· Γιατί ὅμως δέν ἀντέχομε σήμερα εἰδικά, στίς δοκιμασίες καί ὁδηγούμεθα στήν ἀπόγνωση; Διότι μᾶς λείπουν τά ἀντισώματα, γιά νά νικήσωμε τόν ἰό τῶν θλίψεων.Ἔχει ἀρρωστήσει τό πνευματικό ἀνοσοποιητικό μας σύστημα. Γι’ αὐτό καί μένομε στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία, ἐνῷ πρέπει νά περνᾶμε στήν νικοποιό δύναμη διά τοῦ ὅπλου τῆς χάριτος, τοῦ Σταυροῦ δηλαδή τοῦ Κυρίου μας, τόν ὁποῖο προβάλλει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὡς τρόπαιο νίκης καί ὡς «μηχανή» καί «σχοινίον» (κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο) γιά νά ἐκτοξευθοῦμε στήν Ἀνάσταση.
Δυστυχῶς στίς ἡμέρες μας δέν ὑπάρχουν γερά πνευματικά θεμέλια, ἀφοῦ τά τελευταῖα χρόνια οἰκοδομήσαμε στήν ἄμμο καί τό ὅλο κτίσμα θυμίζει ἀνδριάντα μέ χρυσό κεφάλι καί σάπια χωματένια πόδια.
Ἀστοχήσαμε, πιστεύοντες ὅτι χαρά βρίσκεται μόνο στήν γῆ, στά ἐφήμερα, στά φθαρτά, στά κοσμικά παλάτια, στίς ψεύτικες ἡδονές, καί γι’ αὐτό, ὅταν αὐτά παρῆλθαν, ἤ παρέρχονται, γευόμεθα τήν ὀδύνη.
Στηρίξαμε τήν εὐτυχία μας στίς ἀπρόσωπες σχέσεις καί διελύσαμε τούς δεσμούς πνεύματος καί αἵματος, πού συγκρατοῦν τά μέλη μιᾶς κοινωνίας. Γκρεμίσαμε τήν σταυρόσχημη διάσταση τῆς ἀγάπης καί κοινωνίας προσώπων: Θεός – ἄνθρωπος καί ἄνθρωπος – συνάνθρωπος. Ἔτσι βρεθήκαμε στό κενό.
όλο το κείμενο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου