Στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Σεβαστιανός δεν έκανε «προγραμματικές δηλώσεις», όπως συνηθίζεται, αλλά αφού απηύθυνε ευχαριστίες αναφέρθηκε στην αποστασία των ανθρώπων από το Θεό και κάλεσε σε μετάνοια. Αντιλαμβανόμενος την αμηχανία του ακροατηρίου λόγω του ασυνήθους του κηρύγματος δικαιολογήθηκε :
«Ας μη φανεί παράξενον, ότι ο νέος Επίσκοπος αρχίζει με ένα τοιούτο κήρυγμα. Κήρυγμα μετανοίας και επιστροφής προς τον Χριστόν. Πιστεύω ακραδάντως ότι από τούτο το κήρυγμα έχουμε ανάγκην περισσότερον οι σημερινοί Χριστιανοί Έλληνες. Αποτελεί άλλωστε το κήρυγμα της μετανοίας το θεμέλιον της Χριστιανικής διδασκαλίας. Με κήρυγμα μετανοίας ήρχισεν ο Πρόδρομος το έργο του. Με τούτο το κήρυγμα ήρξατο και ο Κύριος της δημοσίας δράσεώς του. Τούτο και Παύλος από του βήματος του Αρείου Πάγου – σαν την αποψινήν εσπέραν – εβροντοφώναξεν προς τους ομοεθνείς μας. Είναι το κήργμα πο συντρίβει τα πάθη και τους εγωισμούς και δημιουργεί τας ψυχικάς νεκραναστάσεις, που χαρίζει μια νέα ζωή αγιασμού, ειρήνης, αγάπης, χαράς, σεβασμού και αληθινού πολιτισμού». Για τα σχέδιά του περιορίστηκε μόνο να πει : «Υπόσχομαι ότι θα κάνω παν το δυνατόν δια να ανταποκριθώ εις την βαρείαν δοκιμασίαν και αποστολήν μου. Ενώπιόν μου θα είναι πάντοτε η εικών του καλού ποιμένος, όπως την παρουσιάζει ο Κύριος. Του ποιμένος ουχί του μισθωτού, αλλά του καλού ποιμένος. «όστις … την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων» !
Βέβαια στον ενθρονιστήριο λόγο του δεν θα μπορούσε να λησμονήσει τους Βορειοηπειρώτες:
«Κατά την στιγμήν αυτήν καθ’ ήν το πρώτον ανέρχομαι τον θρόνον τούτον, … στρέφεται ο νους μου προς τους αλυτρώτους αδελφούς μας της Βορείου Ηπείρου τους στενάζοντας υπό τον ζυγόν της πικράς δουλείας δια να τους διαδηλώσωμεν ότι, όχι μόνον αι προσευχαί μας θα τους συνοδεύουν καθημερινώς, αλλά και παν το δυνατόν θα πράξωμεν, όπως λυτρωθούν των δεσμών της δουλείας και συντόμως επανέλθουν εις τους κόλπους της μητρός Ελλάδος».
Ομιλία στη Ναύπακτο (1.11.92)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου