Ο πόνος μιας μάνας με ενήλικα παιδιά, είναι διαφορετικός… Δεν έχει φωνή… !!!!!!!!!!
Δεν κάνει θόρυβο, δεν πιέζει…
Είναι ένας σιωπηλός πόνος, που σφίγγει το στήθος και κρύβεται στις
καθημερινές χειρονομίες… Σε μια προσευχή που ψιθυρίζει, πριν να κοιμηθεί…
Σε αυτόν τον καφέ που κρύωσε, στο τραπέζι… Σε σκέψεις που δεν λέγονται και που δεν φεύγουν ποτέ…
Έρχεται, όταν τα παιδιά αρχίζουν πραγματικά να ζουν τη ζωή τους…
Όταν σταματήσουν, να ρωτάνε «μπορώ»; Όταν κάνουν επιλογές μόνα τους…
Όταν τα πράγματα πάνε στραβά και τα κοιτάς από μακριά, με μια καρδιά που θα ήθελε να τρέξει κοντά τους… !!!!!!!!
Μακάρι να μπορούσες ακόμα να τα προστατεύσεις, όπως όταν έπεφταν και ένα φιλί ήταν αρκετό, για να σταματήσουν να κλαίνε…
Θα ήθελες να φωνάξεις: «Σταμάτα! Τα ‘χω περάσει αυτά. Μπορώ να πάρω τον πόνο σου μακριά…»… Αλλά, δεν μπορείς… Επειδή, είναι ενήλικες τώρα…
Με τον δρόμο, που πρέπει να πάρουν και να φύγουν…
Με τα λάθη, που πρέπει να εκπληρώσουν…
Με τα μαθήματα, που έχουν να πάρουν
Και εκεί, ακριβώς εκεί, βρίσκεται το δύσκολο μέρος:
Μείνε, στην άκρη…
Σώπασε, όταν θέλεις να μιλήσεις…
Εμπιστεύσου, όταν θέλεις να παρέμβεις…
Περίμενε, όταν θέλεις απλά, να τα κρατήσεις σφιχτά…
Αλλά εκεί, μετριέται η αγάπη της μητέρας: στην ικανότητα της να παραμένει κοντά, ακόμα και στη σιωπή…
Συνεχίζοντας να προσεύχεσαι με την καρδιά σου, στέλνοντας αγάπη με τη σκέψη σου, πιστεύοντας ότι ο Θεός προσέχει, αυτό που δεν μπορείς πλέον να ελέγξεις…
Γιατί, μια μάνα δεν σταματά ποτέ να αγαπά… Απλά, μάθε να αγαπάς από διαφορετική απόσταση… Από εκείνο το διακριτικό, υπομονετικό, άπειρο μέρος, που μόνο μια μάνα ξέρει…
Μαρία Δασκαλάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου