Οπαδική βία: Πόσες φορές σου φώναξαν οι αδικοχαμένοι νεκροί πώς αυτή η χώρα έχει γίνει σφαγείο για το χατίρι μιας μπάλας;

 

Οπαδική βία: Πόσες φορές σου φώναξαν οι αδικοχαμένοι νεκροί πώς αυτή η χώρα έχει μετατραπεί σε σφαγείο για το χατίρι μιας μπάλας; Σου το φώναξε ο 22χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος στην Παιανία το 2007. Δεν τον άκουσες. Σου το φώναξαν από την Κρήτη ο 21χρονος Γιάννης Ρουσάκης το 2011 και ο 46χρονος Κώστας Κατσούλης το 2014. Δεν έφτασαν στα αυτιά σου οι φωνές τους. Σου το φώναξε ο 24χρονος Κύπριος Νάσος Κωνσταντίνου, το 2017. Δεν άκουσες. Σου το ούρλιαξε λέγοντας «μη με χτυπάτε άλλο, βοήθεια», ο 19χρονος Άλκης Καμπανός, μόλις πέρυσι. Έκλεισες πάλι τα αυτιά σου. Τώρα ακούσαμε την κραυγή του Μιχάλη που ξεψύχησε μέσα στην αντάρα ενός ραντεβού θανάτου. Πάλι δεν ακούς;

Η ερώτηση απευθύνεται προς εσένα, προς εμένα, προς την Πολιτεία, προς όλους μας. Εδώ βρίσκει απόλυτη εφαρμογή ο λόγος του Χριστού: «άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους». Απονεκρώθηκαν οι αξίες μας και εισπράττουμε το τίμημα. Θερίζουμε τον «πολιτισμό» που σπείραμε. Μια πνευματικά νεκρή κοινωνία, παράγει όλο και περισσότερο θάνατο. Τον εισάγει και τον εξάγει. Τον προσκαλεί από άλλες χώρες και τον μεταδίδει παντού.

Για το γόητρο μιας φανέλας, για την υπηρέτηση ενός αρρωστημένου πάθους και τη λατρεία μιας στρογγυλής «θεάς», σφάζονται νέα παιδιά για να εξευμενιστεί το θηρίο της αχόρταγης ικανοποίησης. Επιχειρηματικά αλισβερίσια, νοσηρές ιδεολογίες, πολιτικές σκοπιμότητες, τυφλός οπαδισμός, όλα μαζί περιπλέκονται και συνθέτουν ένα κοινωνικό καρκίνωμα με μεταστάσεις σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο.

Ακόμα και σε περίοδο ειρήνης, φροντίσαμε να φέρουμε τον πόλεμο στις γειτονιές μας. Δεχόμαστε επιδρομές από αλλοεθνείς και ντόπιους δολοφόνους. Κι όμως εξακολουθούμε να δηλώνουμε σκλάβοι του επαγγελματικού αθλητισμού. Ονομάζουμε «γιορτές» του αθλητισμού, τα αθλητικά events ενός συστήματος που κυριαρχούν οι αυτοκρατορίες των βαρόνων και τα φυτώρια των δολοφόνων, επειδή μας τάζουν για το τέλος της σεζόν ένα αστραφτερό μέταλλο σε μορφή Κυπέλλου. Μνημείο για την εγωμανία μας, με ετήσια ανανέωση ή έστω ελπίδα ανανέωσης...

Sportime - Ελευθέριος Ανδρώνης