.......
Νά
ξέρατε, πόσο στενοχωριέμαι, ὡς ἄνθρωπος, ὅταν τήν ἑπόμενη
φορά πού ἐπισκέπτομαι τά χωριά, κάποιοι ἀπό τούς ἀγαθούς
γέροντες λείπουν, γιατί ἔφυγαν γιά τόν οὐρανό! Ὅμως τούς ἐπισκέπτομαι
ἐκεῖ πού ἀναπαύονται, τούς χαιρετῶ καί τρισάγιο τελῶ
προσευχόμενος γιά χάρη τους. Ἐκείνη τήν ὥρα, μυστικά ἀκούω
τήν φωνή τους, ἀκούω πολλές φωνές, βλέπω μάτια νά μέ κοιτάζουν καί νά μέ ἱκετεύουν. «Μήν ἀφήσῃς Δεσπότη μου, νά
ρημάξουν τά χωριά μας. Μήν ἀφήσῃς, νά ξεχαστῇ ὁ τόπος
μας».
Παίρνω,
λοιπόν, τήν δική τους ἁγνή καί πονεμένη φωνή καί τήν μεταφέρω μέ τόν δικό
μου στόμα σέ σᾶς καί πατρικά παρακαλῶ σας. Γυρίστε στά σπίτια σας. Περιποιηθῆτε τα. Μή τά ἀφήσετε, νά γκρεμιστοῦν.
Πάρετε τά παιδιά σας ἀπό τό χέρι καί πηγαίνετέ τα ἐκεῖ, ἀπ’
ὅπου ξεκινήσατε. Μιλῆστε τους γιά τήν καταγωγή σας, γιά τήν
καταγωγή τους, γιά τούς προγόνους τους, γιά τούς δικούς σας ἀγῶνες,
μέχρι νά καταφέρετε καί ἐπιτύχετε τήν ὅποια σταδιοδρομία σας στήν
ζωή. Πεῖτε τους, ὅτι κάθε πέτρα εἶναι ποτισμένη μέ αἶμα
καί μέ δάκρυ καί ἱδρῶτα. Κάθε δέντρο ἔχει ἀκούσει
στεναγμούς, κλάματα καί τραγούδια, ὅλων ὅσοι ἀκούμπησαν στήν
ρίζα του καί τόν κορμό του καί δέχτηκαν τό εὐεργετικό του ἴσκιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου