Οἱ πολιτικοὶ ἐνώπιον τῆς ἱστορίας

Ἡ ἡμιμάθεια εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν ἀ­­­­μάθεια. Κατὰ τὸν μεγάλο Ρῶσο συγγραφέα Φεοντὸρ Ντοστογιέφσκη «εἶναι ἡ τρομερότερη μάστιγα τῆς ­ἀνθρωπότητας... Εἶναι χειρότερη ἀπὸ τὴν πανού­κλα, τὴν πείνα καὶ τὸν πόλεμο».
   
Μὲ τὴν ἴδια ἀναλογία ἡ ἄγνοια τῆς Ἱστορίας εἶναι θλιβερή, ἡ διαστρέβλωσή της ὅμως συνιστᾶ πνευματικὴ ἀναπηρία. Κι εἶναι τραγικὸ αὐτὴ τὴν ἀναπηρία νὰ τὴν ἐμφανίζουν πρόσωπα ποὺ κατευθύνουν τὴν πορεία τοῦ τόπου.
   
Αὐτὲς τὶς μελαγχολικὲς σκέψεις κάναμε, ὅταν ἦλθαν «εἰς γνῶσιν» μας οἱ ἀντιλή­ψεις τοῦ Πρωθυπουργοῦ κ. Ἀλέξη Τσίπρα κατὰ τὴν ὁμιλία του στὸ ­Πανεπιστήμιο τῶν Ἀθηνῶν τὴν 25η Μαρτίου καὶ τοῦ Ὑπουργοῦ Πολιτισμοῦ, Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων κ. Ἀριστείδη Μπαλτᾶ ἀπὸ τὴν Ἐ­­γ­κύκλιό του πρὸς τοὺς καθηγητὲς καὶ τοὺς μαθητές. Καὶ οἱ δύο ὑποστήριξαν ὅτι «ἡ ἑλληνικὴ ­ἐπανάσταση ὑπῆρξε τέκνο τοῦ διαφωτισμοῦ».
 
Δὲν θὰ κρίνουμε ἐμεῖς τὶς λανθασμένες αὐτὲς ἀντιλήψεις. Θὰ ἀφήσουμε νὰ μιλήσει τὸ στέλεχος καὶ ὑποψήφιος βουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στὶς τελευταῖες ἐκλογές, ὁ γνωστὸς σκιτσογράφος «Στάθης» (Σταυρόπουλος). Γράφει μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ «Στάθης» στὸ ἱστολόγιο «enikos.gr»:
   

«Ὁ κύριος Μπαλτᾶς ἀποφαίνεται ὅτι “ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάσταση ὑπῆρξε τέκνο τοῦ διαφωτισμοῦ”. Μόνον; Δὲν ὑπῆρξε στὶς γενεσιουργὲς αἰτίες τῆς ­Ἐπανάστασης ἡ λαϊκὴ ἰδιοπροσωπία; Δὲν ὑπῆρξε ἡ λαϊκὴ παράδοση, οἱ θρύλοι τοῦ ­μαρμαρωμένου βασιλιᾶ; Δὲν ὑπῆρξε ἡ κλεφτουριά; Οὔτε ἡ κιβωτὸς τῶν κοινοτήτων μὲ τὰ ἐκκλησιαστικὰ κολλυβογράμματα; Ἦταν ἡ “ἑλληνικὴ ἐπανάσταση τέκνο τοῦ διαφωτισμοῦ” ὀρφανὴ ἀπ’ τὶς προγενέστερες ἐπαναστάσεις, ἤδη ἀπ’ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1600, ὅπως ἡ ἐξέγερση τοῦ Διονυσίου τοῦ Σκυλόσοφου, ἢ ἀργότερα τοῦ Κατσαν­τώνη, ἢ τῶν Ὀρλοφικῶν; Μόνον μὲ τὸν διαφωτισμὸ ἔχει νὰ κάνει ἡ Ἐπανάσταση, οὔτε μὲ τὸν θρῆνο τῆς Ἅλωσης; οὔτε μὲ τοὺς χιλιάδες νεομάρτυρες; Καὶ ὁ Ρήγας τέκνο τοῦ διαφωτισμοῦ, καὶ ἡ Φιλικὴ Ἑταιρεία στὸ φῶς τοῦ διαφωτισμοῦ στημένη, ἄμοιροι ἦταν ὅλης τῆς ὑπόλοιπης ἰδιοσυστασίας τοῦ Γένους; Δὲν γνώριζαν ἀπὸ δημοτικὰ τραγούδια; Γιατί τέτοια αἰδώς, κύριε Ὑπουργέ, γιὰ τὴ λαϊκὴ καταγωγὴ τῆς Ἐπανάστασης;».
   
Καὶ κλείνει μὲ τραγικὴ εἰρωνεία τὶς ση­μαντικότατες παρατηρήσεις του ὁ «Στά­­θης»: «Κύριε Ὑπουργέ, σᾶς ὁμολογῶ ὅτι κουράστηκα καὶ βαρέθηκα νὰ κάνω τὴν ἀσπιρίνη ἀπέναντι στὸν καρκίνο. Μία ἀκόμα ἡττημένη φωνὴ εἶναι οἱ ἐθνολαϊκιστὲς φαιοκόκκινοι σὰν καὶ τοῦ λόγου μου. Κάντε δουλειά σας, ­κάν­τε δουλειά σας! καὶ ζήτωσαν ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Μάξιμος ὁ Γραικὸς καὶ ἡ φυλ­­λάδα τοῦ Μεγαλέξανδρου, ὅλοι τους ἔν­δοξα τέκνα τοῦ διαφωτισμοῦ...»!
   
Ἐμεῖς δὲν θὰ προσθέσουμε τίποτε ἄλ­λο!

Περ. Ο ΣΩΤΗΡ