Το ποίημα που ακολουθεί το έγραψε η πρεσβυτέρα Βασιλική Δημητροπούλου τα Χριστούγεννα του 1973 και το έδωσε στον π. Χριστόδουλο, ο οποίος το διάβασε και ευγενικά «εμάλωσε» την πρεσβυτέρα για τον υπερβολικό λόγο της.
Η ίδια όμως αισθανόταν ότι τα γραφόμενά της είναι πολύ πτωχά για να εκφράσουν τη μεγάλη υποχρέωση, σεβασμό και αγάπη που η ίδια και ο αείμνηστος σύζυγός της π. Ανδρέας, έτρεφαν προς τον άγιο άνθρωπο, τον π. Χριστόδουλο Παπαγιάννη.
Στον τόπο με τα λιόδεντρα
τα καρπερά είδες το φως,
στη γη μας την Αιτωλική
κι από γενιά αρχοντική
κει πάνω, μεσ’ την πόλη
κοντά στα πεύκα του παπ’ Αποστόλη.
Και σαν τα νιόφυτα κλαράκια της ελιάς
τριγύρω απ’ το τραπέζι της πατρικής φωλιάς
επτά αδερφοί και να σου,
οι τέσσερις φορέσατε
το τιμημένο ράσο…
Ευλογημένη μάνα που σας γέννησε
και συ που τους μεγάλωσες πατέρα,
ευλαβικά για την ψυχή σας δέονται
αυτοί, την κάθε μέρα…
Στου Πρωτοκλήτου εσύ τη χώρα
το θείο σπόρο ρίχνεις χρόνια τώρα
με την περίσσεια αγάπη στην καρδιά
πλούσια να ‘χεις κι ευλογημένη τη σοδειά.
Ευγένεια, πραότητα, σοφία
κρατάς τις αρετές μία προς μία
κι αιώνια τ’ αχνάρια του θ’ αφήσει
του έργου σου ο κύκλος σαν θα κλείσει.
Στις λύπες μας και στις χαρές μας
συμπαραστάτης είσαι κι οδηγός,
είσαι ο στοργικός μας ο πατέρας
ο φίλος, ο μεγάλος αδερφός!...
Το χρέος μας για να πληρώσουμε
στην προσφορά σου ως δεν μπορούμε
με σεβασμό μπροστά σου σκύβουμε
και ταπεινά το χέρι σου φιλούμε.
Κι ευχόμαστε να σ’ έχουμε
«εν γήρει πίονι» κοντά μας
ευλογημένε, άξιε κι άγιε
και τιμημένε γέροντά μας!
Κι όταν θα γείρει τ’ άστρο σου
προς τα δυσμά του βίου
γλυκιά ν’ ακούσεις τη φωνή
ψηλά εκεί να σε καλεί:
«είσελθε δούλε μου πιστέ
στη χάρη του Κυρίου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου