Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Ἕνας διάσημος ξένος συγγραφέας, ὁ Τζιοβάνι Παπίνι, ἀναφερόμενος στὴν Γέννηση τοῦ Κυρίου, ἔγραφε : Ὁ Ἰησοῦς γεννήθηκε σ’ ἕνα σταῦλο. Ἕνας σταῦλος, ἕνας πραγματικὸς σταῦλος, δὲν εἶναι τὸ χαριτωμένο κι’ ἀνάλαφρο ὑπόστεγο, ποὺ οἰ χριστιανοὶ ζωγράφοι φαντάστηκαν, σχεδὸν σὰν νὰ ντρέπονταν, γιατὶ ὁ Θεός τους κατοίκησε μέσα στὴν φτώχεια. Ὁ σταῦλος, ὁ ἀληθινὸς σταῦλος, εἶναι ἡ κατοικία τῶν ζώων. Δὲν εἶναι ἡ στοὰ μὲ τὶς κολόνες καὶ τὰ κιονόκρανα, οὔτε τὸ ὄμορφο καλυβάκι τῆς ἑορταστικῆς “φάτνης” τῆς παραμονῆς τῶν Χριστουγέννων. Ὁ αὐθεντικὸς σταῦλος εἶναι σκοτεινός, βρώμικος, λερωμένος. Καθαρὴ εἶναι μονάχα, ἡ γωνιὰ ὅπου βάζουν τὴν τροφὴ τῶν ζώων, δηλαδὴ ἡ φάτνη.
Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς σταῦλος ὅπου γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς. Ὁ πιὸ βρωμερὸς τόπος ὑπῆρξε τὸ πρῶτο ἐνδιάιτημα τοῦ πιὸ ἁγίου παιδιοῦ ποὺ γέννησε γυναῖκα. Ὁ Χριστὸς δὲν γεννήθηκε τυχαῖα σ’ ἕνα σταῦλο. Τάχα ὁ κόσμος δὲν εἶναι ἕνας ἀπέραντος σταῦλος, ὅπου οἱ ἄνθρωποι τρῶνε καὶ κοπρίζουν ; Τὸ πιὸ ὄμορφα, τὰ πιὸ ἁγνά, τὰ πιὸ θεϊκὰ πράγματα, δὲν τὰ μεταβάλλουν συχνὰ σὲ κοπριά ; Ὕστερα ξαπλώνονται πάνω σ’ αὐτοὺς τοὺς σωροὺς τῆς κοπριᾶς καὶ ὀνομάζουν αὐτὴ τὴν κατάσταση “ἀπόλαυση τῆς ζωῆς” ! Πάνω στὴν γῆ, λοιπόν, ποὺ εἶχε μεταβληθῆ σὲ σταῦλο ἀλόγων ζώων, ὅπου ὅλες οἱ διακοσμήσεις καὶ τὰ μυρωδικὰ δὲν μποροῦν νὰ σκεπάσουν τὴν βρωμιὰ καὶ τὴν δυσωδία τῆς κοπριᾶς, πρόβαλε μιὰ νύχτα ὁ Ἰησοῦς, γεννημένος ἀπὸ μιὰ Παρθένο ἄσπιλη, μὲ μοναδικό του ὅπλο τὴν Ἀθωότητα (βλ. Τζ.Π. “Ἱστορία τοῦ Χριστοῦ”).
-Β-
Πράγματι ! Ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστός, στὰ μέγαρα τῶν πλουσίων ἐπλεόναζε ἡ διαφθορὰ καὶ ἡ ἀκολασία. Ἀλλά, καὶ στὰ μικρὰ σπίτια τῶν φτωχῶν, ἡ ἠθικὴ ἐξαχρείωση συναγωνιζόταν τὴν ὑλικὴ ἀθλιότητα καὶ στέρηση. Καὶ σ’ αὐτὸν ἀκόμα τὸν περιλάλητο Ναὸ τοῦ Σολομῶντος, στὰ Ἱεροσόλυμα, ἐδέσποζε ἡ ὑποκρισία καὶ ὠργίαζε ἡ ἀσέβεια. Ὅταν ὁ πιστὸς χριστιανὸς μελετᾷ τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ ἀποστόλου Παύλου, νοιώθει ἕνα ρῖγος νὰ διατρέχῃ τὸ σῶμα του. Γιατί, διαπιστώνει, τὸν δυσώδη βόρβορο τῆς ἀρχαίας ἐκείνης ἐποχῆς. Ἄνθρωποι λοιγικοὶ εἶχαν ἐξολισθήσει σὲ ἀπύθμενα βάθη ἁμαρτίας, καὶ γι’ αὐτὸ εἶχαν μεταβληθῆ σὲ ἄλογα καὶ ἀνελεύθερα κτήνη, ἀσυγράτητα στὶς ἀτίθασες ὁρμές τους καὶ στὰ τυφλὰ καὶ ζῳὼδη ἔνστικτά τους. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θεόπνευστος κήρυκας τῶν θείων ἀληθειῶν, γράφει μὲ πόνο : Οἱ ἄνθρωποι “καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχει ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδίκίᾳ, πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας ..., ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας ..., ἀστόργους, ἀνελεήμονας”. Καὶ ἐνῷ γνωρίζουν ὅτι, ὅσοι κάνουν αὐτὲς τὶς ἀξιοκατάκριτες πράξεις, θὰ τιμωρηθοῦν, “οὐ μόνον αὐτὰ ποιοῦσιν, ἀλλὰ καὶ συνευδοκοῦσι τοῖς πράσσουσι”, ἐπιδοκιμάζουν, δηλαδή, ἐκείνους ποὺ τὰ κάνουν αὐτά ! (Ρωμ. Α΄ 21-32).
-Γ-
Αὐτὴ ἦταν ἡ κατάσταση τοῦ κόσμου, τότε ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός. Κι’ ἀπὸ ἐκείνη τὴν Ἅγια Νύχτα, ἔχουν περάσει περισσότερα ἀπὸ δύο χιλιάδες χρόνια. Σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ τὰ πλάτη τῆς γῆς ὑψώνονται περικαλλεῖς καὶ μεγαλόπρεποι Ναοί. Κι’ οἰ χριστιανοὶ ἑτοιμάζονται νὰ γιορτάσουν τὰ Χριστούγεννα : Μὲ φῶτα, μὲ πολύχρωμα στολίδια, μὲ τραγούδια καὶ μουσικές, μὲ ρεβεγιὸν καὶ ταξίδια σὲ μακρυνὲς χῶρες. Ἀλλά, ὅπως τότε, ἡ ἔλλειψη τῆς ἀγάπης συνετέλεσε, ὥστε ὁ Χριστὸς νὰ γεννηθῇ στὸν σκοτεινὸ καὶ βρώμικο σταῦλο, ἔτσι καὶ σήμερα : Ἡ χωρὶς Χριστὸ ζωή, μὲ τὴν ἀστραφτερή, ἀλλὰ φευγαλέα λάμψη τῆς κοσμικότητας - ὅπως γράφει ὁ Τζιοβάνι Παπίνι - μεταβάλλει τὸν κόσμο σὲ σωροὺς κοπριᾶς, ὅπου οἱ ἄνθρωποι ξαπλώνουν ἐπάνω τους, κι’ ὀνομάζουν αὐτὴ τὴν κατάσταση “ἀπόλαυση τῆς ζωῆς”.
Γι’ αὐτό, εἶναι ἀνάγκη νὰ ἀγαπήσουμε βαθειὰ τὸν Χριστό. Καὶ νὰ τοῦ δώσουμε καθαρὴ τὴν καρδιά μας μὲ τὰ ἁγιαστικὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ τὴν κάνῃ φάτνη Του. Αὐτὸ εὔχομαι ὁλόψυχα σὲ ὅλους, ὥστε μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ νὰ γιοράσουμε Χριστούγεννα εὐλογημένα.
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου