Ταπείνωση και εγωισμός - αιώνιοι αντίπαλοι

 

Λίγες ημέρες πριν ανοίξει τις πύλες της η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, διερχόμαστε τις πρώτες Κυριακές του Τριωδίου, οι οποίες είναι μια προπαρασκευή για το στάδιο της νηστείας.

Στην πρώτη Κυριακή του Τριωδίου προβάλλουν μπροστά μας δύο τύποι ανθρώπων, ο Τελώνης και ο Φαρισαίος.

Οι δύο αυτοί άνθρωποι της παραβολής αποτελούν για εμάς τους χριστιανούς την προσωποποίηση της ταπείνωσης και της υπερηφάνειας, αντιστοίχως. Η ταπείνωση λειτουργεί ως αντίδοτο στο δηλητήριο του εγωισμού, που προσβάλλει τον άνθρωπο.

Ταπείνωση και εγωισμός, αιώνιοι αντίπαλοι μέσα στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου.

Δύο αιώνιοι αντίπαλοι που παλεύουν να κερδίσουν την θέση τους στην καρδιά του ανθρώπου.

Δύο αντίπαλοι που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου.

Ο χριστιανός, ως αγωνιστής, μάχεται διαρκώς τον κακό του εαυτό, προσπαθώντας να τον κάνει καλύτερο. Σκοπός του πνευματικού του αγώνα είναι η Ανάσταση. Η πορεία όμως αυτή είναι δύσκολη και επίπονη. Είναι ένας Γολγοθάς, του οποίου η γεύση οδηγεί στην Ανάσταση.

Αυτός ο αγώνας αρχίζει με την έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, κατά την οποία καλείται ο χριστιανός να «μπει» στο στάδιο και να αγωνιστεί.

Σ’ αυτόν τον αγώνα ο αθλητής χρειάζεται κάποια εφόδια για να αντέξει την δοκιμασία και να κερδίσει.

Η αγία μας Εκκλησία καλεί όλους μας να καλλιεργήσουμε την ταπείνωση, ώστε να καταφέρουμε να διώξουμε τον εγωισμό, ο οποίος μας εμποδίζει και μας αποθαρρύνει από τον αγώνα.

Η ταπείνωση του Τελώνη είναι για τον χριστιανό φάρος και οδηγός για την πορεία του προς την Ανάσταση.

Χωρίς ταπείνωση ο χριστιανός, δεν έχει αυτογνωσία, ούτε αυτοέλεγχο, δεν αναγνωρίζει τα λάθη του, του λείπει η μετάνοια. Χωρίς ταπείνωση δεν υπάρχει μετάνοια, άρα κυριαρχεί ο εγωισμός. Χωρίς ταπείνωση ο χριστιανός στέκεται υπερήφανα σαν τον Φαρισαίο, γυμνός από πνευματικά εφόδια, δέχεται τα κύματα των πειρασμών, τα οποία τελικά τον πνίγουν.

Όταν δεν σκύβεις στο κύμα, αυτό σε πνίγει...

Η ταπείνωση αποτελεί πρόκληση για τον άνθρωπο που θέλει να λέγεται χριστιανός.

Στην σημερινή εποχή ο άνθρωπος κυριαρχείται από αυτοδικαίωση και έλλειψη αγάπης προς τον πλησίον. Κλεισμένος ερμητικά στον μικρόκοσμό του, δεν κάνει διάλογο, δεν θέλει να ακούει, παρά μόνο να μιλάει. Μόνη συντροφιά ο εγωισμός, ο οποίος τελικά, του κάνει την ζωή κόλαση. Μόνο αν καλλιεργήσει την αρετή της ταπείνωσης η ζωή του θα μυρίζει συνεχώς Ανάσταση.

+ αρχ. Βαρθολομαίος

Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου