Ευλαβικό αφιέρωμα στον Γέροντα της καρδιάς

 

(Στον π. Γαβριήλ Αθανασιάδη)

Ήσουν

Η πιο πολύτιμη κληρονομιά

που μ' άφησε ο γονιός μου

κι ίδια, θαρρώ, αυτή που άφησα εγώ στο γιο μοι.

Κι όταν συχνά την άγια πόρτα

πέρναγα στο ιερό κατώφλι σου

λάμπανε από χαρά τα μάτια σου.

Τρεις γενιές, μονολογούσες κι έλεγες

τρεις γενιές εδώ μέσα ευλογηθήκανε.

Τρεις γενιές, Γέροντα, ευλογία ανείπωτη,

πήραμε την ευχή σου, την αγάπη σου,

ευλαβικό προσάναμμα στην πίστη,

στην υπομονή, στην αντρειοσύνη.

Σ' ευχαριστώ

γιατί μούδειξες τον Ουρανό

μέσ' από αστραπόβροντα και κεραυνούς.

Γιατί μ' έμαθες ν' αγαπώ ό,τι με πλήγωνε,

να συμπονώ τη γύμνια του, να το φροντίζω.

Γιατί μ' έμαθες να δοξάζω το Θεό

μέσα από κάθε άδικο, δύσκολο, οδυνηρό.

Γιατί με προετοίμαζες για τα μελλούμενα

"ητοιμάσθην και ουκ εταράχθην"

ήταν η άγια πάντα προτροπή σου.

Συγχώρα με, ποτέ αυτό δεν το κατάφερα.

Κι είν' Γέροντά μου ο καιρός

που ανθίζουν τα κυκλάμινα

τ' άνθος που, πιότερο απ' όλα, αγαπούσες.

Άραγε πόσα ανθίζουν στο ουράνιο περιβόλι σου

και πόσοι Άγγελοι με τις δροσοσταλίδες τους

σε αλαφροξυπνάνε την αυγή;

Σε ποια λημέρια φωτεινά σε συντροφεύει

ο Αρχάγγελος που έχεις τ' όνομά του;

Γ. Κατσιροπούλου – Πήττα