Ύπτιον ορώσα/ η Πάναγνός σε, Λόγε,/ μητροπρεπώς εθρήνει./ – Ω γλυκύ μου έαρ,/ γλυκύτατόν μου τέκνον/ πού έδυ σου το κάλλος;/ – Θρήνον συνεκίνει/ η Πάναγνός σου Μήτηρ,/ Σου, Λόγε, νεκρωθέντος./ – Η Δάμαλις τον Μόσχον/ εν ξύλω κρεμασθέντα/ ηλάλαζεν ορώσα./ – Ανέκραζεν η Κόρη θερμώς δακρυρροούσα/ τα σπλάχνα κεντωμένη./ – Ω φως των οφθαλμών μου/ γλυκύτατόν μου τέκνον/ πώς τάφω νυν καλύπτη;/ – Κλαίει και θρηνεί Σε/ η Πάναγνός σου Μήτηρ,/ Σωτήρ μου, νεκρωθέντα», πενθεί, στον επιτάφιο θρήνο, η Παναγία τον βασανισμένο και νεκρό μονογενή της στον σταυρό.
Το μοιρολόι της Μαρίας μεταφέρεται στους αιώνες... που ταυτίζει την Παναγία με το ανυπέρβλητο σύμβολο της βαρυπενθούσης μητρός. Είναι η πιο ανθρώπινη απ’ όλες τις θεϊκές και ένθεες μορφές. Το διαχρονικό σύμβολο της απροϋπόθετης αγάπης. Πρόσωπο που συμπυκνώνει όλες τις εκφάνσεις της μάνας – της μητρότητας. Κορίτσι. Γυναίκα. Τραγωδός. Μοιρολογίστρα. Η Μαρία θρηνεί με τον τρόπο μιας μάνας που έχασε τον γιο της – όχι τον θεό της, κι ας είναι η μοναδική που έχει δικαίωμα να τον βλέπει σαν θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου