Αποχαιρετισμός

 

Αγαπημένη μας,

Πολλά ωραία ακούστηκαν και γράφτηκαν, από την ημέρα της εκδημίας σου μέχρι σήμερα, για τις αρετές και τα χαρίσματά σου, για το πόσο εξαιρετική φιλόλογος ήσουν και πόσο καταξιωμένη και με πολλά βραβεία μουσικός.

Δεν θα αναφερθώ εγώ σε αυτά.

Έχω παράπονο μέσα μου, πολύ παράπονο και θέλω να σου υποβάλω πέντε ερωτήματα:

Πρώτον, γιατί μας έκανες να σε αγαπήσουμε τόσο πολύ;

Δεν μπορούσες να είσαι λιγότερο αξιαγάπητη, λιγότερο ταπεινή, χαμογελαστή, με τον καλό το λόγο, λιγότερο δοτική, αμνησίκακη;

Να έχεις τέλος πάντων λιγότερα προτερήματα, βρε αδερφέ.

Να τσακώνεσαι πού και πού, να μας πετάς τις αλήθειες που πονάνε κατάμουτρα, να ξεχνάς να συγχωρείς, να αφήνεις στο πρόσωπό σου να φαίνεται η λύπη που σου προξενήσαμε ή η απογοήτευση...

Ήταν ανάγκη να τα κρύβεις όλα για να μην αισθανόμαστε εμείς άβολα και να έχεις μόνο το πιο καλό σου χαμόγελο κρεμασμένο μονίμως στο πρόσωπό σου;

Δεύτερο ερώτημα:

Γιατί έφυγες τόσο γρήγορα από κοντά μας;

Δεν σου έφτανε μια αιωνιότητα για τον Παράδεισο;

Τι βιασύνη ήταν αυτή;

Στα χέρια σου δεν έπεσε καμιά στατιστική για το προσδόκιμο ζωής; Είχες δυο δεκαετίες μπροστά σου, στο νερό.

Ή ξέχασες ότι ο γιατρός, γιος της συμμαθήτριάς μου σε νόμισε συνομήλική μας όταν πήγες στο ιατρείο του;

Άκου τώρα και το τρίτο που σου καταλογίζω.

Μας μπέρδευες, μας μπέρδευες πάρα πολύ με την συμπεριφορά σου.

Πότε ήσουν μάνα μας, πότε αδελφή μας πότε φίλη μας.. Ενίοτε γινόσουν η μικρή μας κόρη...

Ξέρεις τι εννοώ.

Τότε που έπαιρνες αυτό το παιδικό, παιχνιδιάρικο ύφος, έλεγες τα αστεία σου και μας έκανες και μας πάλι παιδιά.

"Γέγονα τοις πάσι τα πάντα...".

Αυτό εφάρμοζες, πιο πολύ συνειδητά θαρρώ και λιγότερο ασυνείδητα.

Μη βιάζεσαι, υπάρχει κι άλλο ερώτημα στη λίστα.

Γιατί γύρισες στην Αθήνα και έφυγες από την πρωτεύουσα για την άλλη ζωή;

Φοβήθηκες μήπως αν γινόταν στην Πάτρα η εξόδιος ακολουθία σου έρθουν τα πλήθη των αναγκεμένων που ελάφρυνες τη φτώχεια τους και σε φέρουν πάλι πίσω όπως την αγία Ταβιθά;

Και γι΄ αυτό ακόμα έπεισες το Θεό να σου κάνει το χατίρι;

Και ένα τελευταίο.

Γιατί περίμενες μια τόσο ηλιόλουστη μέρα για να μας αποχαιρετήσεις;

Ξέρεις, αν έφευγες την προηγούμενη εβδομάδα, που όλη μέρα έβρεχε, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα.

Θα κλαίγαμε κάτω από τη βροχή και κανείς δεν θα μπορούσε να πει με σιγουριά ότι κλαίμε.

Κάποιος που δεν θα ήξερε, θα μπορούσε να σκεφτεί ότι στάλες  βροχής μούσκεψαν το πρόσωπό μας.

Δεν θα κινδυνεύαμε έτσι να φανεί πόσο πολύ μας λείπεις.

Γιατί μας λείπεις πάρα πολύ, είναι απίστευτα δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνεις...

Πολυαγαπημένη μας δ. Ρεγγίνα,

Μία είναι η παρηγοριά μας.

Όταν ένας- ένας από εμάς θα φτάνει μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου, θα είσαι εκεί.

Όχι για να μας υποδεχτείς όλο χαρά για τις αρετές που θα κουβαλάνε οι αποσκευές μας, αλλά για να πείθεις κάθε φορά το Θεό να μας επιτρέψει την είσοδο παρόλα τα χάλια μας.

Και είμαι σίγουρη ότι με τα παρακάλια και την επιμονή σου θα τα καταφέρνεις.

Κάθε φορά.

Για τον καθένα μας που πρώτη εσύ αγάπησες και σε αγάπησε κι αυτός.

Σε ευχαριστούμε πολύ για όλα όσα μας έδωσες, για όσα η ανάμνησή σου μας παρέχει διαρκώς και για όσα μας ετοιμάζεις με τη συνεργασία σου με τον Πανάγαθο Θεό, στο μέλλον.

Καλό Παράδεισο και καλή αντάμωση!

Όλγα Νικολάου