Χαιρετισμός από τον πρόεδρο της ΓΕΧΑ Πατρών στην επετειακή εκδήλωση «Μετά τις φλόγες 30 χρόνια ΦΩΣ»

 

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί πατέρες, φίλες και φίλοι, μικροί και μεγάλοι, 

Το 1990, μικρό παιδί τότε, έφτανα για πρώτη φορά σε αυτήν την κατασκήνωση. Από τότε την έβαλα στην καρδιά μου, είναι ένα μέρος της ζωής μου. Πιστεύω πως το ίδιο, λίγο πολύ, αισθανόμαστε όλοι μας. Όταν βρεθούν δύο ή περισσότεροι που έχουν ζήσει στην «Άγκυρα», αναπολούν με νοσταλγία αλλά και χαρά όλες τις στιγμές που έζησαν εδώ. Πώς μπορώ, λοιπόν, να σας καλωσορίσω σ΄ ένα μέρος που δεν μου ανήκει; 

Η κατασκήνωση είναι όλων μας, είναι δική μας. Όλων αυτών που πέρασαν και θα περάσουν από αυτόν τον ευλογημένο τόπο: κατασκηνώτριες, κατασκηνωτές, ομαδάρχισσες, ομαδάρχες, αρχηγοί, επιτελείο, κυρίες της κουζίνας και όχι μόνο, διαχειρίστριες, εργαζόμενες και εργαζόμενοι σε οποιαδήποτε εργασία τους ζητηθεί. Όλοι εθελοντές, όλοι αμισθί, αφήνοντας οικογένειες, στερούμενοι τον ελεύθερο χρόνο τους, στερούμενοι την καλοκαιρινή άδειά τους. Να ένα θαύμα που πραγματοποιείται 66 χρόνια τώρα: η λειτουργία της κατασκήνωσης!

Η Ένωση Γονέων η Χριστιανική Αγωγή, η ΓΕΧΑ όπως συνηθίζουμε να την προσφωνούμε, έχει ως  βασική αρμοδιότητα τη λειτουργία της Κατασκηνώσεως "ΑΓΚΥΡΑ" στην Παναγοπούλα. Όποιος σε βάθος μελετήσει την ιστορία της Άγκυρας και την πορεία της, όποιος δει τις κρυφές και φανερές στιγμές της κατασκηνωτικής ζωής και κυρίως όποιος κοιτάξει με ειλικρίνεια τα μάτια των παιδιών της, δεν μπορεί παρά να αναφωνήσει: «Τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών».  

Από την Άγκυρα παρέλασαν χιλιάδες νέες και νέοι που χαλύβδωσαν τον χαρακτήρα τους, τον κόσμησαν πνευματικά και μεταλαμπάδευσαν στην Εκκλησία και την κοινωνία αρχές και αξίες αναλλοίωτες μέσα στον χρόνο και την υλιστική φθορά. Έλαβαν πνεύμα και αγάπη και μοίρασαν στις οικογένειές τους, στους επαγγελματικούς τους χώρους, στις συναναστροφές και τις παρέες τους, ελπίδα και δύναμη. Όπου και αν βρίσκονται, σε κάθε σημείο της γης, αναπολούν την ευλογημένη ζωή της Άγκυρας. Θυμούνται, δακρύζουν, ευγνωμονούν. Γιατί η ψυχή πάντοτε επιστρέφει εκεί που αναπαύεται. 

Φέτος συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από τις 22 Ιουλίου 1995, από την ολοσχερή καταστροφή της κατασκήνωσης μας, που ιδρύθηκε το 1959 από τον αείμνηστο ιεροκήρυκα και μετέπειτα ιεραπόστολο της Αφρικής, π. Χαρίτωνα Πνευματικάκη. Από τότε που τα όνειρα, οι προσευχές και οι ελπίδες έγιναν στάχτες. Δεν είχαν, όμως, περάσει παρά ελάχιστες στιγμές και το πιο ζωντανό κομμάτι της κατασκήνωσης, τα παιδιά της, είχαν δώσει το σύνθημα: «Πάνω στις στάχτες θα χτίσουμε ξανά, την Παναγοπούλα, για άλλη μια φορά...». Η κατασκήνωση αναγεννήθηκε από τις στάχτες της με πολλούς κόπους πολλών. Πρώτα πρώτα από τα ίδια τα παιδιά της που έτρεχαν να βοηθήσουν για την κατασκήνωση. Ερχόμασταν στην κατασκήνωση για δουλειά και όχι για παιχνίδι, όπως λέγαμε ο ένας στον άλλον. Και μαζευόμασταν τότε χωρίς ομάδες viber, χωρίς κοινωνικά δίκτυα, χωρίς κινητά. Επειδή αγαπούσαμε την κατασκήνωση αλλά και επειδή μας ενέπνευσαν και μας ενθουσίαζαν ο π. Σωτήριος και ο κυρ Γιώργης ο Αθανασόπουλος (νυν π. Χαρίτων).  Το τότε ΔΣ με τους αείμνηστους: Ευθύμιο Γεννάτο, Ανδρέα Φιλιππάτο, Γεώργιο Γεωργιόπουλο, Ηλία Γιαβρή και Κωνσταντίνο Γαλανό καθώς και με τους κυρίους Νικόλαο Χαλκιόπουλο και Χρήστο Παναγιωτόπουλο, αλλά και ο αείμνηστος Αθανάσιος Σκαρμόγιαννης, ο κ. Αναστάσιος Κωστόπουλος και πολλοί πολλοί άλλοι κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για την άμεση επαναλειτουργία της κατασκήνωσης. Και τα κατάφεραν ή μάλλον τα καταφέραμε. Την επόμενη χρονιά η κατασκήνωση λειτούργησε με πολύ κέφι και πολλή δουλειά έτσι ώστε το σύνθημα έγινε πράξη.

Το 2001 ο τότε μητροπολίτης Πατρών κυρός Νικόδημος εγκαινίασε τον νέο ναό επιλέγοντας να αφιερωθεί στους  Αγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρες επειδή «νέοι πηγαίνουν στην κατασκήνωση όπως νέοι ήταν και οι άγιοι Σαράντα μάρτυρες». Αλλά και ο σεπτός μας ποιμενάρχης, ο σεβασμιώτατος κ. κ. Χρυσόστομος έχει αγκαλιάσει και αγαπήσει την κατασκήνωση καθώς δίνει την ευλογία του για τη λειτουργία της και την επισκέπτεται κάθε χρόνο για να ευλογήσει τα παιδιά και το έργο που εκεί επιτελείται. Το ανύστακτο ενδιαφέρον του για τη νεότητα και οι πνευματικοί λόγοι του αναπαύουν πολύ τις εφηβικές καρδιές. 

Η αποψινή συνάθροιση, κάτω από τα μοναδικά πεύκα που γλίτωσαν από τη φωτιά, είναι μια μικρή εξόφληση του χρέους, που όλοι οφείλουμε στον χώρο αυτό για τα πνευματικά αγαθά, τα οποία μας προσφέρει η κατασκηνωτική ζωή. Η αποψινή συνάθροιση είναι και γι΄ αυτούς που ήμασταν μαζί στη γη και είναι ήδη στον ουρανό. Η αποψινή επετειακή εκδήλωση είναι για να αναφωνήσουμε όλοι μαζί: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν»!

Άγκυρα, 31.8.2025

Μαρ. Παπαγεωργάκης

Πρόεδρος ΓΕΧΑ Πατρών