Ήταν τρία αστέρια φωτεινά... Έλαμψαν στο στερέωμα της Εκκλησίας μ' ένα φως υπέροχο, ένα φως ικανό να πυρπολήσει την Οικουμένη ολάκερη, αντικατόπτρισμα του ανεσπέρου φωτός της «τρισηλίου Θεότητας».
Ήταν τρία ποτάμια... Πότισαν το φρυγμένο απ' τη φωτιά των διωγμών - που μόλις είχαν κοπάσει - έδαφος της Εκκλησίας, το διψασμένο για νερό γάργαρο, καθάριο (είχαν αρχίσει οι μέρες των μεγάλων αιρέσεων). Τρία ποτάμια που πότισαν την κτίση ολάκερη!
Ήταν τρεις χτίστες... Έχτισαν «Βασιλειάδες» για να στεγάσουν κάτω απ' τη στέγη της παρηγοριάς τον θλιμμένο, της προστασίας το ορφανό, της ανακούφισης τον ταλαιπωρημένο, της στοργής τον αδικημένο, της περίθαλψης τον άρρωστο, της αποδοχής τον περιθωριοποιημένο, της φροντίδας τον γέροντα... «Το ψωμί, που κρατάς κρυμμένο», έλεγαν, «ανήκει σ' εκείνον που πεινά. Τα ρούχα που φυλάς στην αποθήκη σου είναι του γυμνού. Τα υποδήματα που τα 'χεις και σαπίζουν είναι του ξυπόλυτου. Τα λεφτά που τα καταχωνιάζεις, είναι εκείνου που δεν έχει». «Το θεμέλιο της κοινωνικής ζωής», έλεγαν ακόμη, «και η ρίζα όλων των αγαθών είναι η αγάπη». Γι' αυτό κι εκείνοι έχτιζαν πάνω σ' αυτό το θεμέλιο την αγάπη.
- Την αγάπη για το Θεό;
- Την αγάπη για τον άνθρωπο;
Μη με ρωτάτε... Οι δυο αγάπες ήταν μέσα τους το ίδιο, η μια πήγαζε απ' την άλλη.
Ήταν τρία διαμάντια του πνεύματος που χάραξαν τις μεγάλες δογματικές αλήθειες της ορθόδοξης θεολογίας, τρεις γενναίοι απολογητές της συγγραφής.
Ήταν τρεις ταλαντούχοι ρήτορες, φιλόσοφοι και συγγραφείς. Τρεις βαθυστόχαστοι πανεπιστήμονες...
Κι όλες αυτές οι τριάδες ήταν μία. Ήταν οι Τρεις Ιεράρχες. Βασίλειος ο Μέγας και ο Θεολόγος Γρηγόριος «συν τω κλείνω Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορρήμονι».
Μα λάθος! Λάθος.
Δεν ήταν... Είναι.
Είναι τρία ποτάμια αστείρευτα, που 16 αιώνες τώρα ποτίζουν με τα νάματα του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού την κτίση ολάκερη.
Είναι τρία αστέρια ανέσπερα που 16 αιώνες τώρα λάμπουν στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας.
Είναι...
Μα πιο πολύ απ' όλα, τη μέρα της κοινής γιορτής τους, για όλους μας, είναι οι τρεις αληθινοί φίλοι των νέων. Εκείνοι που μπορούν να λένε και να το εννοούν: «Πάντα ήμίν δεύτερα έστω της προνοίας των παίδων». Γι' αυτό και περισσότερο απ' όλα τους τιμούμε σαν προστάτες των παιδιών και της Παιδείας.
Γι' αυτό και τέτοιες μέρες γονείς και δάσκαλοι, όλοι όσοι ζούμε κοντά στον όμορφο κόσμο των παιδιών και προσπαθούμε να τα μεγαλώσουμε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου», δεν μπορεί παρά να σκύψουμε, να δροσιστούμε και να ξεδιψάσουμε, στα νάματα των «μελιρρύτων ποταμών της Σοφίας». Να γλυκαθεί ή ψυχή μας, να πάρουμε δύναμη μα κι οδηγίες πρακτικές για το δύσκολο έργο της ανατροφής τους. Δεν μπορεί παρά να χαρίζουμε στα παιδιά μας, κάθε φορά, 2-3 πετράδια απ' τον απαράμιλλο θησαυρό της πλούσιας πνευματικής παρακαταθήκης των Τριών Ιεραρχών.
της πρεσβυτέρας Σοφίας Βαλμά-Γιαννίση
Δασκάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου