Θαυμάζει ο πολύς κόσμος τους πρωταθλητές των διαφόρων αθλημάτων, και ως ένα σημείο καλά κάνει, διότι για να γίνει κανείς πρωταθλητής πρέπει πολύ να κοπιάσει και να ιδρώσει. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι, πολύ πιο αξιοθαύμαστοι πρωταθλητές, τους οποίους ο κόσμος όχι μόνο δεν τους θαυμάζει, αλλά τους βάζει στο περιθώριο και τους αποφεύγει.
Είναι οι πρωταθλητές του πόνου.
Άνθρωποι λαβωμένοι από κάποια μακροχρόνια και οδυνηρή ασθένεια ή από κάποιο ατύχημα, άνθρωποι πτωχοί και άσημοι, άνθρωποι χαροκαμένοι σε μικρή ή σε μεγαλύτερη ηλικία, οι οποίοι αγόγγυστα και δοξολογικά σηκώνουν τον σταυρό που η πολλή αγάπη και σοφία του Εσταυρωμένου Λυτρωτού απέθεσε στους ώμους τους.
Ένας τέτοιος πρωταθλητής του πόνου ήταν ο αείμνηστος Παύλος Κούλης, ο οποίος, αφού επί 23 χρόνια σήκωσε με θαυμαστή καρτερία και υπομονή, ευχαριστώντας και δοξάζοντας το Θεό, τον σταυρό της κατά πλάκα σκληρύνσεως, στις 26 Αυγούστου 1992 έφυγε από την κοιλάδα του κλαυθμώνος και επορεύθη στον παράδεισο της ανεκλαλήτου μακαριότητας και δόξης.
Τον αείμνηστο Παύλο τον εγνώρισα τον Αύγουστο του 1972, όταν ήμουν κατασκηνωτής στην υπέροχη κατασκήνωση «Άγκυρα», στην περιοχή Παναγοπούλα Αχαΐας.