Και μια ερώτηση που μπορεί να μην κρίνεται απροσδόκητη, ωστόσο από αυτή θα έπρεπε κανονικά να ξεκινάμε κάθε συζήτησή μας, και ιδιαίτερα με έναν γιατρό! Πιστεύετε στον Θεό;
Και βέβαια πιστεύω στον Θεό. Θα ήταν αδύνατο το αντίθετο. Έρχομαι κάθε μέρα αντιμέτωπος με τη θέλησή Του που είναι σαν να Τον συναντώ καθημερινά. Υποπτεύομαι μάλιστα ότι Του αρέσει να περνά από το χειρουργείο.
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος πρέπει να απαντά ποιον ακριβώς Θεό πιστεύει και πόσο τον πιστεύει. Δεν σας κρύβω ότι ο δικός μου Θεός είναι λίγο διαφορετικός. Αφήνει εύκολα τον θρόνο του και κατεβαίνει ανάμεσά μας, του αρέσει να εκφράζεται και να εκδηλώνεται. Όπως οι γονείς δεν καταλαβαίνουμε πολλές φορές τα παιδιά μας, έτσι και ο ίδιος έχει κάποια δυσκολία να κατανοήσει τους δρόμους και τις πεποιθήσεις μας. Η μεγαλύτερη απογοήτευσή Του είναι ότι δυσκολεύεται να δει στη γη το θεμέλιο πάνω στο οποίο έχτισε τον άνθρωπο: την «αγάπη». Αντιλαμβάνεται ότι βρίσκουμε κάθε λόγο για διχασμό και για μίσος. Έχει μια δυσκολία να καταλάβει γιατί τόσο μας συναρπάζει η ιδέα για το αν το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα και όχι από τον Υιό, με αποτέλεσμα να εορτάζει το Πάσχα ξεχωριστά ο ορθόδοξος από τον καθολικό. Θλίβεται γιατί οι θρησκευτικοί ηγέτες δεν εκπέμπουν ένα ενωτικό πνεύμα αγάπης αλλά ένα κήρυγμα θρησκευτικής απομόνωσης και διχασμού. Απορεί πώς είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα, στην εποχή του Διαδικτύου και της επικοινωνίας, να μην μπορούν διεθνείς οργανισμοί να επιλύσουν τις ανθρώπινες διαφορές, εν πολλοίς οικονομικές, και να πρέπει να επιλύονται με αιματηρές συγκρούσεις. Με την έκφρασή Του αυτή απεκδύεται επιφανειακά την παντοδυναμία Του, αλλά δεν είναι έτσι. Ισως απλά να μας αφήνει να δούμε οι ίδιοι τον κατήφορο, να διαγνώσουμε τα πάθη μας και να ανακαλύψουμε τη σωτηρία μας.
Σε μια κατανυκτική Μεγάλη Παρασκευή, πριν από λίγα χρόνια, βρέθηκα σε ένα ιερό μοναστήρι να προσκυνώ τον Σταυρό δίπλα σε έναν αδελφικό μου φίλο που μόλις σκέφτηκα ότι δεν είναι ορθόδοξος χριστιανός. Η Μεγάλη Παρασκευή τι είναι για σένα; τον ρώτησα. Με τι τρόπο συμμετέχεις; Όλες οι θρησκευτικές εκδηλώσεις πρέπει να είναι το ίδιο για όλους. Εκδηλώσεις αγάπης! Αυτό συνεορτάζω, μου είπε. Το πρόσωπο του Χριστού, ψηλά πάνω στον Σταυρό, καθώς το μισοφώτιζε η λαμπάδα του φίλου, μου φάνηκε να συμφωνεί μαζί του. Κράτησα αυτή την εικόνα για πάντα μέσα μου!
Πιστεύω, κύριε Νιάρχο, στον Θεό. Γιατί τονίζει την ταπεινότητά μου μέσα στο άπειρο. Γιατί θέλω από κάπου να κρατιέμαι στις τόσες δύσκολες στιγμές που περνώ. Γιατί ο δικός μου Θεός συχνάζει περισσότερο στα ορεινά ή παραθαλάσσια εξωκκλήσια και μπορώ να Του μιλώ κατ' ιδίαν. Γιατί είναι μόνο αγάπη και τίποτε άλλο. Γιατί από τον Πολιχνίτο μέχρι την Ουάσιγκτον, αν δεν υπήρχε, θα είχα χάσει τον δρόμο… Γι' αυτό Τον ευχαριστώ και Τον δοξάζω.
ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΣΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου