Σήμερα παρήλαυναν τα παιδιά μας. Διέσχισαν καμαρωτά την οδό Αγίου Ανδρέου κινούμενα ανάποδα της συνήθους καθημερινής ροής των οχημάτων. Ασύγγνωστος συμβολισμός που θα διέφυγε στους ινστρούχτορες. (Μια νεολαία που βαδίζει ανάποδα του συνήθους θα ήταν φοβερά επικίνδυνη!) Παρήλασαν σε μια πορεία που οδηγούσε -παράλληλα προς το θαλάσσιο μέτωπο- στον ναό του πολιούχου. (Ας όψεται η πολεοδομική συγκρότηση που άφησε χώρο γύρω από το ναό, αλλιώς ο δεύτερος συμβολισμός θα ‘ταν επικινδυνότερος του πρώτου!)
Τα παιδιά μας παρήλασαν επ’ ευκαιρία (να κι η δοτική! Άλλο επικίνδυνο ολίσθημα) της Εθνικής Επετείου. Με βήμα στρωτό αλλά κι ανεπιτήδευτο. Μακριά από το ολόσωστο, πλήρως συντονισμένο βήμα που παραπέμπει σε άλλες καταστάσεις και πρακτικές, αλλά με λεβεντιά, με δροσιά και με αίσθηση καθήκοντος μαζί.
Παρήλασαν με το βλέμμα ευθυτενώς συντονισμένο σηκώνοντας στις πλάτες τους την ελπίδα μας σε ένα καλύτερο αύριο για τούτον τον τόπο. Και στα πεζοδρόμια, όλοι εμείς, όπως ταιριάζει, τα χειροκροτήσαμε. Τα χειροκροτήσαμε μαζί με τους γονείς τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες που τα μάτια τους έλαμπαν. Βλέπανε μπροστά τους μετρήσιμο και απτό το αποτέλεσμα των κόπων τους.
Όλα ωραία και καλά λοιπόν; Κι ο τίτλος; Τι γυρεύει ο τίτλος πάνω σε τούτο το σχεδόν αυτάρεσκο γραπτό; Ο τίτλος σημαδεύει μιαν έλλειψη. Μια σιωπή εκκωφαντική. Πού ήταν η μουσική πριν την έναρξη της παρελάσεως; Πού κρύφτηκε η Βέμπο, το άκουσμα των παιδικών μας χρόνων που με την μπάσα φωνή της καμάρωνε -σαν άλλη μεσόκοπη μάνα- τους λεβέντες γιους της; Εκείνη που κορόιδευε τον εχθρό, βάζοντας στον εξοπλισμό της έκφρασής της εκείνη την αδιόρατη «χωριάτικη» προφορά στο «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» σαν να κορόιδευαν με τη φωνή της τον Ντούτσε όλες οι ανίκητες γυναίκες της Πίνδου. Πού είναι αυτή που αναστέναζε «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά, με της νίκης τα κλαδιά να μας έρθετε παιδιά» και κρατούσε στην κορώνα του τέλους του τραγουδιού όλη την αναμονή της νίκης;;
Δεν χώρεσε η Βέμπο στο σημερινό εορτασμό της Πάτρας… Όπως δεν χώρεσε κι ο εκφωνητής που δύο φορές το χρόνο, 28 και 25, Οκτώβρη και Μάρτη, επέμενε να μας θυμίζει ξεχασμένες στην καθημερινότητα αλήθειες. Ναι, εκείνος που τα ‘λεγε κάποτε πολύ μεγαλόστομα και ίσως στην πρώτη νιότη να μας ενοχλούσε. Εκείνος που θύμιζε Θερμοπύλες, Σαλαμίνα, Μανιάκι και Τριπολιτσά κι έδινε πάσα στη γιαγιά και στον παππού στο μεσημεριανό τραπέζι να διηγηθούν ιστορίες αντρειωσύνης στα απορούντα ματάκια των παιδιών και των εγγονών.
Δεν χώρεσαν αυτά στο γιορτασμό μας! Μια μουσική εμβατηρίων παιάνιζε λιτά από τα μεγάφωνα. Ως αναγκαία συνθήκη μέτρου στο βηματισμό. Μια παρέλαση αυτοαναφορικότητας. Για έναν λαό που «δεν καταλαβαίνει» και «δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει». Σαν να παρήλαυναν τα παιδιά μας μόνο για το εφήμερο χειροκρότημα των αναγκασμένων από τη βιολογική σχέση γονιών τους.
Τη θέλω τη Βέμπο κύριε Δήμαρχε! Μου είναι απαραίτητη ως συνέχεια, ως ταυτότητα, ως στόχος.
Δεν είναι δικαίωμά σας να μου τη στερείτε!
Γ. Δ. Μαρκάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου