Λύση ἡ αὐτοκτονία;

Ἔγινε συνήθεια στὸ ἄκουσμά της ἡ λέξη αὐτοκτονία. ­Παλαιότερα σπάνια τὸ ἄκουγες, δύσκολα τὸ πρόφερες, σιωπηλὰ τὸ μετέδιδες ὡς νέο. 

Στὶς μέρες μας ἔγινε καθημερινὸ φαινό­μενο καὶ δὲν μᾶς συγκινεῖ πλέον. Τὸ μόνο ποὺ μᾶς ἐκπλήσσει εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο κάποιος δίνει τέλος στὴ ζωή του καὶ ὄχι τὸ γεγονός. 

Τὰ μέσα ἐνημερώσεως καθημερινὰ πα-ρουσιάζουν τέτοιες εἰδήσεις. Ἔρευνες ἀποδεικνύουν πόσο μεγάλο εἶναι τὸ ποσοστὸ τῶν ἀνθρώπων ποὺ δίνουν τέρμα στὴ ζωή τους μὲ ὅποιο τρό­­πο βρίσκουν. 

Κάποιοι τὸ δικαιολογοῦν: «Ἐδῶ ποὺ φθάσαμε...», «ἔτσι ὅπως μᾶς κατάντησαν... δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση». Ἀπογοητευμένοι οἱ συνάνθρωποί μας ἀπὸ τὴν ἄθλια καὶ ἐλεεινὴ κατάσταση τῆς ἐ­­ποχῆς μας, κυριεύονται ἀπὸ ὀλιγοπιστία καὶ ἀποφασίζουν νὰ δώσουν τέλος στὴν ἐπίγεια ζωή τους ὅπως αὐτοὶ κρίνουν.

Καὶ μὲ τὸ τέλος αὐτὸ δόθηκε λύση στὸ πρόβλημά τους; Τί δυστυχία ἀφήνουν πίσω τους; Πόσο πληγώνουν τοὺς οἰκείους τους; Πόσο ­ἐπιβαρύνουν ψυχολογικὰ τὰ ὑπόλοιπα μέλη τῆς οἰ­κογένειάς τους; 

Ὁ μόνος νικητής, ὁ πονηρὸς διάβολος, ἀφοῦ ἔσπειρε τὶς ἀμφιβολίες, τὴν ἡττοπάθεια, τὴν ἀπογοήτευση, θερίζει τοὺς καρποὺς τῆς αὐτοκτονίας. 

Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος αὐστηρὰ τονί­ζει: «Δὲν συμπονοῦμε πολὺ ­ἐκείνους ποὺ βάζουν θηλιὰ στὸ λαιμό τους καὶ ἐ­­­κεί­νους ποὺ πέφτουν μόνοι τους στὸ γκρε­μὸ καὶ ἐκείνους ποὺ αὐτοκτονοῦν μὲ τὸ ξίφος. Ἐκεῖνοι ­καταφεύγουν στὴν παρηγοριὰ τοῦ θανάτου εἴτε ἐξαιτίας συκοφαντιῶν, εἴτε λόγῳ ­ζημιᾶς ­χρηματικῆς, εἴτε ἐξαιτίας ­ἀναμενόμενου κινδύνου, εἴ­­­τε ἐπειδὴ περιμένουν πλήγματα, εἴτε ἐ­­­πειδὴ περιμένουν κάτι ἄλλο φοβερό, θέλοντας μὲ τὴν αὐτοκτονία νὰ ἀποφύγουν χειρότερα κακά» (Περὶ Εἱμαρμένης Λόγος ς΄ 2, ΕΠΕ 34, 620).

Ἡ Ἐκκλησία μὲ τοὺς ἱεροὺς ­κανόνες της στέκεται μὲ αὐστηρότητα ­ἀπέναντι σὲ κάθε τέτοια πράξη. Ἀπαγορεύουν οἱ ἱεροὶ κανόνες τὴν τέλεση τῆς ἐξοδίου Ἀ­­κολουθίας σὲ αὐτόχειρες, ἐκτὸς εἰδικῶν περιπτώσεων, κατὰ τὶς ὁποῖες συντρέχουν λόγοι ψυχικῆς ὑγείας. Στὰ παλιότερα χρόνια οἱ αὐτόχειρες θάπτονταν στὰ κοιμητήρια σὲ ξεχωριστὸ μέρος ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους νεκρούς. 

Διότι ὁ Κύριος ἔδωσε τὸ δῶρο τῆς ζω­­ῆς καὶ δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὴν ἀ­­­­­­φαι­ρεῖ καν­εὶς μόνος του. Τὸ δῶρο αὐ­­τὸ τῆς ζωῆς μᾶς δόθηκε γιὰ νὰ τὸ δια­χειρισθοῦμε κα­λῶς καὶ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θε­οῦ. Μὲ ποιὰ ­ἐξουσία ὁ ἄνθρωπος ἀ­­­­­ποφασίζει νὰ κόψει μόνος του τὸ νῆμα τῆς ζωῆς του; 

Εἶναι βέβαια ἡ δύσκολη ὥρα. Σκοτίζε­ται ὁ νοῦς, θολώνει τὸ μυαλό. Βρίσκει εὐκαιρία ὁ πονηρός. Τίποτε δὲν συγκινεῖ τὸν αὐτόχειρα. Βλέπει τὴν αὐ­­τοκτονία ὡς μονόδρομο καὶ ὡς τὴ μό­νη λύση στὰ πολλά του προβλήματα.

Πόσο διαφορετικὴ ἀντίληψη, ­σκέψη καὶ θεώρηση μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκ­κλη­σία! Πόσο διαφορετικὰ ἀντιμετω­πίζονται τὰ θέματά μας μέσα στὴν Ἐκ­κλησία, «ἐν Χριστῷ»! Δὲν ἀρνεῖται τὰ προβλήματα, δὲν ὡραιοποιεῖ τὶς ­καταστάσεις. Δίνει ὅ­­­­­­μως τὴν ἐλπίδα καὶ τὸ στήριγμα, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Ζητᾶ ν’ ­ἀκουμπήσουμε τὴν ὅποια ­δυσκολία μας στὸ Χριστό μας. Ἐκεῖνος μᾶς χαρί­ζει ­ψυχραιμία, νηφαλιό­τητα, ­εἰρήνη καὶ φωτίζει νὰ δοθοῦν οἱ λύσεις ποὺ χρειάζονται. ­

Παρουσιάζει ­ἀν­­θρώπους ἀγάπης ποὺ ­συμπαραστέκονται στὶς δυσκολίες καὶ σὰν ἄλλοι Σίμωνες Κυρ­ηναῖοι σηκώνουν μαζί μας τὸν σταυρὸ τῆς ὁποιασδήποτε δοκιμασίας μας. Φω­τίζει ἄλλους νὰ δώσουν λύσεις καὶ στὶς ὑλικές μας ἀνάγκες.

Ἡ αὐτοκτονία δὲν εἶναι λύση. Ἡ φυγὴ δὲν ἐπιλύει τὸ πρόβλημα. Στὶς ­δύσκολες ὧρες ποὺ θὰ παρουσιασθοῦν στὴ ζωή μας ὀφείλουμε νὰ στεκόμαστε μὲ ἀνδρεῖο φρόνημα, μὲ γενναιότητα· νὰ ἀναλαμβάνουμε τὶς εὐθύνες μας καὶ νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ ἀγωνισθοῦμε μὲ πίστη καὶ ἐλπίδα. Ἔχουμε χρέος νὰ ἀντιμετωπίσου­με τὰ προβλήματα τῆς ζωῆς αὐτῆς μὲ διάθεση μετανοίας γιὰ τὰ λά­θη ποὺ ἴσως κάναμε, καὶ μὲ ταπείνωση νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθεια καὶ ἄλλων συνανθρώπων μας. 

Ὅλους μας ἡ κάθε αὐτοκτονία ­πρέπει νὰ μᾶς συγκλονίζει ἐσωτερικά. Μὴ μέ­νου­με ἀσυγκίνητοι, ἀμέτοχοι καὶ ­ἀ­διάφοροι. Μιὰ ζωὴ τελείωσε χωρὶς νὰ τὸ πεῖ ὁ Θεός. Μιὰ ψυχὴ παραδόθηκε στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε εὐθύνη νὰ στηρίζουμε τοὺς ­συνανθρώπους μας ὅσο μποροῦμε μὲ σύνεση καὶ διά­κριση. Νὰ ­προσευχόμαστε μὲ ­θέρμη γιὰ ὅσους ὑποφέρουν καὶ ­ἀπογοητεύ­ονται. Νὰ τοὺς ­μεταδίδουμε πίστη ἀληθι­νὴ καὶ ἐλπίδα στὸν παν­τοδύναμο Θεό.

Ἡ λύση στὰ προβλήματά μας εἶναι ἡ ὑ­­πομονή, ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ μας, ἡ πίστη, ἡ καταφυγὴ στὸν ­Κύριο. Ἂς ἀκούσουμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴν φωνή Του ποὺ μᾶς καλεῖ: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμέ­νοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Μα­τθ. ια΄ 28).