«Η ιστορική πόλις των Πατρών υπήρξε το κύριον πεδίον εργασίας πνευματικής και καρποφορίας πλουσίας του π. Χριστοδούλου. Με μικρά διακοπήν 8 ετών, κατά τα οποία μετετέθη εις την Ι. Αρχιεπισκοπήν Αθηνών (1959-1967), ο π. Χριστόδουλος ειργάσθη εις Πάτρας επί 32 ολόκληρα έτη.
Δραστήριος και αεικίνητος, πλήρης ζήλου ιεραποστολικού αφήκεν όντως εποχήν εις Πάτρας. Έθρεψε πνευματικώς με τα νάματα του Ευαγγελίου και της πίστεως γενεάς Χριστιανών. Απλούς και ελκυστικός εις το κήρυγμά του, αλλά συγχρόνως και βαθύς, ομιλών εκ ψυχής αγαπώσης τον Κύριον, είλκυε πυκνά ακροατήρια εις τους ιερούς Ναούς. Πράος και μειλίχιος τον χαρακτήρα παρηγόρει και ενίσχυε εις το Μυστήριον της ιεράς Εξομολογήσεως πλήθη πιστών.
Οι Χριστιανοί των Πατρών εγνώρισαν εις το προσωπόν του τον γλυκύν, τον ευγενή και πάντοτε λεπρόν κληρικόν, ο οποίος προς όλους εφέρετο με στοργήν και αγάπην χριστιανικήν και όλους εφρόντιζε να οικοδομή εις Χριστόν.
Ήτο πνευματικός πατέρας δι’ όλους και περισσότερον δια τους νέους.»
Ήτο πνευματικός πατέρας δι’ όλους και περισσότερον δια τους νέους.»
(περιοδικό «Ο Σωτήρ»)
Μια πλούσια και μορφωμένη κυρία γονάτισε μπροστά σ’ έναν έμπειρο και ευλαβή πνευματικό και με δάκρυα του είπε:
«Πάτερ μου, επιθυμώ να επιστρέψω στον Θεό μου, αλλά δεν μπορώ, δεν μπορώ! Η αγάπη του κόσμου με εξουσιάζει, οι κακές διασκεδάσεις με αιχμαλωτίζουν, τα πάθη μου με παρασύρουν. Λυπηθείτε με!
Δοκίμασα την ιερή Εξομολόγηση, αλλά είμαι διαρκώς η ίδια!
Μου είπαν να φύγω από τον κόσμο. Το έκανα. Αλλά ύστερα από λίγες εβδομάδες και πάλι η ίδια θλιβερή κατάσταση.
Μου είπαν να κάνω ελεημοσύνες. Και αυτές έγιναν. Αλλά οι αδυναμίες μου συνεχίζονται.
Μου είπαν να παρακαλέσω την Παναγία. Την παρακάλεσα θερμά. Ίσως η Παναγία μ’ έστειλε σε σάς σαν τελευταίο καταφύγιο. Τι πρέπει να κάνω για να βρω τη σωτηρίας μου;».
Ο ιερέας άκουσε σιωπηλά την εξομολόγηση της κυρίας, κατέβασε το κεφάλι σκεπτικός και της είπε μία λέξη: «Η θλίψη!», δηλαδή αυτό υπολείπεται για τη σωτηρία σας.
Ύστερα από καιρό επέστρεψε η κυρία μαυροφορεμένη, καταβεβλημένη, δακρυσμένη αλλά αναπαυμένη. Είχε χάσει τα πάντα: πλούτη, υγεία, συγγενείς. Είχε βρει το Θεό!
Ο πόνος μάς μεταδίδει τρόμο. Είναι όμως δώρο της θείας ευσπλαχνίας. Τρέχει σαν μυστικός απεσταλμένος του Θεού πίσω από κάθε πλανεμένη ψυχή για να την επαναφέρει κοντά Του.
Πηγή: «Προσφορά στο άρρωστο αδελφό»,
Αρχιμ. Χριστοδούλου Παπαγιάννη,
Αδελφότης Θεολόγων «Ο ΣΩΤΗΡ», Αθήναι 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου