Ακούγοντας τους κτύπους της καρδιάς της εποχής μας, δεν μπορούμε παρά να εκπλαγούμε από τη φοβερή αυτοδιαφήμιση, τον κομπασμό, και την αδιάντροπη αυτοεξύμνηση που έχει τόσο ολοκληρωτικά μπει στη ζωή μας, ώστε σχεδόν να μην την προσέχουμε. Κάθε αυτοκριτική, αυτοεξέταση, αυτοανάλυση και κάθε υποψία ταπείνωσης έχουν καταντήσει όχι απλώς αδυναμία, αλλά ακόμη χειρότερα, κοινωνικό, αλλά και δημόσιο έγκλημα.
Το να αγαπάς τη χώρα σου σημαίνει σήμερα να την εξυμνείς ασταμάτητα ενώ ταυτόχρονα να μειώνεις τα άλλα έθνη. Νομιμοφροσύνη σήμερα σημαίνει η συνεχής διακήρυξη της αναμαρτησίας των αρχών. Το να είσαι άνθρωπος σήμερα σημαίνει να εξευτελίζεις τους άλλους και να τους ποδοπατείς, να ανεβαίνεις εσύ ενώ υποβιβάζεις τους άλλους. Αναλύοντας τη ζωή σου, τη ζωή της κοινωνίας σου και τη βασική της δομή, είναι σίγουρο πως θα παραδεχθείς πως η περιγραφή είναι ακριβής. Ο κόσμος στον οποίο ζούμε διαρρέεται από έναν τόσο εκκωφαντικό κομπασμό, που έχει γίνει πλέον τόσο φυσικό κομμάτι της ζωής μας, που ούτε τον προσέχουμε. Σχετική είναι και η παρατήρηση του Μπόρις Πάστερνακ, ενός από τους μεγαλύτερους και οξυδερκέστερους ποιητές της εποχής μας: « … τα πάντα βυθίζονται στο φαρισαϊσμό…».
Το πιο φοβερό βέβαια είναι πως ο φαρισαϊσμός είναι πλέον αποδεκτός ως αρετή. Εδώ και πολύ καιρό έχουμε κατακλυσθεί από τη δόξα, τα κατορθώματα, τους θριάμβους· για πολύ καιρό ήμασταν αιχμάλωτοι μιας ατμόσφαιρας απατηλής ψευδομεγαλοσύνης, πράγμα που σήμερα φαίνεται δίκαιο και σωστό. Στην ψυχή πολλών γενεών έχει εντυπωθεί η εικόνα ενός κόσμου στον οποίο η εξουσία αποτελεί τον κανόνα, μαζί με την υπερηφάνεια και την αδιάντροπη αυτοεξύμνηση. Είναι καιρός να μας τρομοκρατήσουν όλα αυτά και να θυμηθούμε τα λόγια του ευαγγελίου: «ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται»...
π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Εορτολόγιο – Ετήσιος εκκλησιαστικός κύκλος, Ακρίτας, Αθήνα 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου