη ετερότητα των φύλων.

Η ομοφυλοφιλία, είτε είναι εκ γενετής είτε από επιλογή, αποτελεί εκτροπή από την φυσική λειτουργία, όπως συμβαίνει και σε πολλές άλλες βιολογικές λειτουργίες. Δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί περαιτέρω το θέμα αυτό ούτε το πώς θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί ανάλογα με το αίτιο. Στην περίπτωση εν τούτοις της επιλογής, ομιλούμε περί ανθρωπίνων παθών που είναι ασύμβατα με το φυσικό τρόπο ζωής του ανθρώπου και βλαπτική προς τα φυσικά δικαιώματα μελών της κοινωνίας όπως τα διεκδικούμενα προς υιοθεσία παιδιών των ιδρυμάτων που και αυτά έχουν το πανανθρώπινο δικαίωμα να ανατρέφονται από μητέρα και πατέρα. 

Αναγνωρίζουμε ότι στη κοινωνία μας υπάρχουν ομόφυλα ζευγάρια με συναισθήματα και προσδοκίες να αναγνωρισθούν ως οικογένεια μέσω του «γάμου» με περαιτέρω επιδίωξη την απόκτηση τέκνων. Πέραν της ιερότητας του γάμου των ανθρώπων, η βιολογική αλληλοσυμπλήρωση ετερόφυλων ατόμων αποτελεί προϋπόθεση όχι μόνο αμοιβαίας βιολογικής ολοκλήρωσης αλλά και αναπαραγωγής του είδους και ανατροφής των παιδιών. Τα παιδιά που γεννιούνται από τους φυσικούς γάμους, μόλις έρθουν στο κόσμο, αναζητούν ενστικτωδώς, κατ’ αρχήν τη μάνα και στη συνέχεια τον πατέρα διασφαλίζοντας την επιβίωση τους.

Μα αυτά θα πει κάποιος είναι κοινότοπα! Όντως, όπως κοινότοπος είναι και ο ετεροφυλικός γάμος γιατί είναι φυσικός και επομένως αληθινός μη επιδεχόμενος διαφορετικών ερμηνειών και αλλοιώσεων.

Οι «δικαιωματιστές» ισχυρίζονται ότι και αυτοί έχουν το δικαίωμα να κάνουν οικογένεια με την απόκτηση παιδιών, είτε υιοθετώντας από ιδρύματα είτε με παρένθετη μητέρα.  

Στην πρώτη περίπτωση, αναλογίζονται, τόσο οι ενδιαφερόμενοι όσο και οι νομοθετούντες, τις επιπτώσεις για ένα παιδί που βρέθηκε εκτός της φυσικής του οικογένειας, προφανώς για αρνητικούς λόγους, να βρεθεί σε μία ομόφυλη οικογένεια στερούμενο αυτό που ο άνθρωπος από τα «γεννοφάσκια του» αναζητά, τη φιγούρα της μαμάς και του μπαμπά; Μα θα του προσφέρουν αγάπη αντιτείνουν! Αυτό από μόνο του δεν είναι αρκετό για να αναπτυχθεί ένα παιδί με στέρεες γονεϊκές βάσεις και να πορευθεί συναισθηματικά υγιώς στην κοινωνία.

Υπάρχει ο αντίλογος ότι και τα παιδιά που μεγάλωσαν σε ετερόφυλες οικογένειες και έχουν κακοποιηθεί και παρουσιάζουν παρεκτροπικές συμπεριφορές, που στις μέρες μας έχουν αυξηθεί επικίνδυνα σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Η απάντηση είναι, οι ιθύνοντες αντί να αναζητήσουν τα αίτια αυτής της κατρακύλας με γενναιότητα και αλήθεια προκειμένου να επέμβουν διορθωτικά, αθέλητα ίσως, με το προωθούμενο νομοσχέδιο, θα δημιουργήσουν πρόσθετες αιτίες απορρύθμισης της κοινωνίας.

Αναφορικά με την απόκτηση παιδιών με παρένθετη μητέρα, και μόνη η σκέψη ευτελίζει μία προχωρημένη επιστημονική δυνατότητα που έδωσε την ευκαιρία σε φυσικά ζευγάρια, με πρόβλημα αναπαραγωγής, να αποκτήσουν παιδιά. Συγκινητικές περιπτώσεις η γιαγιά που κυοφόρησε το εγγόνι της ή η αδελφή το ανίψι της. Μα δεν αντιλαμβάνονται ότι υποβιβάζουν την ιερή περίοδο της κύησης για κάθε γυναίκα σε περίοδο εκκολαπτικής μηχανής; Tί επιπτώσεις θα έχει στο έμβρυο και μετέπειτα παιδί η βίαιη αποκοπή από τη γυναίκα που το κυοφόρησε και που ενστικτωδώς θα την αναζητήσει μόλις ανοίξει τα μάτια του;

Έχουν άραγε συμβουλευθεί ανεξάρτητους ειδικούς παιδοψυχολόγους και κοινωνιολόγους για τις επιπτώσεις αυτών των νομοθετημάτων στα παιδιά και στη κοινωνία εν γένει;

Ποια είναι η θέση της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής για τα τεκταινόμενα;

Φώτη Κόντογλου: «Καρδία συντετριμμένη»

 

Χρυσὰ χέρια καὶ πολλὰ χαρίσματα μοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος. Δὲν τὰ μεταχειρίσθηκα γιὰ νὰ ἀποχτήσω ὑλικὰ ἀγαθά, μήτε χρήματα, μήτε δόξα, μήτε κανενὸς εἴδους καλοπέραση. Τὰ μεταχειρίσθηκα πρὸς δόξαν τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας του. Ὄχι μόνο τὸν ἑαυτό μου παράβλεψα, μὰ καὶ τοὺς δικούς μου, τὴ γυναῖκα μου, τὰ παιδιά μου καὶ τὰ ἐγγόνια μου τὰ ἀδίκησα, κατὰ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου. Κανένας ἄνθρωπος δὲν στάθηκε τόσο ἀνίκανος νὰ βοηθήσει τοὺς συγγενεῖς του, ὅσο ἐγώ. Μ᾿ ὅλο ποὺ εἶχα ἕνα ὄνομα καὶ πολλοὺς θαυμαστές, ποτὲ δὲν τὰ μεταχειρίσθηκα γιὰ ὠφέλειά μου, τόσο, ὥστε ν᾿ ἀποροῦν οἱ γνωστοί μου κι οἱ ξένοι. Ἤμουνα προσηλωμένος στὸ ἔργο ποὺ ἔβαλα γιὰ σκοπό μου, καὶ στὸν σκληρὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη μας. Γιὰ τοῦτο τυραννιστήκαμε καὶ τυραννιόμαστε στὴ ζωή μας. Φτωχὸς ἐγώ, φτωχὰ καὶ τὰ παιδιά μας. Βιοπάλη σκληρή. Μά, μὲ τὴν ἐλπίδα τοῦ Θεοῦ, ὅλα γαληνεύουν. Ὅλα τὰ θλιβερὰ τὰ περνοῦμε μὲ εὐχαριστία. Ξέρω πὼς ὅσα βάσανα μᾶς ἔρχονται, μᾶς ἔρχονται γιατὶ δὲν πέσαμε νὰ προσκυνήσουμε τὸν διάβολο, νὰ καλοπεράσουμε, παρὰ ἀκολουθοῦμε Ἐκεῖνον ποὺ μᾶς δείχνει «τὴν στενὴν καὶ τεθλιμμένην ὁδόν», καὶ σ᾿ αὐτὸν τὸν δρόμο τὸν ἀκολουθοῦμε πρόθυμα....

Ἐχτές, παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, ἤμουνα ξαπλωμένος στὸ κουβούκλι μας περασμένα τὰ μεσάνυχτα, καὶ συλλογιζόμουνα. Εἶχα δουλέψει νυχτέρι γιὰ νὰ τελειώσω μία Παναγία Γλυκοφιλοῦσα, καὶ δίπλα μου καθότανε ἡ γυναίκα μου κ᾿ ἔπλεκε. Ὅποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σὲ μεγάλη κατάνυξη, καὶ ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγόψελνα, λοιπὸν, ἐκεῖ ποὺ ζωγράφιζα τὴν Παναγία, κι ἡ Μαρία ἔψελνε καὶ κείνη μαζί μου μὲ τὴ γλυκειὰ φωνή της. Βλογημένη γυναίκα μοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, ἂς εἶναι δοξασμένο τ᾿ ὄνομά του γιὰ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς οἰκονομίας του. Τὸν εὐχαριστῶ γιὰ ὅσα μοῦ ἔδωσε, καὶ πρῶτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα γιὰ τὴν ἁπλὴ τὴ Μαρία, ποὺ μοῦ τὴ δώρησε συντροφιὰ στὴ ζωή μου, ψυχὴ θρησκευτική, ἕνα δροσερὸ ποταμάκι ποὺ γλυκομουρμουρίζει μέρα-νύχτα δίπλα σ᾿ ἕνα παλιὸν καστρότοιχο. Τὸ κρουσταλένιο νερό του δὲν θολώνει μὲ τὰ χρόνια, ἀλλὰ γίνεται κι᾿ ὁλοένα πιὸ καθαρὸ καὶ πιὸ γλυκόλαλο: «Καλότυχος ὁ ἄνδρας πού ’χει καλὴ γυναίκα. Ἡ καλὴ γυναίκα εὐφραίνει τὸν ἄνδρα της, καὶ θὰ ζήσει εἰρηνεμένα τὰ χρόνια τῆς ζωῆς του. Καλὴ γυναίκα, κορῶνα στὸ κεφάλι τοῦ ἀνδρός της. Ἡ ἐμορφιὰ τῆς καλῆς γυναίκας φεγγοβολᾶ μέσα στὸ σπίτι σὰν τὸν ἥλιο ποὺ βγαίνει καὶ λάμπει ὁ κόσμος». Τέτοια γυναῖκα μοῦ χάρισε κ᾿ ἐμένα ὁ Κύριος.

Ἡ ἐμορφιὰ δὲν τὴν περηφάνεψε, ἴσια-ἴσια ἡ ταπείνωση τὴν πλήθυνε, κι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ τὴν εὐωδίασε. Ἀνάμεσα στὶς ἔμορφες ξεχώρισε, γιατὶ ἡ ἀκαταδεξιὰ δὲν θάμπωσε τὸ κρούσταλλό της, κι ἡ πονηρία δὲν λέρωσε τὸ σιντέφι τῆς ψυχῆς της. Κοντά μου κάθεται καὶ μὲ συντροφεύει, ἥμερος ἄνθρωπος. Μαρία ἡ ἁπλή! Ἐκείνη πλέκει εἴτε ράβει, κ᾿ ἐγὼ δουλεύω τὴν ἁγιασμένη τέχνη μου καὶ φιλοτεχνῶ εἰκονίσματα ποὺ τὰ προσκυνᾶ ὁ κόσμος. Τί χάρη μᾶς ἔδωσε ὁ Παντοδύναμος, ποὺ τὴν ἔχουνε λιγοστοὶ ἄνθρωποι, «ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῶν δούλων αὐτοῦ». Τὸ καλύβι μας εἶναι φτωχὸ στὰ μάτια τοῦ κόσμου, καὶ μολοταῦτα στ᾿ ἀληθινὰ εἶναι χρυσοπλοκώτατος πύργος κ᾿ ἡλιοστάλαχτος θρόνος, γιατὶ μέσα του σκήνωσε ἡ πίστη κ᾿ ἡ εὐλάβεια. Κ᾿ ἐμεῖς, ποὺ καθόμαστε μέσα, εἴμαστε οἱ πιὸ φτωχοὶ ἀπὸ τοὺς φτωχούς, πλὴν μᾶς πλουτίζει μὲ τὰ πλούτη του Ἐκεῖνος, ποὺ εἶπε: «πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ».

Ἀφοῦ λοιπὸν τελείωσα τὴ δουλειά μου κατὰ τὰ μεσάνυχτα, ξάπλωσα στὸ μεντέρι μου, κ᾿ ἡ Μαρία ξάπλωσε καὶ κείνη κοντά μου καὶ σκεπάσθηκε καὶ τὴν πῆρε ὁ ὕπνος. Ἔπιασα νὰ συλλογίζουμαι τὸν κόσμο. Συλλογίσθηκα πρῶτα τὸν ἑαυτό μου καὶ τοὺς δικούς μου, τὴ γυναίκα μου καὶ τὸ παιδί μου. Γύρισα καὶ κοίταξα τὴ Μαρία ποὺ ἤτανε κουκουλωμένη καὶ δὲν φαινόταν ἂν εἶναι ἄνθρωπος ἀποκάτω ἀπὸ τὸ σκέπασμα. Κ᾿ εἶπα: Ποιὸς μᾶς συλλογίζεται; Οἱ ἄνθρωποι λένε λόγια πολλά, μὰ δὲν πιστεύουνε σὲ τίποτα, γι᾿ αὐτὸ εἶπε ὁ Δαυίδ: «πᾶς ἄνθρωπος ψεύστης». Γύρισα καὶ κοίταξα τὸ φτωχικό μας, πού ’ναι σὰν ξωκκλήσι, στολισμένο μὲ εἰκονίσματα καὶ μὲ ἁγιωτικὰ βιβλία, χωμένα ἀνάμεσα στ᾿ ἀρχοντόσπιτα τῆς Βαβυλωνίας, κρυμμένο, σὰν τὸν φτωχὸ ποὺ ντρέπεται μὴ τὸν δεῖ ὁ κόσμος. Ἡ καρδιά μου ζεστάθηκε, κρυμμένη καὶ κείνη μέσα μου. Ἔνοιωσα πὼς ἤμουνα χωρισμένος ἀπὸ τὸν κόσμο κι οἱ λογισμοί μου πὼς ἤτανε καὶ κεῖνοι κρυμμένοι πίσω ἀπὸ τὸ καταπέτασμα ποὺ χώριζε τὸν κόσμο ἀπὸ μένα, καὶ πῶς ἄλλος ἥλιος κι ἄλλο φεγγάρι φωτίζανε τὸν δικό μας τὸν κόσμο. Κι ἀντὶ νὰ πικραθῶ, εὐφράνθηκε ἡ ψυχή μου πὼς μ᾿ ἔχουνε ξεχασμένον, κ᾿ ἡ χαρὰ ἡ μυστική, ποὺ τὴν νοιώθουνε, ὅσοι εἶναι παραπεταμένοι, ἄναψε μέσα μου ἥσυχα κι εἰρηνικά, κι ἡ παρηγοριὰ μὲ γλύκανε σὰν μπάλσαμο, ἀνακατεμένη μὲ τὸ παράπονο. Καὶ φχαρίστησα Ἐκεῖνον, ποὺ κάνει τέτοια μυστήρια στὸν ἄνθρωπο καὶ ποὺ κάνει πλούσιους τοὺς φτωχούς, χαρούμενους τοὺς θλιμμένους, ποὺ δίνει μυστικὴ συντροφιὰ στοὺς ξεμοναχιασμένους, καὶ ποὺ μεθᾶ μὲ τὸ κρασὶ τῆς τράπεζάς του ὅσους βάλανε τὴν ἐλπίδα τους σὲ Κεῖνον. Ἂν δὲν ἤμουνα φτωχὸς καὶ ξευτελισμένος, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀξιωθῶ τούτη τὴν πονεμένη χαρά, γιατὶ δὲν ξαγοράζεται μὲ τίποτα ἄλλο, παρεχτὸς μὲ τὴν συντριβὴ τῆς καρδιᾶς, κατὰ τὸν Δαυῒδ ποὺ λέγει«Κύριε, ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με». Ἐπειδή, ὅποιος δὲν πόνεσε καὶ δὲν ταπεινώθηκε, δὲν παίρνει ἔλεος. Ἔτσι τὰ θέλησε ἡ ἀνεξιχνίαστη σοφία Του. Μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν τὰ νοιώθουνε αὐτά, γιατὶ δὲν θέλουνε νὰ πονέσουν καὶ νὰ ταπεινωθοῦνε, ὥστε νὰ νοιώσουνε κάτι παραπέρα ἀπὸ τὴν καλοπέραση τοῦ κορμιοῦ κι ἀπὸ τὰ μάταια πάθη τους.

Ο μπάρμπα Γιώργης...

 

Κάποτε ο Μέγας Βασίλειος παραβρέθηκε στον εσπερινό ενός χωριού της επισκοπής του και διέκρινε, ότι έλειπε ο μπάρμπα Γιώργης, γνωστός για τον τακτικό του Εκκλησιασμού, αφού δεν έχανε ούτε εσπερινό, ούτε όρθρο. 

Ρώτησε τον ιερέα: 

- Πάτερ Μιχαήλ, τον μπάρμπα Γιώργη δεν βλέπω στην Εκκλησία, τί γίνεται με αυτόν, είναι καλά; Εδώ είναι ακόμη ή ταξίδεψε;

- Ναι, Σεβασμιότατε, έχει κάμποσο καιρό να έρθει στην Εκκλησία... 

- Γιατί δεν έρχεται;

- Δεν ξέρω το γιατί.

- Και δεν ενδιαφέρθηκες να μάθεις, τι του συμβαίνει του ανθρώπου;

- Να ολιγώρησα, δεν ενδιαφέρθηκα...

Εκεί που συζητούσαν, νάσου ένας μικρός και του λέει ο Άγιος:

- Πήγαινε παιδί μου στου μπάρμπα Γιώργη το σπίτι να του πεις, ότι είναι ο Δεσπότης στην Εκκλησία και σε θέλει να πας εκεί...

Πράγματι ο μικρός, έφυγε, πήγε και ειδοποίησε τον μπάρμπα Γιώργη. 

Ο μπάρμπα Γιώργης σε λίγο με την τραγιασκούλα του, με την μαγκουρίτσα του έρχεται στην Εκκλησία. Βάζει μετάνοια στον Δεσπότη.

- Μπάρμπα Γιώργη σε ενόχλησα, του λέγει ο Μέγας Βασίλειος, ήξερα ότι πάντοτε ήσουνα στην Εκκλησία και έμαθα από τον πάτερ Μιχαήλ, ότι έχεις καιρό να έρθεις στην Εκκλησία.

- Ε, ε, ναι Δέσποτά μου, έχω καιρό να έρθω...

- Καλά είσαι; Γιατί συμβαίνει αυτό;

- Καλά είμαι, αλλά...

- Δηλαδή, τι πάει να πει αλλά;...

- Ε, να... Ξέρετε Δέσποτα, ότι πριν 3 μήνες, έγινε ένας φόνος στο χωριό; 

- Το ξέρω...

- Ξέρετε, ότι δεν βρέθηκε ακόμα ο φονιάς; 

- Και αυτό το ξέρω...

- Και ξέρετε ποιός είναι ο φονιάς; 

- Αυτό δεν το ξέρω...

- Ο πάτερ Μιχαήλ είναι ο φονιάς!!! 

- Ο πάτερ Μιχαήλ; Εσύ ήσουν μπροστά και το λες αυτό;

- Ναι ήμουν!

- Και πώς έγινε φονιάς ο πάτερ Μιχαήλ;

- Ένα βράδυ, μετά τον εσπερινό, ο μακαρίτης ψάλτης κάτι λογομάχησε με τον πάτερ για το τίποτα. Και ο πάτερ Μιχαήλ, κρατούσε στο χέρι του, το σουγιαδάκι του, το μυτερό, που κάνει την προσκομιδή στο Ιερό. Δεν ξέρω ακριβώς τί κίνηση έκανε και με τον σουγιά τον χτύπησε στην καρδιά και τον σκότωσε. Πώς μπορώ Σεβασμιότατε να πάρω αντίδωρο από το φονιά το χέρι; Δεν λέω τίποτα, δεν τον κατήγγειλα, ο Θεός να τον ελεήσει, όμως μπορώ εγώ που ξέρω την αμαρτία αυτή...;

Κόκκαλο ο Μέγας Βασίλειος! Τι να του πει, ότι μπορεί;

- Ώστε έτσι, ε; του λέγει ο Άγιος. Τότε έχεις δίκαιο μπάρμπα Γιώργη και καταλαβαίνω τώρα για ποιο λόγο δεν ερχόσουνα... Όμως σε παρακαλώ, μια και θα είμαι και εγώ αύριο εδώ και θα λειτουργήσω, έλα στην Εκκλησία αύριο.

- Θα έρθω Δέσποτά μου! 

Ο μπάρμπα Γιώργης είχε συνήθεια, να πηγαίνει στην Εκκλησία πρωΐ - πρωΐ πριν πάει ο παπάς. Έμπαινε μέσα στην Εκκλησία και μετά έμπαινε ο πάτερ Μιχαήλ.

Πράγματι – είχε και 3 μήνες να πάει στην Εκκλησία – την άλλη μέρα πήγε στην Εκκλησία και κάθισε δίπλα στο αναλόγιο. 

Και νάσου σε λίγο εμφανίζεται ο πάτερ Μιχαήλ, να εισέρχεται στον ναό και να κατευθύνεται στο Ιερό. Αλλά τρόμαξε μόλις τον είδε.

Διότι ο π. Μιχαήλ ναι μεν ερχότανε αμέριμνος και αγέρωχος, έφερνε δε στον ώμο του, τον μακαρίτη που είχε σκοτώσει! Χωρίς όμως να καταλαβαίνει ο παπάς, ότι φέρει στην πλάτη του τον σκοτωμένο. 

Στη συνέχεια βλέπει τον παπά να εισέρχεται στο Ιερό, να πηγαίνει στην ιματιοθήκη, να φοράει τα ιερατικά του ρούχα και εκεί 2 ψηλοί, όμορφοι κύριοι, του παίρνουν από τον ώμο τον μακαρίτη! 

π. Ἀστέριος Χατζηνικολάου: «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, ὁ Θεοφώτιστος μυσταγωγὸς στὴ Θεία Λειτουργία»

 

ΟΜΙΛΙΑ ὑπὸ τοῦ Πανοσιολογιωτάτου Ἀρχιμανδρίτου π. Ἀστερίου Χατζηνικολάου, Πνευματικοῦ Προϊσταμένου Ἀδελφότητος «ΣΩΤΗΡ», μὲ θέμα: «Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, ὁ Θεοφώτιστος μυσταγωγὸς στὴ Θεία Λειτουργία». Ἡ ὁμιλία έγινε στὸν Ἱ. Ν. Ἁγ. Ἐλευθερίου Αχαρνών (6.12.23)

Ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμ. π. Ἀστέριος Χατζηνικολάου διαλέγεται μὲ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀπαντᾶ σὲ ἐρωτήματα, στὴν αἴθουσα τοῦ Ἱ.Ν. τῆς Ὑπαπαντῆς.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Καλός δάσκαλος θα είναι αυτός που...

 

Καλός δάσκαλος θα είναι αυτός που θα φροντίσει

 όλα όσα οι ο γονείς παραμέλησαν, 

και θα «επισκευάσει» όλα όσα οι γονείς χάλασαν.

 Γιατί είναι πιο δύσκολο 

να είναι κανείς δάσκαλος από τα να είναι γονέας. 

Γιατί, για να είσαι γονέας χρειάζεται μόνον αγάπη, 

αλλά για να είσαι δάσκαλος χρειάζεται και αγάπη και εξυπνάδα.

Ο δάσκαλος δεν πρέπει να παραμελεί τίποτε. 

Ακόμη και αν παραμελήσει κάτι, 

αλλά μάθει στο παιδί να επαναστατεί 

στο κακό που υπάρχει μέσα και γύρω του, 

πάλι κατάφερε αρκετά.

Αν όμως μεταδώσει στο παιδί 

όλες τις γνώσεις του 

και παραμελήσει να του μάθει να επαναστατεί στο κακό, 

δεν κατάφερε τίποτε.

Είναι πολύ σημαντικό, 

να μην επιτρέπουμε στα παιδιά 

να είναι αδιάφορα απέναντι στην κακία...

ΠΗΓΗ: https://amfoterodexios.blogspot.com