Τα ιερά λείψανα μιλούν

................
Τὰ ἱερὰ λείψανα ἐλέγχουν τὴ σαρκολατρικὴ ἐποχή μας. Διαμαρτύρονται ἔν­τονα ὅτι «τὸ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ [γιὰ νὰ Τοῦ ἀνήκει ὡς μέλος Του], καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι [γιὰ νὰ κατοικεῖ σ᾿ αὐτό]» (Α´ Κορ. Ϛ´ 13)· διακηρύττουν ὅτι τὸ ἀνθρώπινο σῶμα δὲν εἶναι πλασμένο γιὰ τὴν ἀνηθικότητα, ἀλλὰ γιὰ τὸν Κύριο. Εἶναι λάθος νὰ τὸ ἀξιολογοῦμε μὲ κριτήριο τὸ μάταιο κάλλος του· νὰ φρον­τίζουμε μόνο νὰ εἶναι ὄμορφο, πράγμα ποὺ συχνὰ γίνεται ἀφορμὴ πειρασμῶν καὶ πτώσεων.

Τὸ σῶμα μας εἶναι πλασμένο γιὰ νὰ ζεῖ τὴ ζωὴ τῆς ἐγκρατείας, γιὰ νὰ ἐργάζεται τὰ ἔργα τῆς ἀρετῆς, νὰ κουράζεται, νὰ ἱδρώνει, νὰ ἀσκεῖται, ὥστε νὰ γίνει ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὀμορφιά του, αὐτὴ εἶναι ἡ δόξα του. Αὐτὸς εἶναι ὁ προορισμός του. Παραδόξως γιὰ τὴν κοι­νὴ ἀνθρώπινη λογικὴ ἡ ζωὴ τῶν σωματικῶν ἡδονῶν τὸ σκοτώνει· ἐνῶ ἡ ζωὴ τοῦ πνεύματος, ποὺ ζεῖ ὁ πιστὸς ἀρνούμενος νὰ ὑποκύψει στὶς κατώτερες ὁρμὲς τοῦ σώματος καὶ στὴν ὑπερβολικὴ περιποίησή του, τὸ ­ὠφελεῖ, τὸ ἁγιάζει· καὶ τὸ ­ἑτοιμάζει γιὰ αἰώνια δό­ξα. Διότι, ὅταν πεθάνει ὁ πνευματικὸς ἄν­θρωπος, τὸ σῶμα του, ἂν καὶ νεκρό, κρύβει μέσα του σπινθήρα ζωῆς, τὸν ἀρραβώνα τοῦ Πνεύματος, τὴν ἐγγύηση ὅτι θὰ ἀναστηθεῖ γιὰ νὰ κληρονομήσει ἑνωμένο μὲ τὴν ψυχὴ Βασιλεία οὐρανῶν.