Μύρα ευγνωμοσύνης

 

Το πρωινό της Δευτέρας μια απρόσμενη είδηση ήχησε στα αυτιά όλων μας: πέταξε για τον ουρανό η πολύ αγαπημένη δεσποινίς Ρεγγίνα μας. Πώς να ξεκινήσουμε τον τελευταίο  αποχαιρετισμό για την ουράνια πατρίδα, όταν πριν από λίγες μέρες, η ευλογημένη μας, αποχαιρέτησε με συγκίνηση την αγαπημένη της Πάτρα, τον τόπο που έζησε και έδρασε ιεραποστολικά;

Εκπροσωπώντας τους νεανικούς τομείς της πόλης του Πρωτοκλήτου, τους οποίους διακόνησε θυσιαστικά, αναπολούμε τα μαθητικά και φοιτητικά μας χρόνια, που ζήσαμε κοντά σας, σεβαστή μας. Τα 6 χρόνια ως Χαρούμενες Αγωνίστριες, σημάδεψαν την ζωή μας. Ο τίτλος αυτός μας συνοδεύει ακόμη και σήμερα, μαζί με τα ευγνώμονα βιώματά μας για σας. Πέρασαν, αλήθεια, τόσα χρόνια, μα η καρδιά θυμάται την αγάπη… Μια αγάπη άδολη που μεταφραζόταν σε ζεστή καρδιά, γλυκό μειδίαμα, πηγαίο χαμόγελο, ζεστή αγκαλιά, πνευματικό λόγο, αγαπητική κατανόηση! 

«Πάντα γλυκιά, πάντα πρόσχαρη, λες και δεν είχε προβλήματα», ομολογεί μια παλιά Χαρούμενη Αγωνίστρια. 

«Πάντα με τον έπαινο, ποτέ με την παρατήρηση και την κριτική απέναντι στη συμπεριφορά μας, σαν να μην έβλεπε τις τόσες αδυναμίες μας», αναφέρει μια άλλη… 

Μας χαιρετούσε με έναν τρόπο μοναδικό: «Ματάκια μου», μας έλεγε, και κάθε Σάββατο βράδυ: «Συγχωράτε με». Ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους ανεξαιρέτως, δοτική στις αναγκεμένες ψυχές, ήταν η φίλη που δεν είχες, η συνοδοιπόρος που αναζητούσες, η συναγωνίστρια που εμπιστευόσουν. Γινόταν η μάνα μας, η αδελφή μας, η φίλη μας η αγαπητή!

Την ζήσαμε πολύ έντονα όλα τα χρόνια, τον χειμώνα στην ομάδα ως ομαδάρχισσα και το καλοκαίρι στην κατασκήνωσή μας, την Άγκυρα, ως αρχηγό. Ζωντάνευε όλη η κατασκήνωση με τον ενθουσιασμό, τη φωνή και το τραγούδι της. Πάντα είχε κάτι νέο να μας μάθει με όρεξη και μεράκι. Κοντά της βρήκαμε μόνον «νοῦν Χριστοῦ», μόνο θυσία, μόνο Αλήθεια! Τίποτε ψεύτικο, κανένα φτιαχτό.

Ποια άραγε, από τις παλαιότερες γενιές μέχρι και τις πιο πρόσφατες, θα λησμονήσει την χοράρχη μας; Η χορωδία της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσεως Πατρών, που με απίστευτη αφοσίωση είχε αναλάβει επί δεκαετίες, άφησε εποχή. Πάντα παρούσα, δυναμικά αλλά και ταπεινά, σε όλες τις γιορτές της Χριστιανικής Εστίας. Και φυσικά, πάντα, μα πάντα με γεμάτα τα χέρια της από καραμέλες, γλυκά και αλμυρά εδέσματα, αλλά και με λόγο ενθαρρυντικό  μετά τις εκδηλώσεις της χορωδίας… Ο  Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος την επαινούσε για την προσφορά της κι εκείνη σεμνά απέδιδε την επιτυχία της στα μέλη και όχι στη δική της άοκνη προσφορά!

Όλα τα χρόνια της φοιτητικής μας ζωής δεν υπήρχε Σάββατο, που να μην μας μαζεύει, έναν μικρό χορό για να ψάλουμε τον Εσπερινό στην κατακόμβη της  Εστίας μας. Αλλά και όλες τις Κυριακές σε όλες τις περιόδους των κοριτσιών στην κατασκήνωση. Πάντα σε ενθάρρυνε: «Ανέβα στο ψαλτήρι να πεις στίχο. Έλα, να είμαστε όλες μαζί!» και χαιρόταν που μας μάθαινε τις ακολουθίες.

Δεν διέκρινες σ’ αυτήν  προσωπική ζωή και ιεραποστολή… Αυτά για εκείνη ήταν αλληλένδετα. Χαρά και θυσία. Χαμόγελο και αγώνας. Προσευχή και διακονία. 

Ξεχώρισε για τον ιεραποστολικό της ζήλο. Μας ενέπνεε με το παράδειγμά της και την εφευρετική της αγάπη!  Στα χέρια της, μετά από κάθε Θεία Λειτουργία τις Κυριακές  ή έπειτα από κάθε εσπερινό σε πανηγυρίζοντες ιερούς ναούς της Πάτρας, κρατούσε και διέδιδε το αγαπημένο της περιοδικό «Προς τη Νίκη». Χαιρόταν ιδιαίτερα με τη διάδοσή του, γι’ αυτό και πολλοί στην πόλη μας την θυμούνται να δίνει την ψυχή της σ’ αυτό το διακόνημα. Μάλιστα είχε καθιερώσει να πηγαίνει η ίδια σε δύο θείες λειτουργίες προκειμένου να «τρέχει» ο λόγος του Θεού σε όσο περισσότερα σπιτικά ήταν δυνατόν.

Το 7ο Γενικό Λύκειο Πατρών ήταν ο άλλος στίβος της. Ακέραιη, στιβαρή, δυναμική, ευαίσθητη, κατηρτισμένη ήταν η καθηγήτριά μας. Ο λόγος της επιστημονικός, αλλά γεμάτος γλύκα, αφόπλιζε, καθήλωνε, υποχρέωνε.

Ο σεβασμός, η εκτίμηση, η αναγνώριση των συναδέλφων της ήταν δεδομένα…

Ίσως άλλες καρδιές να σκιαγραφούσαν άλλες πτυχές της προσωπικότητάς της, που εμείς δεν προλάβαμε να ανακαλύψουμε ή μάλλον να συνειδητοποιήσουμε… Όμως, όλοι θα συμφωνήσουμε πως ήταν η ενότητα, η χαρά, η αρχοντιά, η ευρυχωρία, η αξιοπρέπεια, η ανεξικακία, η συγχωρητικότητα!

Δόξα τω Θεώ που πέρασε από τη ζωή μας…

Δόξα τω Θεώ που μας αγάπησε και μας έδειξε τι σημαίνει αγάπη αληθινή, που δεν κρίνει, αλλά συγχωρεί…

Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον!  Αναπαύεσαι ήδη από τους πολλούς σου κόπους για τον Χριστό, σεβαστή μας Ομαδάρχης, Αρχηγέ! Αγαπούσες εξ όλης της καρδίας σου τον Κύριο και για τούτο μας διακόνησες ταπεινά, αθόρυβα, θυσιαστικά! Ούτε μια φορά δεν ακούσαμε από τα χείλη σου την λέξη «κουράστηκα». 

Ασυμβίβαστη με το κάτι λιγότερο για τον Κύριο! Όλα για Εκείνον! Όλα για την δόξα Του! Όλοι οι κόποι για το: « Ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου, γενηθήτω τό θέλημά Σου»! 

Και τώρα ανθρωπίνως ορφανέψαμε! Και δεν είναι δυνατόν παρά να πονάμε γι΄ αυτή την απώλεια. Μας στοιχίζει ήδη η απουσία σου! 

Κεκοίμηται η φίλη ημών, Ρεγγίνα! 

Κεκοίμηται ο άνθρωπος του Θεού, ο αγαπητός!

Κεκοίμηται ο άνθρωπος  της καρδιάς μας !  

Αθόρυβα, όπως έζησες, έτσι αθόρυβα έφυγες! Δεν προλάβαμε να σου πούμε όσα μας έδωσες, πόσα σου χρωστάμε… Δεν σε βρήκαμε να σου ψελλίσουμε το μεγάλο ευχαριστώ μας για τους κόπους σου διά Χριστόν!

Μας δίδαξες, μας ενέπνευσες, μας στήριξες, μας βοήθησες!

Μύρα ευγνωμοσύνης αποθέτουμε στο λιπόσαρκο σκήνωμά σου!

Όλα μας τα έδωσες; Όλη τη δόξα να σου χαρίσει ο Ουρανός! 

Σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε βαθιά για όλα ! 

Καλό Παράδεισο, πολυαγαπημένη μας! 

Με άπειρο σεβασμό

οι Νεανικοί Τομείς της Χριστιανικής Εστίας Πατρών