Ορφανέψαμε...

 

… Και κάπως έτσι, σιγά σιγά ορφανεύουμε.

Αγαπημένη μας κατηχήτρια, ομαδάρχη, κυκλάρχη, συνάδελφε, φίλη, αδελφή, αείμνηστη πια Ρεγγίνα Αραβαντινού,

αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι όταν μας αποχαιρετούσες πριν από λίγες μόλις μέρες στη Χρ. Εστία Πατρών το εννοούσες.

Μας ζήτησες ευγενικά συγγνώμη (γιατί άραγε; εμείς αντιθέτως θάπρεπε), μας ευχαρίστησες, μας ευχήθηκες, μας γλύκανες και… μείναμε με την πίκρα.

Γιατί έφυγες έτσι γρήγορα, αθόρυβα, ανεπαίσθητα, «μόνη προς Μόνον»;

Ακόμη κι αυτή την ιερότατη ώρα της αναχώρησής σου από τα εγκόσμια, δεν ήθελες  - όπως πάντα – να ανησυχήσεις κανέναν. Να μην ξεβολέψεις κανέναν.

Γνώριμη των Αγγέλων και οικεία των Αγίων, σαν έτοιμη από καιρό, πέταξες μαζί τους για την αιωνιότητα, που για σένα αποδείχτηκε μια δρασκελιά!

Και κάπως έτσι εμείς σιγά σιγά ορφανεύουμε!

Όλη σου η ζωή ήταν αγάπη, προσφορά, διάκριση, αρχοντιά, τραγούδι, καθήκον.

Δίδαξες, βοήθησες, στήριξες μικρούς και μεγάλους.

Είχα την ευλογία να συνυπηρετήσουμε στο 7o Λύκειο Πατρών και να ζήσω από κοντά την μεγάλη σου φιλολογική κατάρτιση, το άοκνο ενδιαφέρον σου για όλους αδιακρίτως τους μαθητές σου και την γνήσια χριστιανική αγάπη σου που δεν ξεχώριζε κανέναν… και ήσουν η μάνα τους.

Κι όταν στήναμε εκείνες τις θρυλικές εθνικές γιορτές εσύ πάντα με ένα χαμόγελο κι ένα κέρασμα και να μην μαλώνεις κανέναν που χάλαγε την πρόβα και πάλι από την αρχή!

Μα να μην σχολιάσεις ποτέ κανέναν;

Μα να μην κάνεις ποτέ παρατήρηση σε κανέναν;

Δεν ακούσαμε ποτέ από σένα καμία μικρότητα ή κριτική. Μόνο καλά είχες να λες για όλους. Ήσουν το καταφύγιο παιδιών και γονιών και συναδέλφων και αναγκεμένων και δυστυχισμένων… αφανώς!

Οργάνωνες άψογα προσκυνηματικές εκδρομές, αξέχαστες και ανεπανάληπτες, εκθέσεις βιβλίων και εργοχείρων, έστηνες γιορτές, αφιερώματα, χορωδίες, ψαλτικούς χορούς. Και όλα άριστα. Και με βραβεία.

Με αγρύπνιες, με κόπους, με θυσιαστική αγάπη, με ταπείνωση. Τα εύσημα στους συνεργάτες σου. Για σένα τίποτα. Ήξερες μόνο να χαμογελάς και να σιωπάς. Και δίδασκες κι εμάς πως το μεγαλείο είναι απλό και άφωνο.

Οι κατασκηνώσεις, οι αίθουσες της Χρ. Εστίας, η Αγία Φωτεινή της ενορίας σου, τα αναλόγια, το Πανεπιστήμιο Πατρών που σε φιλοξένησε με την χορωδία της Χ.Φ.Δ, η αδελφότητά σου… αντηχούν την παρουσία σου κι αδυνατούν να πιστέψουν – να πιστέψουμε – ότι δεν είσαι πια ανάμεσά μας.

Αλλά, άνθρωποι που πρόσφεραν και αγαπήθηκαν – κι εσένα σε αγάπησαν και οι πέτρες – και εκτιμήθηκαν… είναι πάντα παρόντες.

Αείμνηστη αδελφή μας, πολυαγαπημένη μας,

δεν γίνεται να σε ξεχάσουμε ποτέ. Αφήνεις ανεξίτηλα τα ίχνη σου στη ζωή μας.

Ήταν μεγάλη  ευλογία για μας η παρουσία σου στη ζωή μας και η συνοδοιπορία μας. Και ευχαριστούμε τον Θεό γι’ αυτό.

Είμαστε όλοι χρεώστες της αγάπης σου και υποχρεωμένοι να σου μοιάσουμε λιγάκι.

Όλοι εμείς που συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για το ίστατο χαίρε, για ένα είμαστε βέβαιοι.

Ότι πορεύεσαι ήδη ευτυχής στην μακαριότητα των Αγίων.

Γιατί έκανες πάντα με αυταπάρνηση το καθήκον σου.

Γιατί έλεγες πάντοτε έργω «Ιδού η δούλη Κυρίου».

Γιατί τελικά ήσουν εκλεκτή του Θεού.

Σε παρακαλούμε πρέσβευε τώρα και για εμάς στο θρόνο του Θεού.

Πολυαγαπημένη μας αδελφή Ρεγγίνα,

καλό σου ταξίδι. Καλό Παράδεισο. Καλή αντάμωση.

Αναστασία Γώγου