100 χρόνια απ' τη γενοκτονία του Πόντου

 ΝΥΧΤΑ  ΤΗΣ  ΦΥΓΗΣ

Και γύρω θρήνος, όλεθρος
κι ο Τούρκος να συνθλίβει
ψυχές και σώματα
κάτω απ’τη λασπωμένη συνείδηση.

Νύχτα Πόντου, νύχτα τρόμου
νύχτα της οδύνης, νύχτα της φυγής.

Κρατάει η μάνα το στερνό
σφιχτά στην αγκαλιά της
τα δάκρυα με βιάση κρύβει
στο κεφαλομάντηλο
 και τρέχει από το άγνωστο.

- Μάνα κρυώνω, φοβάμαι, για λίγο στάσου
- Βαστήξου, Λεονή, να βγούμε στ’ ακρογιάλι
- Μάνα κείνες οι φλόγες μακρυά είναι στη γειτονιά μας;
   Το σπιτικό μας καίγεται;
- Μη βλέπεις πίσω, στερνογιέ. Τα φώτα είναι του δρόμου.

- Μάνα βαραίνει η μπόλια σου, γιατί;
- Είναι απ’το εικόνισμα της Παναγιάς
- Την κυνηγούν κι αυτή και εμάς;
--Κουράγιο, γιε μου, μη μιλάς αρκεί που είναι κοντά μας.

Γ. Κατσιροπούλου - Πήττα