«Δέξαι με –είπε– την αμαρτωλή, δέξαι μου το πέλαγος της αμαρτίας!» Και είδατε ότι τα δάκρυά της ήταν τόσα πολλά, που έβρεξαν τα άχραντα πόδια του Χριστού και αναγκάσθηκε να τα σκουπίσει με την πλούσια κόμη της. Δεν χρειαζόταν άλλο μύρο για τον Χριστό μας. Το πολυτιμότερο μύρο ήταν τα δάκρυά της, που άξιζαν μεγάλο πλούτο. Ήταν σε θέση να εξαλείψουν όλο το χρέος που είχε απέναντι στον Θεό. Και ενώ ήταν βυθισμένη στον βούρκο, καταπνιγμένη στη βρωμιά και στη δυσωδία, τα πολύτιμα εκείνα δάκρυα την βοήθησαν να λαμπρύνει το ένδυμα της ψυχής της και να γίνει αποδεκτή από τον Σωτήρα μας. Εμείς, άραγε, πότε θα λαμπρύνουμε το ένδυμα της ψυχής μας; Έτσι και κάθε αμαρτωλή ψυχή που κλαίει, που βρέχει νοερώς τα πόδια του Χριστού μας, δέχεται την ίδια ανταπόκριση, την οποία δέχθηκε και η πόρνη γυναίκα.
+ Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου