Μια κατασκηνώτρια που είδε την ΑΓΚΥΡΑ να καίγεται, θυμάται…
Ήταν Σάββατο 22 Ιουλίου 1995 - τρίτη μέρα της κατασκήνωσης.
Πάνω από 80 μαθήτριες Γυμνασίου και Λυκείου με αρχηγό τη δ. Ειρ. Καρτ.
βρισκόμαστε στην Άγκυρα, μέσα σ’ ένα καταπράσινο δάσος από πεύκα.
Η μέρα ξεκίνησε όπως όλες οι άλλες. Προσευχή, Αγιογραφικό,
Πρωινό. Μετά το ρόφημα η κατασκήνωση άρχισε τις ετοιμασίες για τη θ.
Λειτουργία της επόμενης.
Είναι ασυνήθιστο. Η αρχηγός μιλά συνεχώς στο τηλέφωνο και
είναι πάντα ανάμεσά μας. Στις 11.30 καταλάβαμε την αιτία. Ένας αραιός καπνός
φαίνεται καθαρά να έρχεται πίσω από το απέναντι βουνό. Δεν βλέπουμε φωτιά, μόνο
καπνό… δεν ανησυχούμε ιδιαιτέρως γιατί κάθε χρόνο τα διπλανά χωριά απειλούνται
από μικρές εστίες φωτιάς.
Το πρόγραμμα συνεχίζεται με θαλασσινό μπάνιο… βλέπουμε όμως
την αρχηγό και τις ομαδάρχισσες σε διαρκή αγωνία. Το μεσημεριανό τραπέζι
στρώθηκε νωρίτερα εκείνη την ημέρα.
Θυμάμαι τα μεγάλα παράθυρα της πέτρινης τραπεζαρίας μας να είναι κλειστά για να
μην ενοχλούμαστε από τον καπνό που πύκνωνε.
Η αρχηγός μάς ενημέρωσε με σοβαρότητα για την επικοινωνία που είχε με τις
αρμόδιες αρχές (Πυροσβεστική και Νομαρχία), οι οποίες διαβεβαίωναν ότι «δεν
υπήρχε λόγος ανησυχίας» αλλά μιλούσαν ωστόσο και για πιθανή εκκένωση της
κατασκήνωσης. Σηκωθήκαμε γρήγορα.
Λίγο μετά το μεσημέρι η Αρχηγός έδωσε το σύνθημα. Κατεβήκαμε
όλες στη θάλασσα – δεν πήραμε μαζί μας τίποτα. Οι περισσότερες περπατούσαμε
στην ακρογιαλιά κατευθυνόμενες προς Πάτρα. Κάποιες μπήκαν μέσα στη θάλασσα. Η
θάλασσα της Τιβεριάδος, όπως λέγαμε τη θάλασσά μας, μας υποδεχόταν για μία
ακόμα φορά.
Τα είδαμε όμως όλα. Ένα σύννεφο καπνού σκέπασε την
κατασκήνωση. Δεν κράτησε πάνω από 2 λεπτά. Άλλωστε το έδαφος ήταν γεμάτο
πευκοβελόνες και κουκουνάρια. Δεν συνειδητοποιήσαμε τότε το μέγεθος της
καταστροφής. Λίγο πιο κάτω ένα φεριμπότ μας περίμενε…
Η κατασκήνωσή μας, η «Θεία Φωταγωγία» (σύμπτωση η
ονομασία ;) είχε τελειώσει... παρέμεινε όμως στις καρδιές μας η γλυκιά ανάμνηση
όλων όσων είχαμε ζήσει εκεί, τόσα χρόνια…
Σ. Α.
7 σχόλια:
Τραγικό. Απίστευτο. Εξωφρενικό
Κρίμα οι Φωτογραφίες Όντως Μιλάνε από Μόνες τους.
Ζήσαμε απίστευτες στιγμές. Όλα καλά. Να είναι πάντα καλά όλοι
Το πόσο θαυμασα την ψυχραιμία της δ. Ειρήνης εκείνη την ημέρα δεν λέγεται.Μου έγινε παράδειγμα για μια ζωή...Απο τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν όταν την είδα να δακρύζει και αυτή....
Αυτά που ζήσαμε εκεί, δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η κατασκήνωση μετά τη φωτιά έγινε καλύτερη... αλλά εγώ δεν ξαναπήγα. Την ήθελα όπως ήταν
ΗΜΟΥΝ Κ ΕΓΩ ΕΚΕΙ..ΠΑΝΤΑ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΙ,ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΑ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΠΟΤΕ!ΜΑΙΡΗ
ΕΙΝΑΙ ΑΞΕΧΑΣΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΣΟ ΓΙΑΤΙ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΣΟ Κ Η ΑΓΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΣΟΚ ΜΕΤΑ ΒΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΘΑΛΑΣΣΑ..ΑΚΟΜΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΜΑΣ..ΕΚΕΙ ΕΧΑΣΑ Κ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΡΚΟΥΔΑΚΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΧΑ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΙΔΙ..ΓΡΑΨΤΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ.ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΙΡΗ Χ.Κ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΑΚΙ ΜΟΥ ΔΙΠΛΑ ΗΤΑΝ Η ΑΝΝΙ!
Δημοσίευση σχολίου