...Δεν υπάρχουν πλέον σύνορα γι' αυτόν. Κάθε βράδυ τώρα περπατεί την γη των τόσων στεναγμών. Σπίτι - σπίτι και χωριό-χωριό κι’ ως πέρα, περνάει τη νύχτα κι’ ευλογάει κι’ ακόμα, και στα ονείρατα ακόμα και των παιδιών και των μανάδων. Φυσάει τη φλόγα δυνατά...
Λοιπόν, τι λένε τώρα, πέθανε; Δεν πέθανε ο αετός. Και ζη και βασιλεύει εκεί για πάντα, ο μέγας Ιεράρχης, των πονεμένων ο Πατέρας, ο ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ».
Ένα φωτεινό αστέρι πέρασε, Μητροπ. Ανδρέου, σελ. 120
1 σχόλιο:
Τι μας θύμησες τώρα... Μνήμες τρομερές, έναν αγώνα που ζητά δικάιωση...
Δημοσίευση σχολίου