Επισκέφτηκα την κατασκήνωση μία μέρα μετά - 23 Ιουλίου 1995.
Η ατμόσφαιρα αποπνιχτική. Παντού έντονη μυρωδιά καμμένου ξύλου. Μέσα στις κουφάλες των δέντρων υπήρχαν μικρές γλώσσες φωτιάς. Έμεινα αποσβολωμένος.
Προχωρώντας στον κεντρικό διάδρομο, είδα κοντά στη μπασκέτα τον κ. Γιάννη Σπίνο (σήμερα θυρωρός στην Χριστ. Εστία). Είχε πάρει ένα κλαδί που είχε απομείνει και πάλευε να σβήσει κάποια ξύλα που κάπνιζαν ακόμα ενώ από τα μάτια του κυλούσαν δάκρυα ασταμάτητα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα.
Φωτογράφισα ότι μπορούσα... Ανέπαφο έμεινε το εκκλησάκι της Μεταμορφώσεως, η κουζίνα και η τραπεζαρία... η κατασκήνωση κάηκε!!!
6 σχόλια:
Η κατασκήνωση έχει αλλάξει όψη. Συγχαίρω τη ΓΕΧΑ και όσους δούλεψαν. Δεν την ήξερα παλιά αλλά τα παιδιά μου πέρασαν υπέροχα φέτος.
Δεν θέλω καν να τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα....Την έζησα απο κοντα και πραγματικα θεωρούσα απιστευτο το γεγονός οτι θα καιγόταν.Ήμουν απο τις πιο αισιόδοξες και νόμιζα οτι όλα γύρω μπορει να καιγονταν , η κατασκήνωση όμως θα έμενε....Τα λίγα , ελάχιστα λεπτα που χρειάστηκαν για να μετατρέψουν την αγαπημένη μου κατασκήνωση σε ένα αποκρουστικό, μαυρο τοπίο, ήσαν απο τα πιο οδυνηρά της ζωής μου....πόνεσα και έκλαψα πολύ...Ποτέ δεν είχα κλάψει τόσο στα 18 χρόνια της ζωής μου....Και η Άγκυρα ξανάγινε, την αγάπησα και αυτήν....αλλά σαν την ΆΓΚΥΡΑ που είχα ζήσει μέχρι τότε δεν είναι.Έχω στην καρδιά μου δυο "ΆΓΚΥΡΕΣ", την πρώτη των παιδικών- εφηβικών βιωμάτων μου, επιτρέψτε μου να την αγαπώ πιο πολύ...!!!
Ο Θεός να ευλογει όλου όσους κοπιασαν, με κάθε τρόπο, να ξαναγίνει η κατασκήνωση.
Καλοκαίρι του 1996, πρώτη μου χρονιά κατασκηνωτής γυμνασίου στην Άγκυρα...
είχαν ακολουθήσει πολλά χρόνια στο Αλισσό, την Άγκυρα την είχα γνωρίσει μόνο σαν επισκέπτης
αρχηγός: Γεώργιος Αθανασόπουλος
ονομασία: Καινή Κτίση
"Πάνω στις στάχτες θα χτίσουμε ξανά, την Παναγοπούλα, για άλλη μια φορά..." - ήταν το σύνθημα που δονούσε συχνά-πυκνά την τραπεζαρία, κυρίως από τα μεγαλύτερα παιδιά του λυκείου. Το φωνάζαμε και εμείς οι νεώτεροι, χωρίς ωστόσο τότε να είχα καταλάβει ότι θα ήμουν και εγώ αργότερα ένας από αυτούς - τους πολλούς - που θα περνούσαν πολλά Σάββατα και τριήμερα στην Άγκυρα για εθελοντική εργασία...
χρόνια αξέχαστα, χρόνια ευλογημένα
ΑΧΠ
Κλαίω
Αυτή η επέτειος δεν πρέπει να ξεχαστεί
Ιστολόγε... πολύ απλά, δεν υπάρχεις!!
Αυτές οι φωτογραφίες και οι αναμνήσεις σου είναι για ντοκιμαντέρ!!
Να έχει ο Θεός καλά εσένα και όλους αυτούς που με κόπο και μόχθο εργάστηκαν εθελοντικά για την αναγέννηση της Άγκυρας! Πρωτίστως τον π. Σωτήριο, που νομίζω αξίζει να γίνει ειδική αναφορά....
Α. Παν.
Δημοσίευση σχολίου