Λόγος Πρώτος
Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ…
Καρτερώ τον κόμπο των ματιών σου σαν με θυμάσαι, τον στεναγμό της καρδιάς σου τον σύμπονο…
Δρόσος και ανάπαυση και Φως!
Ω τι Φως Ουρανού σαν με ανεβάζεις πιο ψηλά στις ηλιακτίνες απ τον θανατηφόρο βυθό τον σκοτασμένο!
Καρτερώ τα μνήσθητι και τα ανάπαυσόν σου, αναδεμένα με του κομποσκοινιού τις αγρύπνιες σου τις μεσονυκτικές!
Καρτερώ τις γροθιές σου τις σημαδεμένες απ τις μετάνοιες, στο λιβανισμένο ζυμάρι της μνήμης, στου Πλαστουργού το πλάσιμο, τα ξυλοσκάλιστα μερίσματα στην ανάγλυφη θύμηση, το ψιχουλάκι μου στην προσκομιδή και στο απόπλυνον το λυτρωτικό…
Καρτερώ το δίδραχμο του στερήματός σου, σαν μελισόκερο ιλαρό, του κάθε ελάχιστου αδελφού σου την παρηγοριά που προσφέρεις,
μπουκιά και στάλα…
Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ …
Δεν μετρώ τον χρόνο, δεν υπάρχει χθες και σήμερα εδώ, μήτε αύριο…
Μόνο το αιώνιο και η Ανάσταση που στα σίγουρα θά ρθει…
Ως τότε από σένα περιμένω…
Μην με ξεχνάς!
Μην με σκεπάζεις με της λήθης το χώμα το ξερό…
Θυμήσου με τις μέρες τις πασίχαρες και τις δυσκολεμένες, στα Ψυχοσάββατά μας τα μοσχοβόλιστα με ελπίδα,
στις Μέρες του Κυρίου της Ανάστασης τις μέρες,
στα μεγαλυνάρια της Αειμακάριστης Κυράς,
στα εσπερινά και στα ορθρινά τα ψυχοχάρτια…
Είμαι ψυχή , έχω φωνή και σου μιλώ…
Μη με ξεχνάς έστω κι αν δεν με γνώρισες ποτέ!
Αν δεν υπήρχα ο μακρινός σου πρόγονος εγώ,
δε θά στεκες τώρα πάνω από το μνήμα μου το ξεθωριασμένο…
Βάλε με στην προσευχή σου, στην αλμύρα των ματιών σου!
Κράτα μου το φως αναμμένο, να θωρώ να μην φοβάμαι!
Τράβα με ψηλά , να λευτερωθώ, να ανασάνω τον Θεό!
Λύτρωσέ με ... Ανάπαυσέ με!
Από σένα περιμένω!
Είμαι ψυχή, έχω φωνή και σου μιλώ…
Και προσδοκώ!
Μην με ξεχνάς!
Λόγος Δεύτερος
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Τα δάκρυά σου τα σύμπονα προσμένω , όχι το θρήνο και τον κοπετό σου,
τις άναρθρες κραυγές σου πάνω από το άψυχο σώμα μου και το σταυρό στο κοιμητήρι…
Τι να τα κάνω τα ατέλειωτα τα μοιρολόγια,τις λιγοθυμιές,το μαυροφόρεμά σου;
Και ενώ περιμένω συνέχεια να σε υποδεχτώ στης Μάνας Εκκλησιάς τις δεήσεις, να ικετεύεις και συ για μένα και να παρακαλάς τον λυτρωτή για την συγχώρεση και την ανάπαυσή μου,εσύ σταμάτησες να έρχεσαι γιατί λες ότι πενθείς! Δεν είναι πένθος αυτό! Με το Θεό τα βάζεις και τον κατηγορείς και τον ρωτάς γιατί …
Ταράζεις τα νερά του ποθητού μου λιμανιού!
Κλαίω που δεν με παρηγορείς! Οι στεναγμοί σου έρχονται και με συναντούν και σκοτεινιάζουν το φως μου …
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Νιώσε πως είμαι εδώ μαζί σου, στης χαρμολύπης σου τις προσευχές, στις μνημονεύσεις σου, στις Λειτουργιές...
Δεν είναι χρέος σου το μαύρο, το πένθος και η οιμωγή! Αυτά τα κάνουν εκείνοι που δεν γνωρίζουν τα μεγαλεία του Θεού, που τους νοιάζει μόνο του κόσμου το φρόνημα!
Χρέος σου είναι η μνήμη, η ευχή και το έλεος και η ενάρετη ζωή σου!
Δεν το εξοφλείς με της απελπισιάς το σκοτάδι την οργή και τα μόνιμα κλαμμένα μάτια!
Για λίγο χωριστήκαμε! Τα χρόνια τα εδώ μπορείς να τα μετρήσεις!
Το αιώνιο δεν μετριέται! Μπορείς ωστόσο να το ζήσεις μόνο αν το ζητήσεις και αγωνιστείς να το κερδίσεις!
Τότε χαρά θα αισθανθώ, θα ωφεληθώ, θα αναπαυθώ !
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Και καρτερώ! Μη με ξεχνάς!
Χάρισε μου το Φως!
Διψάω τον Παράδεισο!
Λόγος Τρίτος
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Ήρθε ο καιρός για να σου πω το ευχαριστώ!
Πως την καρτέραγα τη στιγμή της λύτρωσης!
Αχνό ήταν το Φως τόσους καιρούς!
Μα λίγο-λίγο σαν έπεφταν πάνω του τα δάκρυα της μετανοίας σου, σαν της παρηγοριάς οι ευχές, των ελεηθέντων από τα σπλάχνα των οικτιρμών σου τρυπούσαν το ημίφως, όλο και ξεθάμπωνε η ακτίνα της Δικαιοσύνης.
Κι έτσι δάκρυ το δάκρυ ανέβαινα, μέχρι που μια Κυριακή μ άρπαξε του σπλαχνικού Πατέρα το ροζιασμένο χέρι και μ έβγαλε στο Αιώνιο Φως, να μην το θολώνει τίποτα πια!
Δρόσος και κουφισμός απ τον δικό σου αγώνα, την δέηση την άπαυστη, την ικεσία την γεμάτη υπομονή και ελπίδα!
Είμαι ψυχή έχω φωνή και σου μιλώ!
Σ ευχαριστώ που δεν με ξέχασες! Που θυμήθηκες εκείνο το δυσωπώ που με σπαραγμό σου φώναξα τότε στο τελευταίο αντάμωμά μας!
Συνέχισε όμως να παρηγορείς τις ψυχούλες!
Ακούγονται κι άλλων οι φωνές που σου μιλούν!
Αμέτρητες είναι κι αγωνίζονται να ανέβουν στον καθάριο φωτισμό του Πανοικτίρμονος Θεού!
Νώντας Σκοπετέας
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο "Δάκρυ στὸ Ἐγὼ"
καὶ τὴν ἐκπομπὴ μὲ τίτλο
Ἀπὸ ἐμᾶς περιμένουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου