Παραμυθία εν είδει παραμυθιού

 

Μία φορά και έναν καιρό - όχι πολύ μακρινό είναι αλήθεια- ένα κοριτσάκι χτύπησε την πόρτα του Θεού.

- Καλώς τη Ρεγγινούλα, είπε ο Θεός και χαμογέλασε με ευχαρίστηση.

Πώς να μη χαρεί;  Ελάχιστοι Μου χτυπούν την πόρτα, σκέφτηκε. Συνήθως Εγώ είμαι Αυτός που στέκομαι στην πόρτα του καθενός διακριτικά και την κρούω,  περιμένοντας υπομονετικά για ημέρες, μήνες, κάποτε και για ολόκληρα χρόνια μέχρι να Μου ανοίξει.

- Θεέ μου, θέλω κάτι να Σου ζητήσω είπε η μικρή με μάτια που κουβαλούσαν τόση απόγνωση, που δεν άφηναν περιθώριο για χρονοτριβή και άσκοπους προλόγους.

- Ξέρεις νιώθω μόνη, πολύ μόνη και θα ήθελα...

Ένας κόμπος στο λαιμό της έκοψε τη φόρα.

Βρήκε όμως το κουράγιο, αναστέναξε βαθιά και συνέχισε:

- Η φίλη μου η Ρηνούλα έχει αδέρφια, πολλά αδέρφια και μπορεί να παίζει, να λέει αστεία, να χαίρεται, ίσως και να μαλώνει μαζί τους καμιά φορά, δε λέω, ενώ εγώ…

Τα δάκρυα αυτή τη φορά δεν της επέτρεψαν να ολοκληρώσει τη φράση της.

Λυγμοί τράνταξαν το μικρό κορμάκι της.

Μα και ο Θεός δεν έμεινε ασυγκίνητος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Ποιος πατέρας δε θα λύγιζε μπροστά στον πόνο του παιδιού του;

Την κοίταξε με βλέμμα γεμάτο αγάπη, τόση αγάπη που μόνο ο Θεός μπορεί, αφού δεν έχει απλώς αγάπη, αλλά ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ!

Πώς να εξηγήσει σε ένα μικρό παιδί το πάνσοφο σχέδιό Του για το κάθε ανθρώπινο πλάσμα Του, για το κέντημα που βλέπουν οι άνθρωποι σ΄ αυτή τη ζωή από την ανάποδη, για το ότι κύριο μέλημά Του - καθοριστικό για την ανεξήγητη πολλές φορές στάση Του - είναι η σωτηρία τους;

- Ίσως και να μη σου φαίνεται δίκαιο όλο αυτό, της ψιθύρισε γλυκά.

Νομίζω όμως ότι θα μπορούσα να σου δώσω κάποια δώρα, κάποια μοναδικά χαρίσματα, σε αντάλλαγμα.

Το κλάμα σταμάτησε απότομα και η θλίψη έδωσε τη θέση της στην προσμονή:

- Δώρα; Τι δώρα; ρώτησε με απορία αλλά και περιέργεια μαζί.

Στιβαρή και συνάμα απαλή, αντήχησε η φωνή του Θεού μέσα της...

- Το κυρίως δώρο Μου προς εσένα έχω αποφασίσει να είναι η αγάπη, η βαθιά, άδολη και κυρίως ΑΠΡΟΫΠΟΘΕΤΗ και ΑΠΡΟΣΩΠΟΛΗΠΤΗ αγάπη, κομμάτι της δικής Μου, που θα απολαύσουν όλοι όσους θα γνωρίσεις στο διάβα της ζωής σου. 

Μικροί, μεγάλοι, συνεργάτες, μαθητές, συνάδελφοι, ομοϊδεάτες και μη. 

Τέτοια αγάπη θα έχεις, που αν κάποιος θα ρωτούσε χίλια άτομα ‘ποιον αγαπάει η Ρεγγίνα περισσότερο’ θα έπαιρνε την ίδια απάντηση από όλα τα στόματα: ‘Μα φυσικά, εμένα!’

Σε αυτό το μεγάλο δώρο της αγάπης θα βασίζονται και τα υπόλοιπα χαρίσματα που θα έχεις.

- Και ποια θα είναι αυτά; ξαναρώτησε η μικρή.

- Πρώτα από όλα θα σου χαρίσω τα ωραιότερα μάτια στον κόσμο. Ειλικρινή, χαμογελαστά, διεισδυτικά στην ψυχή του άλλου, καθρέφτης μιας καρδιάς που αγαπάει πολύ, της δικής σου καρδιάς.

Όποιος θα καθρεφτίζεται στα μάτια σου, θα βλέπει ό,τι ωραίο υπάρχει στην ψυχή του ακόμα και αν είναι βαθιά καταχωνιασμένο μέσα του, σκονισμένο ή για πολύ καιρό αχρησιμοποίητο.

Θα βλέπει όχι μόνο τις αρετές που ξέχασε, αλλά και τις ικανότητες, τα τάλαντα των οποίων την ύπαρξη αγνοεί και που έχει σαφώς τη δυνατότητα να ανασύρει στην επιφάνεια και να αξιοποιήσει για το καλό το δικό του και των γύρω του.

Σαν άλλο αντικλείδι, τα μάτια σου θα ξεκλειδώνουν διακριτικά την ψυχή των πολύ ευαίσθητων, αυτών που αποφάσισαν να κλείσουν ερμητικά τις πόρτες της, για να γλυτώσουν από επώδυνες καταστάσεις, γιατί δεν άντεχαν να πληγωθούν ξανά από άστοχες συμπεριφορές ξένων και δικών τους.

Ακόμα και αν έπρεπε να κουβαλούν τη ρετσινιά του ακοινώνητου, του ψυχρού ή του αδιάφορου για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Τα αφτιά σου, συνέχισε ο Θεός, θα είναι ανοιχτά τόσο για να ακούς τη χαρά, την ευτυχία, την επιτυχία, την καλή είδηση και να χαίρεσαι μαζί με τον αδερφό σου, όσο και για να αφουγκράζεσαι τον ψίθυρο της απογοήτευσης, της απελπισίας, της θλίψης. Για να παρηγορείς τον λυπημένο αναλαμβάνοντας το δύσκολο ρόλο του ακροατή, του ανθρώπου στον οποίο θα μπορεί να εμπιστευτεί τον πόνο και τα βάσανά του.

Η γλώσσα που από εδώ και πέρα θα διαθέτεις, θα είναι εξίσου μοναδική.

Θα μιλάς και όλοι θα κρέμονται από τα χείλη σου. Θα έχεις την άνεση να διηγείσαι και να λες πολλά και όλα ευχάριστα και εποικοδομητικά, κάνεις δεν θα θέλει να σιωπήσεις.

Και το ακόμα καλύτερο:

Θα τραγουδάς ή θα ψάλλεις και θα συναγωνίζεσαι τη μελωδία των αγγέλων μου όταν Με δοξολογούν στον ουρανό.

Το χαμόγελο δεν θα λείπει ποτέ από το στόμα σου. Μόνιμα θα στολίζει το πρόσωπό σου,  ακόμα και στην κούραση, τον πόνο ή τη θλίψη.

Θα επιλέξεις να βοηθάς πάρα πολύ κόσμο, είτε με ελεημοσύνη είτε για να καλύψεις ψυχικές ανάγκες και φοβάμαι ότι δυο χέρια δεν θα σου είναι αρκετά.

Εδώ ο Θεός έκανε μια μικρή παύση στο λόγο Του, για να συνεχίσει λίγο πιο έντονα:

Σκέφτηκα λοιπόν να σου δώσω και ένα τελευταίο δώρο. Ένα επιπλέον χέρι.

-Τρίτο χέρι! αναφώνησε έντρομη η μικρούλα. Πώς θα είμαι, πώς θα δείχνω με τρία χέρια;

- Ηρέμησε, την καθησύχασε ο Θεός. Αυτό το επιπλέον χέρι θα είναι τελείως αόρατο.

- Και σε τι θα χρησιμεύει; ξαναρώτησε με λιγότερο τώρα φόβο.

- Μοναδικός ρόλος αυτού του χεριού θα είναι να χαϊδεύει τις ψυχές των ανθρώπων απαλά, βελούδινα. Να μην τις πονά ακόμα κι όταν θα είναι απίστευτα πληγωμένες, ματωμένες, έτοιμες να σπάσουν και να διαλυθούν σε πολλά μικρά κομματάκια, όπως ένα γυαλί που πέφτει από μεγάλο ύψος.

- Και πώς θα αντέξω να έρχομαι σε επαφή με όλο αυτόν τον πόνο, χωρίς να λυγίζω κάτω από το βάρος τόσης οδύνης;

- Ξέρεις, η βοήθεια στον πλησίον έχει αόρατες ανταμοιβές που γιατρεύουν την ψυχή του ανθρώπου που προσφέρει.

 Άλλωστε, το να ευεργετείς ψυχικά τους άλλους γίνεται μετά από λίγο, σχεδόν εθιστικό.

Με αυτό λοιπόν το χέρι θα σου επιτρέπω να χαϊδεύεις τους ανθρώπους ακόμα και όταν θα έχεις φύγει από αυτή τη ζωή.

Ακόμα και τότε θα μπορείς να τους παρηγορείς, να τους θυμίζεις ότι αργά ή γρήγορα, με λίγη ή περισσότερη υπομονή θα βρεθούμε όλοι μαζί στην ουράνια Βασιλεία Μου αιωνίως. Για πάντα.

Σταμάτησε για λίγο να μιλάει ο Θεός και η Ρεγγίνα ρώτησε δειλά:

- Δεν είναι πολλά τα δώρα σου Θεέ μου; Μήπως έτσι αδικούνται οι υπόλοιποι που δεν θα έχουν όσα εγώ; ψέλλισε με συστολή.

Χαμογέλασε ο Θεός.

- Μάλλον εσένα αδικώ μικρή μου, γιατί περιμένω από σένα πολλά.

Ξεχνάς την παραβολή των ταλάντων;

Πολλά πήρες, πολλά θα σου ζητηθούν την ημέρα της κρίσεως.

Άλλωστε, είναι γνωστό ότι δεν φημίζομαι για τη δικαιοσύνη Μου.

Όπως τουλάχιστον κατανοεί ο  άνθρωπος την έννοια του δικαίου.

Θυμήσου το ληστή στο Σταυρό. Τι έκανε για να γίνει ο πρώτος πολίτης του παραδείσου;

Με ένα ‘μνήσθητί  μου’ κατάφερε σε μόλις τρία δευτερόλεπτα ό,τι δεν κατάφεραν άλλοι, αν και πάλεψαν σκληρά, χρόνια ολόκληρα. 

Ή μήπως η ενανθρώπιση του Υιού Μου και κυρίως η σταυρική Του θυσία συνιστά πράξη απόδοσης δικαιοσύνης; 

Οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι υπάρχει κάποια βάση στην ένστασή σου. 

Θα σου δώσω επομένως και κάποια αρνητικά.

Γούρλωσε τα μάτια της η μικρή Ρεγγίνα. Φοβήθηκε πιο πολύ και από όταν άκουσε για το τρίτο χέρι. Δαγκώθηκε.

-Τι ήθελα να μιλήσω; 

Αλλά ήταν πλέον αργά.

Με κομμένη την ανάσα περίμενε να ακούσει τη συνέχεια του θρίλερ…

- Άκου τώρα και όλα τα ‘ΔΕΝ’ που θα σε χαρακτηρίζουν.

Λοιπόν. 

ΔΕΝ θα είσαι τυποποιημένη, θα σε διακρίνει ο αυθορμητισμός και η ειλικρίνεια. Σε όποιο περιβάλλον και αν βρεθείς θα είσαι απλώς ο εαυτός σου. Ο υπέροχος, αυθεντικός εαυτός σου.

ΔΕΝ θα διαθέτεις στερεότυπα, ΔΕΝ θα έχεις προκαταλήψεις. ΔΕΝ θα παρατηρείς τη διαφορετικότητα στην εμφάνιση, στο ντύσιμο, τη συμπεριφορά. Θα βλέπεις στο πρόσωπο του άλλου αποκλειστικά και μόνο την εικόνα Μου.

ΔΕΝ θα έχεις την τέλεια μνήμη σε όλα τα θέματα. 

Η μνήμη σου θα είναι επιλεκτική.

Θα ξεχνάς. 

Κάποτε, υπερβολικά.

Θα ξεχνάς τις μικρότητες, τις αστοχίες, τις απότομες, αδιάκριτες ή προσβλητικές συμπεριφορές. 

Σε αυτόν τον τομέα η μνήμη σου θα εγγίζει ανησυχητικά τα όρια της νόσου Αλτσχάιμερ.

ΔΕΝ θα διαθέτεις κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, καμία μειονεξία, αλλά και καμιά περηφάνια για ό,τι θα έχεις καταφέρει. 

Όλα αυτά θα υπάρχουν μέσα σου σε βαθμό που θα τείνει στο μηδέν.

Τέλος, ΔΕΝ θα κατακρίνεις ποτέ, ακόμα κι όταν όλοι γύρω σου θα κρίνουν και θα στηλιτεύουν ανθρώπους με αδυναμίες και σφάλματα. 

ΔΕΝ θα κατακρίνεις, γιατί δεν θα το έχεις ανάγκη.

Ο άνθρωπος κατακρίνει είτε από έλλειψη αγάπης, είτε λόγω προβολής των δικών του αδυναμιών στους άλλους, είτε γιατί θέλει να νιώσει ανώτερος από έναν τουλάχιστον άνθρωπο όταν νιώθει βαρύ το έλλειμμα των αρετών μέσα του, είτε, είτε, είτε ….

Μα κυρίως κατακρίνει γιατί δεν συνειδητοποιεί πόσο αποστρέφομαι αυτή την πράξη και δεν γνωρίζει ότι του αποστερώ τελείως τη χάρη Μου μέχρι να μετανοήσει.

Και το βασικότερο όλων, γιατί είναι ανόητος. Δεν κατανοεί το συμφέρον του.

Δεν επιθυμεί να μπει στη Βασιλεία Μου άνετα και άκοπα, χωρίς να περάσει από κρίση.

Σταμάτησε για κάμποση ώρα να μιλάει ο Θεός. 

Έδειχνε πως είχε τελειώσει με την απαρίθμηση των ΔΕΝ.

Αυτά θα είναι τα αρνητικά; Ξεκαρδίστηκε στα γέλια η μικρούλα.

Γελούσε συνέχεια, ασταμάτητα μέχρι που δάκρυα γέμισαν τα μάτια της από τα πολλά γέλια.

Όταν κάποια στιγμή κατάφερε να αυτοκυριαρχήσει, ένιωσε πολύ ανακουφισμένη και  χαρούμενη.

Σε τίποτα δεν θύμιζε το μικρό κορίτσι πριν τη συνομιλία της με τον πανάγαθο, αγαπημένο της  Πατέρα.

Τώρα είχε δουλειά μπροστά της. Πολλή, υπεύθυνη και απαιτητική δουλειά.

Την συνεπήρε η σκέψη για τα τάλαντα που έπρεπε να αξιοποιήσει. 

Αφού έδωσε μία ζεστή αγκαλιά και είπε ένα γεμάτο ευγνωμοσύνη ‘ευχαριστώ’ στο Θεό, πήρε το δρόμο του γυρισμού τρέχοντας.

Η αισιοδοξία πλημμύρισε την ψυχή της και την ακολούθησε –πιστός συνοδοιπόρος της - μέχρι την τελευταία της πνοή.

Μέχρι τη στιγμή που άνοιξε τα φτερά της και πέταξε ευτυχισμένη για πάντα στο παλάτι του Πατέρα της και Πατέρα μας.

Και έζησε αυτή καλά, κι εμείς, επειδή τη γνωρίσαμε και η ζωή της επέδρασε ευεργετικά στις δικές μας ζωές, καλύτερα, πολύ καλύτερα!

                                        Ο. Ν.

(Αφιερωμένο στην αείμνηστη Ρεγγίνα Αραβαντινού)