Όλα βέβαια τα τροπάρια τής Εκκλησίας μας είναι εξαίρετα, διότι έχουν συνταχθεί από αγιασμένους και χαρισματούχους υμνογράφους, οι οποίοι με τη χάρη και πνοή του Παναγίου Πνεύματος ύμνησαν τα διάφορα ιερά γεγονότα και άγια πρόσωπα τής Πίστεώς μας.
Ξεχωριστή όμως θέση κατέχουν τα τροπάρια που παρουσιάζουν και εξυμνούν τη βασίλισσα όλων των εορτών μας, την Ανάσταση του Κυρίου, η οποία έχει ονομαστεί «εορτή έορτών καί πανήγυρις πανηγύρεων». Ο έμπνευσμένος ιερός ύμνογράφος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός βάζει όλη την τέχνη του, όλο το θεόσδοτο χάρισμά του, για να εξυμνήσει, καθώς πρέπει, τη νίκη και τον θρίαμβο του Κυρίου Ιησού Χριστού επί του θανάτου.
Ακούγοντας τους ιερούς ύμνους του, ζούμε νοερά το μοναδικό εκείνο γεγονός και πλημμυρίζει από χαρά η καρδιά μας για την Ανάσταση. Ζούμε την Ανάσταση, το Πάσχα στο παρόν, κι ας έγινε περίπου πριν από δυο χιλιάδες χρόνια. Αυτή είναι η χάρη και η δύναμη που έχουν οι ιεροί ύμνοι της αγίας Εκκλησίας μας. Ξαναζωντανεύουν τα ιερά γεγονότα, τονίζοντας συγχρόνως και σπουδαίες αλήθειες που σχετίζονται με την Πίστη και ζωή μας.
Έναν από αυτούς τους ύμνους παραθέτουμε στη συνέχεια και τον σχολιάζουμε ερμηνεύοντάς τον «Χθές συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον άναστάντι σοι- συνεσταυρούμην σοι χθές- αύτός με συνδόξασον, Σωτήρ, έν τή βασιλεία σου».
Χθές, δηλαδή το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής, έμπαινα κι εγώ στον τάφο μαζί Σου, Χριστέ μου. Σήμερα όμως, κατά τη λαμπρή ημέρα της Αναστάσεώς Σου, ανασταίνομαι κι εγώ μαζί Σου. Εσύ λοιπόν, Σωτήρα μου, δόξασέ με μαζί Σου και στην αιώνια ουράνια Βασιλεία Σου.
Στον ιερό αυτό ύμνο, που είναι επανάληψη φράσεων του Αγίου Γρηγορίου του θεολόγου από τον λόγο του στο Πάσχα, περικλείεται το υψηλό και βαθύ νόημα της νεκρανοστάσεως όλης της οικουμένης χάρη στη Σταύρωση και Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Μέχρι τη σταυρική Θυσία του Θεανθρώπου στο Γολγοθά και τη συντριβή του κράτους του Διαβόλου βασίλευε και κυριαρχούσε σε όλη την ανθρωπότητα ο θάνατος.
Όπως ο άσωτος υιός ήταν «νεκρός» μακριά από το σπίτι του Πατέρα του και «άνέζησεν», όταν επέστρεψε μετανοημένος κοντά Του, έτσι και όλη η ανθρωπότητα βρισκόταν σε κατάσταση ψυχικής νεκρώσεως - κι ας φαινόταν ότι ζούσε - εφόσον δεν είχε σχέση και επαφή με την Πηγή της ζωής, τον Κύριο του ούρανού και της γης.
Αφότου όμως σπλαχνίσθηκε ο Θεός το πλάσμα Του, το τελειότερο των δημιουργημάτων του, το εύρισκόμενο στην αξιοθρήνητη κατάπτωση στην οποία το οδήγησε η αμαρτία, και ανέλαβε να το σώσει ο Ίδιος με την ενανθρώπηση του Υίού Του, η κατάσταση άλλαξε εντελώς. Ανέλαβε Εκείνος, ο ενανθρωπήσας Θεός, τις αμαρτίες μας και σταυρώθηκε για χάρη μας, για να εξιλεωθούμε εμείς ενώπιον του Θεού και να συνδοξασθούμε μαζί Του αιωνίως.
Καθώς δε ερμηνεύει και σχολιάζει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, επειδή ο Θεάνθρωπος ανέλαβε όλη την ανθρωπίνη φύση μας, με την οποία «εσταυρώθη και ετάφη και ανέστη και εδοξάσθη, και ημείς είμεθα ομοφυείς αυτώ άνθρωποι (έχουμε την ίδια φύση που είχε ως άνθρωπος ο Κύριος), αλλά και πιστεύομεν αδιστάκτως εις αυτόν, δια τούτο όλοι λεγόμεθα ότι συνεσταυρώθημεν δια της πίστεως τω σταυρωθέντι ημετέρω Δεσπότη, και συνετάφημεν αυτώ ταφέντι, ακολούθως δε ότι συνανέστημεν δια της αυτής πίστεως τω έκ νεκρών αναστάντι, και συνεδοξάσθημεν τω μετά την ανάστασιν δοξασθέντι- επειδή τα ιδικά του είναι ιδικά μας και τα της κεφαλής ίδια είναι και των μελών, ημών» («Εορτοδρόμιον», σελ. 426).
Αυτό όμως που ισχύει για όλη την οικουμένη, για όλους τους πιστούς, για όλη την επί γης Εκκλησία του Χριστού, ισχύει και πρέπει να ισχύει και για τον καθένα μας ξεχωριστά.
Η αμαρτία ως κατάσταση νεκρώσεως δεν πρέπει να είναι για μένα και για σένα, αδελφέ μου, παρόν, «σήμερον», αλλά παρελθόν, οριστικό «χθες». Εφόσον μετανοήσαμε και πιστεύσαμε σ' Εκείνον που νίκησε τον θάνατο, εφόσον ενωνόμαστε μαζί Του με τα ιερά και ζωοπάροχα Μυστήρια της Εκκλησίας Του, εφόσον αγωνιζόμαστε να πορευόμαστε στη ζωή μας σύμφωνα με την αλάθητη πυξίδα του ιερού Ευαγγελίου Του, είμαστε ήδη αναστημένοι. Ζούμε την «άλλην βιοτήν», την απαρχή και πρόγευση τής ζωής τού Παραδείσου.
Μη λησμονούμε δε ότι ο Χριστός που αναστήθηκε, δεν πεθαίνει ποτέ πλέον, όπως γράφει ο απόστολος Παύλος, «θάνατος αύτού ούκέτι κυριεύει», δηλαδή δεν έχει καμιά εξουσία επάνω Του ο θάνατος. Έτσι και μεις πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας νεκρούς μεν ως προς την αμαρτία, «ζώντας δέ τώ Θεώ έν Χριστώ Ίησού τώ Κυρίω ημών» (Ρωμ. ς' 8-11). Χωρίς τα πάθη τα παλιά. Ελεύθεροι από τα δεσμά τής άμαρτίας. Αναστημένοι μαζί με τον Νικητή του θανάτου, προσμένοντας και την αιώνια δόξα μαζί Του.
Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου