Ἡ στάση μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὡς πιστῶν καί ὡς Ἐκκλησίας εἶναι στάση συντριβῆς, ταπεινώσεως καί συστολῆς. Ὁ Κύριος ἀποκαλεῖ τούς μαθητές Του φίλους. Αὐτοί ὅμως ποτέ δέν διανοοῦνται νά τόν ἀποκαλέσουν φίλο.
Ὁ Κύριος κενώνει διαρκῶς τόν ἑαυτό Του στήν ἱστορία Του. Ἐμεῖς ὅμως ποτέ δέν τολμοῦμε νά ζητήσουμε τήν κένωσή Του. Δέν μποροῦμε νά ζητήσουμε τή σταύρωση καί θυσία Του γιά μᾶς. Αὐτός τό κάνει καί ἐμεῖς ταπεινωνόμαστε. Δέν τό ζητοῦμε. Ποτέ δέν θά μπορούσαμε νά διανοηθοῦμε νά ζητήσουμε τέτοια κένωση ἀπό τόν Θεό. Ἐπίσης ὁ Θεός δίνει σημεῖα καί κάνει θαύματα. Ἐμεῖς ὅμως ποτέ δέν ζητοῦμε σημεῖα καί θαύματα. Ζητοῦμε τήν παρουσία Του. Δέν θέλουμε νά παχύνεται ἐμφανιζόμενος καί ἀποκαλυπτόμενος, ἀλλά νά δοξάζεται ἀενάως κρυπτόμενος. Ὅταν ζητοῦμε τήν ἐμφάνιση τοῦ Θεοῦ, τότε Τόν ξοδεύουμε. Ὅταν Αὐτός ἐμφανίζεται ἀπό μόνος Του, τότε δοξάζεται. Αὐτή εἶναι ἡ σοφία καί ἡ ἀγάπη Του.
Μητροπ. Μεσογαίας κ. Νικόλαος
Νοέμβριος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου