Ο γνωστός ιστορικός, φιλόλογος και λόγιος Σαράντος Καργάκος σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα "Ο Φιλελεύθερος" Κύπρου (26.2.2012, σελ.16) αναφερόμενος στην κρίση της χώρας μας είπε και τα εξής:
Οι Έλληνες πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς δουλειά, μόνο με δανεικά. Τα περίφημα προγράμματα, οι περίφημες επιδοτήσεις και χορηγήσεις της Ε.Ε. ήταν ο λωτός - για να προσφύγουμε στον πατέρα μας τον Όμηρο - που μας έκανε να ξεχάσουμε ότι το πρώτο κεφάλαιο της ευτυχίας και της επιτυχίας είναι η εργασία. Η οποιαδήποτε εργασία (...). Στην Ελλάδα ζήσαμε τουλάχιστον για μια 20ετία τη φτώχεια ενός δανεικού πλούτου. Κάναμε τον πλούσιο με δανεικά λεφτά και τώρα ζούμε με δανεική ψυχή.
Πολύ επιτυχημένο το παράδειγμα των λωτοφάγων του περίφημου Έλληνα επικού ποιητή, του Όμήρου. Για όσους αγνοούν τούς λωτοφάγους, διότι ο Όμηρος είναι σχεδόν άγνωστος στα σύγχρονα ελληνικά σχολεία, σημειώνουμε τούτο: Οι λωτοφάγοι, για τους οποίους ο Όμηρος κάνει λόγο στο ι΄ της Οδύσσειας (στίχ. 92-105), ήταν νησιώτικος λαός της ελληνικής μυθολογίας, φιλόξενος και ειρηνικός. Το νησί τους τοποθετείται στις ακτές της Β. Αφρικής στον κόλπο της Σύρτης (Τυνησία).
Τρέφονταν κυρίως με τα άνθη και τους καρπούς του λωτού, που θεωρούνταν ναρκωτικά και προκαλούσαν νωχελική απάθεια. Οι λωτοφάγοι πρόσφεραν στους ταξιδιώτες επισκέπτες τους τους καρπούς του λωτού, που ήταν γλυκύτατοι σαν χουρμάδες και τρώγονταν ευχάριστα και που δεν έχουν βέβαια καμιά σχέση με τους λωτούς που υπάρχουν στα σημερινά μανάβικα.
Οι ταξιδιώτες επισκέπτες τρώγοντας τους μεθυστικούς λωτούς, που οι Αιγύπτιοι θεωρούσαν "καρπούς του παραδείσου", έχαναν την επιθυμία επιστροφής στην πατρίδα τους ή τη συνέχιση του ταξιδιού τους.
Στο νησί των Λωτοφάγων έριξε τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του ο ραδιούργος και μηχανορράφος θεός Ποσειδώνας. Όταν οι σύντροφοι του Οδυσσέα γεύτηκαν τους λωτούς, έχασαν τη μνήμη τους, λησμόνησαν από πού έρχονταν και πού κατευθύνονταν και δεν επιθυμούσαν πια να επιστρέψουν στην Ιθάκη. Όμως ο Οδυσσέας τούς οδήγησε στα πλοία με τη βία, όπου και συνήλθαν, αφού τους είχε δέσει στους πάγκους. "Και ανοίξαμε πανιά και φύγαμε με πικραμένα σπλάχνα...", προσθέτει ο ποιητής (Οδύσσεια ι' 105).
Λωτοφάγοι λοιπόν και οι νεοέλληνες. Λωτοί τα προγράμματα, οι πλούσιες επιδοτήσεις, οι συνεχείς επιχορηγήσεις της Ε.Ε. Και μ’ αυτά λησμονήσαμε το στόχο μας. Απολησμονήσαμε σε λίγα χρόνια πως έχουμε αθάνατη ψυχή και μεθυσμένοι πέσαμε με τα μούτρα στην καλοζωία και δώσ’ του δάνεια για "ψύλλου πήδημα", που λέει ο λαός μας. Εορτοδάνεια. Δάνεια για βίλλες, για ταξίδια σε ξωτικές χώρες. Δάνεια για ό,τι επιθυμούσε ο αποχαυνωμένος εαυτός μας και για ό,τι απαιτούν οι απολαύσεις της γήινης πρόσκαιρης ζωής. Λησμονήσαμε την Ιστορία μας. Αποβάλαμε τη λεβεντιά μας. Ζούσαμε σαν ναρκωμένοι. Πορευόμασταν σαν υπνοβάτες.
Καί τώρα; Τώρα η βία των τοκογλύφων δανειστών μας ταρακούνησε. Κι ανοίγοντας τα μάτια της ψυχής μας διαπιστώνουμε πως δεν ζούσαμε μέσα σε πραγματικό πλούτο ντυμένοι με χλιδάτη φορεσιά, αλλά τυλιγμένοι σ’ ένα απατηλό αράχνινο πέπλο... Κάποτε η μεγάλη μας ιδέα ήταν η μεγάλη Ελλάδα. Πήραμε όμως να την χλευάζουμε και σηκώσαμε τη σημαία του ραγιαδισμού και του επίγειου πλούτου, του πιο άπιστου φίλου. Και μεθυσμένοι από τους λωτούς των δανειστών μας κάναμε μεγάλη ιδέα πότε την πρώτη, ύστερα τη δεύτερη, κατόπιν την τρίτη, στη συνέχεια την τέταρτη δόση του δανείου και πάει λέγοντας... Ώσπου πατήσαμε τον πάτο της χρεωκοπίας. Και οι διεθνείς "οίκοι αξιολόγησης", δηλαδή οι διεθνείς τοκογλύφοι, μας χαστουκίζουν συνεχώς, υποβαθμίζοντάς μας και θεατρίζοντάς μας σ’ όλο τον πλανήτη.
Καιρός είναι να συνέλθουμε και να κοιτάξουμε μέσα μας. Ν’ αφουγκραστούμε τη φωνή των πατέρων μας. Να αποτινάξουμε την απάθεια. Να ανανήψουμε από το μεθύσι του πλούτου. Να προσγειωθούμε έστω και ανώμαλα. Να νοικοκυρευτούμε σ’ αύτό τον όμορφο τόπο, σε τούτη την πανέμορφη και ευλογημένη χώρα, που λέγεται Ελλάς. Μπορούμε να φύγουμε από τ’ αδιέξοδα, αν θελήσουμε να αφουγκρασθούμε τη φωνή του Θεού που μας φωνάζει: "Έάν θέλητε καί είσακούσητέ μου, τά άγαθά τής γής φάγεσθε" (Ήσ. α ' 19).
Το παν ανήκει σε μας. Στο αυτεξούσιό μας. Αίτιοι της καταστροφής μας είμαστε εμείς. Και αίτιοι της ευτυχίας μας ως χώρας, ως λαού, ως έθνους πάλι εμείς.
Υπάρχουν παράλληλα στην Ιστορία μας. Θ’ αναφέρουμε δύο μονάχα. Το 1893 ο Χαρίλαος Τρικούπης είπε ξεκάθαρα από το βήμα της Βουλής: "Δυστυχώς έπτωχεύσαμεν". Και τρία χρόνια μετά η Ελλάς στήθηκε στα πόδια της και οργάνωσε τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1897 δεχθήκαμε από τους Τούρκους την ταπεινότερη ήττα της ιστορίας μας, όταν οι Τούρκοι μάς έφεραν κυνηγώντας μας ως τή Λαμία. Τότε όμως αρχίσαμε τις διεργασίες για τον ένδοξο Μακεδονικό αγώνα. Κι όταν μας δόθηκε η ευκαιρία μετείχαμε στη Βαλκανική Συμμαχία και πριν από 100 χρόνια μέσα σε οκτώ μήνες ο στρατός και ο στόλος μας πέτυχαν πάνω από 500 πολεμικά τρόπαια. Και η Ελλάδα σε οκτώ μήνες διπλασιάσθηκε εδαφικά και πληθυσμιακά.
Το παν ανήκει σε μας, αν ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Και αν συμμαχήσουμε με τον Θεό, ακολουθώντας το παράδειγμα των πατέρων μας. Δουλεύοντας σκληρά και αρνούμενοι να ζούμε... με δανεική ψυχή!
Η Δράση, Ιούνιος – Ιούλιος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου