Συνέντευξη με τον Ηλία Σκόνδρα, φιλόλογο και τ. λυκειάρχη για την ιδιαιτερότητα του βιώματος εξ αποστάσεως της Θείας Ευχαριστίας αλλά και του Θείου πάθους.
Η αποχή από τον εκκλησιασμό θα πρέπει να γίνει πράξη υποχρεωτικά για κάθε πιστό, τουλάχιστο μέχρι το Πάσχα, σύμφωνα με την απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου!
Θλίψη συνέχει την ψυχή κάθε συνειδητού πιστού το γεγονός ότι επί πολλές Κυριακές δεν επιτρέπεται να απολαμβάνει μια μεγάλη δωρεά του, ένα εξαιρετικό προνόμιο: ότι ανήκει και ζει μέσα στην (και μαζί με την) μεγάλη πνευματική μας οικογένεια, την εκκλησία.
Εκεί νιώθει αυτό που πραγματικά είναι: Αδελφός εν μέσω αδελφών. Δεν υπάρχει σπουδαιότερη εκδήλωση κοινωνικότητας στη ζωή του ανθρώπου από τη Θεία Λειτουργία. Δεν υπάρχουν διακρίσεις και διαφορές. Δαμάζονται τα πάθη με πρώτο τον εγωισμό που ορθά ονομάζεται η κατάρα του πνεύματος. Η λέξη εκκλησία αυτό δηλώνει. Εκ - κλησιάζω σημαίνει ότι η Εκκλησία μας καλεί να κάνουμε εκ - έξοδο από τον εαυτό μας, έξοδο από το εγώ στο σώμα του Χριστού, όπου το ένα κύτταρο βοηθάει το άλλο.
Επιπλέον η Θεία Λειτουργία δεν είναι μόνο η κοινή προσευχή του λαού του Θεού. Είναι μυστήριο και θυσία. Γι' αυτό όποιος συμμετέχει σ' αυτή εκφράζει την πιο ιδανική λατρεία, ευχαριστία, ευγνωμοσύνη και αφοσίωση σε Εκείνον που μας αγάπησε και θυσιάσθηκε για μας.
Τι είναι αυτό που βιώνουμε κατά την Θεία Λειτουργία;
Επαναλαμβάνουμε μυστηριακά τη σταυρική θυσία και την Ανάσταση του Κυρίου. Η Θεία Λειτουργία αγιάζει, γιατί προσφέρει τη Θεία Χάρη αλλά και τον αυτουργό της Χάριτος με το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Επομένως ποιόν ιό μεταγγίζει η Θεία Κοινωνία; Μεταγγίζει τον Υιό του Θεού.
Όταν ο πιστός στερείται τα βιώματα αυτά και άλλα (ο θαυμασμός για την πλουσιότερη και ωραιότερη γλώσσα του κόσμου, η οποία αποδίδει με ακρίβεια τα νοήματα της Θείας Λειτουργίας και η αίσθηση συμμετοχής στη σύνοδο-συνάντηση ουρανού και γης), πώς να μη θλίβεται; Και τώρα προ των πυλών της Μεγάλης Εβδομάδος που θα κορυφωθεί το δράμα του Θεανθρώπου, δεν θα κορυφωθεί και η θλίψη του Χριστιανού, όταν γνωρίζει ότι εμποδίζεται να προσκυνήσει τον Εσταυρωμένο και τον Επιτάφιο, να κοινωνήσει το σώμα και το αίμα του Χριστού και να διαλαλήσει το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ στο κοινό μας σπίτι, την Εκκλησία;
Τι θα κάνουμε φέτος, αφού δεν μπορούμε να επιτύχουμε όλα τα παραπάνω;
Θα αγωνισθούμε να ζήσουμε τη Μεγάλη Εβδομάδα με τα εφικτά και πραγματοποιήσιμα.
> Να κυβερνήσουμε τις αισθήσεις μας. Να στρέψουμε την προσοχή μας και το βλέμμα μας στην πορεία του Κυρίου μας και να βιώσουμε τα γεγονότα του Πάθους. Χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση και περισυλλογή. Να μη μας απορροφήσουν τα εφήμερα που μας εγκλωβίζουν στο «εδώ και τώρα». Κρατάμε στα χέρια μας το εγκόλπιο των ακολουθιών της Μεγάλης Εβδομάδος και δεν χάνουμε καμία λέξη. Ακόμη καλύτερα εάν προμηθευτούμε εγκόλπιο με ερμηνεία.
>Ο νους μας να περιστρέφεται στα γεγονότα των παθών. Εάν οι άγγελοι μελετούν τα γεγονότα, πόσω μάλλον εμείς. Να σκεφθούμε και να εμβαθύνουμε στην άκρα ταπείνωση και στην παράδοξη σιωπή του Κυρίου. Τι σημαίνουν οι επτά λόγοι του Χριστού επί του Σταυρού: Διψώ! Τετέλεσται! κ.λπ. Προς την κατεύθυνση αυτή μας βοηθούν τα σχετικά βιβλία που κυκλοφορούν στα θρησκευτικά βιβλιοπωλεία.
> Να συγκινηθεί η καρδιά μας. Τα γεγονότα της Μ. Εβδομάδος δεν είναι αναμνήσεις κάποιας άλλης εποχής. Τα ζούμε ως παρόντα. Η Χάρη τους τροφοδοτεί το παρόν και ζωογονεί την ύπαρξή μας. Η υμνολογία μας το επισημαίνει: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», «Σήμερον η κτίσις αγάλλεται». Πώς να μη συγκινηθεί κάποιος από την μετάνοια της αμαρτωλής γυναίκας, την μετάνοια και ομολογία του εκ δεξιών ληστή, το θάρρος και την αυτοθυσία των μυροφόρων γυναικών!
> Να ενισχυθεί η θέλησή μας, ώστε να μην είμαστε απλοί συνοδοιπόροι αλλά κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού. Μιμούμαστε την Σταύρωση του Κυρίου, όταν αντιμετωπίζουμε αγόγγυστα μια αδικία, όταν κόβουμε ένα ελάττωμα, όταν διώχνουμε λογισμούς, όταν είμαστε αφοσιωμένοι στο καθήκον. Μόνο όποιος πεθαίνει ως προς το κακό, μπορεί να ζήσει την Ανάσταση.
Ποια είναι η πρακτική δυνατότητα να μετάσχουμε εξ αποστάσεως στο Θείο πάθος;
Να μη γίνει εμπόδιο ο τόπος και ο χρόνος του σπιτιού μας για τη βίωση του Θείου Δράματος. Υπάρχει, όπως είδαμε, ο τρόπος να ζήσουμε εν τινι μέτρω την ατμόσφαιρα της Μ. Εβδομάδος και να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε και στο κοινό μας σπίτι, την εκκλησία, μέχρι να βρεθούμε και πάλι εκεί πιο συνειδητοποιημένοι και πιο καταρτισμένοι, διότι θα μας έχουν δοθεί ως θείο δώρο η κατάνυξη, τα θεραπευτικά δάκρυα της μετανοίας, η λύτρωση και η σωτηρία.
Οδηγός μας εκεί όπου είμαστε θα είναι η πατερική φράση «η πόρτα που οδηγεί στην καρδιά σου είναι η ίδια πόρτα που οδηγεί στον Θεό»!
Πηγή: pelop.gr 5.4.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου