Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός σημειώνει τα εξής σημαντικά για τις ανθρώπινες διαφωνίες:
«Όταν κάποιοι διαφωνούν μεταξύ τους και δεν συνομιλούν για να τα βρουν, φαίνεται ότι δεν υπάρχει σημείο επικοινωνίας και συνεννόησης. Όταν όμως συναντηθούν για να μιλήσουν κι ο καθένας με προσοχή και συνετά ακούσει τον άλλο, πολλές φορές καταλαβαίνουν πως είναι, τελικά, λίγη η μεταξύ τους διαφορά και διαφωνία».
Πόσο οι άγιοι γνωρίζουν την πραγματικότητα της ζωής, της ανθρώπινης φύσης, τις λύσεις των προβλημάτων!
Ασφαλώς οι συγκρούσεις, οι διαμάχες και οι διαφωνίες συμβαίνουν όπου υπάρχουν άνθρωποι ατελείς και αταπείνωτοι. Γιατί ο εγωισμός εξανίσταται και ζητά να επιβληθεί στον άλλο. Υπάρχουν όμως και οι επιτρεπτές ή λογικές, θα λέγαμε, διαφωνίες που στηρίζονται στη διαφορετική αντίληψη των γεγονότων. Δεν είναι δυνατό όλοι να βλέπουμε τα πάντα από την ίδια πλευρά και να έχουμε την ίδια γνώμη. Η διαφορετικότητα των προσώπων είναι η ομορφιά της ανθρωπότητας.
Ωστόσο, η διαφωνία μπορεί να προκαλέσει ψυχρότητα, διάσταση και ενδεχομένως χωρισμό. Αν δεν λυθεί με τη συζήτηση που στηρίζεται στη διάθεση να ενωθούμε πάλι, τότε ο θάνατος της σχέσης είναι δεδομένος. Αλλά και η απουσία της καρδιακής χαράς και ειρήνης είναι δεδομένη.
Δεν είναι στη φύση μας ο χωρισμός. Πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του Τριαδικού Θεού, που σημαίνει ότι στη μεταξύ μας ενότητα και αγάπη βρίσκομε την ισορροπία και τη φυσικότητά μας.
Η σιωπή, όταν δύο ή περισσότεροι διαφωνούν, δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά το διευρύνει με απρόβλεπτες συνέπειες. Όμως και η συνομιλία με εριστική διάθεση για να κατατροπωθεί ο άλλος δεν θα «ενώσει τα διεστώτα».
Ο λόγος έχει δύναμη. Μπορεί να διαλύσει τον άλλο, να τον κάνει ράκος, να τον εξουθενώσει. Μπορεί όμως και να τον ανορθώσει, να τον παρηγορήσει, να τον δυναμώσει. Εξαρτάται πώς βγαίνει από τα χείλη που, βέβαια, εκφράζει την καρδιά. Αν η καρδιά έχει μίσος, οργή εχθρότητα, τότε βγάζει δηλητήριο. Αν έχει αγάπη, ταπείνωση, ανοιχτοσύνη, αγκαλιάζει τον άλλο με στοργή και κατανόηση και τον μεταμορφώνει.
Ας μην αφήνουμε εκκρεμότητες στις σχέσεις μας. Όσο ζούμε ας τις τακτοποιήσουμε με το χάρισμα του λόγου. Γιατί δεν ξέρουμε πότε εμείς ή εκείνοι θα φύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο και να πορευτούμε προς τον κόσμο της σιωπής. Μια σιωπή, βέβαια, που αφουγκράζεται τον Αιώνιο Λόγο, Αυτόν που μπορούν ν’ ακούσουν όσοι δεν άφησαν πίσω τους πληγωμένους και ψυχραμένους συνανθρώπους τους.
«Κύριε, εσύ που μας έδωσες, ως εικόνες Σου, το χάρισμα της επικοινωνίας με το λόγο, δώσε μας την παιδική απλότητα της καρδίας, για να συνομιλούμε με όσους διαφωνούμε, ώστε να ενώνονται οι καρδιές και να γευόμαστε τη χαρά της παρουσίας Σου, εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου