Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει την επιλογή των αρχετυπικών εικόνων για την κόλαση και τον Παράδεισο. Λιβάδια και κήποι δροσεροί από τη μια, πύρινη λαίλαπα από την άλλη. Κι όσο κι αν πασχίζουν οι δυνατοί θεολόγοι να εξηγήσουν το ανθρωποπαθές των εικόνων, την επιλογή λόγω αμεσότητας των εμπειριών επιμένοντας στο ου τόπος αλλ’ ο τρόπος στα δικά μας μυαλά, παιδικά, εφηβικά, νεανικά, ενηλίκων και παλιμπαιδίζοντα ο παράδεισος θα παραμένει πάντα καταπράσινος, ήρεμος και κελαηδιστός. Γεμάτος κρύα νερά και χαρούμενα ξέγνοιαστα πουλιά, ευφραίνοντα και ευφραινόμενα. Κι από την άλλη η κόλαση απάνθρωπη, να μην την αντέχεις ούτε στιγμή να μετατρέπει σε τίποτα κάθετι όμορφο.
Έναν τέτοιο παράδεισο επισκέφτηκα με μια εκλεκτή παρέα φίλων στις 31 του περασμένου Μαΐου. Τον απολαύσαμε και τον καταγράψαμε δυστυχώς εκτός από τα κινητά μας και στο βιβλίο των εσωτερικών μας εικόνων. Σαν μια ξεχωριστή μέρα. Σαν μια ξεχωριστή εμπειρία. Στο λεξιλόγιο της ομάδας ως μια ευλογία. Φυσικά δοξάσαμε το Θεό για το θέαμα. Φυσικά τον ευχαριστήσαμε για την εμπειρία. Φυσικά τον παρακαλέσαμε να διατηρήσει τη νησίδα αυτή της ομορφιάς (πολλοστημοριακό απείκασμα της δικής Του;) ανέγγιχτη.
Σταυρώναμε γύρω τα βουνά καθώς φεύγαμε όχι με την χρηστική βουλιμικότητα αλλά με μια κατά το δυνατόν καθαρή ευχαριστιακή αναφορικότητα.
Και σήμερα το απόγευμα μάθαμε ότι ο διάβολος όντως εισήλθε στον Παράδεισο. Στην αρχή με συγκεχυμένη την εικόνα της εισόδου. Μετά ανάμεσα από τους καπνούς να ξεκαθαρίζει ένας τροχός κοπής και μια ηλεκτροκόλληση.
Κι από πάνω να πετούν ατέλειωτα βουερά ελικόπτερα. Αεροπλάνα. Καπνός αποπνικτικός. Και φωνές. Φωνές γοερές ή και αγριεμένες.
Σκύψαμε στον βιβλίο των αναμνήσεων και ξεριζώσαμε προσεκτικά τις σελίδες.
Έπειτα καθίσαμε απέναντι του Παραδείσου και κλάψαμε. Και κλαίμε. Για εκείνον τον Παράδεισο, για τον επόμενο παράδεισο που θα καταστραφεί. Για το αμήχανον τέλος. Καρπό γνώσεως δε φάγαμε. Ήμασταν απορροφημένοι να ονοματίζουμε ζώα και φυτά επόμενοι τη υπαρχούση εντολή.
ΓΔΜ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου